ve sıra bizde:))
eşimi daha tanımadan asık oldum ben..kim oldugunu bile bilmeden hayatımdaki en özel yeri alacagından adım gibi emindim..baska hayatların insanlarıydık..uzakların yabancılarıydık belki..ama RAbbim ol dedi gönüllerimiz baglanıverdi ansızın birbirine..bundan sonrası oldukca zor bir sürecti..
herseye ragmen nasip oldu binbir zorlukla olsun kurduk yuvamızı bütün engelleri astık..sonra benim gurbette baska bir hayata yolculugum baslayıverdi..hayatın zorlukları bir bir serilince önüme anne olmaktan korktum halbuki en cok istedigim seydi taa evcilik oynadıgım günlerden beri anne olmak..
bir yıl kadar dogum kontrol hapı denen zıkkımla korunduk..simdi gülüyorum aptallıgımıza..
tam korkumu yenip anne olmayı deli gibi tekrar istemeye baslamısken gelmesini istemedigim ama ısrarla peşpeşe gelen regl dönemleri...tek cizginin gözüme girdigi test cubukları...bir türlü yavrumuzun müjdesine eremeyişimiz..acabalar...ilk doktor yoluna düşüşümüz..ve ilk hüsran..
meger bosuna korunmusuz biz onca süre zaten bişeyler yolunda değilmiş..anne olmaktan korkarken ben annelige erişmek meger o kadar kolay değilmiş..
birden içine düştük en apansız ucurumların..hayat baska bir hal aldı..bebek icin yapılan calısmaların stresi kürler her yeni duyulan bilgiyi deneyiş falan baktık zaman geciyor daha iyi bir şeyler yapmak lazım düştük tedavi yollarına..tabi bu süreçte yalnızız eşimle ben..aslında ikimiz de yalnızız ayrı ayrı aramızda tayin nedeniyle bir de kmler varken..cok zor oldu ilk asılmayla basladık..oldugundan fazla uzun süren cevap alamadıgımız bir tedavi döneminde kendimde de sorun oldugnu ögrendigimde dünyam basıma yıkıldı..cok agladım cok kahrettim kendime..üstelik tüm bunları hasret cekerken yasamak zorunda kaldık eşimle birbirimize..
bir sonraki asama tüp bebek icin karar verdigimiz ay..eşim ayda bir kac kez gelebiliyordu yanıma izne..yumurtlama günleri desen bilen kim..periyodlar uzamıs hesaplar şaşmış..o ay sadece bir gün beraberdik..ve Rabbim o tek günü bize mucize kıldı çok şükür..tedaviye baslayacagız derken asılamanın ardından kendiliginden hamile kaldım..işte bu bizim mucizemizdi..
günüm gecti mi gecmedi mi bilmiyordum bile..öylesine bir test yapayım dedim icimde farklı bir his vardı gerci..ben anne olcam diye dalga geciyordum kendi kendime..sabahın köründe testi yaptım..tek cizgi cıkınca yine işte amannn dedim tam cıkarken tuvaletten aman Allahım o ne..aylarca bekledigim sey..sonunda ben de gördüm işte cift cizgiyi..Binlerce sükür RAbbime.
eşimin yanına gidene kadar söylemedim müjdemizi..önce emin oldum mucizemin gelişinden..sonra babamızın yanına gittik..onunla verdigmizi mücadelenin meyvesini birlikte tatmak istedim..cok şükür ki nasip oldu bize de..onun da yüzünde o eşsiz şükrü görmek nasip oldu hamdolsun..
derken yeni bir dönem basladı bizim icin..hamilelik sürecinde de mecburi yalnızlıklar kuzucugumun karnımda oldukca sükunetli olusu annesini korkutuşu evhamlar büyümeyen göbegimin hamilelikten süpheye düşürüsü derken dokuz ay geciverdi bisekilde..ama tembel kuzum dönemeyince sezeryana karar vermek zorunda kaldık..
dogum zamanı gelinceye kadar yogunluktan yorgunluktan heyecanı yasayamadım pek..ancak doguma girmeden evvel bastı yüregimi bir telas..nasıl bişeydi acaba anne olmak..kuzum iyi miydi..saglıklı mıydı..kavusmak nasip olacak mıydı derken kendimi ameliyathanede buldum heyecanla..damar yolu acımı ve epdrualin yapılması oldukca zor oldu bende..bir an korkmadım degil ama melegime kavusmanın heyecanı bastırdı tüm korkularımı..derken tatlı bir aglama sesi ardından dudaklarıma degen sıcacık bir yüz anında susan küçük kelebegim..ne kadar kücüktü Yarabbim..benimdi şimdi bu melek öyle mi..minicik bedeni bedenimden cıkmıstı işte kavusmustuk nihayet..nasıl güzeldi nasıl özeldi o an benim icin yeniden doğuş vaktiydi..bebegimle yeniden dogmuştum sanki..nasıl şükretsem az RAbbime o an cennetlere bedeldi..
kuzumu aldılar bakıma götürdüler ben de sabırla dikişlerin bitmesini bekledim ona kavusabilmek icin..dakikalar gecmek bilmedi o an..nasıl hasret cekiyordum daha şimdiden biricik varlıgıma..öyle tarif edilemez bir rüyanın içinde büyülenmiş gibi cıkardılar ameilyathaneden..herkes kapıda karsıladı beni gözlerinde tarifsiz bir parıltıyla..biricik askım sükranla baktı gözlerime..artık tam bir aileydik işte biz de..zor yollardan gecmiştik fakat sonunda kavusmustuk işte melegimize..odamıza cıktık prensesimi cicileri icinde getirdiler kollarıma..akca pakca pamuk gibi bir kuzu..minicik elleriyle sıkı sıkı tutundu annesine..artık hayatın tamamen baska bir boyutundaydım kızımla..artık anneydim ben de..
şükürler olsun ki mucizeler nasip oldu bize de..
şimdi melegimin annesi olarak bambaska bir maraton icindeyim..kuzucugumla dogum sonrası bitakım sıkıntılar yasadık..beslenme sorunu sarılık annelige alısma hayata tutunma derken zaman hızla akıp geciyor işte..hamdolsun ki o kollarımda artık..hamdolsun ki ben de anneyim sayesinde..
dilegim o ki yetebilirim yavruma saglıkla huzurla büyütebilirim kelebegimi huzur icinde..
Allahım bu yolda kimseyi sınamasın eksik bırakmasın dogum anında da cok dua ettim anne olmak isteyen herkese nasip etsin RAbbim bu eşsiz duyguyu bir an önce saglıkla hayırlsıyla..
işte bu da bizim hikayemiz ... basındaki tüm olumsuzluklara inat mutlu sonla biten yepyeni mutluluklara baslangıc olan en özel hikayem...
Bizde hikayemizi yazalım artık.
Eşimle 15 yıldır birlikteyiz,10 yıldır da evliyiz.Üniversitede okuduğum son yılda eşimle evlendim,okuldan da evli olarak mezun oldum
Eşimin çok istemesine rağmen ben 30 lu yaşlara gelene kadar çocuk sahibi olmaya hiç cesaret edemedim,kendimi de hazır hissetmedim.
Geçtiğimiz yılın Nisan ayından itibaren bebek sahibi olmaya karar verdim.Eşim çok sık seyahat eden biri olduğu için yumurtlama dönemini tutturmak oldukça problem oldu.Yine KK sayesinde ovulasyon testlerinden haberdar oldum.Evin içerisinde ovulasyon testleri ile eşini kovalayan ben Haziran 13 de amacına ulaşıp 15 de de yumurtlama ile birlikte hamile kalmayı başardım.
Stressiz son derece rahat bir hamilelik geçirip 9 ayın sonunda 28 Şubat Pazartesi sabahı tarihine spinal sezeryan tarihimizi aldık.
Pazar günü annem Çanakkaleden,kayınvalidemler Kocaeli'nden yanımıza geldiler.Akşamüstü kuaföre gidip fönümü çektirdim,manikür işlemleri halledildi.Akşam heyecandan uyuyamam derken gece oldukça rahat bir uyku ile Pazartesi sabahına uyandım.
Hastanede 9 da olmam söylenmişti yatış işlemleri,odaya yerleşmemizle saat 10 u geçmişti.Odada hazırlıklar başladı,benim hemşirem ve bebek hemşireleri,anestezi uzmanı odada ayrı ayrı kayıt aldılar.10 gibi ameliyata girmeyi beklerken saat 11.30 olmuştu.
11.40 da hemşireler ameliyathaneye gideceğimizi haber verdiler.Eşim ve ailemle vedalaştıktan sonra ameliyathane yolunu tuttuk.
Ameliyathanede anestezi uzmanı bayan işlemleri sırası ile anlatıp belden iğnemi yaptı.O arada drum geldi.Belden aşağıda sıcaklık hissi hissedip hissetmediğim soruldu.İğne etkili olmuştu belden aşağıyı hissetmiyordum.Hemen işleme başlayıp drum tüm yaptığı işlemleri anlatmaya başladı.
10 dk sonra evet görünüyor,,geliyoooorrrrrr kelimeleri ile kızım dünyaya geldi.İlk saniyeler ağlama sesini duyamadım o an panik oldum.Druma ağlamıyor mu diye sordum.
Ağlamaz olur mu annesi ağlıyor,Seda eşine benziyor dedi.
Hemen hemşireler yanağıma getirdiler minik aşkımı,kızımı görür görmez metanetli olan ben yelkenleri suya indirdim ve druma teşekkür ettim.
Bebeğimi temizlemek ve kontrolleri için götürdüler.Geri kalan 10 dk da dr.um dikiş işlemlerini bitirdi.Ameliyathaneden çıkış anımda eşim beni kapıda bekliyordu.Acısı,sızısız bir operasyondan çıktığım için eşimi görür görmez ben sana bu yöntemle 2 çocuk daha doğururum dedim,gülüştük.
Arayan,gelenlerle,kızımı emzirmekle akşam oluverdi.Akşam drumun talimatıyla süt gelmesi için ağrı kesiceler kesilince gerçekle yüzleştim.Dikiş yerlerim öyle bir ağrıyordu ki tarif edilemez bir acıydı.Bir de üstüne yürüyüşler başlayınca ilk gece kabus ötesi oldu.İtiraf etmeliyim ki sezeryanı hafife almışım.Ne saçım başım,ne manikür,ne makyaj 2 gün süresince gözüm acıdan başka bir şey görmedi
Kızımı kollarıma aldıkça,yüzüne baktıkça da acılarım katlanabilir bir hal aldı.
Genel anlamda doğumumdan drumdan çok memnun kaldım.
9 Ay süresince beklediğimiz o müthiş anı yaşadığıma da çok memnunum.Kızımın doğduğunu duymak,görmek anlatılamaz bir duyguydu.
Daha çok ayrıntılar varsa da kısaca kızımdan kalan vakitle ancak bu kadarını yazmak mümkün oldu.
ve sıra bizde:))
eşimi daha tanımadan asık oldum ben..kim oldugunu bile bilmeden hayatımdaki en özel yeri alacagından adım gibi emindim..baska hayatların insanlarıydık..uzakların yabancılarıydık belki..ama RAbbim ol dedi gönüllerimiz baglanıverdi ansızın birbirine..bundan sonrası oldukca zor bir sürecti..
herseye ragmen nasip oldu binbir zorlukla olsun kurduk yuvamızı bütün engelleri astık..sonra benim gurbette baska bir hayata yolculugum baslayıverdi..hayatın zorlukları bir bir serilince önüme anne olmaktan korktum halbuki en cok istedigim seydi taa evcilik oynadıgım günlerden beri anne olmak..
bir yıl kadar dogum kontrol hapı denen zıkkımla korunduk..simdi gülüyorum aptallıgımıza..
tam korkumu yenip anne olmayı deli gibi tekrar istemeye baslamısken gelmesini istemedigim ama ısrarla peşpeşe gelen regl dönemleri...tek cizginin gözüme girdigi test cubukları...bir türlü yavrumuzun müjdesine eremeyişimiz..acabalar...ilk doktor yoluna düşüşümüz..ve ilk hüsran..
meger bosuna korunmusuz biz onca süre zaten bişeyler yolunda değilmiş..anne olmaktan korkarken ben annelige erişmek meger o kadar kolay değilmiş..
birden içine düştük en apansız ucurumların..hayat baska bir hal aldı..bebek icin yapılan calısmaların stresi kürler her yeni duyulan bilgiyi deneyiş falan baktık zaman geciyor daha iyi bir şeyler yapmak lazım düştük tedavi yollarına..tabi bu süreçte yalnızız eşimle ben..aslında ikimiz de yalnızız ayrı ayrı aramızda tayin nedeniyle bir de kmler varken..cok zor oldu ilk asılmayla basladık..oldugundan fazla uzun süren cevap alamadıgımız bir tedavi döneminde kendimde de sorun oldugnu ögrendigimde dünyam basıma yıkıldı..cok agladım cok kahrettim kendime..üstelik tüm bunları hasret cekerken yasamak zorunda kaldık eşimle birbirimize..
bir sonraki asama tüp bebek icin karar verdigimiz ay..eşim ayda bir kac kez gelebiliyordu yanıma izne..yumurtlama günleri desen bilen kim..periyodlar uzamıs hesaplar şaşmış..o ay sadece bir gün beraberdik..ve Rabbim o tek günü bize mucize kıldı çok şükür..tedaviye baslayacagız derken asılamanın ardından kendiliginden hamile kaldım..işte bu bizim mucizemizdi..
günüm gecti mi gecmedi mi bilmiyordum bile..öylesine bir test yapayım dedim icimde farklı bir his vardı gerci..ben anne olcam diye dalga geciyordum kendi kendime..sabahın köründe testi yaptım..tek cizgi cıkınca yine işte amannn dedim tam cıkarken tuvaletten aman Allahım o ne..aylarca bekledigim sey..sonunda ben de gördüm işte cift cizgiyi..Binlerce sükür RAbbime.
eşimin yanına gidene kadar söylemedim müjdemizi..önce emin oldum mucizemin gelişinden..sonra babamızın yanına gittik..onunla verdigmizi mücadelenin meyvesini birlikte tatmak istedim..cok şükür ki nasip oldu bize de..onun da yüzünde o eşsiz şükrü görmek nasip oldu hamdolsun..
derken yeni bir dönem basladı bizim icin..hamilelik sürecinde de mecburi yalnızlıklar kuzucugumun karnımda oldukca sükunetli olusu annesini korkutuşu evhamlar büyümeyen göbegimin hamilelikten süpheye düşürüsü derken dokuz ay geciverdi bisekilde..ama tembel kuzum dönemeyince sezeryana karar vermek zorunda kaldık..
dogum zamanı gelinceye kadar yogunluktan yorgunluktan heyecanı yasayamadım pek..ancak doguma girmeden evvel bastı yüregimi bir telas..nasıl bişeydi acaba anne olmak..kuzum iyi miydi..saglıklı mıydı..kavusmak nasip olacak mıydı derken kendimi ameliyathanede buldum heyecanla..damar yolu acımı ve epdrualin yapılması oldukca zor oldu bende..bir an korkmadım degil ama melegime kavusmanın heyecanı bastırdı tüm korkularımı..derken tatlı bir aglama sesi ardından dudaklarıma degen sıcacık bir yüz anında susan küçük kelebegim..ne kadar kücüktü Yarabbim..benimdi şimdi bu melek öyle mi..minicik bedeni bedenimden cıkmıstı işte kavusmustuk nihayet..nasıl güzeldi nasıl özeldi o an benim icin yeniden doğuş vaktiydi..bebegimle yeniden dogmuştum sanki..nasıl şükretsem az RAbbime o an cennetlere bedeldi..
kuzumu aldılar bakıma götürdüler ben de sabırla dikişlerin bitmesini bekledim ona kavusabilmek icin..dakikalar gecmek bilmedi o an..nasıl hasret cekiyordum daha şimdiden biricik varlıgıma..öyle tarif edilemez bir rüyanın içinde büyülenmiş gibi cıkardılar ameilyathaneden..herkes kapıda karsıladı beni gözlerinde tarifsiz bir parıltıyla..biricik askım sükranla baktı gözlerime..artık tam bir aileydik işte biz de..zor yollardan gecmiştik fakat sonunda kavusmustuk işte melegimize..odamıza cıktık prensesimi cicileri icinde getirdiler kollarıma..akca pakca pamuk gibi bir kuzu..minicik elleriyle sıkı sıkı tutundu annesine..artık hayatın tamamen baska bir boyutundaydım kızımla..artık anneydim ben de..
şükürler olsun ki mucizeler nasip oldu bize de..
şimdi melegimin annesi olarak bambaska bir maraton icindeyim..kuzucugumla dogum sonrası bitakım sıkıntılar yasadık..beslenme sorunu sarılık annelige alısma hayata tutunma derken zaman hızla akıp geciyor işte..hamdolsun ki o kollarımda artık..hamdolsun ki ben de anneyim sayesinde..
dilegim o ki yetebilirim yavruma saglıkla huzurla büyütebilirim kelebegimi huzur icinde..
Allahım bu yolda kimseyi sınamasın eksik bırakmasın dogum anında da cok dua ettim anne olmak isteyen herkese nasip etsin RAbbim bu eşsiz duyguyu bir an önce saglıkla hayırlsıyla..
işte bu da bizim hikayemiz ... basındaki tüm olumsuzluklara inat mutlu sonla biten yepyeni mutluluklara baslangıc olan en özel hikayem...
Bizde hikayemizi yazalım artık.
Eşimle 15 yıldır birlikteyiz,10 yıldır da evliyiz.Üniversitede okuduğum son yılda eşimle evlendim,okuldan da evli olarak mezun oldum
Eşimin çok istemesine rağmen ben 30 lu yaşlara gelene kadar çocuk sahibi olmaya hiç cesaret edemedim,kendimi de hazır hissetmedim.
Geçtiğimiz yılın Nisan ayından itibaren bebek sahibi olmaya karar verdim.Eşim çok sık seyahat eden biri olduğu için yumurtlama dönemini tutturmak oldukça problem oldu.Yine KK sayesinde ovulasyon testlerinden haberdar oldum.Evin içerisinde ovulasyon testleri ile eşini kovalayan ben Haziran 13 de amacına ulaşıp 15 de de yumurtlama ile birlikte hamile kalmayı başardım.
Stressiz son derece rahat bir hamilelik geçirip 9 ayın sonunda 28 Şubat Pazartesi sabahı tarihine spinal sezeryan tarihimizi aldık.
Pazar günü annem Çanakkaleden,kayınvalidemler Kocaeli'nden yanımıza geldiler.Akşamüstü kuaföre gidip fönümü çektirdim,manikür işlemleri halledildi.Akşam heyecandan uyuyamam derken gece oldukça rahat bir uyku ile Pazartesi sabahına uyandım.
Hastanede 9 da olmam söylenmişti yatış işlemleri,odaya yerleşmemizle saat 10 u geçmişti.Odada hazırlıklar başladı,benim hemşirem ve bebek hemşireleri,anestezi uzmanı odada ayrı ayrı kayıt aldılar.10 gibi ameliyata girmeyi beklerken saat 11.30 olmuştu.
11.40 da hemşireler ameliyathaneye gideceğimizi haber verdiler.Eşim ve ailemle vedalaştıktan sonra ameliyathane yolunu tuttuk.
Ameliyathanede anestezi uzmanı bayan işlemleri sırası ile anlatıp belden iğnemi yaptı.O arada drum geldi.Belden aşağıda sıcaklık hissi hissedip hissetmediğim soruldu.İğne etkili olmuştu belden aşağıyı hissetmiyordum.Hemen işleme başlayıp drum tüm yaptığı işlemleri anlatmaya başladı.
10 dk sonra evet görünüyor,,geliyoooorrrrrr kelimeleri ile kızım dünyaya geldi.İlk saniyeler ağlama sesini duyamadım o an panik oldum.Druma ağlamıyor mu diye sordum.
Ağlamaz olur mu annesi ağlıyor,Seda eşine benziyor dedi.
Hemen hemşireler yanağıma getirdiler minik aşkımı,kızımı görür görmez metanetli olan ben yelkenleri suya indirdim ve druma teşekkür ettim.
Bebeğimi temizlemek ve kontrolleri için götürdüler.Geri kalan 10 dk da dr.um dikiş işlemlerini bitirdi.Ameliyathaneden çıkış anımda eşim beni kapıda bekliyordu.Acısı,sızısız bir operasyondan çıktığım için eşimi görür görmez ben sana bu yöntemle 2 çocuk daha doğururum dedim,gülüştük.
Arayan,gelenlerle,kızımı emzirmekle akşam oluverdi.Akşam drumun talimatıyla süt gelmesi için ağrı kesiceler kesilince gerçekle yüzleştim.Dikiş yerlerim öyle bir ağrıyordu ki tarif edilemez bir acıydı.Bir de üstüne yürüyüşler başlayınca ilk gece kabus ötesi oldu.İtiraf etmeliyim ki sezeryanı hafife almışım.Ne saçım başım,ne manikür,ne makyaj 2 gün süresince gözüm acıdan başka bir şey görmedi
Kızımı kollarıma aldıkça,yüzüne baktıkça da acılarım katlanabilir bir hal aldı.
Genel anlamda doğumumdan drumdan çok memnun kaldım.
9 Ay süresince beklediğimiz o müthiş anı yaşadığıma da çok memnunum.Kızımın doğduğunu duymak,görmek anlatılamaz bir duyguydu.
Daha çok ayrıntılar varsa da kısaca kızımdan kalan vakitle ancak bu kadarını yazmak mümkün oldu.
Kızlar bende doğum hikayemi paylaşmak istiyorum.
Eşimle 1997 yılında üniversite hazırlık sınıfında tanıştık. Uzun süre peşimden koştuktan sonra nihayet bende ona karşı boş olmadığımı hissettim. Yıllar su gibi akıp geçti. Ama aşkımız hiç bitmedi. Üniversite bitince iş arama bulma derken evlenmeye karar verdik. Evlenirken aileler problem çıkardı. Ama bize engel olamadılar. Evliliğimizin dördüncü yılınca bebek sahibi olmaya karar verdik. İlk deneme bingoydu ama hüsranla sonuçlandı. Boş gebelik yaşamıştım. Ama yılmadık. 4-5 ay aradan sonra hiç beklemediğimiz biranda geldi yavrum. Babalar gününde eşime hamile olduğum müjdesini verdim. En güzel hediye oldu o çift çizgi:) 1 Temmuzda kalp atışlarını duydum meleğimin. Gözyaşlarıma hakim olamamıştım. Gümbür gümbür atıyordu. 9 ay endişelerle ama sizlerle omuz omuza geçirdik hamileliğimizi. Doktorum normal doğum öneriyordu. Herşey uygundu normal doğum için. Ama ben korkuyordum. Ve meleğime kavuşmak için sabırsızlanıyordum. Hergün yeni bebişler doğdukça. İçim içime sığmıyordu. Aklım fikrim hep meleğimdeydi. Birkaç yalancı sancıdan sonra 25 şubat günü kontrole gittim. Sancım vardı ama ben yine yalancı sancı sanıyordum. Nst'de doğum sancısı çıkınca şok oldum. Deli gibi sevindim ama malesef açılmam yoktu akşama kadar gezdik ama sancılarım artacağı yerde azalmıştı. Doktorum tam eve gönderecekti ki ağzımdan ben bugün kavuşmak istiyorum yavruma doktor bey kavuşturun bizi cümleleri çıktı. Akşam 8 için sezeryana karar verdik. Hemen babam, teyzem, kardeşim geldi. Annem zaten yanımdaydı. Odaya yatış yapıldı. Bende gram korku ve heyecan yok. Sürekli gülüyorum. Nihayet hemşireler gelip doğum için beni hazırladılar o sıra kalbim küt küt atmaya başladı. Eşimla asansöre kadar elele gittik. Gözlerim doldu onunda doldu. El salladım. Allahım inşallah tekrar görürüm aşkımı diye düşündüm içimdenAmeliyathanede anestezi uzmanı karşıladı epiduralimi yaptı. Yaparken kıpırdamayayım derken o kadar kasmışımki kendimi tansiyonum düşüverdi. Yatırdılar. Sonra belden aşağım uyuştu. Sempatik doktorum kapıda göründü. Yanımda anestezi teknikeri Nur hemşire vardı. Sürekli elimi tutup benimle sohbet etti. Kızımın göbek adını Nur koymaya karar verdik:) Ve nihayet o müthiş çığlık kulaklarımda yankılandı. Kızım, canım, hayatımın anlamı doğmuştu ve ağlıyordu. Hemen yanıma getirdiler. Pamuk kızım, ne güzel de kokuyordu. Yanağı yanağıma deyince sustu kuzum. O an tarif edilmez bir duygu seli yaşadım. Gözlerimden yaşlar boşalıyordu. Doktorum sarışın, manken gibi kızın diyordu. Ben kızıma odaklanmıştım. Onu giydirmeleri, ve ilk kontrolünü endişe içinde bekledim. Çocuk doktoru sağlıklı dedi ve kilosunu söyleyince rahatlıktan uykuya dalmışım. Uyandığımda Nur hemşire yanımdaydı. İyi olup olmadığımı sordu ve kızımın yanına götürün beni dedim. Eşim kapıda karşıladı beni. Kızımız çok güzel dedi. Şaşkındı... Anlıma öpücük kondurdu. Kızımla kavuşmuştuk artık. Hemşire yardımıyla emzirdim. Bol bol kokladım. Allah ayırmasın yavrularımızı bizden. İçim titriyor ona bakarken. Ödüm kopuyor birşey olacak ona diye. Rabbim diyorum şükürler olsun sana. Evim cennet kokuyor....
Kızlar bende doğum hikayemi paylaşmak istiyorum.
Eşimle 1997 yılında üniversite hazırlık sınıfında tanıştık. Uzun süre peşimden koştuktan sonra nihayet bende ona karşı boş olmadığımı hissettim. Yıllar su gibi akıp geçti. Ama aşkımız hiç bitmedi. Üniversite bitince iş arama bulma derken evlenmeye karar verdik. Evlenirken aileler problem çıkardı. Ama bize engel olamadılar. Evliliğimizin dördüncü yılınca bebek sahibi olmaya karar verdik. İlk deneme bingoydu ama hüsranla sonuçlandı. Boş gebelik yaşamıştım. Ama yılmadık. 4-5 ay aradan sonra hiç beklemediğimiz biranda geldi yavrum. Babalar gününde eşime hamile olduğum müjdesini verdim. En güzel hediye oldu o çift çizgi:) 1 Temmuzda kalp atışlarını duydum meleğimin. Gözyaşlarıma hakim olamamıştım. Gümbür gümbür atıyordu. 9 ay endişelerle ama sizlerle omuz omuza geçirdik hamileliğimizi. Doktorum normal doğum öneriyordu. Herşey uygundu normal doğum için. Ama ben korkuyordum. Ve meleğime kavuşmak için sabırsızlanıyordum. Hergün yeni bebişler doğdukça. İçim içime sığmıyordu. Aklım fikrim hep meleğimdeydi. Birkaç yalancı sancıdan sonra 25 şubat günü kontrole gittim. Sancım vardı ama ben yine yalancı sancı sanıyordum. Nst'de doğum sancısı çıkınca şok oldum. Deli gibi sevindim ama malesef açılmam yoktu akşama kadar gezdik ama sancılarım artacağı yerde azalmıştı. Doktorum tam eve gönderecekti ki ağzımdan ben bugün kavuşmak istiyorum yavruma doktor bey kavuşturun bizi cümleleri çıktı. Akşam 8 için sezeryana karar verdik. Hemen babam, teyzem, kardeşim geldi. Annem zaten yanımdaydı. Odaya yatış yapıldı. Bende gram korku ve heyecan yok. Sürekli gülüyorum. Nihayet hemşireler gelip doğum için beni hazırladılar o sıra kalbim küt küt atmaya başladı. Eşimla asansöre kadar elele gittik. Gözlerim doldu onunda doldu. El salladım. Allahım inşallah tekrar görürüm aşkımı diye düşündüm içimdenAmeliyathanede anestezi uzmanı karşıladı epiduralimi yaptı. Yaparken kıpırdamayayım derken o kadar kasmışımki kendimi tansiyonum düşüverdi. Yatırdılar. Sonra belden aşağım uyuştu. Sempatik doktorum kapıda göründü. Yanımda anestezi teknikeri Nur hemşire vardı. Sürekli elimi tutup benimle sohbet etti. Kızımın göbek adını Nur koymaya karar verdik:) Ve nihayet o müthiş çığlık kulaklarımda yankılandı. Kızım, canım, hayatımın anlamı doğmuştu ve ağlıyordu. Hemen yanıma getirdiler. Pamuk kızım, ne güzel de kokuyordu. Yanağı yanağıma deyince sustu kuzum. O an tarif edilmez bir duygu seli yaşadım. Gözlerimden yaşlar boşalıyordu. Doktorum sarışın, manken gibi kızın diyordu. Ben kızıma odaklanmıştım. Onu giydirmeleri, ve ilk kontrolünü endişe içinde bekledim. Çocuk doktoru sağlıklı dedi ve kilosunu söyleyince rahatlıktan uykuya dalmışım. Uyandığımda Nur hemşire yanımdaydı. İyi olup olmadığımı sordu ve kızımın yanına götürün beni dedim. Eşim kapıda karşıladı beni. Kızımız çok güzel dedi. Şaşkındı... Anlıma öpücük kondurdu. Kızımla kavuşmuştuk artık. Hemşire yardımıyla emzirdim. Bol bol kokladım. Allah ayırmasın yavrularımızı bizden. İçim titriyor ona bakarken. Ödüm kopuyor birşey olacak ona diye. Rabbim diyorum şükürler olsun sana. Evim cennet kokuyor....
Kızlar bende doğum hikayemi paylaşmak istiyorum.
Eşimle 1997 yılında üniversite hazırlık sınıfında tanıştık. Uzun süre peşimden koştuktan sonra nihayet bende ona karşı boş olmadığımı hissettim. Yıllar su gibi akıp geçti. Ama aşkımız hiç bitmedi. Üniversite bitince iş arama bulma derken evlenmeye karar verdik. Evlenirken aileler problem çıkardı. Ama bize engel olamadılar. Evliliğimizin dördüncü yılınca bebek sahibi olmaya karar verdik. İlk deneme bingoydu ama hüsranla sonuçlandı. Boş gebelik yaşamıştım. Ama yılmadık. 4-5 ay aradan sonra hiç beklemediğimiz biranda geldi yavrum. Babalar gününde eşime hamile olduğum müjdesini verdim. En güzel hediye oldu o çift çizgi:) 1 Temmuzda kalp atışlarını duydum meleğimin. Gözyaşlarıma hakim olamamıştım. Gümbür gümbür atıyordu. 9 ay endişelerle ama sizlerle omuz omuza geçirdik hamileliğimizi. Doktorum normal doğum öneriyordu. Herşey uygundu normal doğum için. Ama ben korkuyordum. Ve meleğime kavuşmak için sabırsızlanıyordum. Hergün yeni bebişler doğdukça. İçim içime sığmıyordu. Aklım fikrim hep meleğimdeydi. Birkaç yalancı sancıdan sonra 25 şubat günü kontrole gittim. Sancım vardı ama ben yine yalancı sancı sanıyordum. Nst'de doğum sancısı çıkınca şok oldum. Deli gibi sevindim ama malesef açılmam yoktu akşama kadar gezdik ama sancılarım artacağı yerde azalmıştı. Doktorum tam eve gönderecekti ki ağzımdan ben bugün kavuşmak istiyorum yavruma doktor bey kavuşturun bizi cümleleri çıktı. Akşam 8 için sezeryana karar verdik. Hemen babam, teyzem, kardeşim geldi. Annem zaten yanımdaydı. Odaya yatış yapıldı. Bende gram korku ve heyecan yok. Sürekli gülüyorum. Nihayet hemşireler gelip doğum için beni hazırladılar o sıra kalbim küt küt atmaya başladı. Eşimla asansöre kadar elele gittik. Gözlerim doldu onunda doldu. El salladım. Allahım inşallah tekrar görürüm aşkımı diye düşündüm içimdenAmeliyathanede anestezi uzmanı karşıladı epiduralimi yaptı. Yaparken kıpırdamayayım derken o kadar kasmışımki kendimi tansiyonum düşüverdi. Yatırdılar. Sonra belden aşağım uyuştu. Sempatik doktorum kapıda göründü. Yanımda anestezi teknikeri Nur hemşire vardı. Sürekli elimi tutup benimle sohbet etti. Kızımın göbek adını Nur koymaya karar verdik:) Ve nihayet o müthiş çığlık kulaklarımda yankılandı. Kızım, canım, hayatımın anlamı doğmuştu ve ağlıyordu. Hemen yanıma getirdiler. Pamuk kızım, ne güzel de kokuyordu. Yanağı yanağıma deyince sustu kuzum. O an tarif edilmez bir duygu seli yaşadım. Gözlerimden yaşlar boşalıyordu. Doktorum sarışın, manken gibi kızın diyordu. Ben kızıma odaklanmıştım. Onu giydirmeleri, ve ilk kontrolünü endişe içinde bekledim. Çocuk doktoru sağlıklı dedi ve kilosunu söyleyince rahatlıktan uykuya dalmışım. Uyandığımda Nur hemşire yanımdaydı. İyi olup olmadığımı sordu ve kızımın yanına götürün beni dedim. Eşim kapıda karşıladı beni. Kızımız çok güzel dedi. Şaşkındı... Anlıma öpücük kondurdu. Kızımla kavuşmuştuk artık. Hemşire yardımıyla emzirdim. Bol bol kokladım. Allah ayırmasın yavrularımızı bizden. İçim titriyor ona bakarken. Ödüm kopuyor birşey olacak ona diye. Rabbim diyorum şükürler olsun sana. Evim cennet kokuyor....
şimdide biz anlatalım doğum hikayemizi
eşimle 2004yılında ayvalık sarımsaklıda tanışmıştık herkes yaz aşkı olur uzak şehirlerdesiniz olmaz diyordu ben ankarada eşimde kocaelinde yaşıyordu eşimin askerliği benim üniversitede olan son 2yılım...uzun bekleyişin ardından 2009da evlendik...aklımda çocuk düşüncesi yoktu hatta söyliyenlere kızıyordum taki mayıs ayına kadar mayısda hem iş bulamam hemde ailem ve çevremden uzak oluşum beni bebek düşüncesine itti...temmuz ayında adet olma belirtileri baş gösterdi bebek olucağı aklımın ucundan geçmiyordu olsamda rahatlasam diyip duruyordum adet olucağım gün daha hala olmamıştım eşime test al demiştim almış hala gelen giden yoktu gece dayanamdım yaptım eşimle baktık veeeee 2.silik çizgi inanamıyordum bukadar çabuk gelmesine hemde o bahsdilen 13.-14.günde olmamasına rağmen...ertesi gün hastaneye gidip kan değerimden öğrenmem 2gün sonra yükselmesi artık kesindi bebişim göbişimdeydi...daha sonra keseyide gördük bir kalp atışını duymak kalmıştı...bir sabah saat9da wc.ye kalktım vee kanama olmuş nasıl ağladığımı tahmin edersiniz hatta topiğede yazmıştım bana destek olmuştunuz doktora gittik kese duruyor bozulmamış kanamada yok ama akşam gel alttan bakalım deyişio süreç bana ne kadar uzun gelmişti dualarla girdim muayneye hemen oğlumun pıtpıtlarını duydum akşam hemen ankaradan annemle babam geldi ve anneciğim bana 1.5ay boyunca baktı zorlu bir süreçti mide bulantıları çıkarmalar kanamadan sürekli yatmam biryandan sıcaklar berbattı şükür 3.ay biterken hepsi geçti sonrasında rahat bir hamilelik süreci...
benimde tembel oğlum dönmediği için mecburi sezeryan olmam gerekiyordu 11marta gün alındı 2gece düzgün uyuyamadım heyecandan hastaneye gittik hazırladılar nst.ye bağladılar sancı çıktıhemşire hissetmiyormusun diyor hayır diyorum...baya uzun bir bekleyiş şansımıza kalbi yavaşlayan bebişler varmış acil onlar alınmış vee biz saat 12.45de amilyathaneye girdik zaten doğumdan hiç korkmuyordum gayet rahat birşekilde girdim hangi yönetimi istediğimi sordular belden uyuşturma dedim en güzeli spinal sezeryan yapıyoruz dediler bende epiduralle spinal arasındaki farkı sordum anlattılar bana sonra film muhabbeti yaptık iğneyi vurdular ayaklarımı hissetmemeye başlamıştım doktorum geldi ve işlem başladı birara kötü oluyorum dedim sakin ol tansiyonun düştü dediler 1dak geçmedi kendime geldim...daha sonra bebişimin ağlaması doğdu deyişleri sonra ses kesildi meğer dışarı götürmüşler bir ağlama oğlummu ağlıyor dedim evet dediler yanıma getirip gösterdiler öptüm babasına benziyor dedim sonrasında uykum geldi benim dedim doktorumda sakinleştiricdendir dedi hemşirede yapmadık sakinleştirici hiç dedi çünkü ben gayet sakindim uykusuzluktan uykum gelmiş:26::26:işlem bitince burda nekadar durcam dedim hemen çıkıcan odana dediler çok sevindim oğlumun yanına hemencecik gidicektim veeeee odama alınışım oğlumla kavuşmamız...mis kokulum evimizde artık bizde 3kişilik bir aile olduk...
rabbim aratmamış annesi güzel günler sizlerin olsun inşallah mert bebekle mutluluklar sizin olsun
şimdide biz anlatalım doğum hikayemizi
eşimle 2004yılında ayvalık sarımsaklıda tanışmıştık herkes yaz aşkı olur uzak şehirlerdesiniz olmaz diyordu ben ankarada eşimde kocaelinde yaşıyordu eşimin askerliği benim üniversitede olan son 2yılım...uzun bekleyişin ardından 2009da evlendik...aklımda çocuk düşüncesi yoktu hatta söyliyenlere kızıyordum taki mayıs ayına kadar mayısda hem iş bulamam hemde ailem ve çevremden uzak oluşum beni bebek düşüncesine itti...temmuz ayında adet olma belirtileri baş gösterdi bebek olucağı aklımın ucundan geçmiyordu olsamda rahatlasam diyip duruyordum adet olucağım gün daha hala olmamıştım eşime test al demiştim almış hala gelen giden yoktu gece dayanamdım yaptım eşimle baktık veeeee 2.silik çizgi inanamıyordum bukadar çabuk gelmesine hemde o bahsdilen 13.-14.günde olmamasına rağmen...ertesi gün hastaneye gidip kan değerimden öğrenmem 2gün sonra yükselmesi artık kesindi bebişim göbişimdeydi...daha sonra keseyide gördük bir kalp atışını duymak kalmıştı...bir sabah saat9da wc.ye kalktım vee kanama olmuş nasıl ağladığımı tahmin edersiniz hatta topiğede yazmıştım bana destek olmuştunuz doktora gittik kese duruyor bozulmamış kanamada yok ama akşam gel alttan bakalım deyişio süreç bana ne kadar uzun gelmişti dualarla girdim muayneye hemen oğlumun pıtpıtlarını duydum akşam hemen ankaradan annemle babam geldi ve anneciğim bana 1.5ay boyunca baktı zorlu bir süreçti mide bulantıları çıkarmalar kanamadan sürekli yatmam biryandan sıcaklar berbattı şükür 3.ay biterken hepsi geçti sonrasında rahat bir hamilelik süreci...
benimde tembel oğlum dönmediği için mecburi sezeryan olmam gerekiyordu 11marta gün alındı 2gece düzgün uyuyamadım heyecandan hastaneye gittik hazırladılar nst.ye bağladılar sancı çıktıhemşire hissetmiyormusun diyor hayır diyorum...baya uzun bir bekleyiş şansımıza kalbi yavaşlayan bebişler varmış acil onlar alınmış vee biz saat 12.45de amilyathaneye girdik zaten doğumdan hiç korkmuyordum gayet rahat birşekilde girdim hangi yönetimi istediğimi sordular belden uyuşturma dedim en güzeli spinal sezeryan yapıyoruz dediler bende epiduralle spinal arasındaki farkı sordum anlattılar bana sonra film muhabbeti yaptık iğneyi vurdular ayaklarımı hissetmemeye başlamıştım doktorum geldi ve işlem başladı birara kötü oluyorum dedim sakin ol tansiyonun düştü dediler 1dak geçmedi kendime geldim...daha sonra bebişimin ağlaması doğdu deyişleri sonra ses kesildi meğer dışarı götürmüşler bir ağlama oğlummu ağlıyor dedim evet dediler yanıma getirip gösterdiler öptüm babasına benziyor dedim sonrasında uykum geldi benim dedim doktorumda sakinleştiricdendir dedi hemşirede yapmadık sakinleştirici hiç dedi çünkü ben gayet sakindim uykusuzluktan uykum gelmiş:26::26:işlem bitince burda nekadar durcam dedim hemen çıkıcan odana dediler çok sevindim oğlumun yanına hemencecik gidicektim veeeee odama alınışım oğlumla kavuşmamız...mis kokulum evimizde artık bizde 3kişilik bir aile olduk...
damlacım eşinle tanışma hikayen aynı bizimkisine benziyor
Allah hayırlısıyla bana da buraya doğum hikayemi yazmayı nasip eder inş.
sana oğluşun mert ve eşinle sağlığın huzurun ve mutluluğun peşinizi hiç bırakmadığı bir hayat diliyorum...
demek sizde tatilde tanıştınız neslihancımamin tatlım tez zamanda darısı seninde başına sağlıcakla oğluşunu kucağına almayı nasip etsin allah
şimdide biz anlatalım doğum hikayemizi
eşimle 2004yılında ayvalık sarımsaklıda tanışmıştık herkes yaz aşkı olur uzak şehirlerdesiniz olmaz diyordu ben ankarada eşimde kocaelinde yaşıyordu eşimin askerliği benim üniversitede olan son 2yılım...uzun bekleyişin ardından 2009da evlendik...aklımda çocuk düşüncesi yoktu hatta söyliyenlere kızıyordum taki mayıs ayına kadar mayısda hem iş bulamam hemde ailem ve çevremden uzak oluşum beni bebek düşüncesine itti...temmuz ayında adet olma belirtileri baş gösterdi bebek olucağı aklımın ucundan geçmiyordu olsamda rahatlasam diyip duruyordum adet olucağım gün daha hala olmamıştım eşime test al demiştim almış hala gelen giden yoktu gece dayanamdım yaptım eşimle baktık veeeee 2.silik çizgi inanamıyordum bukadar çabuk gelmesine hemde o bahsdilen 13.-14.günde olmamasına rağmen...ertesi gün hastaneye gidip kan değerimden öğrenmem 2gün sonra yükselmesi artık kesindi bebişim göbişimdeydi...daha sonra keseyide gördük bir kalp atışını duymak kalmıştı...bir sabah saat9da wc.ye kalktım vee kanama olmuş nasıl ağladığımı tahmin edersiniz hatta topiğede yazmıştım bana destek olmuştunuz doktora gittik kese duruyor bozulmamış kanamada yok ama akşam gel alttan bakalım deyişio süreç bana ne kadar uzun gelmişti dualarla girdim muayneye hemen oğlumun pıtpıtlarını duydum akşam hemen ankaradan annemle babam geldi ve anneciğim bana 1.5ay boyunca baktı zorlu bir süreçti mide bulantıları çıkarmalar kanamadan sürekli yatmam biryandan sıcaklar berbattı şükür 3.ay biterken hepsi geçti sonrasında rahat bir hamilelik süreci...
benimde tembel oğlum dönmediği için mecburi sezeryan olmam gerekiyordu 11marta gün alındı 2gece düzgün uyuyamadım heyecandan hastaneye gittik hazırladılar nst.ye bağladılar sancı çıktıhemşire hissetmiyormusun diyor hayır diyorum...baya uzun bir bekleyiş şansımıza kalbi yavaşlayan bebişler varmış acil onlar alınmış vee biz saat 12.45de amilyathaneye girdik zaten doğumdan hiç korkmuyordum gayet rahat birşekilde girdim hangi yönetimi istediğimi sordular belden uyuşturma dedim en güzeli spinal sezeryan yapıyoruz dediler bende epiduralle spinal arasındaki farkı sordum anlattılar bana sonra film muhabbeti yaptık iğneyi vurdular ayaklarımı hissetmemeye başlamıştım doktorum geldi ve işlem başladı birara kötü oluyorum dedim sakin ol tansiyonun düştü dediler 1dak geçmedi kendime geldim...daha sonra bebişimin ağlaması doğdu deyişleri sonra ses kesildi meğer dışarı götürmüşler bir ağlama oğlummu ağlıyor dedim evet dediler yanıma getirip gösterdiler öptüm babasına benziyor dedim sonrasında uykum geldi benim dedim doktorumda sakinleştiricdendir dedi hemşirede yapmadık sakinleştirici hiç dedi çünkü ben gayet sakindim uykusuzluktan uykum gelmiş:26::26:işlem bitince burda nekadar durcam dedim hemen çıkıcan odana dediler çok sevindim oğlumun yanına hemencecik gidicektim veeeee odama alınışım oğlumla kavuşmamız...mis kokulum evimizde artık bizde 3kişilik bir aile olduk...
ne güzel anlatmışsın canımm. sayende desteklerinle bizde çoook güzel bi doğum geçirdik. Allahım senden razı olsun canım. mertimide sağlıkla sana ve eşine bağışlasın İnşallaaaah. çoook teşekkür ederiz
elif eylül annesini çok bekletti ama değdi minik prenses dediğiniz gibi uzun yollardan gelmiş maşallah kuzuna hergününüz bugün gibi güzel olsun elif eylülümüzü kokla canım benim yerimizebizde yazalım fırsat bulmuşken.
bizim bekleyişimiz biraz fazla sürdü uzun yollardan geldi kızım. 5 yıllık yoldan. teyzem hastanede öyle seviyordu kızımıda ordan aklıma geldi hoşuma gitti. yavrum uzun yollardan geldin çokmu yoruldun diye.
5 yıl tam 5 yıl ağlamalar yenilgiler üzüntüler sinir krizleri her a umutlar. negatif çıkan testler. değiştirilen doktorlar. ebeleri saymıyorum bile. veee hiç umut bile edilmeyen son aşılama sonrası 6 gün geçen adetten sonra kist olmuştur diye beklerden gelen minik meleğim aşkım kalbim ciğerim yüreğim herşeyim canım kızım.
doğum için doktor bu bizim için kıymetli bi bebek dedi o kadar beklemişsin ve tedaviyle olmuş dedi. ben riske atamam dedi ve sezeryanı önerdi. bayağıda dil döktü ve bana gün verdi. tabi kararın değişmezse dedi. o gün son gece hiç uyumadım heyecandan kızımda öyle kıpır kıpırdı ki. sabah erkenden kalktık. koştura koştura hastaneye gittik. saat 7:30 da girişimiz yapıldı odamıza çıktık ve birden bi ameliyat elbisesi geldi o ara kardeşim aramıştı ve zorla konuştum onu hiç anlatamam zaten. elbiseyi giyin gidiyoruz hemen dedi. ben bu kadar çabukmu dedim gözlerim doldu. üstümü giyindim adama rica minnet fotoğraf makinasını zorla aldırdım. ama doktorun verdiği kağıttada kıymetli bebek yazıyordu ya. adama bak dedim kızım çok kıymetli doktor bile yazmışadam baktı. tamam dedi. eşimle ben asansörle indik aşağı en son beni kapıdan alırlarken eşim orda kalınca birden ağlamaya başladım. beni götüren kişi dur dedi böyle resmini çekim ben bide poz veriyorum düşünün yani. sonra ameliyathaneye girdik ve ben titremeye başladım sakinleştirici yapın falan diyorum gülüşüyorlar falan benimle konuşuyorlar. elimdede buğday çocuk isteyen bi arkadaşım için tutuyorum. elini aç dedi hemşire açmam dedim neden dedi buğday var dökülür dedim. güldü tamam dedi. sonra anestezi uzmanı geldi yapmayın diyorum ama dinleyen kim. sonra uzandırdılar beni. ben başladm ağlamaya felçmi kaldım şimdi diye. gülüyor ordakiler. sonra kendi doktorum bu ne falan dedi elimdeki buğdaya yanımda durup durmadan beni güldürmeye çalışan hemşire nazar için doktor hanım dedi. bende başladım anlatmaya o ara işte dedi doktor ama ses yok ağlamıyormu diye bağırdım doktorda ağlamazmı inletiyor demezmi birden kızımın sesi. yanımdaki örtüyü biraz açtılar kızımı seyrediyordum. ordakiler Allahım bu nasıl güzel bi bebek diyip duruyorlardı duyuyordum ama sadece ağlıyordum bu benimmi şimdi bu benimmi diyip duruyordum. kuzum seni çok bekledim diye ağlıyordum. kızımı silen hemşire hem siliyor hem seviordu. sonra yanağıma koydular o anı asla asla anlatamam. kızım ağzını yanağıma koydu sustu. sonra kızımı götürdüler. ben bu defa hadi çabuk dikin diyip durmaya başladım. o an hiç bir acı bacaklarımın tutmaması umrumda bile değildi inanın. sonra yukarı çıktık. eşim beni bekliyordu herkes bebeğin başındaydı. hemen yatağıma aldılar beni ve kızımı kucağıma verdiler. sütüm hemen geldi ve kızımı emzirdim. rüya gibiydi herşey. hala inanamıyorum minik mucizeme. Allahım hepimizin evlatlarını bağışlasın İnşallaaaaaaah.
az kaldı tatlım senin hikayenide okumayakızlar o kadar içten, duygu dolu ki yazdıklarınız etkilenmemek elde değil. Gözlerim doldu, ben de bunları paylaşabilecek miyim acaba, Allah hepinizin yavrularını sizlere bağışlasın, hayırlı evlatlardan olsunlar.
Hediye gibi geldin, Hoş geldin minik oğlum�
Üniversite yıllarında başlayan bir aşkın meyvesi..ayrı şehirlerde geçen, iş bulma sıkıntılarıyla gölgelenen, ama tek bir gün bile örselenmeyen bir nişanlılık döneminin ardından, nihayi sonuca ulaştığımızda dünyalar bizim olmuştu..evlenmek, aynı evde yaşamak, ev arkadaşı olmak kadar güzeli varmıydı acaba..var olabileceğini düşündüğüm tek şey bu yuvaya bir yavrunun katılması olabilirdi..eşim için erkendi aslında, daha biz büyümeliydik (daha ne kadar büyüyeceksek), gezmeliydik tozmalıydık..ama hayır ,ben büyümüştüm artık, gezmeyi tozmayıda çocuğumzla yaparız diye düşünüyordum..ona göre masterlar doktoralar bitmeliydi, hayır ben hem çocuk hem kariyer yapabilirdim..onu istediğim zamandan öyle çok emindim ki, zamanı geldiğinde tüm bu çelişkilerden kurtulmuş,ikimizde aynı oranda bebeğimizi ister duruma gelmiştik..herşey çok planlı, düzenli işliyordu..bu zamanda her şey bu kadar zorken,istediğim zamanda olmaz diye düşünüyordum�ama bir baktım meleğim de aynı zamanda gelmek istiyormuş..müthiş bir duygu yoğunluğu, inanamamalar..insan hayali gerçekleşmeye başlarken afallar ya, acaba mı diye? Bir an tereddüte düştüm bende, gerçekten hazırmıydım..tam o sırada yaşanan küçük de olsa bir düşük tehditi..işte ozaman anladım ki, bundan daha fazla hazır olamazdım..benim minik kuzucum bana nasıl tutunmaya çalışıyordu, onu nekadar çok istediğimi biliyormuş gibi..daha sonra yaşanan mükemmel bir hamilelik..allah herkese bukadar zevkli ve keyifli yaşatsın hamileliğini..durmak , yorulmak bilmeden, yollarda derslerde geçen,bir gün bile uff demeden yaşanan bir süreç..hiçbirzaman hastalık olarak görmedim hamileliği, hiçbirzaman beni kısıtlaması gerektiğini düşünmedim..oğlumda çok yardımcı oldu bu konuda, beni hiç üzmedi, hiç endişelendirmedi..ikimiz birlik olmuş, olması gerekenleri aşıyor gibiydik..tuhaf bir şekilde oğlum olacağını biliyordum sanki..benim ikinci aşkım, minik sevgilim�
Her şey bukadar yolunda giderken,ben de çalışmaya devam etmek istedim, çünkü 7.ay bitiyordu ve ben çok iyiydim hala..ama bu tempo karşısında doktorum aynı şeyi düşünmüyordu..kendimi çok yormuş, yavrumu besleyememiştim..işte hamileliğin ne demek olduğunu, hastanede yattığımız o beş günde öğrendim.. hiçbirşeyin, ne dersin ne tezin ne işin bebeğimden daha kıymetli olmadığını..artık tek uğraşım onu içimde büyütmek, ve zamanında doğurmaktı..okadar çok emindimki normal doğacağına, mart sonu bebeği olacağına..tüm şartlar beni doğrular gibiydi..taki 35.haftada doktorum sıvının çok azaldığını, bebeği riske atmak istemediğini söyleyene kadar..ne riski ya, noluyo� daha biraydan fazla zaman var, evet çantalar hazır, odası hazır, ama bunlar sırf forumlarda aman erken hazırlayın dedikleri için hazır..daha benim internetten siparişlerim gelmedi bile
Hiç korkmadım, telaşlanmadım, kötü bir şey olacağını düşünmedim bile..sadece kontrole gitmişken, akşama bebeğimi kollarıma alacağımı düşündüm..tüm ailemin gözleri telaşlı,daha çok vardı doğuma..herkesle konuştum eşimle konuşamadım telefonda.haber veremedim ona.onunla konuşsam ağlardım ve süreç böyle başlardı�ama ben güçlüydüm, etrafımdakilere morali ben verdim, hep güldüm, keyifliydim, böyle olmalıydı�eşim geldi..endişeli , telaşlı..gözlerime her şeyin yolunda gideceği garantisini isteyerek bakıyor sanki, medet umuyor benden bitanem..daha vaktimiz olduğunu sanarken beni giydirdiler, güle oynaya ameliyata girdim..doğum anını yaşamak istedim..tabiki normal doğum hayal olmuştu, ben de sezeryan kurbanı oldum..iyiki de olmuşum, ne kadar rahat, ne kadar basitti�
Ameliyathane koridorunda sedyede beklerken, içeriden müzik sesleri geliyor, birileri güle oynaya bir hastanın yağlarını alıyorlardı..bu sesler bana moral verdi..beni aldılar başka bir ameliyathaneye..beyaz bir salon, sıcacık��aaaa dedim burası hiçde korkunç bir yer değil� herkes güldü..anestezist sabırla az sonra neler olacağını anlattı, acı duymayacaksın ama karnını gerdiklerini çektiklerini bastırdıklarını hissedeceksin dedi..ayaklarım benden ayrılırken çok tuhaf oldum..ordalardı ama benim değillerdi sanki..herşey yolundaydı ama heycanlanır dayanamazsam uyutacaklardı�ama ben buna müsaade edermiyim,..hep kontrol altında tuttum nefesimi�kalbim deli gibi atarken bile bir dakika sürmeden normale döndürdüm..yaptığım yoga çalışmaları normal doğum yerine burada işe yaradı..bebeğim çıktı anladım..ağlama sesi duymadım..beni hayat bağlayan ilk şey onun hapşırık sesi oldu..bitmişti..ama hala yanımda değildi, niye hala görmedim derken, bak kim geliyor dediler, bu sırada bir grup doktor beni dikiyor hissediyorum..Allahım , yeniden dünyaya geldiğimi düşündüm o buruşuk minik suratını gördüğümde..yavrum benimleydi artık..erken doğmasına rağmen yüzünde gördüm o gücü..sonraki beş gün tuhaf, anlatılmaz hisler..küvez günleri..yine güçlü olma vakti..herkese gülme, oğlum için mutlu olma vakti..doğumdan bir gün sonra, dokunamadan gördüm onu sadece..annesinin kuzusu nasıl da yatıyordu habersiz, hemşire ablalarını annesi sanıyordu beklide, ilk neyle beslenmişti, altını bile sabah başka biri akşam başka biri değiştirirken onun birtek bana ihtiyacı vardı..işte bu yüzden hemen ayaklandım ameliyatın ardından, uzun ve serin koridordaki yürüyüşümü sadece onu görmek için yapıyordum , yanına gittiğimi hissediyordu sanki.bıkmadan usanmadan süt sağıp götürdüm, hem kuzu benim sütümle beslensin hemde kucağıma aldığımda boş çekmesin diye..1cc 5 cclerle başladık.ben pes etmeyip sağdıkça süt geldi..yanına her gittiğimde yeni bir aşama kaydediyordu..oksijen desteği kesildi.. ilk kucağıma aldım, emmesi için uğraşırken öyle sıkı tuttuki parmağımı hemşire bile duygulandı..sonrası zamanında doğan bebeklerin yaşadığı süreçlerin aynısı..onu küvezden alıp yanıma verdiklerinde hayat yeniden başladı, evimize geldiğimizde ise tam bir aile olmanın müthiş heyecanı..şimdi daha iyi anlıyorum ozaman üstükapalı yaşadıklarımı..önceleri habersizdim, o bebekleri gördükten sonra, hergece yoğunbakımda yatan yenidoğanlara ve ailelerine dua ediyorum, biran evvel kavuşsunlar diye�
slm herkeze...bende fırsat bulmuşken doğum hikayemi paylaşmak istedim
25 şubat cuma günü son hamile günümdü ve saatler geçmek bilmiyodu...cuma gecesi son hazırlıklarımı yaptım banyomu falan...kuranımı okudum bol bol dua ettim Allahıma doğumum rahat geçsin bebişim sağlıklı doğsun diye. sabaha kadar uyku girmedi gözüme heycandan sonunda 26 şubat sabah 6 tıda,yataktan kalktım oğlumda benimle kalktı oda hiç uyuyamadı heycandan...kahvaltısını hazırladım oğlumun eşim kalktı...saat 7 oldu ve evden çıktık. 7:30 da hastanedeydik odamıza yerleştik beni hazırladılar amelyat öncesi...ve dr.gelmesini bekledik.
saat 9 da amelyathaneye götürüldüm heycan ve korku bir aradaydı eşim oğlum annem hep yanımdaydı elimden tutuyolardı kendimi zor tuttum ağlamamak için ve ağlamadım oğlum beni ağlayarak görsün istemedim üzülmesin diye...neyse beni yatırdılar amelyat masasına bana bi titreme geldi heycandan ve soğuktan üzerime yeşil örtüler serdiler sadece göbek açıktaydı en çok acı çektiğimde sonda takılırkendi beni mah fetti...benimle konuşurlarken uyumuşum...veee gözümü bi açtım herşey bitmiş.amelyathaneden çıkarken ayılmışım kapının önünde herkez beni bekliyodu heycanla tabi benden önce bebeği gördüler bana anlatıyolardı eşimin sesini duydum ilk aşkım çok güzel bi kız doğurdun dedi 3800gr.dedi. ben yarı uykulu yarı uyanık kilosunu duyunca nasıl şaşırdımsevindim...odama geçtim dikişlerime kum torbası koydular 2saat kaldı ama hiç ağrım yoktu aşırı...herşey çok güzel geçti çabucak olup bitti ve ben artık doğurmuştum bi ohhhhh çektim valla...ve kızımı getirdiler 9ay boyunca karnımda hoplayan meleğim yanımdaydı mis gibi kokuyodu yanakları tombul tombul hemen hemşireler emzirttiler nasılda emiyodu güzel kızım işte benim hikayem hayatımın en güzel 2.olayıy 1.oğluşumun doğumu
ve sıra bizde:))
eşimi daha tanımadan asık oldum ben..kim oldugunu bile bilmeden hayatımdaki en özel yeri alacagından adım gibi emindim..baska hayatların insanlarıydık..uzakların yabancılarıydık belki..ama RAbbim ol dedi gönüllerimiz baglanıverdi ansızın birbirine..bundan sonrası oldukca zor bir sürecti..
herseye ragmen nasip oldu binbir zorlukla olsun kurduk yuvamızı bütün engelleri astık..sonra benim gurbette baska bir hayata yolculugum baslayıverdi..hayatın zorlukları bir bir serilince önüme anne olmaktan korktum halbuki en cok istedigim seydi taa evcilik oynadıgım günlerden beri anne olmak..
bir yıl kadar dogum kontrol hapı denen zıkkımla korunduk..simdi gülüyorum aptallıgımıza..
tam korkumu yenip anne olmayı deli gibi tekrar istemeye baslamısken gelmesini istemedigim ama ısrarla peşpeşe gelen regl dönemleri...tek cizginin gözüme girdigi test cubukları...bir türlü yavrumuzun müjdesine eremeyişimiz..acabalar...ilk doktor yoluna düşüşümüz..ve ilk hüsran..
meger bosuna korunmusuz biz onca süre zaten bişeyler yolunda değilmiş..anne olmaktan korkarken ben annelige erişmek meger o kadar kolay değilmiş..
birden içine düştük en apansız ucurumların..hayat baska bir hal aldı..bebek icin yapılan calısmaların stresi kürler her yeni duyulan bilgiyi deneyiş falan baktık zaman geciyor daha iyi bir şeyler yapmak lazım düştük tedavi yollarına..tabi bu süreçte yalnızız eşimle ben..aslında ikimiz de yalnızız ayrı ayrı aramızda tayin nedeniyle bir de kmler varken..cok zor oldu ilk asılmayla basladık..oldugundan fazla uzun süren cevap alamadıgımız bir tedavi döneminde kendimde de sorun oldugnu ögrendigimde dünyam basıma yıkıldı..cok agladım cok kahrettim kendime..üstelik tüm bunları hasret cekerken yasamak zorunda kaldık eşimle birbirimize..
bir sonraki asama tüp bebek icin karar verdigimiz ay..eşim ayda bir kac kez gelebiliyordu yanıma izne..yumurtlama günleri desen bilen kim..periyodlar uzamıs hesaplar şaşmış..o ay sadece bir gün beraberdik..ve Rabbim o tek günü bize mucize kıldı çok şükür..tedaviye baslayacagız derken asılamanın ardından kendiliginden hamile kaldım..işte bu bizim mucizemizdi..
günüm gecti mi gecmedi mi bilmiyordum bile..öylesine bir test yapayım dedim icimde farklı bir his vardı gerci..ben anne olcam diye dalga geciyordum kendi kendime..sabahın köründe testi yaptım..tek cizgi cıkınca yine işte amannn dedim tam cıkarken tuvaletten aman Allahım o ne..aylarca bekledigim sey..sonunda ben de gördüm işte cift cizgiyi..Binlerce sükür RAbbime.
eşimin yanına gidene kadar söylemedim müjdemizi..önce emin oldum mucizemin gelişinden..sonra babamızın yanına gittik..onunla verdigmizi mücadelenin meyvesini birlikte tatmak istedim..cok şükür ki nasip oldu bize de..onun da yüzünde o eşsiz şükrü görmek nasip oldu hamdolsun..
derken yeni bir dönem basladı bizim icin..hamilelik sürecinde de mecburi yalnızlıklar kuzucugumun karnımda oldukca sükunetli olusu annesini korkutuşu evhamlar büyümeyen göbegimin hamilelikten süpheye düşürüsü derken dokuz ay geciverdi bisekilde..ama tembel kuzum dönemeyince sezeryana karar vermek zorunda kaldık..
dogum zamanı gelinceye kadar yogunluktan yorgunluktan heyecanı yasayamadım pek..ancak doguma girmeden evvel bastı yüregimi bir telas..nasıl bişeydi acaba anne olmak..kuzum iyi miydi..saglıklı mıydı..kavusmak nasip olacak mıydı derken kendimi ameliyathanede buldum heyecanla..damar yolu acımı ve epdrualin yapılması oldukca zor oldu bende..bir an korkmadım degil ama melegime kavusmanın heyecanı bastırdı tüm korkularımı..derken tatlı bir aglama sesi ardından dudaklarıma degen sıcacık bir yüz anında susan küçük kelebegim..ne kadar kücüktü Yarabbim..benimdi şimdi bu melek öyle mi..minicik bedeni bedenimden cıkmıstı işte kavusmustuk nihayet..nasıl güzeldi nasıl özeldi o an benim icin yeniden doğuş vaktiydi..bebegimle yeniden dogmuştum sanki..nasıl şükretsem az RAbbime o an cennetlere bedeldi..
kuzumu aldılar bakıma götürdüler ben de sabırla dikişlerin bitmesini bekledim ona kavusabilmek icin..dakikalar gecmek bilmedi o an..nasıl hasret cekiyordum daha şimdiden biricik varlıgıma..öyle tarif edilemez bir rüyanın içinde büyülenmiş gibi cıkardılar ameilyathaneden..herkes kapıda karsıladı beni gözlerinde tarifsiz bir parıltıyla..biricik askım sükranla baktı gözlerime..artık tam bir aileydik işte biz de..zor yollardan gecmiştik fakat sonunda kavusmustuk işte melegimize..odamıza cıktık prensesimi cicileri icinde getirdiler kollarıma..akca pakca pamuk gibi bir kuzu..minicik elleriyle sıkı sıkı tutundu annesine..artık hayatın tamamen baska bir boyutundaydım kızımla..artık anneydim ben de..
şükürler olsun ki mucizeler nasip oldu bize de..
şimdi melegimin annesi olarak bambaska bir maraton icindeyim..kuzucugumla dogum sonrası bitakım sıkıntılar yasadık..beslenme sorunu sarılık annelige alısma hayata tutunma derken zaman hızla akıp geciyor işte..hamdolsun ki o kollarımda artık..hamdolsun ki ben de anneyim sayesinde..
dilegim o ki yetebilirim yavruma saglıkla huzurla büyütebilirim kelebegimi huzur icinde..
Allahım bu yolda kimseyi sınamasın eksik bırakmasın dogum anında da cok dua ettim anne olmak isteyen herkese nasip etsin RAbbim bu eşsiz duyguyu bir an önce saglıkla hayırlsıyla..
işte bu da bizim hikayemiz ... basındaki tüm olumsuzluklara inat mutlu sonla biten yepyeni mutluluklara baslangıc olan en özel hikayem...
Bizde hikayemizi yazalım artık.
Eşimle 15 yıldır birlikteyiz,10 yıldır da evliyiz.Üniversitede okuduğum son yılda eşimle evlendim,okuldan da evli olarak mezun oldum
Eşimin çok istemesine rağmen ben 30 lu yaşlara gelene kadar çocuk sahibi olmaya hiç cesaret edemedim,kendimi de hazır hissetmedim.
Geçtiğimiz yılın Nisan ayından itibaren bebek sahibi olmaya karar verdim.Eşim çok sık seyahat eden biri olduğu için yumurtlama dönemini tutturmak oldukça problem oldu.Yine KK sayesinde ovulasyon testlerinden haberdar oldum.Evin içerisinde ovulasyon testleri ile eşini kovalayan ben Haziran 13 de amacına ulaşıp 15 de de yumurtlama ile birlikte hamile kalmayı başardım.
Stressiz son derece rahat bir hamilelik geçirip 9 ayın sonunda 28 Şubat Pazartesi sabahı tarihine spinal sezeryan tarihimizi aldık.
Pazar günü annem Çanakkaleden,kayınvalidemler Kocaeli'nden yanımıza geldiler.Akşamüstü kuaföre gidip fönümü çektirdim,manikür işlemleri halledildi.Akşam heyecandan uyuyamam derken gece oldukça rahat bir uyku ile Pazartesi sabahına uyandım.
Hastanede 9 da olmam söylenmişti yatış işlemleri,odaya yerleşmemizle saat 10 u geçmişti.Odada hazırlıklar başladı,benim hemşirem ve bebek hemşireleri,anestezi uzmanı odada ayrı ayrı kayıt aldılar.10 gibi ameliyata girmeyi beklerken saat 11.30 olmuştu.
11.40 da hemşireler ameliyathaneye gideceğimizi haber verdiler.Eşim ve ailemle vedalaştıktan sonra ameliyathane yolunu tuttuk.
Ameliyathanede anestezi uzmanı bayan işlemleri sırası ile anlatıp belden iğnemi yaptı.O arada drum geldi.Belden aşağıda sıcaklık hissi hissedip hissetmediğim soruldu.İğne etkili olmuştu belden aşağıyı hissetmiyordum.Hemen işleme başlayıp drum tüm yaptığı işlemleri anlatmaya başladı.
10 dk sonra evet görünüyor,,geliyoooorrrrrr kelimeleri ile kızım dünyaya geldi.İlk saniyeler ağlama sesini duyamadım o an panik oldum.Druma ağlamıyor mu diye sordum.
Ağlamaz olur mu annesi ağlıyor,Seda eşine benziyor dedi.
Hemen hemşireler yanağıma getirdiler minik aşkımı,kızımı görür görmez metanetli olan ben yelkenleri suya indirdim ve druma teşekkür ettim.
Bebeğimi temizlemek ve kontrolleri için götürdüler.Geri kalan 10 dk da dr.um dikiş işlemlerini bitirdi.Ameliyathaneden çıkış anımda eşim beni kapıda bekliyordu.Acısı,sızısız bir operasyondan çıktığım için eşimi görür görmez ben sana bu yöntemle 2 çocuk daha doğururum dedim,gülüştük.
Arayan,gelenlerle,kızımı emzirmekle akşam oluverdi.Akşam drumun talimatıyla süt gelmesi için ağrı kesiceler kesilince gerçekle yüzleştim.Dikiş yerlerim öyle bir ağrıyordu ki tarif edilemez bir acıydı.Bir de üstüne yürüyüşler başlayınca ilk gece kabus ötesi oldu.İtiraf etmeliyim ki sezeryanı hafife almışım.Ne saçım başım,ne manikür,ne makyaj 2 gün süresince gözüm acıdan başka bir şey görmedi
Kızımı kollarıma aldıkça,yüzüne baktıkça da acılarım katlanabilir bir hal aldı.
Genel anlamda doğumumdan drumdan çok memnun kaldım.
9 Ay süresince beklediğimiz o müthiş anı yaşadığıma da çok memnunum.Kızımın doğduğunu duymak,görmek anlatılamaz bir duyguydu.
Daha çok ayrıntılar varsa da kısaca kızımdan kalan vakitle ancak bu kadarını yazmak mümkün oldu.
Kızlar bende doğum hikayemi paylaşmak istiyorum.
Eşimle 1997 yılında üniversite hazırlık sınıfında tanıştık. Uzun süre peşimden koştuktan sonra nihayet bende ona karşı boş olmadığımı hissettim. Yıllar su gibi akıp geçti. Ama aşkımız hiç bitmedi. Üniversite bitince iş arama bulma derken evlenmeye karar verdik. Evlenirken aileler problem çıkardı. Ama bize engel olamadılar. Evliliğimizin dördüncü yılınca bebek sahibi olmaya karar verdik. İlk deneme bingoydu ama hüsranla sonuçlandı. Boş gebelik yaşamıştım. Ama yılmadık. 4-5 ay aradan sonra hiç beklemediğimiz biranda geldi yavrum. Babalar gününde eşime hamile olduğum müjdesini verdim. En güzel hediye oldu o çift çizgi:) 1 Temmuzda kalp atışlarını duydum meleğimin. Gözyaşlarıma hakim olamamıştım. Gümbür gümbür atıyordu. 9 ay endişelerle ama sizlerle omuz omuza geçirdik hamileliğimizi. Doktorum normal doğum öneriyordu. Herşey uygundu normal doğum için. Ama ben korkuyordum. Ve meleğime kavuşmak için sabırsızlanıyordum. Hergün yeni bebişler doğdukça. İçim içime sığmıyordu. Aklım fikrim hep meleğimdeydi. Birkaç yalancı sancıdan sonra 25 şubat günü kontrole gittim. Sancım vardı ama ben yine yalancı sancı sanıyordum. Nst'de doğum sancısı çıkınca şok oldum. Deli gibi sevindim ama malesef açılmam yoktu akşama kadar gezdik ama sancılarım artacağı yerde azalmıştı. Doktorum tam eve gönderecekti ki ağzımdan ben bugün kavuşmak istiyorum yavruma doktor bey kavuşturun bizi cümleleri çıktı. Akşam 8 için sezeryana karar verdik. Hemen babam, teyzem, kardeşim geldi. Annem zaten yanımdaydı. Odaya yatış yapıldı. Bende gram korku ve heyecan yok. Sürekli gülüyorum. Nihayet hemşireler gelip doğum için beni hazırladılar o sıra kalbim küt küt atmaya başladı. Eşimla asansöre kadar elele gittik. Gözlerim doldu onunda doldu. El salladım. Allahım inşallah tekrar görürüm aşkımı diye düşündüm içimdenAmeliyathanede anestezi uzmanı karşıladı epiduralimi yaptı. Yaparken kıpırdamayayım derken o kadar kasmışımki kendimi tansiyonum düşüverdi. Yatırdılar. Sonra belden aşağım uyuştu. Sempatik doktorum kapıda göründü. Yanımda anestezi teknikeri Nur hemşire vardı. Sürekli elimi tutup benimle sohbet etti. Kızımın göbek adını Nur koymaya karar verdik:) Ve nihayet o müthiş çığlık kulaklarımda yankılandı. Kızım, canım, hayatımın anlamı doğmuştu ve ağlıyordu. Hemen yanıma getirdiler. Pamuk kızım, ne güzel de kokuyordu. Yanağı yanağıma deyince sustu kuzum. O an tarif edilmez bir duygu seli yaşadım. Gözlerimden yaşlar boşalıyordu. Doktorum sarışın, manken gibi kızın diyordu. Ben kızıma odaklanmıştım. Onu giydirmeleri, ve ilk kontrolünü endişe içinde bekledim. Çocuk doktoru sağlıklı dedi ve kilosunu söyleyince rahatlıktan uykuya dalmışım. Uyandığımda Nur hemşire yanımdaydı. İyi olup olmadığımı sordu ve kızımın yanına götürün beni dedim. Eşim kapıda karşıladı beni. Kızımız çok güzel dedi. Şaşkındı... Anlıma öpücük kondurdu. Kızımla kavuşmuştuk artık. Hemşire yardımıyla emzirdim. Bol bol kokladım. Allah ayırmasın yavrularımızı bizden. İçim titriyor ona bakarken. Ödüm kopuyor birşey olacak ona diye. Rabbim diyorum şükürler olsun sana. Evim cennet kokuyor....
şimdide biz anlatalım doğum hikayemizi
eşimle 2004yılında ayvalık sarımsaklıda tanışmıştık herkes yaz aşkı olur uzak şehirlerdesiniz olmaz diyordu ben ankarada eşimde kocaelinde yaşıyordu eşimin askerliği benim üniversitede olan son 2yılım...uzun bekleyişin ardından 2009da evlendik...aklımda çocuk düşüncesi yoktu hatta söyliyenlere kızıyordum taki mayıs ayına kadar mayısda hem iş bulamam hemde ailem ve çevremden uzak oluşum beni bebek düşüncesine itti...temmuz ayında adet olma belirtileri baş gösterdi bebek olucağı aklımın ucundan geçmiyordu olsamda rahatlasam diyip duruyordum adet olucağım gün daha hala olmamıştım eşime test al demiştim almış hala gelen giden yoktu gece dayanamdım yaptım eşimle baktık veeeee 2.silik çizgi inanamıyordum bukadar çabuk gelmesine hemde o bahsdilen 13.-14.günde olmamasına rağmen...ertesi gün hastaneye gidip kan değerimden öğrenmem 2gün sonra yükselmesi artık kesindi bebişim göbişimdeydi...daha sonra keseyide gördük bir kalp atışını duymak kalmıştı...bir sabah saat9da wc.ye kalktım vee kanama olmuş nasıl ağladığımı tahmin edersiniz hatta topiğede yazmıştım bana destek olmuştunuz doktora gittik kese duruyor bozulmamış kanamada yok ama akşam gel alttan bakalım deyişio süreç bana ne kadar uzun gelmişti dualarla girdim muayneye hemen oğlumun pıtpıtlarını duydum akşam hemen ankaradan annemle babam geldi ve anneciğim bana 1.5ay boyunca baktı zorlu bir süreçti mide bulantıları çıkarmalar kanamadan sürekli yatmam biryandan sıcaklar berbattı şükür 3.ay biterken hepsi geçti sonrasında rahat bir hamilelik süreci...
benimde tembel oğlum dönmediği için mecburi sezeryan olmam gerekiyordu 11marta gün alındı 2gece düzgün uyuyamadım heyecandan hastaneye gittik hazırladılar nst.ye bağladılar sancı çıktıhemşire hissetmiyormusun diyor hayır diyorum...baya uzun bir bekleyiş şansımıza kalbi yavaşlayan bebişler varmış acil onlar alınmış vee biz saat 12.45de amilyathaneye girdik zaten doğumdan hiç korkmuyordum gayet rahat birşekilde girdim hangi yönetimi istediğimi sordular belden uyuşturma dedim en güzeli spinal sezeryan yapıyoruz dediler bende epiduralle spinal arasındaki farkı sordum anlattılar bana sonra film muhabbeti yaptık iğneyi vurdular ayaklarımı hissetmemeye başlamıştım doktorum geldi ve işlem başladı birara kötü oluyorum dedim sakin ol tansiyonun düştü dediler 1dak geçmedi kendime geldim...daha sonra bebişimin ağlaması doğdu deyişleri sonra ses kesildi meğer dışarı götürmüşler bir ağlama oğlummu ağlıyor dedim evet dediler yanıma getirip gösterdiler öptüm babasına benziyor dedim sonrasında uykum geldi benim dedim doktorumda sakinleştiricdendir dedi hemşirede yapmadık sakinleştirici hiç dedi çünkü ben gayet sakindim uykusuzluktan uykum gelmiş:26::26:işlem bitince burda nekadar durcam dedim hemen çıkıcan odana dediler çok sevindim oğlumun yanına hemencecik gidicektim veeeee odama alınışım oğlumla kavuşmamız...mis kokulum evimizde artık bizde 3kişilik bir aile olduk...
bizde yazalım fırsat bulmuşken.
bizim bekleyişimiz biraz fazla sürdü uzun yollardan geldi kızım. 5 yıllık yoldan. teyzem hastanede öyle seviyordu kızımıda ordan aklıma geldi hoşuma gitti. yavrum uzun yollardan geldin çokmu yoruldun diye.
5 yıl tam 5 yıl ağlamalar yenilgiler üzüntüler sinir krizleri her a umutlar. negatif çıkan testler. değiştirilen doktorlar. ebeleri saymıyorum bile. veee hiç umut bile edilmeyen son aşılama sonrası 6 gün geçen adetten sonra kist olmuştur diye beklerden gelen minik meleğim aşkım kalbim ciğerim yüreğim herşeyim canım kızım.
doğum için doktor bu bizim için kıymetli bi bebek dedi o kadar beklemişsin ve tedaviyle olmuş dedi. ben riske atamam dedi ve sezeryanı önerdi. bayağıda dil döktü ve bana gün verdi. tabi kararın değişmezse dedi. o gün son gece hiç uyumadım heyecandan kızımda öyle kıpır kıpırdı ki. sabah erkenden kalktık. koştura koştura hastaneye gittik. saat 7:30 da girişimiz yapıldı odamıza çıktık ve birden bi ameliyat elbisesi geldi o ara kardeşim aramıştı ve zorla konuştum onu hiç anlatamam zaten. elbiseyi giyin gidiyoruz hemen dedi. ben bu kadar çabukmu dedim gözlerim doldu. üstümü giyindim adama rica minnet fotoğraf makinasını zorla aldırdım. ama doktorun verdiği kağıttada kıymetli bebek yazıyordu ya. adama bak dedim kızım çok kıymetli doktor bile yazmışadam baktı. tamam dedi. eşimle ben asansörle indik aşağı en son beni kapıdan alırlarken eşim orda kalınca birden ağlamaya başladım. beni götüren kişi dur dedi böyle resmini çekim ben bide poz veriyorum düşünün yani. sonra ameliyathaneye girdik ve ben titremeye başladım sakinleştirici yapın falan diyorum gülüşüyorlar falan benimle konuşuyorlar. elimdede buğday çocuk isteyen bi arkadaşım için tutuyorum. elini aç dedi hemşire açmam dedim neden dedi buğday var dökülür dedim. güldü tamam dedi. sonra anestezi uzmanı geldi yapmayın diyorum ama dinleyen kim. sonra uzandırdılar beni. ben başladm ağlamaya felçmi kaldım şimdi diye. gülüyor ordakiler. sonra kendi doktorum bu ne falan dedi elimdeki buğdaya yanımda durup durmadan beni güldürmeye çalışan hemşire nazar için doktor hanım dedi. bende başladım anlatmaya o ara işte dedi doktor ama ses yok ağlamıyormu diye bağırdım doktorda ağlamazmı inletiyor demezmi birden kızımın sesi. yanımdaki örtüyü biraz açtılar kızımı seyrediyordum. ordakiler Allahım bu nasıl güzel bi bebek diyip duruyorlardı duyuyordum ama sadece ağlıyordum bu benimmi şimdi bu benimmi diyip duruyordum. kuzum seni çok bekledim diye ağlıyordum. kızımı silen hemşire hem siliyor hem seviordu. sonra yanağıma koydular o anı asla asla anlatamam. kızım ağzını yanağıma koydu sustu. sonra kızımı götürdüler. ben bu defa hadi çabuk dikin diyip durmaya başladım. o an hiç bir acı bacaklarımın tutmaması umrumda bile değildi inanın. sonra yukarı çıktık. eşim beni bekliyordu herkes bebeğin başındaydı. hemen yatağıma aldılar beni ve kızımı kucağıma verdiler. sütüm hemen geldi ve kızımı emzirdim. rüya gibiydi herşey. hala inanamıyorum minik mucizeme. Allahım hepimizin evlatlarını bağışlasın İnşallaaaaaaah.
Hediye gibi geldin, Hoş geldin minik oğlum…
Üniversite yıllarında başlayan bir aşkın meyvesi..ayrı şehirlerde geçen, iş bulma sıkıntılarıyla gölgelenen, ama tek bir gün bile örselenmeyen bir nişanlılık döneminin ardından, nihayi sonuca ulaştığımızda dünyalar bizim olmuştu..evlenmek, aynı evde yaşamak, ev arkadaşı olmak kadar güzeli varmıydı acaba..var olabileceğini düşündüğüm tek şey bu yuvaya bir yavrunun katılması olabilirdi..eşim için erkendi aslında, daha biz büyümeliydik (daha ne kadar büyüyeceksek), gezmeliydik tozmalıydık..ama hayır ,ben büyümüştüm artık, gezmeyi tozmayıda çocuğumzla yaparız diye düşünüyordum..ona göre masterlar doktoralar bitmeliydi, hayır ben hem çocuk hem kariyer yapabilirdim..onu istediğim zamandan öyle çok emindim ki, zamanı geldiğinde tüm bu çelişkilerden kurtulmuş,ikimizde aynı oranda bebeğimizi ister duruma gelmiştik..herşey çok planlı, düzenli işliyordu..bu zamanda her şey bu kadar zorken,istediğim zamanda olmaz diye düşünüyordum…ama bir baktım meleğim de aynı zamanda gelmek istiyormuş..müthiş bir duygu yoğunluğu, inanamamalar..insan hayali gerçekleşmeye başlarken afallar ya, acaba mı diye? Bir an tereddüte düştüm bende, gerçekten hazırmıydım..tam o sırada yaşanan küçük de olsa bir düşük tehditi..işte ozaman anladım ki, bundan daha fazla hazır olamazdım..benim minik kuzucum bana nasıl tutunmaya çalışıyordu, onu nekadar çok istediğimi biliyormuş gibi..daha sonra yaşanan mükemmel bir hamilelik..allah herkese bukadar zevkli ve keyifli yaşatsın hamileliğini..durmak , yorulmak bilmeden, yollarda derslerde geçen,bir gün bile uff demeden yaşanan bir süreç..hiçbirzaman hastalık olarak görmedim hamileliği, hiçbirzaman beni kısıtlaması gerektiğini düşünmedim..oğlumda çok yardımcı oldu bu konuda, beni hiç üzmedi, hiç endişelendirmedi..ikimiz birlik olmuş, olması gerekenleri aşıyor gibiydik..tuhaf bir şekilde oğlum olacağını biliyordum sanki..benim ikinci aşkım, minik sevgilim…
Her şey bukadar yolunda giderken,ben de çalışmaya devam etmek istedim, çünkü 7.ay bitiyordu ve ben çok iyiydim hala..ama bu tempo karşısında doktorum aynı şeyi düşünmüyordu..kendimi çok yormuş, yavrumu besleyememiştim..işte hamileliğin ne demek olduğunu, hastanede yattığımız o beş günde öğrendim.. hiçbirşeyin, ne dersin ne tezin ne işin bebeğimden daha kıymetli olmadığını..artık tek uğraşım onu içimde büyütmek, ve zamanında doğurmaktı..okadar çok emindimki normal doğacağına, mart sonu bebeği olacağına..tüm şartlar beni doğrular gibiydi..taki 35.haftada doktorum sıvının çok azaldığını, bebeği riske atmak istemediğini söyleyene kadar..ne riski ya, noluyo… daha biraydan fazla zaman var, evet çantalar hazır, odası hazır, ama bunlar sırf forumlarda aman erken hazırlayın dedikleri için hazır..daha benim internetten siparişlerim gelmedi bile
Hiç korkmadım, telaşlanmadım, kötü bir şey olacağını düşünmedim bile..sadece kontrole gitmişken, akşama bebeğimi kollarıma alacağımı düşündüm..tüm ailemin gözleri telaşlı,daha çok vardı doğuma..herkesle konuştum eşimle konuşamadım telefonda.haber veremedim ona.onunla konuşsam ağlardım ve süreç böyle başlardı…ama ben güçlüydüm, etrafımdakilere morali ben verdim, hep güldüm, keyifliydim, böyle olmalıydı…eşim geldi..endişeli , telaşlı..gözlerime her şeyin yolunda gideceği garantisini isteyerek bakıyor sanki, medet umuyor benden bitanem..daha vaktimiz olduğunu sanarken beni giydirdiler, güle oynaya ameliyata girdim..doğum anını yaşamak istedim..tabiki normal doğum hayal olmuştu, ben de sezeryan kurbanı oldum..iyiki de olmuşum, ne kadar rahat, ne kadar basitti…
Ameliyathane koridorunda sedyede beklerken, içeriden müzik sesleri geliyor, birileri güle oynaya bir hastanın yağlarını alıyorlardı..bu sesler bana moral verdi..beni aldılar başka bir ameliyathaneye..beyaz bir salon, sıcacık…”aaaa dedim burası hiçde korkunç bir yer değil” herkes güldü..anestezist sabırla az sonra neler olacağını anlattı, acı duymayacaksın ama karnını gerdiklerini çektiklerini bastırdıklarını hissedeceksin dedi..ayaklarım benden ayrılırken çok tuhaf oldum..ordalardı ama benim değillerdi sanki..herşey yolundaydı ama heycanlanır dayanamazsam uyutacaklardı…ama ben buna müsaade edermiyim,..hep kontrol altında tuttum nefesimi…kalbim deli gibi atarken bile bir dakika sürmeden normale döndürdüm..yaptığım yoga çalışmaları normal doğum yerine burada işe yaradı..bebeğim çıktı anladım..ağlama sesi duymadım..beni hayat bağlayan ilk şey onun hapşırık sesi oldu..bitmişti..ama hala yanımda değildi, niye hala görmedim derken, bak kim geliyor dediler, bu sırada bir grup doktor beni dikiyor hissediyorum..Allahım , yeniden dünyaya geldiğimi düşündüm o buruşuk minik suratını gördüğümde..yavrum benimleydi artık..erken doğmasına rağmen yüzünde gördüm o gücü..sonraki beş gün tuhaf, anlatılmaz hisler..küvez günleri..yine güçlü olma vakti..herkese gülme, oğlum için mutlu olma vakti..doğumdan bir gün sonra, dokunamadan gördüm onu sadece..annesinin kuzusu nasıl da yatıyordu habersiz, hemşire ablalarını annesi sanıyordu beklide, ilk neyle beslenmişti, altını bile sabah başka biri akşam başka biri değiştirirken onun birtek bana ihtiyacı vardı..işte bu yüzden hemen ayaklandım ameliyatın ardından, uzun ve serin koridordaki yürüyüşümü sadece onu görmek için yapıyordum , yanına gittiğimi hissediyordu sanki.bıkmadan usanmadan süt sağıp götürdüm, hem kuzu benim sütümle beslensin hemde kucağıma aldığımda boş çekmesin diye..1cc 5 cclerle başladık.ben pes etmeyip sağdıkça süt geldi..yanına her gittiğimde yeni bir aşama kaydediyordu..oksijen desteği kesildi.. ilk kucağıma aldım, emmesi için uğraşırken öyle sıkı tuttuki parmağımı hemşire bile duygulandı..sonrası zamanında doğan bebeklerin yaşadığı süreçlerin aynısı..onu küvezden alıp yanıma verdiklerinde hayat yeniden başladı, evimize geldiğimizde ise tam bir aile olmanın müthiş heyecanı..şimdi daha iyi anlıyorum ozaman üstükapalı yaşadıklarımı..önceleri habersizdim, o bebekleri gördükten sonra, hergece yoğunbakımda yatan yenidoğanlara ve ailelerine dua ediyorum, biran evvel kavuşsunlar diye…
elif eylül annesini çok bekletti ama değdi minik prenses dediğiniz gibi uzun yollardan gelmiş maşallah kuzuna hergününüz bugün gibi güzel olsun elif eylülümüzü kokla canım benim yerimize
az kaldı tatlım senin hikayenide okumaya
güzincim çok zorlu bir süreç küvez olayı ama yılmadan sütünün gelmesi için çabalaman taktir edilcek durum sarp bebişi sağlıkla büyütmeyi nasip etsin sarp bebiş çok ama çok güçlüymüş
herbir doğum hikayesini okurken duygulanıyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?