2 yıl süren lohusa depresonu

F

fistikkrokan

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
5 Mart 2019
149
127
103
Hanımlar merhaba, 3 yıllık evliyim 22 aylık oğlum var. Hamileliğim ve daha da öncesi harika geçtiği halde doğumdan yaklaşık 1 hafta sonra lohusa depresyonu yaşadım. Bebeğimi emzirmek istemedim, ben ki oğluma biberon bile vermeyen ben artık 2 saatte bir mama hazırladım. Yoksaydım,istemedim bebeğimi. Doktoruma sordum sebebi yok dedi daha çok kafaya taktım. Çok ağır ilaçlar kullandım, kullanıyorum hala. Artık daha iyiyim eskisi gibi görmüyorum oğlumu. Çok da seviyorum. Ancak hala tam olarak iyileşmedim. 2 ayda bir psikiyatristimle görüşüyorum. Bana iyi gelen anafranil diye bir ilaç var ve iyi geldiği için sürekli dozu da yükseliyor eskisine göre daha iyi olmama karşın. Bu arada çalışıyorum memurum. Bu kadar uzun süre lohusa depresyonu adı altında rahatsızlık geçiren var mı? Ne zaman ben tam anlamıyla iyileşeceğim.

EKLEME: en önemli bilgiyi vermeyi unutmuşum.. bebeğimin hicbir sucu olmamasına ragmen ben onu sucluyorum. o olmasaydı hastalanmazdım diyorum. bu yüzden bebeğime şaka gibi ama evet büyük bir yük veriyorum. kullandıgım ilaclar,terapiler hep bu yüzden.
 
Son düzenleme:
succulentaski .!.:
Değişikmiş, yaş kaç? Hazır mı değildiniz tam olarak acaba? Yardımcınız yok muydu o süreçte? Çok mu yoruldunuz?
Genişletmek için tıkla...
merhaba, 28 yaşındayım. Bebeğimi büyük bir özlemle bekledim. Yıllardır işim gereği ailemden ayrı yaşıyordum yani rahat bir hayatım olmadı,hazırdım bu tempoya. Annem gelmedi doğumuma,o da rahatsız. Kayınvalidemden allah bin kere razı olsun cok destek cıktı bana. 40ım cıkana kadar benleydi,sonraki 2 ay biz onlarda kaldık,bebeğime bakamadığım için. Beni ilk zamanlar tek yoran uykusuzluktu. Ama bu herkesin yaşadığı bir uykusuzluk,olması gerektiği kadar. Yine de kaldıramadım
 

İlk günler ben de kabullenemedim. Birine vereyim 1 hafta uyuyayım sessiz sessiz diye ölüyordum ama sonra geçmesi lazım normal şartlarda istenen beklenen bir bebekse. Bilemedim o yüzden. Tedavinizi aksatmayın.
 
succulentaski .!.:
İlk günler ben de kabullenemedim. Birine vereyim 1 hafta uyuyayım sessiz sessiz diye ölüyordum ama sonra geçmesi lazım normal şartlarda istenen beklenen bir bebekse. Bilemedim o yüzden. Tedavinizi aksatmayın.
Genişletmek için tıkla...
Beklenen bir bebekti. Kontrollere heyecanla giderdim oğlumu görünce içim içime sığmazdı. Kendimi şartlandırmıştım filmlerden gördüğüm şeyleri. anne doğum yapıyor ve bebeğini gördüğü gibi ağlamaya başlıyordu. Ben de öyle olacaktım,sırf bu yüzden normal doğum yaptım. Ancak bebeğimi görünce bir şey hissetmedim. Ve bunu kafaya çok taktım ilk zamanlar
 
Doktorun dediği gibi sebebi yok. Ben o kadar ağır yaşamadım. Zaman zaman kötü ve stresli hissettim ama ilaç kullanacak durumda değildim. Doktora gitseydim eminim ilaç verirdi. Benimki depresyon değildi geçici bir bunalım alışma süreci gibi. Yastıkları yumrukladığım anlar oldu..

Genelde ilk sorulan şey istenmeyen gebelik miydi gibi klişe sorular oluyor. Ama alakası yok. Biz çok istedik, hamileliğim de çok rahat geçti. Hala derim oğlum beni hiç rahatsız etmedi diye. Ama doğumdan sonra sürekli sizin sorumluluğunuzda birinin olması galiba biraz sarsıyor.
Doktorunuz ilaçları bir noktada bıraktırmak isteyecektir mutlaka. Size en etkili tedaviyi söyleyeyim. O da çocuğunuza daha çok sarılmanız. Zaten yapıyorum demeyin daha çok ten teması önemli.
Evde işi gücü bırakıp onunla oynayın. Keşfettiği, öğrendiği şeyler size de iyi gelecek. Sizinle daha fazla konuşmaya paylaşıma girince siz de rahatladığınızı hissedeceksiniz..
 
merhaba, beni anladığınız için çok teşekkürler. Benim de hamileliğim çok rahat geçti bebeğim beni hiç yormadı. Doğumdan sonra sadece sarılık olduğu için meme vermem zorlamıştı. Uyanmıyordu hep uyuyordu,mastit olmuştum vs. Eskisine göre daha fazla zaman geçiriyorum, öpüp koklamalarım asıl şimdi başladı,geç de olsa. Haklısınız daha fazla sarılmalıyım oğluma
 
Çocukluğumda evciliklerde anne olamazdım, nefesim daralırdı, anlam veremezdim, evlenmem de çok zor oldu. Bu yüzden hep anne olduğumda bu durumları yaşayacağımı düşündüm yıllarca beynime işledim, nitekim de öyle oldu. Hamileliğimin başından beri hissizdim, ne kalp atışını duyduğumda bir şey hissettim ne ilk tekmesinde. Buna günlerce ağladım çok üzüldüm çözümler aradım. Buraya da çok baktım yaşayanlar varmış diye kendimi rahatlattım. Çünkü farkettim ki ben üstüne düştüğümde daha da artıyordu. Doğum yaptım yine aynıydı. O kadar üzgündüm ki kimseye de bir şey söyleyemedim. İlk günler dışarı çıktığımda bebeğim evdeydi ve ben hiç özlemedim. Özlememe de çok ağladım. Araştırmaya başladım ve aslında bu 40 günün anneyle bebek arasındaki bağın oluşması için olduğunu öğrendim, hiçbir gün hiçbir şey sebepsiz değil Bebeğimin büyük sağlık problemleri olduğunu öğrendim, günlerim hastanelerde ameliyathane önlerinde geçti.Bebeğini kabullenemeyen biri için çok zordu. Büyük acılarla sınanınca bu hislerimi takip etmeyi de her şeyi de unuttum. Sonra baktım ki ben bu hislerimi düşünmedikçe geçmiş gitmiş yerine güzel bebeğimin burnumdan gitmeyen mis kokusu kalmış. Şimdi ayrılamıyorum. Demem o ki insan beyni öyle bir şey ki düşündükçe daha da içine alıyor sizi kötü düşünceler. Öyle bir rahatsızlık yokmuş daha doğrusu bu bir rahatsızlık değilmiş , her şey normalmiş gibi davrandığınızda gerçekten düzeliyor. Bununla ilgili çok güzel videolar var evde anksiyete tedavisi diye izlemenizi tavsiye ederim. İçinde genel psikolojik rahatsızlıklar da anlatılıyor ve aşırı rahatlatıcı. Aslında psikolojik hastalıklara verilen adlar onlara daha da bağlanmamızı sağlıyor. Çoğu süreç geçici, çoğu normal. Ama biz yaşadığımıza bir isim bulunduğunda direkt hastalık hissediyoruz( tabiki psikolojik hastalıklar hariç) İzlemenizi tavsiye ederim ve normal bir süreç uzamış sadece böyle düşünün, hepsi geçecek
 

ya ben bu lohusa depresyonunun bir hormon vitamin eksilmesinden olduğunu ve daha tıbbın bulamadığını düşünüyorum, çok zekiyim ya .

Kendinizi zorlamayın ve kötü hissetmeyin, ben yaşamadım ama işten gelip çocuğu doyurduktan/oynadıktan sonra beşiğinde o oynarken bir kahve içmem bile eşimin/annemin gözüne batabiliyor. Annelerden beklentiler çok fazla. Ülkemizde daha da fazla. Bebeğimi görünce ben de sadece eline yüzüne falan baktım sağlıklı mı diye. Sağlıklı olduğunu görünce açıkçası kendime döndüm. O kadar duygusallık pompalıyorlar ki biri eksik olunca "bende bir sorun var hissi geliyor.
Hissetmedikçe de çığ gibi büyüyebilir bu duygu içinizde
 
Büyük ihtimal hamilelikten oncede depresyon belirtileriniz vardı hamilelik ve lohusalık tuzu biberi oldu.

psikiyatrik hastalıklarda genetik yatkınlıkda önemli genetik yatkınlık varsa lohusalığı ağır atlatmanız normal.

su anki durumunuzun tek sebebi doğum yapmanız ve bebeğiniz değildir. altında yatan baska sebepler vardir son nokta lohusalık olmuştur.

Kendinizi suçlamayın. ilaçlarınız iyi geliyorsa kullanmaya devam edin. tedavinizi aksatmayın. ilaçlarınızı ne zaman azaltıp ne zaman keseceginizi doktorunuz söyler size zaten.
 

evet ben de bunu anlatmak istedim siz daha güzel açıklamışsınız.
Bebeğimi görünce ağlamadım ---> bu normal değil ----> ben duygusuzum ----> ben kötü bir anneyim gibi.
Ne alaka yani.
Bebeğimden uzak yürüyüşe çıktım ----> kendimi iyi hissediyorum --->aslında onu özlemem gerekirdi > ben duygusuzum > kötü anneyim gibi...
 
o kadar haklısınız ki beklentiler konusunda. Şükür eşimin de çevremin de benden büyük bir beklentisi olmadı ama ben çok büyük bir beklentiye sokmuştum kendimi. Çok sevecektim oğlumu, mutluluktan ağlayacaktım oğlumu ilk gördüğümde. Bunlar olmayınca çok kötü bir senaryo geldi başıma. Lohusa depresyonu geçiren kişileri aklım almazdı,severek beklenen bir bebek sonucta diye. Sebebini bilmiyorum ama keşke dediğiniz gibi bir vitamin eksikliğinden olsa keşke..
 

Rica ederim. Yaşamayan bilmez. Ki ben kıyısıdan döndüm..
Benim doğumum biraz zor geçti iki defa anestezi aldım dikiş atılırken. Sütüm hemen gelmedi oğlum sarılığı hafif atlattı ilerlemedi. Mamayla takviye yaptık.
Bir şekilde geçip gitti işte. Ondan mı bundan mı diye kafa yormayın artık. Kendinizi dinlemeyin. Çalışıyorsanız bu da iyi bir şey. Beyni meşgul etmek üretmek önemli.

Ve iyi haber unutuluyor. Öyle ki ikinciyi planlamaya başladım beş yıl sonra..
 
merhaba, evet doğumdan bir yıl önce depresyon tedavim vardı ancak düzelmiştim iyiydim yani. Annem 30 yıldır major depresyon hastası,genetik yatkınlık var evet. Ancak annem lohusa depresyonu geçirmemiş. Babamdan dolayı bu halde benden çok farklı yani. Geçmişte yaşadığım bazı ağır şeyler var EMDR tedavisi gördüm,atlattım diye düşünüyorum. İlaçlar iyi geliyor ancak çok uzun sürdü ben tam olarak ne zaman normal anneler gibi hissedeceğim bunu merak ediyorum.
 
bana umut verdiniz. Ben ki 2.cocuktan cok korkuyorum şu an, sırf aynı şeyleri yaşarım diye. Evet çok düşünmekten oldu, obsesyon belirtilerim oldu zaten doğumdan sonra,takıntı yani.
 

Ben de hamileyken pek yumoş triplere girmezdim. Karnımdayken konuşmazdım, müzik dinletmezdim. Ki bana bu hep komik gelmiştir
 
o kadar aynı şeyleri yaşamışız ki.. İlk kalp atışını duydum bir şey hissetmedim. İlk tekmesinde de. Ben de sizin gibi araştırdım baktım ama hep karşıma bebeğini doğmadan bağrına basanlar çıktı. Sezeryan olmak istemedim o özel anı yaşamak için. Şükür oğlumda sarılık dışında bir problem olmadı. Belki olsaydı bunları düşünmeye fırsatım bile kalmayacaktı. Her şey olması gerektiği gibi,mükemmeldi. Benim hissettiklerim dışında. Bebeğim doğduktan sonra tüm sıkıntılarım,bebekle alakalı sorunlar geçti ama bu daha hala geçmedi. Geçecek denilmesine ihtiyacım var sanırım
 
selufka .!.:
bana umut verdiniz. Ben ki 2.cocuktan cok korkuyorum şu an, sırf aynı şeyleri yaşarım diye. Evet çok düşünmekten oldu, obsesyon belirtilerim oldu zaten doğumdan sonra,takıntı yani.
Genişletmek için tıkla...

Ben de zaman zaman endişe etsem de ikinciyi istediğime karar verdim evet. Tecrübe bu konuda hem iyi hem kötü. İlk gebelikte ne yaşayacağınızı bilmiyorsunuz. Hem kolay hem zor geliyor tecrübeli anne olunca. Hayırlısı olsun..

Genetik yatkınlıktan bahsetmişsiniz. Sebeplerden biri bu olabilir. Barış Muslu'nun travma temizleme yazılarını okumanızı tavsiye ederim. İnstagramda profili var. Mesela anne karnındayken annenin geçirdiği rahatsızlıkların bile bebeğe sirayet ettiği ile ilgili makaleleri var.
 
Geçecek tabiki… Bakın benım tüm hayatım bu düşüncelerle geçti ama yine de düzeldi, çünkü bir bozukluk olarak görmemeye çalıştım. Düzelecek demek veya düzelmesini beklemek te düşünmek oluyor. Ben hiç düşünmedim, çözüm aramadım sonra beynim de normal düzenine döndü. Başlardaki gibi kalsaydım eminim çok daha kötü olurdu
 
Aha benim konum çekilin ve beğen butonlarını hazırlayın hanımlar.
Tam 3,5 ay süren ve panik atağa dönüşen lanet bir durumdu benim yaşadığım. Dedim ki benim hayatım artık bu , sürekli birine bağlı yaşamak. Ama ben özgür ruhlu bir kadındım ? Hani her şey instagramda olduğu gibi olacaktı. Şıkır şıkır hazırlanıp gezecektik. Hani hemen bebeğe adapte olacaktım ? Hanı her ay konsept çekimleri yapacaktım… liste daha böyle uzar gider.
Sonra şubat ayı gelir ve benim cimcime doğar. Ben doğduğu an hiç bir şey hissedemem. Zor bir doğum geçirir ve 4 gün hastanede kalırım. Hani o bebeği doğurup , zıplaya zıplaya dans eden kadınlar ? Onlar böyleyse ben neden değilim diye oturur ağlarım.
Sonra bebeğim emmek ister ! Emzirmeye çalışırım yapamam. Göğüslerim aşırı acır. E hani emzirmek çok kolaydı, hani bebek hemen meme ucunu bulurdu…
Zorlu geçen doğumdan sonra eve gelirim, tamam derim evde artık adapte olacağım. Annem sağ olsun , bana da kızıma da o kadar güzel baktı ki anlatamam. Gece emzirme saatlerinde kalkar bebeği bana verirdi. Ağzıma bez koyardım bağırmamak için , öyle emzirirdim.
Sonra ben evime dönmeye karar veririm. Tamam artık ben yapıcam derim ve evde bildiğiniz bir kriz geçiririm. Artık delirmeme ramak kalmıştır ve sonra birden bire kendimi iyileştirmeye çalıştım. Bir sürü kitap , kaynak okudum. Ve en önemlisi çok saçma gelecek ama Led_BiR_Vele_DisTiri bana bir yorum yazdı. Nasıl geçti diye sorum bana dedi ki ‘ geçti diyeceksin kendine’ sonra ben bunu her gün dedim ve geçti gerçekten.
Bence doğumla içimizde ne var ne yok açığa çıkıyor. Bildiğiniz ben bir boşalım yaşadım. Şimdi 6 aylık oldu kızım. Çok şükür rabbime atlattık ve şimdi çok keyifli vakitler geçiriyoruz. Kabullenmek işin en önemli kısmı. Ben bir de bol bol sadaka verdim, o da kesinlikle etkili oldu.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Zorla lohusa depresyonuna sokacaklar, ama zor biraz..!
8 9 10
Yorumlar
188
Görüntüleme
16K
Dante
  • Sabit
Lohusalik Dönemi ve Problemler
3 4 5
Yorumlar
90
Görüntüleme
219K
leilani
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…