- 30 Aralık 2009
- 22.972
- 89.806
- 1.123
- Konu Sahibi fistikkrokan
-
- #21
Çok sevindim adına.
Her yokuşun bir inişi vardır bu hayatta.
Geçmez dediğimiz neler neler geçip gidiyor.
Çok sevindim adına.Aha benim konum çekilin ve beğen butonlarını hazırlayın hanımlar.
Tam 3,5 ay süren ve panik atağa dönüşen lanet bir durumdu benim yaşadığım. Dedim ki benim hayatım artık bu , sürekli birine bağlı yaşamak. Ama ben özgür ruhlu bir kadındım ? Hani her şey instagramda olduğu gibi olacaktı. Şıkır şıkır hazırlanıp gezecektik. Hani hemen bebeğe adapte olacaktım ? Hanı her ay konsept çekimleri yapacaktım… liste daha böyle uzar gider.
Sonra şubat ayı gelir ve benim cimcime doğar. Ben doğduğu an hiç bir şey hissedemem. Zor bir doğum geçirir ve 4 gün hastanede kalırım. Hani o bebeği doğurup , zıplaya zıplaya dans eden kadınlar ? Onlar böyleyse ben neden değilim diye oturur ağlarım.
Sonra bebeğim emmek ister ! Emzirmeye çalışırım yapamam. Göğüslerim aşırı acır. E hani emzirmek çok kolaydı, hani bebek hemen meme ucunu bulurdu…
Zorlu geçen doğumdan sonra eve gelirim, tamam derim evde artık adapte olacağım. Annem sağ olsun , bana da kızıma da o kadar güzel baktı ki anlatamam. Gece emzirme saatlerinde kalkar bebeği bana verirdi. Ağzıma bez koyardım bağırmamak için , öyle emzirirdim.
Sonra ben evime dönmeye karar veririm. Tamam artık ben yapıcam derim ve evde bildiğiniz bir kriz geçiririm. Artık delirmeme ramak kalmıştır ve sonra birden bire kendimi iyileştirmeye çalıştım. Bir sürü kitap , kaynak okudum. Ve en önemlisi çok saçma gelecek amaLed_BiR_Vele_DisTiri bana bir yorum yazdı. Nasıl geçti diye sorum bana dedi ki ‘ geçti diyeceksin kendine’ sonra ben bunu her gün dedim ve geçti gerçekten.
Bence doğumla içimizde ne var ne yok açığa çıkıyor. Bildiğiniz ben bir boşalım yaşadım. Şimdi 6 aylık oldu kızım. Çok şükür rabbime atlattık ve şimdi çok keyifli vakitler geçiriyoruz. Kabullenmek işin en önemli kısmı. Ben bir de bol bol sadaka verdim, o da kesinlikle etkili oldu.
Anneme diyorum ki forumda böyle böyle yazdı bir kadın , ondan dolayı düzeldim diyorum. O da diyor ki ulenn ben sana neler söyledim , ben diyince geçmedi mi ? Trip attı ve sizi kıskandıÇok sevindim adına.
Her yokuşun bir inişi vardır bu hayatta.
Geçmez dediğimiz neler neler geçip gidiyor.
Kıyamam ahahaAnneme diyorum ki forumda böyle böyle yazdı bir kadın , ondan dolayı düzeldim diyorum. O da diyor ki ulenn ben sana neler söyledim , ben diyince geçmedi mi ? Trip attı ve sizi kıskandı
Söz uçar yazı kalır misali yorumuma da yazdımKıyamam ahaha
Ama inan çok sevindim.
Duaların da bana da yer ver :)
Ayyyy canım ya :)Söz uçar yazı kalır misali yorumuma da yazdımunutmam mümkün mü ? Ediyorum inanın aklıma geldikçe. Hatta evladıma da yazdım , günlüğüne o da sizi unutmayacak
merhaba, evet doğumdan bir yıl önce depresyon tedavim vardı ancak düzelmiştim iyiydim yani. Annem 30 yıldır major depresyon hastası,genetik yatkınlık var evet. Ancak annem lohusa depresyonu geçirmemiş. Babamdan dolayı bu halde benden çok farklı yani. Geçmişte yaşadığım bazı ağır şeyler var EMDR tedavisi gördüm,atlattım diye düşünüyorum. İlaçlar iyi geliyor ancak çok uzun sürdü ben tam olarak ne zaman normal anneler gibi hissedeceğim bunu merak ediyorum.
Geçecek tabiki… Bakın benım tüm hayatım bu düşüncelerle geçti ama yine de düzeldi, çünkü bir bozukluk olarak görmemeye çalıştım. Düzelecek demek veya düzelmesini beklemek te düşünmek oluyor. Ben hiç düşünmedim, çözüm aramadım sonra beynim de normal düzenine döndü. Başlardaki gibi kalsaydım eminim çok daha köt
size uzaktandan olsa sarılmak istedim, o kadar doğru ki yazdıklarınız bir bir yüzüme vuruldu gerçekler. Psikologumda dediğinizi demişti. Ben kendimi anne gibi hissetmiyorum dediğimde, annelikten beklentin ne demişti. Anne fedakardır, ilk cocugunu düşünür kendisini unutur demiştim. Bu anlattıgım annelik değilmiş. Yaşayıp gördüm. Kendime devamlı soruyorum nasılsın iyi misin,düzeldin mi,cocugunu seviyor musun vs. diye. Ve bunlar beni çok yoruyor. Sürekli dşünmek kadar acı veren bir şey yaşamadım ben hayatımda. Akışına bırakmak,sanırım bütün mesele bu. Yanımda hissetirdiniz yazdıklarınızla, çok teşekkürlerbir de şey yazayım aklıma demin geldi psikolog falan da değilim ama yine üstte "çocuğum sağlık sorunlarıyla uğraşırken bir baktım kendi kendine geçmiş" diyen üyeden de hareketle...
erkek çocuklarında pipi tutma olayı olabilir bilirsiniz. 3 4 5 yaşlarında hep pipilerini tutan çocuklar vardır, bir akrabamızın da çocuğu aynı şekildeydi ve doktorlar şey önermişlerdi "oğlum tutma pipini" demek yerine elini oradan uzak tutacak meşgaleler verin. Ki bir süre sonra geçti onda da bu durum zaten geçicidir.
Mesela renkleri bak bu kırmızı diye öğretmeyin kırmızı kalemi getirir misin şeklinde beynine sokun gibi.
Şimdi beyin sürekli ben lohusa depresyonundayım, şimdi ilglenmiyorum acaba depresyondan mı demek ve bununla ilgili sürekli bir şeyler okumak yerine, bugün çocuğuma bunu öğreteyim, şimdi bir yarım saat dönme yüzüstü durma çalışmaları yapalım gibi şeylere yönelirseniz kendi kendinizi daha az sorgulamaya başlarsınız gibi geliyor.
Hamileyken çocuk bakımı-ilk günler- sonraki 6 ay gibi şeyler okumak beni inanılmaz germişti mesela. Ki bıraktım. Zaten milyonlarca şey okusanız bile o gün geldiğinde her şey farklı oluyor.
Atıyorum garip bir şekilde kusarsa zaten açıp garip şekilde kusma ne anlama gelir diye araştırıyorsunuz her şey elinizin altında. Bunu 365 gün önceden okumak zaten bir fayda sağlamıyor.
Çocuğu uyuttum oh bi film izleyeyim diyin mesela.
Normal anne gibi ne zaman hissedeceğim demişsiniz de çoğumuz normal miyiz acaba? Ya da normal nedir?
Belki siz normalsiniz de hisleriniz normal değildir bu da olabilir.
Çok irdelemeyin biraz da akışına bırakın.
İyileşmenize çok sevindim,bir şey vesile olmus ve o kara bulutlar dağılmış demekki.. Ben kabullenemedim o yüzden böyle uzun sürdü sanırım. Normal anneler gibi olmadığımı düşündüm hep. Şimdi şimdi anlıyorum anneliğin ne demek olduğunuAha benim konum çekilin ve beğen butonlarını hazırlayın hanımlar.
Tam 3,5 ay süren ve panik atağa dönüşen lanet bir durumdu benim yaşadığım. Dedim ki benim hayatım artık bu , sürekli birine bağlı yaşamak. Ama ben özgür ruhlu bir kadındım ? Hani her şey instagramda olduğu gibi olacaktı. Şıkır şıkır hazırlanıp gezecektik. Hani hemen bebeğe adapte olacaktım ? Hanı her ay konsept çekimleri yapacaktım… liste daha böyle uzar gider.
Sonra şubat ayı gelir ve benim cimcime doğar. Ben doğduğu an hiç bir şey hissedemem. Zor bir doğum geçirir ve 4 gün hastanede kalırım. Hani o bebeği doğurup , zıplaya zıplaya dans eden kadınlar ? Onlar böyleyse ben neden değilim diye oturur ağlarım.
Sonra bebeğim emmek ister ! Emzirmeye çalışırım yapamam. Göğüslerim aşırı acır. E hani emzirmek çok kolaydı, hani bebek hemen meme ucunu bulurdu…
Zorlu geçen doğumdan sonra eve gelirim, tamam derim evde artık adapte olacağım. Annem sağ olsun , bana da kızıma da o kadar güzel baktı ki anlatamam. Gece emzirme saatlerinde kalkar bebeği bana verirdi. Ağzıma bez koyardım bağırmamak için , öyle emzirirdim.
Sonra ben evime dönmeye karar veririm. Tamam artık ben yapıcam derim ve evde bildiğiniz bir kriz geçiririm. Artık delirmeme ramak kalmıştır ve sonra birden bire kendimi iyileştirmeye çalıştım. Bir sürü kitap , kaynak okudum. Ve en önemlisi çok saçma gelecek amaLed_BiR_Vele_DisTiri bana bir yorum yazdı. Nasıl geçti diye sorum bana dedi ki ‘ geçti diyeceksin kendine’ sonra ben bunu her gün dedim ve geçti gerçekten.
Bence doğumla içimizde ne var ne yok açığa çıkıyor. Bildiğiniz ben bir boşalım yaşadım. Şimdi 6 aylık oldu kızım. Çok şükür rabbime atlattıkve şimdi çok keyifli vakitler geçiriyoruz. Kabullenmek işin en önemli kısmı. Ben bir de bol bol sadaka verdim, o da kesinlikle etkili oldu.
psikologumla konusuyor gibi hissettim kendimi:) dediklerinizin aynısını yaşadım, içimde hissettim. Şimdi yeni doğmuş fotolarına bakıyorum da savunmasız, çok tatlı bir bebek görüyorum ve o günlerde niye yanında olamadım diye ağlıyorum. Sevmedim, kucağıma almadım, meme yalnızca 20 gün verdim. Görümcem kayınvalidem annelik yaptılar oğluma. Allah onlardan binlerce kez razı olsun. eşimden de. Yeni yeni çözümü buldum ben de, düşünmemeyi yani. Onun için de ilaçlar kulllanıyorum iyi de geliyor ama arada tökezlediğim oluyorSiz zaten normal anneler gibisiniz sadece kaygınız fazla. bir cok kisi ilk cocugunda sizin gibi hissedebiliyor. Mesela bende ilk cocugumda oyle gorunce icimden duygu selaleri akmadi. cunku acemiydim ne yapacagimi nasil daveanacagimi bilmiyordum ona iyi bakabilecek miyim diye kaygilarim vardı. Hatta sutum yetmiyor mu acaba diye kendimi yiyordum. bir gun yikamasam kirli biraktim cocugu ben ne bicim anneyim diye uzuluyordum. simdi bebeklik fotograflarina bakiyorum tombis yanaklı ustu basi kendisi tertemiz bir bebek ama bana o zamanlar sanki bakmayı beceremiyormusum gibi geliyordu.
Siz iyi bir anne olmasiniz neden boyleyim diye buraya konu acmazsınız.
Anneliginizi sorgulamayin neden boyle hissediyorum diye cok dusunmeyin. dusundukce bu konuyu irdeledikce daha fazla kaygi yaparsıniz bu da hislerinizi daha fazla etkiler. kısır dongüye girersiniz.
O dediğiniz kodlamaların kat be katını yaşadım, aynı hataya düşmüşüz. Hep anneliği tv den vs görüp yanlış yorumlamalarımız sanırım.. Kucağıma aldım sağlıklı mı diye eline koluna baktım ama hicbir duygu seli olmadı içimde. Emzirirken sırf o atmosferi yaşamak adına herkesi odamdan çıkardım evimde. Işıkları kapattım loş ışıkları yaktım,karşımda dolabın aynalarından kendimi ve bebeğimi görüyordum. Yine bir şey hissetmedim. Her duş almaya girdiğimde allahıma dualar ettim abdestler aldım allahım o sevgiyi bana göster diye. Günahlarım yüzünden bu haldeyim dedim herkesten helallik istedim yine olmadı. Sizin 9 aylıkken yaşadığınız bağı sanırım ben 2 yıl geç yaşıyorum. Umarım dediğiniz gibi her şey bizim icin cok güzel olur. Ki haklısınız, büyüdükçe daha güzelleşiyormuş her şeyBen de bebeğimi çok istedim hatta tedavi ile hamile kaldim.
Normalde de çok çocuk seven bir kadınım.
Yeğenimi resmen kendim büyüttüm.
Her anına şahidim eve gelişi uyuması kalkması vs.
Neyse evlenince hatta hemen istedim bebek sahibi olmayı.
Herkes erken hayatını yaşa demesine rağmen.
Yaşımdan dolayı da panik oluyordum her neyse.
Benim hamileliğim berbat geçti ,9 ay kustum ve mide ağrısı geçirdim.
Doğuma gideceğim akşam dahi kustum ve ertesi gün sezeyana alındım.
Kendimi normale alistirmistim ama doktor mümkün görmedi ve sezeryan oldum.
Sonra bebeğim doğunca elime verildi o an ordami hemşireler vs aa geldi diyor kucağıma verdiler büyük tepkiler bekliyorlar resmen numaradan çok sevinmiş gibi yaptım.
Ama ben aşırı korku ve panikle girdim doguma ilk defa başıma ne gelecek vs.
Sonra odaya alındım yine hemşire emdirme yöntemini vs gösteriyor hiç oralı değilim ben hala ameliyatin etkisinde bacaklarım uyuşuk kolumda serumlar hep kendime odaklandım.
Bebegi elime verdi hemşire emdir diye ben hala kendi acilarimin başıma gelmiş doğumun derdindeyim.
Kardeşim bana hala der o gün sen sanki dogum yapmamış gibiydin o kadar bebeğe karşı ilgisizdin ki der.
Oysa aranan istenen bebekti.
Bence hamile kalmadan önce çok içimizde çok cosuyoruz şöyle olacak vs nette Tv'de öyle gösteriliyor.
Sonra hastaneden çıktım eve geldim herkes bebeğe ölüyor bitiyor ben yine emziren uyutan kadinim ama yine öyle abarti yok.
Sonra zaman geçirdikce ve bebekle etki tepki oldukça anne de canlaniyor.
Bence insanlar abartıyor yada öyle gösteriyor.
Mesela şuan 9 aylık aramızdaki iletişim çok çok farklı ve büyüdükçe daha da süper olacak.
Sizde kendinize zaman tanıyın herşey güzel olacak.
Bu bazen doğum anını ve bebeğinizin görünüşünü fazla idealize etmekten kaynaklanabiliyormuş. Gördüğünüzde hamilelik boyu hayalinizi kurduğunuz gibi veya çevrenizin beklentide olduğu gibi bi bebekle karşılaşmamış olabilirsiniz belki.Beklenen bir bebekti. Kontrollere heyecanla giderdim oğlumu görünce içim içime sığmazdı. Kendimi şartlandırmıştım filmlerden gördüğüm şeyleri. anne doğum yapıyor ve bebeğini gördüğü gibi ağlamaya başlıyordu. Ben de öyle olacaktım,sırf bu yüzden normal doğum yaptım. Ancak bebeğimi görünce bir şey hissetmedim. Ve bunu kafaya çok taktım ilk zamanlar
Kesinlikle kafamızda senaryo kuruyoruzO dediğiniz kodlamaların kat be katını yaşadım, aynı hataya düşmüşüz. Hep anneliği tv den vs görüp yanlış yorumlamalarımız sanırım.. Kucağıma aldım sağlıklı mı diye eline koluna baktım ama hicbir duygu seli olmadı içimde. Emzirirken sırf o atmosferi yaşamak adına herkesi odamdan çıkardım evimde. Işıkları kapattım loş ışıkları yaktım,karşımda dolabın aynalarından kendimi ve bebeğimi görüyordum. Yine bir şey hissetmedim. Her duş almaya girdiğimde allahıma dualar ettim abdestler aldım allahım o sevgiyi bana göster diye. Günahlarım yüzünden bu haldeyim dedim herkesten helallik istedim yine olmadı. Sizin 9 aylıkken yaşadığınız bağı sanırım ben 2 yıl geç yaşıyorum. Umarım dediğiniz gibi her şey bizim icin cok güzel olur. Ki haklısınız, büyüdükçe daha güzelleşiyormuş her şey
Annemle güvenli bağlanma sorunum var zaten. Bana kendi rahatsızlıgından dolayı pek annelik yapamamış biri. Ben de anneme benzemeyecektim, oğlumla harika bir ilişkim olacaktı,ama olmadı. Kitap tavsiyeniz için teşekkürler,okuyacagımBu bazen doğum anını ve bebeğinizin görünüşünü fazla idealize etmekten kaynaklanabiliyormuş. Gördüğünüzde hamilelik boyu hayalinizi kurduğunuz gibi veya çevrenizin beklentide olduğu gibi bi bebekle karşılaşmamış olabilirsiniz belki.
Bir de bebeklik anılarımızı hatırlamasak da annemizle ilişkimiz bilinçaltımıza yerleşirmiş. Anneniz belki de mecburiyetten ekonomik sebeplerden vs sizinle o ilgiye muhtaç olduğunuz zamanlarda ilgilenememişti, fiziksel ihtiyaçlarınız dışında sevgisini gösterememişti belki de.
Bu kitabı da isterseniz bi okuyun: uyku güvenli bağlanma ve bebeğiniz.
Okuyun gerçekten insan kendini, bebeğini, kendi bebekliğini anlamaya başlıyor.Annemle güvenli bağlanma sorunum var zaten. Bana kendi rahatsızlıgından dolayı pek annelik yapamamış biri. Ben de anneme benzemeyecektim, oğlumla harika bir ilişkim olacaktı,ama olmadı. Kitap tavsiyeniz için teşekkürler,okuyacagım
Ben de bebeğimi çok istedim hatta tedavi ile hamile kaldim.
Normalde de çok çocuk seven bir kadınım.
Yeğenimi resmen kendim büyüttüm.
Her anına şahidim eve gelişi uyuması kalkması vs.
Neyse evlenince hatta hemen istedim bebek sahibi olmayı.
Herkes erken hayatını yaşa demesine rağmen.
Yaşımdan dolayı da panik oluyordum her neyse.
Benim hamileliğim berbat geçti ,9 ay kustum ve mide ağrısı geçirdim.
Doğuma gideceğim akşam dahi kustum ve ertesi gün sezeyana alındım.
Kendimi normale alistirmistim ama doktor mümkün görmedi ve sezeryan oldum.
Sonra bebeğim doğunca elime verildi o an ordami hemşireler vs aa geldi diyor kucağıma verdiler büyük tepkiler bekliyorlar resmen numaradan çok sevinmiş gibi yaptım.
Ama ben aşırı korku ve panikle girdim doguma ilk defa başıma ne gelecek vs.
Sonra odaya alındım yine hemşire emdirme yöntemini vs gösteriyor hiç oralı değilim ben hala ameliyatin etkisinde bacaklarım uyuşuk kolumda serumlar hep kendime odaklandım.
Bebegi elime verdi hemşire emdir diye ben hala kendi acilarimin başıma gelmiş doğumun derdindeyim.
Kardeşim bana hala der o gün sen sanki dogum yapmamış gibiydin o kadar bebeğe karşı ilgisizdin ki der.
Oysa aranan istenen bebekti.
Bence hamile kalmadan önce çok içimizde çok cosuyoruz şöyle olacak vs nette Tv'de öyle gösteriliyor.
Sonra hastaneden çıktım eve geldim herkes bebeğe ölüyor bitiyor ben yine emziren uyutan kadinim ama yine öyle abarti yok.
Sonra zaman geçirdikce ve bebekle etki tepki oldukça anne de canlaniyor.
Bence insanlar abartıyor yada öyle gösteriyor.
Mesela şuan 9 aylık aramızdaki iletişim çok çok farklı ve büyüdükçe daha da süper olacak.
Sizde kendinize zaman tanıyın herşey güzel olacak.
bir de şey yazayım aklıma demin geldi psikolog falan da değilim ama yine üstte "çocuğum sağlık sorunlarıyla uğraşırken bir baktım kendi kendine geçmiş" diyen üyeden de hareketle...
erkek çocuklarında pipi tutma olayı olabilir bilirsiniz. 3 4 5 yaşlarında hep pipilerini tutan çocuklar vardır, bir akrabamızın da çocuğu aynı şekildeydi ve doktorlar şey önermişlerdi "oğlum tutma pipini" demek yerine elini oradan uzak tutacak meşgaleler verin. Ki bir süre sonra geçti onda da bu durum zaten geçicidir.
Mesela renkleri bak bu kırmızı diye öğretmeyin kırmızı kalemi getirir misin şeklinde beynine sokun gibi.
Şimdi beyin sürekli ben lohusa depresyonundayım, şimdi ilglenmiyorum acaba depresyondan mı demek ve bununla ilgili sürekli bir şeyler okumak yerine, bugün çocuğuma bunu öğreteyim, şimdi bir yarım saat dönme yüzüstü durma çalışmaları yapalım gibi şeylere yönelirseniz kendi kendinizi daha az sorgulamaya başlarsınız gibi geliyor.
Hamileyken çocuk bakımı-ilk günler- sonraki 6 ay gibi şeyler okumak beni inanılmaz germişti mesela. Ki bıraktım. Zaten milyonlarca şey okusanız bile o gün geldiğinde her şey farklı oluyor.
Atıyorum garip bir şekilde kusarsa zaten açıp garip şekilde kusma ne anlama gelir diye araştırıyorsunuz her şey elinizin altında. Bunu 365 gün önceden okumak zaten bir fayda sağlamıyor.
Çocuğu uyuttum oh bi film izleyeyim diyin mesela.
Normal anne gibi ne zaman hissedeceğim demişsiniz de çoğumuz normal miyiz acaba? Ya da normal nedir?
Belki siz normalsiniz de hisleriniz normal değildir bu da olabilir.
Çok irdelemeyin biraz da akışına bırakın.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?