2 yıl süren lohusa depresonu

selufka .!.:

farklı hayatlar ama aynı versiyonları yaşamışız ikimizde.. Benimki sanırım geçmiş travmalarımdan ve annemle bağlanma sorunum olduğu için görmediğimi gösteremememden kaynaklanıyor. Ben hayatımda hic bebek sevmemiştim,yıllarca yalnız yaşadım ünivden sonra. cevremde bebek yoktu,nasıl sevilir bilmiyordum bile. dediğiniz gibi geçecek biliyorum ama bunun bana birileri tarafından denilmesine ihtiyacım var sanırım.. cok teşekkürler yanımda hissettirdiginiz için

Genişletmek için tıkla...

Ah şimdi kalbim sızladı. Bende annemle çok problemler yaşadım. Belki de sebebi buydu. Hiç altına bakmamışım.
Bebekten sonra o durumlar da düzeldi biraz.. :) Umarım bu günleri hatırlamayacak kadar çok mutlu olursun hayatta. Sana sarıldım buralardan :)

selufka .!.:

benim sorunum, hic sucu olmamasına ragmen oglumu suclamak.. sanki doğmasaydı ben hasta olmayacaktım düşüncesini aklımdan atamıyorum. o yüzden bu kadar uzadı zaten sorunum.. şimdi nasılsınız

Genişletmek için tıkla...

Iyi degilim canim surekli nefesim daraliyor ve cok mutsuzum tekrar psikiyatriye gidecem bence sende git

selufka .!.:

merak ettim izledim dün akşam oglumu uyuttuktan sonra.. gercekten gerilimli bir filmmiş. ama orda bebek sorunluymuş bence, bizde ben :)

Genişletmek için tıkla...

İnternette o film ile ilgili bir çok psikologun analizleri mevcut, bazıları annenin kariyerini bırakıp anneliğe geçmesi nedeniyle bebeğini ta hamileyken kabullenemeyişi nedeniyle anne karnında hissedip bağlanma problemi yaşadığından bahsediyor, analizleri okuyun bence çok farklı görüşler var. Böyle psikolijik filmleri çok severim de :) Bu arada bende kariyerimde sıkıntı yaşarım diye çok korkmuştum ama korktuğum gibi olmadı, kısa sürede çalışma hayatıma döndüm bence onun da katkısı oldu.

Ayy lohusa depresyonu dendimi orada bitiyorum ben.

Ben ilk oğlumda lohusa depresyonunu en uç noktada yaşadım. Bebeğimi alıp pencerenin önünde acaba onu mu atayım kendimi mi diye düşünmüştüm. Robot gibi emziriyor altını deģiştiriyor, genel bakımını aksatmadan yapıyordum ama sevmiyordum onu. Allahım diyordum, hiç sevmediğim bu bebeğe nasıl bir ömür bakabilir annelik yapabilirim diye düşünüyordum.

Tam üç aylıktı çok hastalandı.Ağlamaktan sesi kısıldı. Ağlıyor ama ses çıkaramıyordu. Burnu tamamen tıkandı. Uyuyamıyordu çünkü uykuda ağızdan nefes almayı bırakıyor boğulmaya başlıyordu. Çok aç olmasına rağmen ememediği için karnını da doyuramıyordu. Bir kaç emzirebilme denemesinden sonra o yaş dolu, uykusuz gözleriyle gözlerimin içine o kadar derin ve çaresiz baktı ki o an yüreğimde tarifsiz bir acı hissettim. Ağladım aģladım ağladım ve içimdeki bütün zehir gitti sanki. Sonra içimi bi huzur kapladı. Bebeğimi aslında çok sevdiģimi hissettim ve o kadar rahatladım ki. Sonrasında oģlum biraz daha rahatladı az da olsa karnını doyurabildi ve uyudu. Sabah o da ben de daha güzel bir güne uyandık.

Demem o ki seni huzursuz eden her ne ise onu bulup çözebilirsen ve içindeki gerçekliğe ulaşabilirsen umarım daha da rahatlayacaksın. Duygularımız bazen okadar yoğunlaşıyor ki ruhsal çöküntü aslında ne istediğimizi ne hissettiğimizi ve nasıl çözeceğimizi anlamamızı zorlaştırıyor.

Ah tam bana göre dicem herkes aynı şeyi yazmış.Demekki gerçekten birtek benim başıma gelmemiş.Bende ilk doğumumda malesef bunları yaşadım.Spinal anestezi ile doğum yaptım yapmaz olaydım.Neymiş çocuğu göreceğim illa panikataksın sen senin neyine böyle heyecanlar.Normal doğum mümkün olmadı buarada.Sonra ameliyat esnanında benim atağım tuttumu beni bir ayıltıyorlar bir bayıltıyorlar.Neyse bebeği çıkarttılar ben bekliyorumki filmlerdeki gibi olucak çocuğu bana yapıştıracaklar herşey bitecek dünya duracak.Yok olmadı.İlk orda yıkıldım zaten hiç birşey hissetmiyorum.Ağlamam lazım mutluluktan ölmem lazım olmuyor.BUnun için öyle bir vicdan azabı çektimki anlatamam size.sonra spinal anestezi yüzünden omur iliğinmde sıvı kaçağı olmuş.Odaya aldılar beni kafamı kaldıramıyorum.Kaldırdığım anda beynime şimşekler çarpıyor.Ömrümde böyle ağrı yaşamadım ki acı eşiğim yüksektir.İki kere suni sancı verdiler nst de full sancı var bende tık yok öyle dülşünün.Çocuğu getirdiler emzirmeye ben kımıldayamıyorum bile .O garibimde ttuuttu iki eliyle kendi kendine emdi.Ben ağlamaktan ölüyorum ne çouğu görüyor gözüm ne bişeyi.Doktorlarda anlamadı niye böyle.3 Gün gözümü kırpmadan ağladım.Uykusuzlujtan halisalasyhon görmeye başladım artık.Herkes psikolojik diyor.Göndediler beni Erenköy uh ve sinire.Ordada yatırmamız lazım beynine şok veicez dediler.Eşim hiç unutmam burda bırakırsam karım sabaha ölür ölecekse evde ölsün dedi çıkarttı beni ordan.Neyse ben eve geldim üstümü başımı parçalıyorum.Bebeği görmek istemiyorum.Eşim internetten araştıdı omuriliğinde sıvı kaçağı oluncada böyle oluyormuş.Sabah 7 de hastaneyi ayağa kaldırdı.Aldılar beni bir daha ameliyata.Omur iliğime yama yaptılar.Hiç unutmam o ayılmamı.Bir kendime geldim sanki üzerimden 10 ton yük kalkmış.Sonra bukadar dert yaptımı lohusa depresyonu.Zaten panikataklıyım başladım kusmaya ama nasıl kusmak su içsem kusuyorum 40 günde ee30 kilo verdim.Bütün doktorlar ilaca başla sütü kes diyor.Kabul etmişyorum çünkü kızımla tek bağım emzirmek.Onunda bırakırsam tamamen kopucam diye korkuorum.Bir sene tam bir sene mahvoldum.Sokağa çıkamadım,takıntılarım başladı.Kızım hastalandı yanlılş teşhis koydular epilepsi beyninde iki tane kist var dediler.Dedim benim yüzümden istemedim ya.Allaha şükür yanlış teşhis çıktı.Tam bir yaşında elimi boynuma attıkm bir küçük top.Alla alla derken doktora gittim . (Bu arada halamı bir sene önce lenf kanserindedn genç yaşta kaybettim ailede ırsi) üç doktor gezdik kanser dediler.Ben yine yıkıldım.Kimse ameliyata yanaşmıyor.Rahmetli Burak hoca vardı memorialda Allah onun mekanını cennet etsin.ona gittim sabah 5 te gel seni ameliyat edim bunda hiç bir şey yok dedi.İkna etti beni ameliyat oldum.Şükür kist çıktı.Ama tabi emzirmeyi bırakmam gerekti.Türlü TÜRLÜ doktor gezidmi.hipnoz,terapi o beyni sıfırlama bir araba parrası gitit.En son terapiyle ilaca başladım.Toparlandım.Ama sürekli ataklar geliyordu.Mesela uzun yola çıkamıyorum hemen kusmaya başlıyorum bir ay kusuyorum ilaçlar yükseltiliyor.Artık azalmıştı eskisi gibi olmuyordum buarada kızımada tapıyordum. Kızım oldu 7 yaşıdnda. Onun ve annemin gazıyla tekrar hamile kaldım.Şuan 31 haftalık gebeyim.28 e kadar sorun yoktu.Güzel geldim.28.haftada tatile gitmeyk için yola çıktık.Sen atak genne bi gel.Hayat gene bitti korkular gene başladı.iki hafta kustum.8 Kilo verdim.Pişman oldum hamile kaldığıma nefret ettim buseferde bununu vicdan azabı sen nebiçim annesin diye.İlacca karşıydım ama internette bir doktora denk geldim Sedat irgil balıkesirde adam güzel güzel anlattı benimde kızım karım var kızım bipolar dedi.Ben kızıma vermediğim ilacı hiçkimsenin kızna veremem dedi.Güvendim canlı seans yaptık.Mecburen ilaca başladık.iki haftadır iyiyim toparlandım biraz.yanlız emzirmeyi unut kızım dedi seni önünde bir lohusa depresyonu bekliyor dedi.bunu aşmak için doğum anında vereceklei nerkozu bile ben belirleyeceğim deid.Bunuda sakın kafana takma eczaneden en kaliteli mamayı alırız ama güleryüzlü mutlu bir anneyi alamayız dedi.Kabul edicem başka çarem yok.İlaca rağmen doğum yaklaştıkça korkularım depreşiyor.Şimdi zamanı değildi diyorum kendime daha yapacaklarım vardı.Ben ev kadını olacak bir yapıya sahip değilim diyorum.Sürekli kafamda deli sorular.Geçecek biliyorum.İlkinde nasıl geçtiyse buda geçecek ama nekadar az zaralar kurtarırsak okadar iyi.Geçen kuzenimle konuştuk iki kız kardeş aynı anda hamileydi.Doğuma giden kuzenim ikinciyi doğuruyordu ağlıyormuş ilkine hamile olan gitmiş yanına neden ağlıyorsun bak enazından ne olacağını biliyorsun demiş oda zaten ondan ağlıyorum demiş.Nekadar doğru dedim.Bende ona ağlıyorum herhalde.Ynai çok yazdım hakkınızı helal edin içimi döktüm birazda.YAni hiçbirşey filmlerdeki gibi olmuyor.Herkes hemen çocuğu doğdu diye dünyanın en mutlu kadını olmuyor.Birkere orda önce canının derdine düşüyorsun.Sevmiyormuyuz yani böyle oldu diyye çocuklarımızı hayır sonradan tapıyoruz. Bunu bilerek gidin doğumaki yaşarsanız hayal kırıklığı olmasın.Zaten psikoloğum hep kızar kadın doğumculara.Ameliyat esnasında yada doğurur doğururmaz atmasınlar kucacğına bebeği yanlış bağlanma oluyor diye.anne kendi canının derdindeyyken korku içindeyken çocuğu bağrına basması çok zor der.oyüzden ben nerkozla bayılıcam bu sefer.Sizde dualarınızı eksik etmeyin benden.Bende hepinize dua edeceğim Rabbim nerde varsa ruhu kırık olan yüreği acıyan herkese şifa versin huzur versin.İsteyen herkes özelden burdan yazabilir.Elimden geldiğince destek olurum

MaYa_MiLa .!.:

evet ben de bunu anlatmak istedim siz daha güzel açıklamışsınız.
Bebeğimi görünce ağlamadım ---> bu normal değil ----> ben duygusuzum ----> ben kötü bir anneyim gibi.
Ne alaka yani.
Bebeğimden uzak yürüyüşe çıktım ----> kendimi iyi hissediyorum --->aslında onu özlemem gerekirdi > ben duygusuzum > kötü anneyim gibi...

Genişletmek için tıkla...

Bende iki hamileligim de de hic birsey hissetmedim..
Aglamadim hatta ultrasonda gordugumde bile hissizdim..
Herkesin hamilelikte dis mekan fotograflarini bebek sekerlerini oda süslemesini gordugumde kendimi garip hissettim..
Duygusuz bir anneyim diye düşündüm.. ama sonradan fatk ettim ki degilim.. benim yapim böyle.. o sekilde süsü satafati sevmiyorum demekki diyerek kendimi rahatlattim..
Ayrica 1 aylik bebegim var onu birakip arkadaslarimla kahve icmek bana büyük keyif veriyor..
Vicdan azabi cekmiyorum..
Oh be diyorum..
Bunlarin hic biri beni kötü anne yapmaz..
Çünkü bebegime sevgimi veriyorum en iyi sekilde bakiyorum o benim parcam.. iyi anne olmak icin kendimizi yipratmaya hic gerek yok..
Bebegi hi yere birakip dinlenmek gezmek bencillik degil..
Once kendinizi dusunmek bencillik degil.
Lütfen kendinizi ve anneliginizi sorgulamayin..
Normal bir insansiniz..
Cocugunu döven ,eziyet eden, hayati ihtiyaçlarını karsilamayan anne kötüdür bana gore..
Siz degil

Bana anne olmak hiçbir anlam ifade etmiyor. 25 yaşındayım hala içimde en ufak istek yok, evli de değilim ama bu durum yine de rahatsız edici kadınlar çocuklara düşkün olur genelde. gerçi çocuk seviyorum ama kendimin olmasını istemiyorum, tuhaf. daha lisedeyken arkadaşlarım ilerde çocuğum olur diye hayal kuruyolardı ben 25 yaşına geldim, 10 sene sonrası için bile çocuğum olur diye hayal kuramıyorum. annemden hiç sevgi görmedim, hep eleştirel ve soğuk yaklaştı buna da bağlıyorum. yani böyle kadınlar da var dünyada. o yüzden Avrupalı bir erkekle evlilik hayali kuruyorum onlar böyle konularda daha kabullenici seni böyle kabul ediyorum, böyle seviyorum tarzı yaklaşımları var, erasmustayken yurtdışında zaman geçirirken en dikkatimi çeken bu olmuştu

Amaaan sende o kadar karninda tasidin gece uykusuz kaldin yedirdin icirdin hala ugrasiyorsun ustelik eksiklik hissediyorsun gorur gormezde asik olmayiver kuzum ya bu seni kotu anne mi yapacak simdi?bir zarar verdin mi?baska kapiya mi koydun ?birakip kactin mi?yoo e tamma iste insansin sende agac kavugundan cikmadin yasadigin seyler var acilarin var vs nedenini bilmem ama yuklenme kendine

Benimki lohusalık depresyonumuydu bilmiyorum Allah'a şükür çocuğuma karşı soğukluk nefret gibi bir duygu olmadı benim doğumum çok zor oldu çok kan kaybettim ölüm tehlikesi atlattım tekrar ameliyata alacaklardi kan taktılar serumlar falan toparladım benim eşim bana hiç destekçi olmadı aksine çok kötü davrandı ben her Allah'ın günü ağlama krizine giriyorum birşey söyleyemiyorum söylesem tepki alıyordum ben yaşamak istemiyordum o ev beni boğuyordu ne zaman çocuğumu alsam ailemin evine gitsem iyi oluyorum kendi evime gidiyordum duvarlar üstüme üstüme geliyordu intihar etmeye çalıştım eşim çok kötü davraniyordu dayanacak gücüm kalmamıştı yaşamak çok ağır geliyordu sonra çocuğumu düşündüm ne bilim ona bu haksızlığı yapamam dedim eşimden ayrılma kararı aldım daha iyiyim kızım 20 aylık bir yıl evimden ayrıldım yeni boşandım

MaYa_MiLa .!.:

evet ben de bunu anlatmak istedim siz daha güzel açıklamışsınız.
Bebeğimi görünce ağlamadım ---> bu normal değil ----> ben duygusuzum ----> ben kötü bir anneyim gibi.
Ne alaka yani.
Bebeğimden uzak yürüyüşe çıktım ----> kendimi iyi hissediyorum --->aslında onu özlemem gerekirdi > ben duygusuzum > kötü anneyim gibi...

Genişletmek için tıkla...

Modern zamanların en büyük dayatması bu sanırım. Mutlaka yoğun duygular hissetmeli ve bunu göstermelisiniz. Bazen bu saçma meselelere kafayı takıp kendimi çevremdeki annelerle bile kıyaslıyorum. Çocuğuma bir şeyin yanlış olduğunu 10 kere anlatmışım, ama gitmiş yapmış. Kızıyorum artık. Zarar göreceği bir şeyden korumaya çalışmışım ama o yine inatla bi tarafını acıtmış. Sesimi inceltip oyyy benim kuzuma diyemiyorum çoğu kez. İşten çıkmışım kafam 1 milyon, kızımı okuldan almaya gidiyorum. Etraftaki çoğu anne coşkuyla çocuğunu karşılarken ben eve gittikten sonraki maratonu düşünüyorum. Ben anneliğe, evliliğe çok uygun olmayabilirim ama bana da bu kadar duygu seli tuhaf geliyor. Yazın çocukları annemlere bıraktım 2 hafta. Herkes uranüse göndermişim gibi davrandı. Bana artık yeni nesil toplum baskısı gibi geliyor bu meseleler. Ya da ben yetersizim bilemiyorum.

Ek olarak psikoloğa da gidin

Şimdi nasılsınız

SivriDillim .!.:

Şimdi nasılsınız

Genişletmek için tıkla...

konu actıgım zamandan beri cok daha iyiyim. Mesajlarınız bana güc verdi. Hepinizi kucaklıyorum