Evlat acısının nasıl birşey olduğunu bilmenizi asla istemem, bu yüzden lütfen yorum yaparken de karşıdakini incitmemeye özen göstermenizi rica edeceğim. İlk bebeğimizi kaybettikten sonra tamamen ikinci çocuğa odaklanınca sorunlarımızı görmezden geldik. Çünkü ikimizde de bitmek bilmeyen bir evlat hasreti vardı. 3 günlük bebeğimi kucağıma dahi alamadan toprağa vermiştim. Ve 5 yıl boyunca yeniden anne olmaya koşulladım kendimi. Cinsel hayatımız bitik olduğu için bu durum daha da zorlaştı birlikte olamıyoruz diye
tüp bebek tedavisi gördüm. Çünkü eşimin bahanesi ilk çocuktaki gibi olmasından korktuğu için ilişkiye giremiyordu. Ama bahane! İlişkiye girememe durumu ikinci çocuktan sonra da devam etti ve diğer sorunlar da cabası… Elbette bir nafaka ile geçinmeyi planlamıyorum Eşim çocuğunu mağdur bırakacak bir insan değil en azından çocuk büyüyene kadar elimi çocuğumun üzerinden çekmek istemiyorum. Çünkü sıradan bir çocukdan ziyade özel ilgi ve eğitime ihtiyacı var bebeğimin ve ben bunu çalışarak yapamam. Evlilik terapisine gelecek olursak, eşime yıllardır yalvarıyorum bir destek alalım evliliğimizi kurtaralım, bu şekilde olmaz diye. Ama tüm sorun bendeymiş gibi sen git diyor bana. Gittim tek başıma psikolojik destek de aldım ama tek başına yeterli değil. Tüm sorunları tek başıma çözemiyorum. Eşimle tüm iletişimimiz koptu en ufak şeyde tartışıyoruz. Artık bugün ailesine söyledim onlardan yardım istedim terapiye gitmesine ikna ederler belki kendini düzeltir diye ama yine oralı değil. Tek isteğim çocuğumun mutsuz bir ailede büyümemesi eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu düşünüyorum çabuk sinirleniyor bir anda bağırıyor ama kötü bir insan değil, çocuğunun ihtiyaçlarından kaçacak birisi değil, ayrılsak da bizi zor durumda bırakmayacağını düşünüyorum çünkü bu ayrılığın sebebi ben değilim o… İtiraf edemese de o da mutsuz. Sadece içinde bulunduğumuz durumu kabüllenemiyor.