• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

2 yıl süren lohusa depresonu

Hamile kalınca bebeğine aşık olan, doğunca ağlayan insanlar o kadar fazla değil bence. Doğunca zamanla sevgi bağın artıyor. Yeni doğmuş, masum bir bebeğe merhamet duyulabilir. mesela bebek sürekli ağlarken ona bakıp üzülürsün ama canım benim ne güzel ağlıyor demezsin, huzurun kaçar. Kendini yetersiz hissedersin. Sen huzursuz oldukça bebek de daha da huzursuz olur, ağlar, sancilanir. En iyisi rahat olmak, elinden geleni yapip akışa bırakmak. Mükemmel olmaya çalışma.
 
Ah neydi o lohusalık..
Başlık bile açtım burada. Zorlu geçen doğumdan sonra verdiler bebeğimi kucağıma. His yok.. Eşim alıp kokluyor ne güzel kokuyotr diyor, ben kokluyorum kokmuyor çocuk. 7. gün annem eve dönmek zorunda kaldı kaldım mı bi başıma :)
Gazlı, uyumayan bebek. Kabullenemeyen ben.
Oysa çocuklarla aram hep iyi olmuıştur. Evlendim 5. sene çocuğu yaptık. Gezdim tozdum uyudum. Çok isteyerek hamile kaldım. Hamileliğim nispeten güzel geçti. Mutlu bir evliliğim vardı daha ne olsun.
Her şey harika olacak diye düşünürken tepetaklak olmuştu.
İntiharı bile düşündüm. Ailem, en çok eşim sayesinde atlattım. Şimdi aşkından ölüyorum :)
Sizinki daha ağır geçiyor ama bence elbet geçecek. İçinizdeki o bitmeyecek gibi olan duygu bitecek. Bir üyenin konusunu bulursam paylaşacağım size. Belki içiniz ferahlar.

Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş

Selam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz...
www.kadinlarkulubu.com www.kadinlarkulubu.com
 
selufka .!.:
Hanımlar merhaba, 3 yıllık evliyim 22 aylık oğlum var. Hamileliğim ve daha da öncesi harika geçtiği halde doğumdan yaklaşık 1 hafta sonra lohusa depresyonu yaşadım. Bebeğimi emzirmek istemedim, ben ki oğluma biberon bile vermeyen ben artık 2 saatte bir mama hazırladım. Yoksaydım,istemedim bebeğimi. Doktoruma sordum sebebi yok dedi daha çok kafaya taktım. Çok ağır ilaçlar kullandım, kullanıyorum hala. Artık daha iyiyim eskisi gibi görmüyorum oğlumu. Çok da seviyorum. Ancak hala tam olarak iyileşmedim. 2 ayda bir psikiyatristimle görüşüyorum. Bana iyi gelen anafranil diye bir ilaç var ve iyi geldiği için sürekli dozu da yükseliyor eskisine göre daha iyi olmama karşın. Bu arada çalışıyorum memurum. Bu kadar uzun süre lohusa depresyonu adı altında rahatsızlık geçiren var mı? Ne zaman ben tam anlamıyla iyileşeceğim.
Genişletmek için tıkla...
Canim bende senin gibiyim 2 bucuk yasinda oldu suan kizim halada gecmis degil ayni zamanda anksiyete ve panik atakta oldum.eski postlarimi okursan bu bana nelere mal oldu Allahim sifa versin cok zor yasayan bilir
 
selufka .!.:
İyileşmenize çok sevindim,bir şey vesile olmus ve o kara bulutlar dağılmış demekki.. Ben kabullenemedim o yüzden böyle uzun sürdü sanırım. Normal anneler gibi olmadığımı düşündüm hep. Şimdi şimdi anlıyorum anneliğin ne demek olduğunu
Genişletmek için tıkla...
Olsun , iyileşmişsiniz ya hemde bebeğinizin bilincinin en açık olduğu zamanda . Bence geçen günlere üzülmek yerine , gelecek güzel günlere hazırlık yapın. Böyle olması gerekiyordu sizin sürecinizin ve bitti. Bundan sonra içiniz mi sıkıldı, darlandınız mı hemen atın kendinizi ve bebenizi sokağa. İnanın çok iyi geliyor.
 
Hiba06 .!.:
Bu anlattıklarınız bana "we need to talk about kevin" filmini aklıma getirdi. O filmi izlediğimde inanılmaz korkmuştum ya bende aynı düşünceleri yaşarsam diye. İlk doğduğu hafta evet oldu, sanki kızım değil de el gibi gelmişti, ama uzun sürmedi allahtan.
Genişletmek için tıkla...
Ben de hamile kalmaya çalışıyorum ve bir yandan da aşırı korkuyorum, tam olarak ne hissedeceğimi bilmediğim için. Bir yanım çok istiyor, diğer yanım sen anaç bir kadın değilsin bakabilecek misin, sevebilecek misin diyor. O yüzden bu başlığı okuyordum ki we need to talk about kevin filminden bahsettiğini gördüm. 6 senelik evliyim, çocuk sahibi olmaktan korkma nedenlerimden biri de bu filmdir 😀
 
Bende tam olarak şöyle oldu. Felaket bir hamilelik ve 16 saat doğumhane yerlerinde ağlamalı bir doğumdan sonra kızım doğdu. Doğumdan hemen önce nst de kalp değerleri dengesiz olduğu için doğar doğmaz yan tarafa kontrole aldılar. Ben bekliyorum böyle 😐 Getirdiler kızımı ,ebe bana vermiyor birşeyler yapıyor. Napıyorsunuz dedim ,işte kontrol ettik falan filan k vitamini yapıyorum dedi. İçimden k vitamini ne dedim. Bu arada alt tarafta ebe doktoruma çok güzel diktiniz diyor , o dikişiyle hava atıyor, başka ebe yağcılık yapıyor falan. Nerede lan duygusallık dedim ben 🤣🤣🤣 Neyse kızımı verdi ebe bana , ben tabi duygulanacağım falan ,baktım kızıma birebir babası, sinirim bozuldu 🤣🤣🤣 Sonraki ay mastit olmuşum,3. kere ateşten hastanelik durumdayım , loğusa depresyonum had safhada. Doktor dedi senin fiziksel bozukluğun var , süt kanalların ergenlik öncesi gibi. E nolacak dedik mama vereceksin dedi. Ben başladım ağlamaya. Kızım deli misin sen ameliyatlık olmuşsun, sen ameliyat olsan kim bakacak bebeğe, ağlasın mı 3-4 saat dedi. Kafam öyle iyi ki depresyondan diyemiyorum çocuk niye ağlasın annem bakar diye 🤣 Gittim paşalar gibi aldım mamayı. Kuzenim aradı onda da varmış benzer bir bozukluk, 3 taneyi mamayla büyüttüm hiç de bir şey olmadı dedi. Üstüne bir de mama yiyen minik uyumaya başlayınca toparladım ben. Şimdi düşünüyorum gerçekten kasmanın hiç anlamı yokmuş ya.
 
Psikolojimizi etkileyen o kadar çok şey var ki. Çocuklukta yaşadıklarımız ilk gençlik zamanı yaşananlar. Hatta atalarımızın karması. O zaman bizi etkilemiş gibi görünmese de böyle duygusal açıdan dengesiz olunan zamanlarda çıkıyor ortaya . Siz son derece normal bi durum yaşamışsınız her kadının başına gelebilir bu. Ben sadece terapi almanızı önerebilirim mesela hipnozla bu tarz konularda o gerideki sorunlar çok daha kolay çözülüyor.
 
Merhaba, henüz çocuk sahibi değilim ama birkaç bir şey demek istiyorum. bu konuda ben toplumu ve bizim içimize işlenen düşünceleri suçluyorum. Öyle bir şey ki bu kadınlar her zaman anne olmak istemeli, hayatındaki en büyük amacı bu olmalı, çocuğu dünyaya geldiğinde önceki hayatı hiç olmamış gibi yeni hayatına adapte olmalı, lohusayken mükemmel anneliği öğrenmeli, bir kere bile of dememeli, yorulmamalı, uykusuzluğu dahi sevmeli vs vs... O minnos insan sizin evladınız. Sevmemeniz mümkün mü? Bir kere hormonlarınız buna izin vermez. Ama anneliğin güzel eşsiz yanları o kadar abartılıyor ki zor yanları hiç söylenmiyor. Lohusa depresyonunun varlığı bile son yıllarda kabul edilen bir olgu. Hayatınız tamamen değişirken tabii ki zorlandığınız, yorulduğunuz, kendinizi sorguladığınız durumlar olacak. Ama yukarıda da söylenmiş "fake it till you make it" yapıcaksınız. Yani miş gibi davranıcaksınız. Sizi düşüren bir düşünce geldiğinde, o girdapta kaybolmak yerine hemen başka bir şeye odaklanın. Kendinizi meşgul tutun. Düşünceleri biraz olsun kulak arkasına atmaya çalışın. Obsesyon böyle bişey. Ya umursamayacasınız ya umursamayacasınız. Başka seçenek yok. Ancak böyle geçecek.
Burada bile bir sürü anne var ve biraz olsun şikayet eden/ zorlanan anneleri gördüklerinde hemen başlıyorlar "ben ne zorluklarla anne oldum, ben hala anne olamadım şükret" vs.
Evet herkesin derdi kendine büyük ama neden kadınlar, anne olduktan sonra insan değilmiş gibi yaklaşılıyor?
Bu yüzden yapmanız gereken şey her zaman pozitife odaklanmak, çocuğunuzu sadece sizin çocuğunuz olduğu için değil dönüştüğü/büyüdüğü insan olduğu için de sevmek, ona bol bol sevgi göstermek ve olumsuz düşünceleri yok sayıp üstünde durmamak. Beyin çok ilginç bir şey siz var derseniz oluyor yok derseniz olmuyor.
 
selufka .!.:
Hanımlar merhaba, 3 yıllık evliyim 22 aylık oğlum var. Hamileliğim ve daha da öncesi harika geçtiği halde doğumdan yaklaşık 1 hafta sonra lohusa depresyonu yaşadım. Bebeğimi emzirmek istemedim, ben ki oğluma biberon bile vermeyen ben artık 2 saatte bir mama hazırladım. Yoksaydım,istemedim bebeğimi. Doktoruma sordum sebebi yok dedi daha çok kafaya taktım. Çok ağır ilaçlar kullandım, kullanıyorum hala. Artık daha iyiyim eskisi gibi görmüyorum oğlumu. Çok da seviyorum. Ancak hala tam olarak iyileşmedim. 2 ayda bir psikiyatristimle görüşüyorum. Bana iyi gelen anafranil diye bir ilaç var ve iyi geldiği için sürekli dozu da yükseliyor eskisine göre daha iyi olmama karşın. Bu arada çalışıyorum memurum. Bu kadar uzun süre lohusa depresyonu adı altında rahatsızlık geçiren var mı? Ne zaman ben tam anlamıyla iyileşeceğim.
Genişletmek için tıkla...
Gereksiz ve banel gibi gelecek sana ama "GEÇECEK" 🌼 Herkes farklıdır...Senin bünyen senin ruhani durumun herkesten farklı...Sen aslında bebeğini istemedin değil geçici bir hormonel bozukluktan dolayı öyle hissettiğini düşündün..."Acaba doyuramıyormuyum? Bakamıyormuyum? Ben kötü birimiyim? Vs.vs.bunları soyleyen dolu anneler var hemen herkesten duydugum seylerden bırıni yasıyorsun ama sadece ılaclara sarılma bence...Mesela arada cık bır nefes al...Dolaş...Sana iyi gelen seylerı yap kısa da olsa...Bir kahve iç mesela...Yarım saatte olsa bebegını esıne ya da yakınına bırak basbasa kal kendınle...Hayatında sana iyi gelen seylerı yapmaya çalış...Bebeğini kokla...Ve sana böyle güzel mucızeyı verdiği için şükret Allah'a...Şanslı oldugun seylerı dusun mesela ya hala cocuk sahıbı olmak ıcın ugrasıyor olsaydım de...İnsanların kım bılır daha ne cok dertlerı var acaba benım derdım ne kı ( BEN KENDIMI HER KONUDA BU SEKILDE MOTIVE EDEBILIYORUM ) Ama ınan haplar tek basına hıcbır ıse yaramaz senın de ıyılesmek ıcın emın adımlar atman lazım...Ve gün içinde gülmeye özen göster...Gerçekten de gülmek insana psikolojıkman iyi gelen en iyi sey bebegıne gül..Eşine gül...ailene ...Bazı seyler ıcımızden gelmese bıle tekrar edıldıgınde ıse yarayabılıyor bence naçizane fikrim...🌼
 
Benim kv hamileyken siz doğurmuş sayılmazsınız şimdi ameliyatla alıveriyolar nolcak dediği için normal doğuma takmıştım bi gün önceden sancılarım başladı sancımı evde çekcem suyum gelince gitcem diye çatlayacaktım 2. Günün sabahında acile gittik acil sezeryan doğuma aldılar. Bebeğimi doğuramadım diye taktım kafaya 🤦🏻‍♀️ İlk başta sütüm az geldi kv her arayana sütü gelmiyo dedi taktım kafaya 🤦🏻‍♀️ Göğüs uçlarım yara oldu kanardı sürekli emmek isterdi ağlaya ağlaya emzirirdim yinede sonunda mama isterdi çok sinir olurdum taktım kafaya. Tam 20 kilo aldım hayatım boyunca zayıftım doğumdan sonra kv ayy 6 aylık gibi karnı kaldı dedi taktım kafaya. Bi gün oturup bi ağladım artık hayatı boyunca bana bağımlı biri var diye. Annem gitti oğlumun gazı başladı sürekli emişiyoduk yemek yok su yok tuvalet yok. Eşime işe gitme diye yalvarıyodum. Bi gün ağlayarak aradım ve dedim ki evlen hem çocuğa hem bana hem sana baksın ben kimseye yetemiyorum. Eşimin beni aldatcağına inanıyodum nedense dişini fırçalasa batıyordu bana. Adam gözümün içine bakıyodu gelip öptüğünde filan sen bana acıyosun diyodum 🤦🏻‍♀️ Sonra gazından dolayı sürekli emiştik sütüm arttı mamayı bıraktık, 1 ay da 15 kilo verdim, 4 ay sonra gazı bitti derken alıştık oğlumla birbirimize. Şimdi diş yüzünden uyumasada, yemek yemeyi reddettsede, evi b*kta götürse geçicek diyorum..
 
MaYa_MiLa .!.:
şu doğum acıısı unutuluyor 2. yi ondan istiyor diyorlar ya hiç unutmadım valla
kolumda damar yolu, altımda sonda, karnında torbalar, gelmeyen süt, sıkılan memeler, temmuz sıcağı açılamayan klima, enseye yapışan saçlar, yatağa yapışmış bir beden...
allahtan pandemi vardı da bebek görmeye kimse gelemedi.
Ki gram lohusa depresyonu yaşamadım, bebek kan almaya gittiğinde ağladım bebeğimi benden aldılar diye düşünün.
Detaylı ultrasonda ağladım falan ben. Ama bir gerçek var o haldeyken ben oy minnoş oğlum diyemedim yani...
afedersiniz gaz çıkarsam bir tuvalete çıksam da şu ortamdan kurtulsam diye dört göz bekledim. Sütüm zaten 3 damla geliyor emzirmeye çalış emzirmeye çalış. arkadaşım ver mamayı gelmiyor süt işte neyin dayatması neyin draması bu yani.
Verdin sarı sütü zaten süt gelecek bir müddet sonra, gelmeyeni de var.
Anasın ya ağrın olmayacak sızın olmayacak, yavrum yavrummm diye gezineceksin, sütler şelale...
depresyonun %90 ı bu beklentiler olabilir.
Ki bizde allahtan dayatma yapan anne kayınvalide eş falan da yoktu yani
Genişletmek için tıkla...
depresyonun %90 ı saydığınız beklentiler,o kadar haklısınız ki.. Mama icin ben de cok direttim. emzik vermedim mama vermedim biberon vermedim sırf memeyi reddetmesin diye. ama oğlum sarılıktı hep uyudu kaldıramıyorduk topuklarını sıkmamıza ragmen.. keşke mama verseydim de kendimi bu kadar kasmasaydım. bu hale gelmemin en büyük sebebi şaka gibi ama memelerim sanırım. mastit oldular,emzirmek işkenceydi çünkü. şimdi şimdi aklım başıma geliyor, ne büyük hatalar yapmışım. doğum acısına gelince bir ben unutmadım sanıyordum.. cevreme sordum herkes unutmustu bir bende anormallik var sanmıstım
 
Hiba06 .!.:
Bu anlattıklarınız bana "we need to talk about kevin" filmini aklıma getirdi. O filmi izlediğimde inanılmaz korkmuştum ya bende aynı düşünceleri yaşarsam diye. İlk doğduğu hafta evet oldu, sanki kızım değil de el gibi gelmişti, ama uzun sürmedi allahtan.
Genişletmek için tıkla...
merak ettim izledim dün akşam oglumu uyuttuktan sonra.. gercekten gerilimli bir filmmiş. ama orda bebek sorunluymuş bence, bizde ben :)
 
selufka .!.:
merhaba, 28 yaşındayım. Bebeğimi büyük bir özlemle bekledim. Yıllardır işim gereği ailemden ayrı yaşıyordum yani rahat bir hayatım olmadı,hazırdım bu tempoya. Annem gelmedi doğumuma,o da rahatsız. Kayınvalidemden allah bin kere razı olsun cok destek cıktı bana. 40ım cıkana kadar benleydi,sonraki 2 ay biz onlarda kaldık,bebeğime bakamadığım için. Beni ilk zamanlar tek yoran uykusuzluktu. Ama bu herkesin yaşadığı bir uykusuzluk,olması gerektiği kadar. Yine de kaldıramadım
Genişletmek için tıkla...
Sanırım bünye meselesi bu.Tek diyeceğim ikknciyi hiç düşünmeyin.Bebeğiniz iyice büyüdükten sonra tamamen atlatırsınız diye umuyorum.Çünkü 2 ve 3 yaşlarda zor geçen dönemler.Sabır gerektiriyor.
 
Melodiaa .!.:
Ah neydi o lohusalık..
Başlık bile açtım burada. Zorlu geçen doğumdan sonra verdiler bebeğimi kucağıma. His yok.. Eşim alıp kokluyor ne güzel kokuyotr diyor, ben kokluyorum kokmuyor çocuk. 7. gün annem eve dönmek zorunda kaldı kaldım mı bi başıma :)
Gazlı, uyumayan bebek. Kabullenemeyen ben.
Oysa çocuklarla aram hep iyi olmuıştur. Evlendim 5. sene çocuğu yaptık. Gezdim tozdum uyudum. Çok isteyerek hamile kaldım. Hamileliğim nispeten güzel geçti. Mutlu bir evliliğim vardı daha ne olsun.
Her şey harika olacak diye düşünürken tepetaklak olmuştu.
İntiharı bile düşündüm. Ailem, en çok eşim sayesinde atlattım. Şimdi aşkından ölüyorum :)
Sizinki daha ağır geçiyor ama bence elbet geçecek. İçinizdeki o bitmeyecek gibi olan duygu bitecek. Bir üyenin konusunu bulursam paylaşacağım size. Belki içiniz ferahlar.

Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş

Selam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz...
www.kadinlarkulubu.com www.kadinlarkulubu.com
Genişletmek için tıkla...
farklı hayatlar ama aynı versiyonları yaşamışız ikimizde.. Benimki sanırım geçmiş travmalarımdan ve annemle bağlanma sorunum olduğu için görmediğimi gösteremememden kaynaklanıyor. Ben hayatımda hic bebek sevmemiştim,yıllarca yalnız yaşadım ünivden sonra. cevremde bebek yoktu,nasıl sevilir bilmiyordum bile. dediğiniz gibi geçecek biliyorum ama bunun bana birileri tarafından denilmesine ihtiyacım var sanırım.. cok teşekkürler yanımda hissettirdiginiz için
 
denizkabugu25 .!.:
Sanırım bünye meselesi bu.Tek diyeceğim ikknciyi hiç düşünmeyin.Bebeğiniz iyice büyüdükten sonra tamamen atlatırsınız diye umuyorum.Çünkü 2 ve 3 yaşlarda zor geçen dönemler.Sabır gerektiriyor.
Genişletmek için tıkla...
merhaba, korkumdan zaten düşünemiyorum. nispeten rahat bir oğlum var 22 aylık ve beni hic yormuyor. ona ragmen benden ziyade eşim kapattı bu defteri. benden dolayı onun da hayatı zehir olmuştu çünkü
 
Sonbaharimhep .!.:
Canim bende senin gibiyim 2 bucuk yasinda oldu suan kizim halada gecmis degil ayni zamanda anksiyete ve panik atakta oldum.eski postlarimi okursan bu bana nelere mal oldu Allahim sifa versin cok zor yasayan bilir
Genişletmek için tıkla...
benim sorunum, hic sucu olmamasına ragmen oglumu suclamak.. sanki doğmasaydı ben hasta olmayacaktım düşüncesini aklımdan atamıyorum. o yüzden bu kadar uzadı zaten sorunum.. şimdi nasılsınız
 
bubendegilim .!.:
Olsun , iyileşmişsiniz ya hemde bebeğinizin bilincinin en açık olduğu zamanda . Bence geçen günlere üzülmek yerine , gelecek güzel günlere hazırlık yapın. Böyle olması gerekiyordu sizin sürecinizin ve bitti. Bundan sonra içiniz mi sıkıldı, darlandınız mı hemen atın kendinizi ve bebenizi sokağa. İnanın çok iyi geliyor.
Genişletmek için tıkla...
birde bıcır bıcır konustugu zamanlar gelse keşke.. bana anne dese her şey bitecek sanki.
 
selufka .!.:
Beklenen bir bebekti. Kontrollere heyecanla giderdim oğlumu görünce içim içime sığmazdı. Kendimi şartlandırmıştım filmlerden gördüğüm şeyleri. anne doğum yapıyor ve bebeğini gördüğü gibi ağlamaya başlıyordu. Ben de öyle olacaktım,sırf bu yüzden normal doğum yaptım. Ancak bebeğimi görünce bir şey hissetmedim. Ve bunu kafaya çok taktım ilk zamanlar
Genişletmek için tıkla...

Kaygı bozukluğu yaşıyorsunuz sanki. Erkek kardeşim farklı konularda sürekli benzer cümleleri kuruyor ona benzettim tavrınızı.
İlk gördüğünüzde bir şey hissetmemeniz çok normal. Bu bu kadar kafaya takılacak bir şey değil normalde. Instagramdaki manzaralar bana çok sahte geliyor. Ben de ağlamadım. Sadece yaşıyor mu diye sormuştum sanırım. Sesi çıkmadı ilk doğduğunda. Sonra sesi çıkınca rahatladım ve devam ettim. Normal olan bu bence.
Mesela anneme bırakıp dışarı çıktığımda ohh be diyorum vakit geçmesin diyorum bu beni kötü anne yapmıyor. Bırakıp işe gidicem. İşimi çok özledim. Bunu dediğim için de vicdan azabı duymuyorum.
Kendinize böyle şeyleri kuruntu edip üzülmeyin. ❤️
 
Shusui .!.:
Bende tam olarak şöyle oldu. Felaket bir hamilelik ve 16 saat doğumhane yerlerinde ağlamalı bir doğumdan sonra kızım doğdu. Doğumdan hemen önce nst de kalp değerleri dengesiz olduğu için doğar doğmaz yan tarafa kontrole aldılar. Ben bekliyorum böyle 😐 Getirdiler kızımı ,ebe bana vermiyor birşeyler yapıyor. Napıyorsunuz dedim ,işte kontrol ettik falan filan k vitamini yapıyorum dedi. İçimden k vitamini ne dedim. Bu arada alt tarafta ebe doktoruma çok güzel diktiniz diyor , o dikişiyle hava atıyor, başka ebe yağcılık yapıyor falan. Nerede lan duygusallık dedim ben 🤣🤣🤣 Neyse kızımı verdi ebe bana , ben tabi duygulanacağım falan ,baktım kızıma birebir babası, sinirim bozuldu 🤣🤣🤣 Sonraki ay mastit olmuşum,3. kere ateşten hastanelik durumdayım , loğusa depresyonum had safhada. Doktor dedi senin fiziksel bozukluğun var , süt kanalların ergenlik öncesi gibi. E nolacak dedik mama vereceksin dedi. Ben başladım ağlamaya. Kızım deli misin sen ameliyatlık olmuşsun, sen ameliyat olsan kim bakacak bebeğe, ağlasın mı 3-4 saat dedi. Kafam öyle iyi ki depresyondan diyemiyorum çocuk niye ağlasın annem bakar diye 🤣 Gittim paşalar gibi aldım mamayı. Kuzenim aradı onda da varmış benzer bir bozukluk, 3 taneyi mamayla büyüttüm hiç de bir şey olmadı dedi. Üstüne bir de mama yiyen minik uyumaya başlayınca toparladım ben. Şimdi düşünüyorum gerçekten kasmanın hiç anlamı yokmuş ya.
Genişletmek için tıkla...
bence tüm sorunlar memeyle bağlantılı, şaka gibi ama evet:) memelerim taş gibiydi oğlum sarılıktı uyanmıyordu. uyanmayan bebege süt veremiyordum memelerim dolmuştu mastit olmustum. sonraları sütüm meğer az geliyormuş durmaksızın aglayan bebek. mama verdikten sonra susan bir bebek. ama malesef bunu hastalandıktan ve ilaclar dolayısıyla meme vermeyi kestikten sonra fark ettim..keşke ilk başta mama verseydim diyorum. ben de rahat rahat uyurdum uykusuzluk yüzünden cinnet geçirmezdim. hepsi kısırdöngü oldu bende..
 
succulentaski .!.:
Kaygı bozukluğu yaşıyorsunuz sanki. Erkek kardeşim farklı konularda sürekli benzer cümleleri kuruyor ona benzettim tavrınızı.
İlk gördüğünüzde bir şey hissetmemeniz çok normal. Bu bu kadar kafaya takılacak bir şey değil normalde. Instagramdaki manzaralar bana çok sahte geliyor. Ben de ağlamadım. Sadece yaşıyor mu diye sormuştum sanırım. Sesi çıkmadı ilk doğduğunda. Sonra sesi çıkınca rahatladım ve devam ettim. Normal olan bu bence.
Mesela anneme bırakıp dışarı çıktığımda ohh be diyorum vakit geçmesin diyorum bu beni kötü anne yapmıyor. Bırakıp işe gidicem. İşimi çok özledim. Bunu dediğim için de vicdan azabı duymuyorum.
Kendinize böyle şeyleri kuruntu edip üzülmeyin. ❤️
Genişletmek için tıkla...
anksiyete mi obsesif kompulsif bozukluk mu artık her neyse var bir şeyler bende,belki dediğiniz gibidir. keşke bende dediğiniz gibi akışına bıraksaydım. darısı bundan sonra inşallah :)
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

ipektuncer
Zorla lohusa depresyonuna sokacaklar, ama zor biraz..!
8 9 10
Yorumlar
188
Görüntüleme
16K
Dante
Dante
Editor
  • Sabit
Lohusalik Dönemi ve Problemler
3 4 5
Yorumlar
90
Görüntüleme
219K
leilani
leilani
Back