Yaşıtlarım gibi olmak istiyorum ama bir sürü hastalığım var artık canımı sıkmaya başladı kendimden nefret ediyorum basit şeyler değil
Seraycığım, az önce şehir dışından geldik, oğlum x bir yarışmada derece aldı takımıyla beraber ve onu seyircilerin arasından izlerken derinlere daldım. Kendi çocukluğum geldi aklıma... Hastaneler ikinci evim olan çocukluğum, her hafta vurulmak zorunda kaldığım iğneler... Anoreksiya nevroza (Yeme bozukluğu) ile tanılı geçen orta okulum, bitmeyen akne sorunuyla geçen lise zamanlarım, kendime zarar verme alışkanlığı edinerek kollarımı kesmem (Keloid izler var), intihar teşebbüsüm (Sağ bileğimde kesik izi), üniversitede gelen bipolar tanım (Fiziksel bir hastalığım olaydı da o sanrıları görmeseydim dedirtmişti)... Nerelerden geçtim ve neyi izliyorum şu an dedim. Üzerine de senin konun... :)))
O zamanlar "Neden ben?!" derdim ve yaşamak istemezdim. Cevaplar seneler sonra gelmeye başladı.
Çocuğum için, kuzenim için (3 hafta önce bipolar tanısı aldı 17 yaşında daha ve onun bu konuda bilgili bir ablaya ihtiyacı var), yakın arkadaşım için, bazı hayatlara bir yerinden bir şekilde dokunabilmek için. Mesela sana yara izlerimi anlatmak, belki biraz hayata çekebilmek için.
Bence hepsine değer.
İz dediğin nedir ki? Nerende? Benim kollarımda, üstelik insanları kaçıracak cinstenler. :)) Umursamıyorum ve "Onlar nedir?" diye soran biri çıkana kadar orada olduklarının farkına bile varmıyorum. Çok rahatsızsan teknoloji ilerledi, tedavi edilmeyen iz neredeyse yok. Bunlar için henüz 15inde ölümü ağzına almak hiç yakışıyor mu bir daha düşün. Baktın yine düşünüyorsun intihar filan, annene babana söyle, bir psikiyatrın kapısını çalın beraberce.