arkadaşlar yazılarınızı dehşetle okudum ve allah bidaha öle bi felaketi ülkemize yaşatmasın die dua ede ede
bnde 98 de adana depremini yaşarıdım sizin ki kadar kötü değil se de o anı yaşadım işte
annme sarıldım daha genç kızdım ozmn misafirlikteydik kardeşimle aynı odada olmama rağmen onu bulamadıım aşşağı terliksiz indim şoka girdiim ondan sonra da
yaz günüydü çok sıcaktı balkonda yatardık ama her yatışımda kafayı yiycek gbi olurduum gecelerii uyuyuncaya kadar çektiklerimi bi allah bilir birde bn psikolojim bozuldu halen düşünürüm şimdi çocuğum var bi deprem olsa naparız die
allahım bidaha yaşatmaz inşallah
ama bn şuna inanıyorum ki depremi gelmeden önce hayvanlar ve küçük çocuklar biliyoor
ve gök yüzünde bişeyler oluyoor
allah bidaha yaşatmasın ist depreminde bi yakınımzn 9 yaşındaki oraya gezmeye giden oğlu öldüü
ve çocuk ölmeden önce yine ölen teyzesine rüyasında teyze bn bina yıklıdı altında kaldım demiş ve bikaç gün sonrada hep beraber öldüler
allah gani gani rahmet etlesiin
malesef hala aklımda istanbuldaydım ve oğluma hamileymişim ama haberim yoktu kızımsa o gece ertesi günkü işim dolayısıyla evi yakında olan bi arkadaşımda kalıyordu.9 katlı binanın 7 katındaydım.bağırış sesleri ile uykudan uyandım sıcaktı.pencereler açıktı.yatak hafiften gidip geliyordu.nasıl kapı eşine fırladım bilmiyorum(çocukluktan kaln bişey eşikte saklanma korur depremde denir diki yanlışmış sonradan öğrendik.)bina resmen yere yattı kalktı.herkes sokaklara fırlamıştı.arabasına binen nereye gideceğini bilmez bi halde kaçıyo.araba kazaları.evden kaçan dışarda da gidebiliyodu panik yüzünden.kimi kucana çocunu almış kaçıyo kimi çocunu kapıya koymuş altınlarını almaya eve giriyo geri.elektrikler gitti daha merdivenlerden inemeden...dışarı nasıl çıktık hatırlamıyorum bile.mahşer yeriydi sanki sokaklar.kızıma koştum hemen giderken kesin öldü bulamıycam diyordum.arkadaşımın evinin oraya gittiğimizde binaları duruyodu ama ortalık karışıktı.o arada biri elime kzımı tutuşturdu..önüme dünyanın en kıymetli hazinelerini yığsalar mümkün değil bu kadar mutlu olamazdım sanırım.2 sokak ilerimizde bi binanın sadece çatısı kalmıştı.ve o çatının altında kalan aileler annne baba evlatlar.bulunduğumuz bölgede bir binaydı ama avcılara yakın olduğumuz için tüm gece ambulans sesleri ve gelen haberlerle perişan lduk.ve artçılar hiç bitmedi yada psikolojik olarak bize bitmedi.gün ışıldayınca herşey daha net ortadaydı.su biel karaborsa oldu bi anda(utanılacak bişey).uzaklarda akrabaları olanlar yada imkanı istanbuldan gitti.kalanlar sanki ecelini bekler gibi hep sokaklardaydı gece gündüz.tüm binalar gözümüze yamulmuş devrilecekmiş gibi geliyordu.eve girince herkesin gözü avizelerdeydiacaba sallanıyormuyuz diye ve herkesin ağzında bi laf ayyy sallandık hissettinmi psikolojiler tamamen sıfırdı.aradan biraz zaman geçti.genelimiz eli mahkum evlerimize geçtik.gece deprem nöbetleri tutmaya başladık yada yanımızda sağdan sola dönen eşimizin yatağı sallamasıyla bile deprem oluyo diye fırlayıp saatlerce ağlayarak nöbetler geçirdik.aslında biz ucuz atlatmıştık gölcük adapazarı bolu bizim kadar şanslı değildi.yan komşumun 17 yaşındaki tek oğlu da o gece izmitte annesiyleymiş hiç gitmediği annesinin yanına ilk kez gi,tmiş ve can vermiş orda.hala gözümün önün çocuğun tipi çok efendi bi çocuktu.ya o kadar çok şey varki.tam unutuyor gibiydik.bide kasım depremi:)..hala etkileri var ister istemez üstümde.en basitini sölim size pc mde sık kullanılanlar bölümünde Son Depremler bu site ekli..son depremlerin bilgileri.nerde kaç şiddetinde olmuş gün içinde en az 2 kere açıp bakıyorum.hastalık haline geldi.sanki ne yapabileceksem görüpte.ölüm korkusu değil aslında ölmek ten daha kötü olan göçük altında kalan yakınlarınız varsa o an bişey yapamamak..insanı en çok bu etkiler.yaşayanlara allah sabır versin.kaybettiklerineyse rahmet olsun.
ama bişey dah diyeyimmi.bazen o depremden sağ çıktığıma yanmıyo değilim.ben hayatımın esas depremini yuvam yıkıldığında ve çocuklarım elimden gittiğinde yaşadım.bu sadece benim depremim oldu.6 yıl bu depremde enkaz olan beni toplayamadım.daha yeni tekrar yuva kurdum ama hala yarım enkazım.çünkü.ben o depremde çocuklarımı ruhen psikolojik olarak kaybettim.gelecte toparlayamayacağım bi deprem işte
allah hiç birinize ne dünyevi ne kişisel deprem yaşatmasın arkadaşlar...dünya malları yenielniyor deprem sonrası ama ruhlar psikolojiler kolay yenilenmiyor yada hiç yenilenmiyor.sanki yarın hiç olmayacakmış sevdiklerimizi son kez görecekmişiz gibi.kıymetlerini bilelim.ve boş şeylere ne kendimizi ne sevdiklerimizi üzmeyelim.unutmayalımki hayat çok kısa...ve çok değerli aslında....
fiziksel ve ruhsal depremsiz bir ömür dileğiyle hepinize iyi geceler[/QUOTyaE]
canım çok üzüldüm allah yardımcın olsun allah kötü günlerini unuttursun ben düzcedeydim depremde senin yaşadıklarını yaşadım ama benim annem adapazarlıydı bir çok akrabamızı kaybettik çok ölümler oldu anne tarafında o yıkılan binaları görmek burdan kurtulmak imkansız diyolardı bi bakıyon köşeden enkazın altından çıkan akraban yaşadıgına inanammıyorsun aylarca evlere giremedik köye gittik orda kaldık su yok sıcakta çadırlarda eve geçtik hala o piskoloji deprem oluyo kaç ne mi oldu kasım depremi ardından bu sefer merkez üstü düzce annem ve ben vardık evde abin istanbulda babam köyde hemen attık kendimizi dışarı binalar yıkılıyordu yangın kurtarın diye bağıranlar annem hiç konuşmuyodu napıcagımı bilemiyorum daha sonra açıldı konuşmaya başladı ama bilemezdik sonra olacakları saatler sonra babam geldi çok şükür oda iyiydi ama karşıda çıkan yangın insanların bağırışları hala kulaklarımda abimden haber yoktu öldümü diyodum ama duydukki oralar etkilenmemiş bu sefer çok fazla artçı depremlerde binalar çökmeye devam ettikçe allahım ne olur dursun insanlar ölmesin diyodum arkadaşımın cesedini çıkardılar önüme koydular ne yapcam ne dicem bilmiyordum babam gelince zor bela arabaya atladık bi aileyle beraber halamların köyüne gidiyoruk yarım saatlik yol bitmiyordu fay bölmüş hep yolları ambülanslar ölüler yaralılar yangınlar kötü çok ötü köye ulaştık abimden de haber aldık rahatladık birazda olsa eh büyük acı yaşamadık bu sefer ölüler oldu ama yakın değildi sonra annem hastalandı doktor doktor dolaştık kimse bişey bilmiyordu tek denen korkudan kaynaklandıgı o an konuşamadıgı için karaciğerinde sorun oluşmuş istanbul ankara hep aynı cvp geldi depremde kokudan oluşan çare yok en fazla bi sene yaşar dendi annem bi mucize gerçekleştirdi direndi ve 2 sene yaşadı ama annemi kaybettik deprem bende en sevdiğim insanı aldı gitti hala o günleri unutamıyorum yüksek binalara bakınca bazen yıkılışlarını görüyorum yeni evliyim başka bi memlekete geldim 11. katta oturuyorum ölye korkum yok ama bazen aklıma geliyo gece hala deprem oluyo diye uyandıgım oluyo allah hepimize yardımcı olsun birdaha yaşatmasın kimse bu acıyı çekmesin
İst değil canım Kocaeli depremi..........
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?