- Konu Sahibi ddiiiddeemm
-
- #41
Doğum yapan arkadaşlar hayırlı olsun
canım benim izleme bilmeden girmek daha iyi inan bana bu benim 2. doğumum olcak ben biliyorum da noluyo bölesi çok daha kötü heyecan ve panikten başka bir işe yaramıyo sen sadece sakin ol allah hepimize yardımcı olsun sağlıkla kucağımıza aldığımız günleride görürüz inşallah
2006nın mayısında başladı bizim hikayemiz eşimle 19 mayısta tanıştık aynı şirkette çalışıyorduk önce beni baya bi izlemiş araştırmış ikimizde farklı kültürlerden geliyorduk ama ben eşimi ilk gördüğüm andan itibaren içimde büyük bir aşk sevgi oluştu bu benim eşim olacak dedimki rabbim nasip etti ilk başta babam karşı çıktı işinden dolayı eşimde babama haticeyi bana ver işimi değiştiririm dedi ki değiştirdi ama 1 yıl sonra tekrar döndü işine otobüs kaptanı yolları çok seviyor işine aşık birisi bende kabul ettim 2006 30 temmuzda evlendik 2006 3 eylülde hamile olduğumu öğrendik ben pek birşey hissetmedim eşim çıldırıyordu baba olacak diye çok heycanlıydı bursa gemlikte oturuyordum o nalet olası depremde bebeğim öldü karnımda 16 haftalıkken sonra 1 yıl korunduk istediğimiz zamanda olmadı yardım almalıydık çok dr gezdik ünlülerin dr ercan köseye dahi gittik herşey yolunda dediler ama olmuyordu sonra polikistik over olmuştum bu beni dahada korkuttu eşim yollarda ailem uzakta tek başımaydımkendimi işe veremiyordum nerde bir hamile görsem hüngür hüngür ağlıyordum sebebi bilinmeyen kısırlıktı ama eşim inatla stresi bırak bizim çocuğumuz olacak diyordu ama ben buna inanmıyordum dr hep oyalıyordu okadar çok aşamalardan geçtimki artık ümidim bitmişti zaten 2ayda bir adet oluyordum oda ilaçla sonra ogün çok kötü grip olmuştum kendimi acile zor attım eşim yine yolda tabi sadece 4gün geçmişti adetimden dr penisilin yapacaktıki ben dr günüm geçti dedim ozaman yapamam dedi iğneyi test yapacaz dedi 3 dakika sonra hemşire gözün aydın hamilesin demezmi siz düşünün artık ben 40 derece ateşle yanan ben şoka girmiştim hüngür hüngür ağladım çok hayaller kurmuştum birgün hamile olrsam eşime nasıl söyleyecemdiye tabiki annemler benden önce vermişlerdi müjdeyi işte böyle başladı kızımla hikayemiz çok zor bir hamilelik geçirdim herşeyden tiksindim doğuma giderken bile kustum hiç beslenemedim 9ay gelirmi dedim hep ilk öğrendiğimde 9 temmuzdu oooo yaz bitecekte mart gelecekte ben doğuracam sene gibiydi 5 yıl nasıl beklediysem ilk dr ziyareti tahliller mutlu sona az kalmıştı ben kesinlikle normal doğum istiyordum bebeğim doğarken görmek istiyordum sancı çekerek anne olmak istiyordum ki kontrolde bebeğimim boynuna kordon dolanmıştı normal doğumum 11 marttı ama biz 26 şubatta sezaryan olduk tabi eşim kendini ogüne hazırlamıştı iznini değiştiremedi neyse akşamdan temizliğimi banyomu yaptım sabah 7de gittik hastaneye annemler arkadaşlarım herkes bütün sevdiklerim yanımdaydı birtek eşim yoktu ben çok yalnızdım hayalimiz bu değildi bebeğimizi birlikte görecektik nst sonda derken sonda çok zor demişlerdi hiçte değilmiş ameliyathaneye gidiyoruz ağlamayacam diye söz verdim kendime annemi görmedim zaten herkes öpüyor şakalaşıyor ben donmuştum ameliyathanenin kapısı açıldığında birden alkış sesi duydum sanki diskodaydım hoşgeldin hatice diye sesler moraller işte ben orda kopmuşum çok ağladım sakinleşitriciler derken karnımı ilaçladılar bebek narkoz yutmasın diye şimdi seni uyutuyoruz dediler o anda sadece babası göremeyecek demişim gözümü açtığımda mememe yapışan küçücük birşey bu ne demişim eşimi çokkkkk seviyorum ondan bir parçam olduğu için çok mutluyum inanın hayatımız değişti şimdi her saat arıyor babası kızım nasıl diye artık ortak birşeyimiz var inanılmazdı o an gözünü gözümün içine dikti hiç kıpırdamıyor çok açmış çocuk dr yanağını emmiş ben bunun için 5 yıl bekledim ben mucizeme kavuştum rabbim herkese yaşatsın bu yüce duyguyu sezaryandan hiç korkmayın tabiki ilk başta sancı oluyor bunları hepimiz biliyoruz ama korkulacak birşey değil günlerimin nasıl geçtiğini anlamıyorum bile bir bakıyorum sabah bir bakıyorum akşam prensesim 10 günlük oldu işte bizim hikayemiz annelik çok başka birşeymiş korkuyordum yaben annelik yapamazsam diye ama annelik anlatılmıyor yaşanması lazımmış o uyanmadan uyanmak inanın bana 10gündür 10 saat uyumadım ama ayaktayım inanılmaz bir güç size yardım ediyor onu izlemek herşeye bedel onu izlerken bu benimmi diyorum rüya değilmiş gerçekten anne oldum ben kusura bakmayın sizleri sıktıysam iyiki doğurmuşum prensesimi Eki Görüntüle 154324
2006nın mayısında başladı bizim hikayemiz eşimle 19 mayısta tanıştık aynı şirkette çalışıyorduk önce beni baya bi izlemiş araştırmış ikimizde farklı kültürlerden geliyorduk ama ben eşimi ilk gördüğüm andan itibaren içimde büyük bir aşk sevgi oluştu bu benim eşim olacak dedimki rabbim nasip etti ilk başta babam karşı çıktı işinden dolayı eşimde babama haticeyi bana ver işimi değiştiririm dedi ki değiştirdi ama 1 yıl sonra tekrar döndü işine otobüs kaptanı yolları çok seviyor işine aşık birisi bende kabul ettim 2006 30 temmuzda evlendik 2006 3 eylülde hamile olduğumu öğrendik ben pek birşey hissetmedim eşim çıldırıyordu baba olacak diye çok heycanlıydı bursa gemlikte oturuyordum o nalet olası depremde bebeğim öldü karnımda 16 haftalıkken sonra 1 yıl korunduk istediğimiz zamanda olmadı yardım almalıydık çok dr gezdik ünlülerin dr ercan köseye dahi gittik herşey yolunda dediler ama olmuyordu sonra polikistik over olmuştum bu beni dahada korkuttu eşim yollarda ailem uzakta tek başımaydımkendimi işe veremiyordum nerde bir hamile görsem hüngür hüngür ağlıyordum sebebi bilinmeyen kısırlıktı ama eşim inatla stresi bırak bizim çocuğumuz olacak diyordu ama ben buna inanmıyordum dr hep oyalıyordu okadar çok aşamalardan geçtimki artık ümidim bitmişti zaten 2ayda bir adet oluyordum oda ilaçla sonra ogün çok kötü grip olmuştum kendimi acile zor attım eşim yine yolda tabi sadece 4gün geçmişti adetimden dr penisilin yapacaktıki ben dr günüm geçti dedim ozaman yapamam dedi iğneyi test yapacaz dedi 3 dakika sonra hemşire gözün aydın hamilesin demezmi siz düşünün artık ben 40 derece ateşle yanan ben şoka girmiştim hüngür hüngür ağladım çok hayaller kurmuştum birgün hamile olrsam eşime nasıl söyleyecemdiye tabiki annemler benden önce vermişlerdi müjdeyi işte böyle başladı kızımla hikayemiz çok zor bir hamilelik geçirdim herşeyden tiksindim doğuma giderken bile kustum hiç beslenemedim 9ay gelirmi dedim hep ilk öğrendiğimde 9 temmuzdu oooo yaz bitecekte mart gelecekte ben doğuracam sene gibiydi 5 yıl nasıl beklediysem ilk dr ziyareti tahliller mutlu sona az kalmıştı ben kesinlikle normal doğum istiyordum bebeğim doğarken görmek istiyordum sancı çekerek anne olmak istiyordum ki kontrolde bebeğimim boynuna kordon dolanmıştı normal doğumum 11 marttı ama biz 26 şubatta sezaryan olduk tabi eşim kendini ogüne hazırlamıştı iznini değiştiremedi neyse akşamdan temizliğimi banyomu yaptım sabah 7de gittik hastaneye annemler arkadaşlarım herkes bütün sevdiklerim yanımdaydı birtek eşim yoktu ben çok yalnızdım hayalimiz bu değildi bebeğimizi birlikte görecektik nst sonda derken sonda çok zor demişlerdi hiçte değilmiş ameliyathaneye gidiyoruz ağlamayacam diye söz verdim kendime annemi görmedim zaten herkes öpüyor şakalaşıyor ben donmuştum ameliyathanenin kapısı açıldığında birden alkış sesi duydum sanki diskodaydım hoşgeldin hatice diye sesler moraller işte ben orda kopmuşum çok ağladım sakinleşitriciler derken karnımı ilaçladılar bebek narkoz yutmasın diye şimdi seni uyutuyoruz dediler o anda sadece babası göremeyecek demişim gözümü açtığımda mememe yapışan küçücük birşey bu ne demişim eşimi çokkkkk seviyorum ondan bir parçam olduğu için çok mutluyum inanın hayatımız değişti şimdi her saat arıyor babası kızım nasıl diye artık ortak birşeyimiz var inanılmazdı o an gözünü gözümün içine dikti hiç kıpırdamıyor çok açmış çocuk dr yanağını emmiş ben bunun için 5 yıl bekledim ben mucizeme kavuştum rabbim herkese yaşatsın bu yüce duyguyu sezaryandan hiç korkmayın tabiki ilk başta sancı oluyor bunları hepimiz biliyoruz ama korkulacak birşey değil günlerimin nasıl geçtiğini anlamıyorum bile bir bakıyorum sabah bir bakıyorum akşam prensesim 10 günlük oldu işte bizim hikayemiz annelik çok başka birşeymiş korkuyordum yaben annelik yapamazsam diye ama annelik anlatılmıyor yaşanması lazımmış o uyanmadan uyanmak inanın bana 10gündür 10 saat uyumadım ama ayaktayım inanılmaz bir güç size yardım ediyor onu izlemek herşeye bedel onu izlerken bu benimmi diyorum rüya değilmiş gerçekten anne oldum ben kusura bakmayın sizleri sıktıysam iyiki doğurmuşum prensesimi Eki Görüntüle 154324
2006nın mayısında başladı bizim hikayemiz eşimle 19 mayısta tanıştık aynı şirkette çalışıyorduk önce beni baya bi izlemiş araştırmış ikimizde farklı kültürlerden geliyorduk ama ben eşimi ilk gördüğüm andan itibaren içimde büyük bir aşk sevgi oluştu bu benim eşim olacak dedimki rabbim nasip etti ilk başta babam karşı çıktı işinden dolayı eşimde babama haticeyi bana ver işimi değiştiririm dedi ki değiştirdi ama 1 yıl sonra tekrar döndü işine otobüs kaptanı yolları çok seviyor işine aşık birisi bende kabul ettim 2006 30 temmuzda evlendik 2006 3 eylülde hamile olduğumu öğrendik ben pek birşey hissetmedim eşim çıldırıyordu baba olacak diye çok heycanlıydı bursa gemlikte oturuyordum o nalet olası depremde bebeğim öldü karnımda 16 haftalıkken sonra 1 yıl korunduk istediğimiz zamanda olmadı yardım almalıydık çok dr gezdik ünlülerin dr ercan köseye dahi gittik herşey yolunda dediler ama olmuyordu sonra polikistik over olmuştum bu beni dahada korkuttu eşim yollarda ailem uzakta tek başımaydımkendimi işe veremiyordum nerde bir hamile görsem hüngür hüngür ağlıyordum sebebi bilinmeyen kısırlıktı ama eşim inatla stresi bırak bizim çocuğumuz olacak diyordu ama ben buna inanmıyordum dr hep oyalıyordu okadar çok aşamalardan geçtimki artık ümidim bitmişti zaten 2ayda bir adet oluyordum oda ilaçla sonra ogün çok kötü grip olmuştum kendimi acile zor attım eşim yine yolda tabi sadece 4gün geçmişti adetimden dr penisilin yapacaktıki ben dr günüm geçti dedim ozaman yapamam dedi iğneyi test yapacaz dedi 3 dakika sonra hemşire gözün aydın hamilesin demezmi siz düşünün artık ben 40 derece ateşle yanan ben şoka girmiştim hüngür hüngür ağladım çok hayaller kurmuştum birgün hamile olrsam eşime nasıl söyleyecemdiye tabiki annemler benden önce vermişlerdi müjdeyi işte böyle başladı kızımla hikayemiz çok zor bir hamilelik geçirdim herşeyden tiksindim doğuma giderken bile kustum hiç beslenemedim 9ay gelirmi dedim hep ilk öğrendiğimde 9 temmuzdu oooo yaz bitecekte mart gelecekte ben doğuracam sene gibiydi 5 yıl nasıl beklediysem ilk dr ziyareti tahliller mutlu sona az kalmıştı ben kesinlikle normal doğum istiyordum bebeğim doğarken görmek istiyordum sancı çekerek anne olmak istiyordum ki kontrolde bebeğimim boynuna kordon dolanmıştı normal doğumum 11 marttı ama biz 26 şubatta sezaryan olduk tabi eşim kendini ogüne hazırlamıştı iznini değiştiremedi neyse akşamdan temizliğimi banyomu yaptım sabah 7de gittik hastaneye annemler arkadaşlarım herkes bütün sevdiklerim yanımdaydı birtek eşim yoktu ben çok yalnızdım hayalimiz bu değildi bebeğimizi birlikte görecektik nst sonda derken sonda çok zor demişlerdi hiçte değilmiş ameliyathaneye gidiyoruz ağlamayacam diye söz verdim kendime annemi görmedim zaten herkes öpüyor şakalaşıyor ben donmuştum ameliyathanenin kapısı açıldığında birden alkış sesi duydum sanki diskodaydım hoşgeldin hatice diye sesler moraller işte ben orda kopmuşum çok ağladım sakinleşitriciler derken karnımı ilaçladılar bebek narkoz yutmasın diye şimdi seni uyutuyoruz dediler o anda sadece babası göremeyecek demişim gözümü açtığımda mememe yapışan küçücük birşey bu ne demişim eşimi çokkkkk seviyorum ondan bir parçam olduğu için çok mutluyum inanın hayatımız değişti şimdi her saat arıyor babası kızım nasıl diye artık ortak birşeyimiz var inanılmazdı o an gözünü gözümün içine dikti hiç kıpırdamıyor çok açmış çocuk dr yanağını emmiş ben bunun için 5 yıl bekledim ben mucizeme kavuştum rabbim herkese yaşatsın bu yüce duyguyu sezaryandan hiç korkmayın tabiki ilk başta sancı oluyor bunları hepimiz biliyoruz ama korkulacak birşey değil günlerimin nasıl geçtiğini anlamıyorum bile bir bakıyorum sabah bir bakıyorum akşam prensesim 10 günlük oldu işte bizim hikayemiz annelik çok başka birşeymiş korkuyordum yaben annelik yapamazsam diye ama annelik anlatılmıyor yaşanması lazımmış o uyanmadan uyanmak inanın bana 10gündür 10 saat uyumadım ama ayaktayım inanılmaz bir güç size yardım ediyor onu izlemek herşeye bedel onu izlerken bu benimmi diyorum rüya değilmiş gerçekten anne oldum ben kusura bakmayın sizleri sıktıysam iyiki doğurmuşum prensesimi Eki Görüntüle 154324
2006nın mayısında başladı bizim hikayemiz eşimle 19 mayısta tanıştık aynı şirkette çalışıyorduk önce beni baya bi izlemiş araştırmış ikimizde farklı kültürlerden geliyorduk ama ben eşimi ilk gördüğüm andan itibaren içimde büyük bir aşk sevgi oluştu bu benim eşim olacak dedimki rabbim nasip etti ilk başta babam karşı çıktı işinden dolayı eşimde babama haticeyi bana ver işimi değiştiririm dedi ki değiştirdi ama 1 yıl sonra tekrar döndü işine otobüs kaptanı yolları çok seviyor işine aşık birisi bende kabul ettim 2006 30 temmuzda evlendik 2006 3 eylülde hamile olduğumu öğrendik ben pek birşey hissetmedim eşim çıldırıyordu baba olacak diye çok heycanlıydı bursa gemlikte oturuyordum o nalet olası depremde bebeğim öldü karnımda 16 haftalıkken sonra 1 yıl korunduk istediğimiz zamanda olmadı yardım almalıydık çok dr gezdik ünlülerin dr ercan köseye dahi gittik herşey yolunda dediler ama olmuyordu sonra polikistik over olmuştum bu beni dahada korkuttu eşim yollarda ailem uzakta tek başımaydımkendimi işe veremiyordum nerde bir hamile görsem hüngür hüngür ağlıyordum sebebi bilinmeyen kısırlıktı ama eşim inatla stresi bırak bizim çocuğumuz olacak diyordu ama ben buna inanmıyordum dr hep oyalıyordu okadar çok aşamalardan geçtimki artık ümidim bitmişti zaten 2ayda bir adet oluyordum oda ilaçla sonra ogün çok kötü grip olmuştum kendimi acile zor attım eşim yine yolda tabi sadece 4gün geçmişti adetimden dr penisilin yapacaktıki ben dr günüm geçti dedim ozaman yapamam dedi iğneyi test yapacaz dedi 3 dakika sonra hemşire gözün aydın hamilesin demezmi siz düşünün artık ben 40 derece ateşle yanan ben şoka girmiştim hüngür hüngür ağladım çok hayaller kurmuştum birgün hamile olrsam eşime nasıl söyleyecemdiye tabiki annemler benden önce vermişlerdi müjdeyi işte böyle başladı kızımla hikayemiz çok zor bir hamilelik geçirdim herşeyden tiksindim doğuma giderken bile kustum hiç beslenemedim 9ay gelirmi dedim hep ilk öğrendiğimde 9 temmuzdu oooo yaz bitecekte mart gelecekte ben doğuracam sene gibiydi 5 yıl nasıl beklediysem ilk dr ziyareti tahliller mutlu sona az kalmıştı ben kesinlikle normal doğum istiyordum bebeğim doğarken görmek istiyordum sancı çekerek anne olmak istiyordum ki kontrolde bebeğimim boynuna kordon dolanmıştı normal doğumum 11 marttı ama biz 26 şubatta sezaryan olduk tabi eşim kendini ogüne hazırlamıştı iznini değiştiremedi neyse akşamdan temizliğimi banyomu yaptım sabah 7de gittik hastaneye annemler arkadaşlarım herkes bütün sevdiklerim yanımdaydı birtek eşim yoktu ben çok yalnızdım hayalimiz bu değildi bebeğimizi birlikte görecektik nst sonda derken sonda çok zor demişlerdi hiçte değilmiş ameliyathaneye gidiyoruz ağlamayacam diye söz verdim kendime annemi görmedim zaten herkes öpüyor şakalaşıyor ben donmuştum ameliyathanenin kapısı açıldığında birden alkış sesi duydum sanki diskodaydım hoşgeldin hatice diye sesler moraller işte ben orda kopmuşum çok ağladım sakinleşitriciler derken karnımı ilaçladılar bebek narkoz yutmasın diye şimdi seni uyutuyoruz dediler o anda sadece babası göremeyecek demişim gözümü açtığımda mememe yapışan küçücük birşey bu ne demişim eşimi çokkkkk seviyorum ondan bir parçam olduğu için çok mutluyum inanın hayatımız değişti şimdi her saat arıyor babası kızım nasıl diye artık ortak birşeyimiz var inanılmazdı o an gözünü gözümün içine dikti hiç kıpırdamıyor çok açmış çocuk dr yanağını emmiş ben bunun için 5 yıl bekledim ben mucizeme kavuştum rabbim herkese yaşatsın bu yüce duyguyu sezaryandan hiç korkmayın tabiki ilk başta sancı oluyor bunları hepimiz biliyoruz ama korkulacak birşey değil günlerimin nasıl geçtiğini anlamıyorum bile bir bakıyorum sabah bir bakıyorum akşam prensesim 10 günlük oldu işte bizim hikayemiz annelik çok başka birşeymiş korkuyordum yaben annelik yapamazsam diye ama annelik anlatılmıyor yaşanması lazımmış o uyanmadan uyanmak inanın bana 10gündür 10 saat uyumadım ama ayaktayım inanılmaz bir güç size yardım ediyor onu izlemek herşeye bedel onu izlerken bu benimmi diyorum rüya değilmiş gerçekten anne oldum ben kusura bakmayın sizleri sıktıysam iyiki doğurmuşum prensesimi Eki Görüntüle 154324
2006nın mayısında başladı bizim hikayemiz eşimle 19 mayısta tanıştık aynı şirkette çalışıyorduk önce beni baya bi izlemiş araştırmış ikimizde farklı kültürlerden geliyorduk ama ben eşimi ilk gördüğüm andan itibaren içimde büyük bir aşk sevgi oluştu bu benim eşim olacak dedimki rabbim nasip etti ilk başta babam karşı çıktı işinden dolayı eşimde babama haticeyi bana ver işimi değiştiririm dedi ki değiştirdi ama 1 yıl sonra tekrar döndü işine otobüs kaptanı yolları çok seviyor işine aşık birisi bende kabul ettim 2006 30 temmuzda evlendik 2006 3 eylülde hamile olduğumu öğrendik ben pek birşey hissetmedim eşim çıldırıyordu baba olacak diye çok heycanlıydı bursa gemlikte oturuyordum o nalet olası depremde bebeğim öldü karnımda 16 haftalıkken sonra 1 yıl korunduk istediğimiz zamanda olmadı yardım almalıydık çok dr gezdik ünlülerin dr ercan köseye dahi gittik herşey yolunda dediler ama olmuyordu sonra polikistik over olmuştum bu beni dahada korkuttu eşim yollarda ailem uzakta tek başımaydımkendimi işe veremiyordum nerde bir hamile görsem hüngür hüngür ağlıyordum sebebi bilinmeyen kısırlıktı ama eşim inatla stresi bırak bizim çocuğumuz olacak diyordu ama ben buna inanmıyordum dr hep oyalıyordu okadar çok aşamalardan geçtimki artık ümidim bitmişti zaten 2ayda bir adet oluyordum oda ilaçla sonra ogün çok kötü grip olmuştum kendimi acile zor attım eşim yine yolda tabi sadece 4gün geçmişti adetimden dr penisilin yapacaktıki ben dr günüm geçti dedim ozaman yapamam dedi iğneyi test yapacaz dedi 3 dakika sonra hemşire gözün aydın hamilesin demezmi siz düşünün artık ben 40 derece ateşle yanan ben şoka girmiştim hüngür hüngür ağladım çok hayaller kurmuştum birgün hamile olrsam eşime nasıl söyleyecemdiye tabiki annemler benden önce vermişlerdi müjdeyi işte böyle başladı kızımla hikayemiz çok zor bir hamilelik geçirdim herşeyden tiksindim doğuma giderken bile kustum hiç beslenemedim 9ay gelirmi dedim hep ilk öğrendiğimde 9 temmuzdu oooo yaz bitecekte mart gelecekte ben doğuracam sene gibiydi 5 yıl nasıl beklediysem ilk dr ziyareti tahliller mutlu sona az kalmıştı ben kesinlikle normal doğum istiyordum bebeğim doğarken görmek istiyordum sancı çekerek anne olmak istiyordum ki kontrolde bebeğimim boynuna kordon dolanmıştı normal doğumum 11 marttı ama biz 26 şubatta sezaryan olduk tabi eşim kendini ogüne hazırlamıştı iznini değiştiremedi neyse akşamdan temizliğimi banyomu yaptım sabah 7de gittik hastaneye annemler arkadaşlarım herkes bütün sevdiklerim yanımdaydı birtek eşim yoktu ben çok yalnızdım hayalimiz bu değildi bebeğimizi birlikte görecektik nst sonda derken sonda çok zor demişlerdi hiçte değilmiş ameliyathaneye gidiyoruz ağlamayacam diye söz verdim kendime annemi görmedim zaten herkes öpüyor şakalaşıyor ben donmuştum ameliyathanenin kapısı açıldığında birden alkış sesi duydum sanki diskodaydım hoşgeldin hatice diye sesler moraller işte ben orda kopmuşum çok ağladım sakinleşitriciler derken karnımı ilaçladılar bebek narkoz yutmasın diye şimdi seni uyutuyoruz dediler o anda sadece babası göremeyecek demişim gözümü açtığımda mememe yapışan küçücük birşey bu ne demişim eşimi çokkkkk seviyorum ondan bir parçam olduğu için çok mutluyum inanın hayatımız değişti şimdi her saat arıyor babası kızım nasıl diye artık ortak birşeyimiz var inanılmazdı o an gözünü gözümün içine dikti hiç kıpırdamıyor çok açmış çocuk dr yanağını emmiş ben bunun için 5 yıl bekledim ben mucizeme kavuştum rabbim herkese yaşatsın bu yüce duyguyu sezaryandan hiç korkmayın tabiki ilk başta sancı oluyor bunları hepimiz biliyoruz ama korkulacak birşey değil günlerimin nasıl geçtiğini anlamıyorum bile bir bakıyorum sabah bir bakıyorum akşam prensesim 10 günlük oldu işte bizim hikayemiz annelik çok başka birşeymiş korkuyordum yaben annelik yapamazsam diye ama annelik anlatılmıyor yaşanması lazımmış o uyanmadan uyanmak inanın bana 10gündür 10 saat uyumadım ama ayaktayım inanılmaz bir güç size yardım ediyor onu izlemek herşeye bedel onu izlerken bu benimmi diyorum rüya değilmiş gerçekten anne oldum ben kusura bakmayın sizleri sıktıysam iyiki doğurmuşum prensesimi Eki Görüntüle 154324
hepinize teşekkür ederim rabbim sizlerede yaşamayı nasip etsin inşallah
yıl 2002 temmuzun 14 ünde evlendik hayatımın aşkıyla...herşey çok güzeldi düğün borçlarımızı ödemek adına ilk bir yıl bebek düşünmüyorduk ama öyle sıkı sıkıyada korunmuyorduk.Allah verirse hesabı yani.bir yılı doldurduk ve hadi bebek gelsin evimiz şenlensin istedik.veee kabus başladı....
korunmayı bırakınca planlı gebelik için k.doğum uzmanının yolunu tuttuk ve bizim normal yollarla bebek sahibi olamayacağımızı öğrendik.tüp bebekten başka şansımız yoktu aşılama bile olmazdı.yıkıldık tabiki...
özelliklede eşim psikolojisi bu konuda epeyce bozuldu.neyseki henüz gençtik epeyce vaktimiz vardı beklemek alışmak durumu sindirmek için.böylece 2003 ten 2009 un ilk ayına kadar bekledik.ama nasıl beklediğimizi birde bana sorun her ay belkide bir mucize olur mu düşüncesiyle geçen hayal kırıklığı...
nihayet 2009 ocak 1 de bizde tedaviye başladık herşey çok güzeldi olumlu bir tedavi süreci sonunda hayallerim gerçek olmuştu hamileydim...
sonra bebeği görmeyi umut ederek gittiğimiz doktordan dış gebelik olduğunu ve ameliyat olacağımı öğrenerek çıktık...
ameliyat,bebeğimin gidişi,acılar...
ama yılmadık hemen tedaviye devam ettik bu sefer olmadı...
sonra tekrar...
yine olmadı...
sonra yani bu kez yani 4. denemede umutlar tükenmek üzereyken yahyama kavuşacağımızı öğrendik gerçi içten içten biliyorduk çünkü geleceğini ve adını yüce rabbim belirlemişti bile...
sıkıntılarla geçen heran bebeğimi kaybetme tehlikesi yaşadığım nadir görülen bir durum yüzünden doktorumuz 3 kilo olduğunda alacağımızı söyledi yahyamı kucağımıza
son zamanlarda yaşanan sıkıntılar doktorumuzun değişmesi hastane yatışı derken işte o gün gelip çatmıştı 2 mart sabahı 8:30 da sezeryana girdim ve 9:10 da yayham dünyaya gözlerini açtı.minik mucizem artık benimleydi.dünyanın en güzel duygusu bu...
onun dünyaya benim ona alışmamla geçen 6 günün sonunda bunlarıda yazmak nasip oldu işte...
narkozdan az önce benim gibi bu yolda uğraş veren henüz benim tattığım bu güzel duguları tadamamış tüm arkadaşlarım için dua ettim.inşallah rabbim onlarada en kısa zamanda mucizelerini gönderir...
inşallah rabbim böyle meleklerini bekleyen kimsenin kucağını boş bırakmaz...
AMİNNNNNNNN........
yıl 2002 temmuzun 14 ünde evlendik hayatımın aşkıyla...herşey çok güzeldi düğün borçlarımızı ödemek adına ilk bir yıl bebek düşünmüyorduk ama öyle sıkı sıkıyada korunmuyorduk.Allah verirse hesabı yani.bir yılı doldurduk ve hadi bebek gelsin evimiz şenlensin istedik.veee kabus başladı....
korunmayı bırakınca planlı gebelik için k.doğum uzmanının yolunu tuttuk ve bizim normal yollarla bebek sahibi olamayacağımızı öğrendik.tüp bebekten başka şansımız yoktu aşılama bile olmazdı.yıkıldık tabiki...
özelliklede eşim psikolojisi bu konuda epeyce bozuldu.neyseki henüz gençtik epeyce vaktimiz vardı beklemek alışmak durumu sindirmek için.böylece 2003 ten 2009 un ilk ayına kadar bekledik.ama nasıl beklediğimizi birde bana sorun her ay belkide bir mucize olur mu düşüncesiyle geçen hayal kırıklığı...
nihayet 2009 ocak 1 de bizde tedaviye başladık herşey çok güzeldi olumlu bir tedavi süreci sonunda hayallerim gerçek olmuştu hamileydim...
sonra bebeği görmeyi umut ederek gittiğimiz doktordan dış gebelik olduğunu ve ameliyat olacağımı öğrenerek çıktık...
ameliyat,bebeğimin gidişi,acılar...
ama yılmadık hemen tedaviye devam ettik bu sefer olmadı...
sonra tekrar...
yine olmadı...
sonra yani bu kez yani 4. denemede umutlar tükenmek üzereyken yahyama kavuşacağımızı öğrendik gerçi içten içten biliyorduk çünkü geleceğini ve adını yüce rabbim belirlemişti bile...
sıkıntılarla geçen heran bebeğimi kaybetme tehlikesi yaşadığım nadir görülen bir durum yüzünden doktorumuz 3 kilo olduğunda alacağımızı söyledi yahyamı kucağımıza
son zamanlarda yaşanan sıkıntılar doktorumuzun değişmesi hastane yatışı derken işte o gün gelip çatmıştı 2 mart sabahı 8:30 da sezeryana girdim ve 9:10 da yayham dünyaya gözlerini açtı.minik mucizem artık benimleydi.dünyanın en güzel duygusu bu...
onun dünyaya benim ona alışmamla geçen 6 günün sonunda bunlarıda yazmak nasip oldu işte...
narkozdan az önce benim gibi bu yolda uğraş veren henüz benim tattığım bu güzel duguları tadamamış tüm arkadaşlarım için dua ettim.inşallah rabbim onlarada en kısa zamanda mucizelerini gönderir...
inşallah rabbim böyle meleklerini bekleyen kimsenin kucağını boş bırakmaz...
AMİNNNNNNNN........
yıl 2002 temmuzun 14 ünde evlendik hayatımın aşkıyla...herşey çok güzeldi düğün borçlarımızı ödemek adına ilk bir yıl bebek düşünmüyorduk ama öyle sıkı sıkıyada korunmuyorduk.Allah verirse hesabı yani.bir yılı doldurduk ve hadi bebek gelsin evimiz şenlensin istedik.veee kabus başladı....
korunmayı bırakınca planlı gebelik için k.doğum uzmanının yolunu tuttuk ve bizim normal yollarla bebek sahibi olamayacağımızı öğrendik.tüp bebekten başka şansımız yoktu aşılama bile olmazdı.yıkıldık tabiki...
özelliklede eşim psikolojisi bu konuda epeyce bozuldu.neyseki henüz gençtik epeyce vaktimiz vardı beklemek alışmak durumu sindirmek için.böylece 2003 ten 2009 un ilk ayına kadar bekledik.ama nasıl beklediğimizi birde bana sorun her ay belkide bir mucize olur mu düşüncesiyle geçen hayal kırıklığı...
nihayet 2009 ocak 1 de bizde tedaviye başladık herşey çok güzeldi olumlu bir tedavi süreci sonunda hayallerim gerçek olmuştu hamileydim...
sonra bebeği görmeyi umut ederek gittiğimiz doktordan dış gebelik olduğunu ve ameliyat olacağımı öğrenerek çıktık...
ameliyat,bebeğimin gidişi,acılar...
ama yılmadık hemen tedaviye devam ettik bu sefer olmadı...
sonra tekrar...
yine olmadı...
sonra yani bu kez yani 4. denemede umutlar tükenmek üzereyken yahyama kavuşacağımızı öğrendik gerçi içten içten biliyorduk çünkü geleceğini ve adını yüce rabbim belirlemişti bile...
sıkıntılarla geçen heran bebeğimi kaybetme tehlikesi yaşadığım nadir görülen bir durum yüzünden doktorumuz 3 kilo olduğunda alacağımızı söyledi yahyamı kucağımıza
son zamanlarda yaşanan sıkıntılar doktorumuzun değişmesi hastane yatışı derken işte o gün gelip çatmıştı 2 mart sabahı 8:30 da sezeryana girdim ve 9:10 da yayham dünyaya gözlerini açtı.minik mucizem artık benimleydi.dünyanın en güzel duygusu bu...
onun dünyaya benim ona alışmamla geçen 6 günün sonunda bunlarıda yazmak nasip oldu işte...
narkozdan az önce benim gibi bu yolda uğraş veren henüz benim tattığım bu güzel duguları tadamamış tüm arkadaşlarım için dua ettim.inşallah rabbim onlarada en kısa zamanda mucizelerini gönderir...
inşallah rabbim böyle meleklerini bekleyen kimsenin kucağını boş bırakmaz...
AMİNNNNNNNN........
2006nın mayısında başladı bizim hikayemiz eşimle 19 mayısta tanıştık aynı şirkette çalışıyorduk önce beni baya bi izlemiş araştırmış ikimizde farklı kültürlerden geliyorduk ama ben eşimi ilk gördüğüm andan itibaren içimde büyük bir aşk sevgi oluştu bu benim eşim olacak dedimki rabbim nasip etti ilk başta babam karşı çıktı işinden dolayı eşimde babama haticeyi bana ver işimi değiştiririm dedi ki değiştirdi ama 1 yıl sonra tekrar döndü işine otobüs kaptanı yolları çok seviyor işine aşık birisi bende kabul ettim 2006 30 temmuzda evlendik 2006 3 eylülde hamile olduğumu öğrendik ben pek birşey hissetmedim eşim çıldırıyordu baba olacak diye çok heycanlıydı bursa gemlikte oturuyordum o nalet olası depremde bebeğim öldü karnımda 16 haftalıkken sonra 1 yıl korunduk istediğimiz zamanda olmadı yardım almalıydık çok dr gezdik ünlülerin dr ercan köseye dahi gittik herşey yolunda dediler ama olmuyordu sonra polikistik over olmuştum bu beni dahada korkuttu eşim yollarda ailem uzakta tek başımaydımkendimi işe veremiyordum nerde bir hamile görsem hüngür hüngür ağlıyordum sebebi bilinmeyen kısırlıktı ama eşim inatla stresi bırak bizim çocuğumuz olacak diyordu ama ben buna inanmıyordum dr hep oyalıyordu okadar çok aşamalardan geçtimki artık ümidim bitmişti zaten 2ayda bir adet oluyordum oda ilaçla sonra ogün çok kötü grip olmuştum kendimi acile zor attım eşim yine yolda tabi sadece 4gün geçmişti adetimden dr penisilin yapacaktıki ben dr günüm geçti dedim ozaman yapamam dedi iğneyi test yapacaz dedi 3 dakika sonra hemşire gözün aydın hamilesin demezmi siz düşünün artık ben 40 derece ateşle yanan ben şoka girmiştim hüngür hüngür ağladım çok hayaller kurmuştum birgün hamile olrsam eşime nasıl söyleyecemdiye tabiki annemler benden önce vermişlerdi müjdeyi işte böyle başladı kızımla hikayemiz çok zor bir hamilelik geçirdim herşeyden tiksindim doğuma giderken bile kustum hiç beslenemedim 9ay gelirmi dedim hep ilk öğrendiğimde 9 temmuzdu oooo yaz bitecekte mart gelecekte ben doğuracam sene gibiydi 5 yıl nasıl beklediysem ilk dr ziyareti tahliller mutlu sona az kalmıştı ben kesinlikle normal doğum istiyordum bebeğim doğarken görmek istiyordum sancı çekerek anne olmak istiyordum ki kontrolde bebeğimim boynuna kordon dolanmıştı normal doğumum 11 marttı ama biz 26 şubatta sezaryan olduk tabi eşim kendini ogüne hazırlamıştı iznini değiştiremedi neyse akşamdan temizliğimi banyomu yaptım sabah 7de gittik hastaneye annemler arkadaşlarım herkes bütün sevdiklerim yanımdaydı birtek eşim yoktu ben çok yalnızdım hayalimiz bu değildi bebeğimizi birlikte görecektik nst sonda derken sonda çok zor demişlerdi hiçte değilmiş ameliyathaneye gidiyoruz ağlamayacam diye söz verdim kendime annemi görmedim zaten herkes öpüyor şakalaşıyor ben donmuştum ameliyathanenin kapısı açıldığında birden alkış sesi duydum sanki diskodaydım hoşgeldin hatice diye sesler moraller işte ben orda kopmuşum çok ağladım sakinleşitriciler derken karnımı ilaçladılar bebek narkoz yutmasın diye şimdi seni uyutuyoruz dediler o anda sadece babası göremeyecek demişim gözümü açtığımda mememe yapışan küçücük birşey bu ne demişim eşimi çokkkkk seviyorum ondan bir parçam olduğu için çok mutluyum inanın hayatımız değişti şimdi her saat arıyor babası kızım nasıl diye artık ortak birşeyimiz var inanılmazdı o an gözünü gözümün içine dikti hiç kıpırdamıyor çok açmış çocuk dr yanağını emmiş ben bunun için 5 yıl bekledim ben mucizeme kavuştum rabbim herkese yaşatsın bu yüce duyguyu sezaryandan hiç korkmayın tabiki ilk başta sancı oluyor bunları hepimiz biliyoruz ama korkulacak birşey değil günlerimin nasıl geçtiğini anlamıyorum bile bir bakıyorum sabah bir bakıyorum akşam prensesim 10 günlük oldu işte bizim hikayemiz annelik çok başka birşeymiş korkuyordum yaben annelik yapamazsam diye ama annelik anlatılmıyor yaşanması lazımmış o uyanmadan uyanmak inanın bana 10gündür 10 saat uyumadım ama ayaktayım inanılmaz bir güç size yardım ediyor onu izlemek herşeye bedel onu izlerken bu benimmi diyorum rüya değilmiş gerçekten anne oldum ben kusura bakmayın sizleri sıktıysam iyiki doğurmuşum prensesimi Eki Görüntüle 154324
canım benim çok zor bir süreç sonucunda yahyana kavuşmuşsun....Allah sağlıklı sıhhatli uzun ömür nasip etsin mink mucizene inş...seni de tekrar tebrik ediyorum....gözünüzaydın canım....
cnm allah bagışLASIN BEBİŞİNİ... ağladım yaa... hep mutlu ol insallah ailenle..
Canım beni de ağlattın şükürler olsun Allahım dualarını kabul etmiş bu güzel duygular sana ve eşine nasip oldu. Darısı öncelikle henüz bebeğine kavuşmayan biz Mart annelerine ve tüm bebek sahibi olmak isteyen ailelere inşallah..
Yahya Alp'a sağlıklı huzurlu hayırlı uzun ömürler dilerim annesi ve babasıyla..
yıl 2002 temmuzun 14 ünde evlendik hayatımın aşkıyla...herşey çok güzeldi düğün borçlarımızı ödemek adına ilk bir yıl bebek düşünmüyorduk ama öyle sıkı sıkıyada korunmuyorduk.Allah verirse hesabı yani.bir yılı doldurduk ve hadi bebek gelsin evimiz şenlensin istedik.veee kabus başladı....
korunmayı bırakınca planlı gebelik için k.doğum uzmanının yolunu tuttuk ve bizim normal yollarla bebek sahibi olamayacağımızı öğrendik.tüp bebekten başka şansımız yoktu aşılama bile olmazdı.yıkıldık tabiki...
özelliklede eşim psikolojisi bu konuda epeyce bozuldu.neyseki henüz gençtik epeyce vaktimiz vardı beklemek alışmak durumu sindirmek için.böylece 2003 ten 2009 un ilk ayına kadar bekledik.ama nasıl beklediğimizi birde bana sorun her ay belkide bir mucize olur mu düşüncesiyle geçen hayal kırıklığı...
nihayet 2009 ocak 1 de bizde tedaviye başladık herşey çok güzeldi olumlu bir tedavi süreci sonunda hayallerim gerçek olmuştu hamileydim...
sonra bebeği görmeyi umut ederek gittiğimiz doktordan dış gebelik olduğunu ve ameliyat olacağımı öğrenerek çıktık...
ameliyat,bebeğimin gidişi,acılar...
ama yılmadık hemen tedaviye devam ettik bu sefer olmadı...
sonra tekrar...
yine olmadı...
sonra yani bu kez yani 4. denemede umutlar tükenmek üzereyken yahyama kavuşacağımızı öğrendik gerçi içten içten biliyorduk çünkü geleceğini ve adını yüce rabbim belirlemişti bile...
sıkıntılarla geçen heran bebeğimi kaybetme tehlikesi yaşadığım nadir görülen bir durum yüzünden doktorumuz 3 kilo olduğunda alacağımızı söyledi yahyamı kucağımıza
son zamanlarda yaşanan sıkıntılar doktorumuzun değişmesi hastane yatışı derken işte o gün gelip çatmıştı 2 mart sabahı 8:30 da sezeryana girdim ve 9:10 da yayham dünyaya gözlerini açtı.minik mucizem artık benimleydi.dünyanın en güzel duygusu bu...
onun dünyaya benim ona alışmamla geçen 6 günün sonunda bunlarıda yazmak nasip oldu işte...
narkozdan az önce benim gibi bu yolda uğraş veren henüz benim tattığım bu güzel duguları tadamamış tüm arkadaşlarım için dua ettim.inşallah rabbim onlarada en kısa zamanda mucizelerini gönderir...
inşallah rabbim böyle meleklerini bekleyen kimsenin kucağını boş bırakmaz...
AMİNNNNNNNN........
yıl 2002 temmuzun 14 ünde evlendik hayatımın aşkıyla...herşey çok güzeldi düğün borçlarımızı ödemek adına ilk bir yıl bebek düşünmüyorduk ama öyle sıkı sıkıyada korunmuyorduk.Allah verirse hesabı yani.bir yılı doldurduk ve hadi bebek gelsin evimiz şenlensin istedik.veee kabus başladı....
korunmayı bırakınca planlı gebelik için k.doğum uzmanının yolunu tuttuk ve bizim normal yollarla bebek sahibi olamayacağımızı öğrendik.tüp bebekten başka şansımız yoktu aşılama bile olmazdı.yıkıldık tabiki...
özelliklede eşim psikolojisi bu konuda epeyce bozuldu.neyseki henüz gençtik epeyce vaktimiz vardı beklemek alışmak durumu sindirmek için.böylece 2003 ten 2009 un ilk ayına kadar bekledik.ama nasıl beklediğimizi birde bana sorun her ay belkide bir mucize olur mu düşüncesiyle geçen hayal kırıklığı...
nihayet 2009 ocak 1 de bizde tedaviye başladık herşey çok güzeldi olumlu bir tedavi süreci sonunda hayallerim gerçek olmuştu hamileydim...
sonra bebeği görmeyi umut ederek gittiğimiz doktordan dış gebelik olduğunu ve ameliyat olacağımı öğrenerek çıktık...
ameliyat,bebeğimin gidişi,acılar...
ama yılmadık hemen tedaviye devam ettik bu sefer olmadı...
sonra tekrar...
yine olmadı...
sonra yani bu kez yani 4. denemede umutlar tükenmek üzereyken yahyama kavuşacağımızı öğrendik gerçi içten içten biliyorduk çünkü geleceğini ve adını yüce rabbim belirlemişti bile...
sıkıntılarla geçen heran bebeğimi kaybetme tehlikesi yaşadığım nadir görülen bir durum yüzünden doktorumuz 3 kilo olduğunda alacağımızı söyledi yahyamı kucağımıza
son zamanlarda yaşanan sıkıntılar doktorumuzun değişmesi hastane yatışı derken işte o gün gelip çatmıştı 2 mart sabahı 8:30 da sezeryana girdim ve 9:10 da yayham dünyaya gözlerini açtı.minik mucizem artık benimleydi.dünyanın en güzel duygusu bu...
onun dünyaya benim ona alışmamla geçen 6 günün sonunda bunlarıda yazmak nasip oldu işte...
narkozdan az önce benim gibi bu yolda uğraş veren henüz benim tattığım bu güzel duguları tadamamış tüm arkadaşlarım için dua ettim.inşallah rabbim onlarada en kısa zamanda mucizelerini gönderir...
inşallah rabbim böyle meleklerini bekleyen kimsenin kucağını boş bırakmaz...
AMİNNNNNNNN........
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?