24 Nisan günü bir bebeğimizin cinsiyetini öğrendik ve heyecanımız bir nebze yatışmış olarak evimize döndük. Gece biraz ağrım oldu ama pek aldırmadım. Fakat sabah ağrıya dayanamayarak dokturumu aradım, üstelik kanamam da vardı. Çok yoğun olduğu için beyefendi, beni bekletmeme sözü aldım. Fakat yine de 20 dakika sancı içinde bekledim. Beni aldığında bebek yaşıyordu. Fakat ben ultrason makinasının karnıma verdiği baskıya bile dayacak güçte değildim. Rahim biraz açılmış ama bişey olmaz git dinlen naz yapma dedi ve iğne verip beni gönderdi. Akşama kanaman geçmezse gel dedi. Akşam üzeri kanamamın hafiflediğini söyleyince tama o halde birşey olursa ara dedi. Ancak o gece saat 3.30 da dayanılmaz sancıyla uyandım. Bebeğime birşey olmayacağından, kötü birşey olmayacağından o kadar emindim ki geçecek diye sesimi çıkarmadan sabaha kadar bekledim. Sancım 5 dakikaya düşene kadar. Hemşireler kendi aralarında konuşana kadar oğlumun beni bırakacağına hiç inanmadım ama nitekim oğlum direnemedi. Beni bıraktı
Henüz acım çok taze. Allah kimseye yaşatmasın tabi bana da. Ona o kadar alışmıştım ki, artık hissettiriyordu kendini. Canım oğlum... :a015: