- 29 Nisan 2010
- 3.655
- 3.118
- 373
Boşandıktan sonra işi bırakıp nafakayla geçinmek hiç iyi bir fikir değil bence böyle birseyi asla yapmayın.
Boşandıktan sonra işi bırakıp nafakayla geçinmek hiç iyi bir fikir değil bence böyle birseyi asla yapmayın.Öncelikle 9 yıldır özel bir bankada çalışıyorum. Az miktarda birikmişim var ama çocuğuma bakıcı tutmak istemiyorum çünkü bebeğimin özel ilgiye ihtiyacı var gelişimsel olarak yaşıtlarından bir tık geride önümüzdeki ay da özel eğitim ve rehabilitasyon merkezinde haftalık 3 saat eğitime götüreceğiz. Motor ve öğrenme becerileri ile ilgili benimde çocuğumla ilgilenmem gerekiyor dolayısı ile bir bakıcıya bırakamam. Şuanda kayınvalidem bakıyor ben çalışıyorum ama boşanırsak nafaka alıp evde çocuğumla birebir ilgilenmeyi düşünüyorum. Bu ne kadar doğru bir karar olur emin değilim. Bebeğimin küçük olması bu sürece alışmasını kolaylaştırabilir diye de düşünüyorum. Çünkü daha sonra babaya daha bağlı hale gelecek ve ayrılığı kabullenmekte zorlanacak. Ama Şuan öyle bir zorluk çekmez. Süreki eşimle tartışıyor olmamızın çocuğun gelişimini olumsuz etkilemesini istemiyorum. Mutsuz bir evde mutsuz bir anne ile çocuğumun etkilenmesini istemiyorum. Bu sorunlarımız 5 yıldır devam ediyor. Evliliğimizin ilk yılında doğumdan kısa süre sonra ilk bebeğimizi kaybettikten sonra bir daha toparlayamadık ilişkimizi. 5 yıldır kötü giden bir evlilik… Ama neden boşanmadık çocuk yaptık? İlk bebeğimizi kaybetmiş olmamızdan ötürü evlat hasreti çektik hep bencilce davrandık ilkinin yarattığı boşluğu doldurmak istedik. Ama çocuk olduktan sonra da daha kötüye gittik. Cinsel birliktelik sorunu ise balayından bu yana devam ediyor. İlginç bir şekilde cinsel ihtiyaçları yok eşimin aylarca birlikte olmuyoruz aklına bile gelmiyor. Ve hep çeşitli bahaneleri var bunun için.
Kafam çok karışık… Boşanıp koca parası yiyecek mal mülk koparacak bir kadın değilim. Ama çalışıp çocuğumu ihmal etmek istemiyorum. En azından belli bir süre çocuk büyüyene kadar tüm masrafları eşime karşılatmayı düşünüyorum. Ama bir yandan da vicdanım rahat etmiyor.
Normal şartlarda olsaydı evet ama çocuğumun durumu diğer çocuklardan farklı, hiç bir bakıcı da benim çocuğuma özel ilgi gösteremez. Yazımı tam olarak okudunuz mu bilmiyorum. Gelişimsel olarak bir tık geride, özel eğitim ve ilgiye ihtiyacı var. Ben çalışırsam kim ilgilenecek bebeğimle? Şuan kayınvalidem bakıyor. Ayrıldıktan sonra bakmaya devam edecek mi bilemiyorum ve kayınvalideme göre plan yapamıyorum maalesefÇalışan anneler çocuklarını ihmal etmiyorlar yalnız
Bir nafakayla çocuk büyütmeyi düşünüyorsanız eşiniz acun Ilıcalı falan galiba yoksa alacağınız nafaka 2-3 binden fazla olmaz
Söylemedim mi sanıyorsunuz? Defalarca söyledim. Çocuğumuzu götürdüğümüz gelişimsel pediatri doktorları bile bizi terapiye yönlendirdi ama nato kafa nato mermer! Evliliğimizdeki sorunları sürekli görmezden geliyor erteliyor. Ona göre herşey çok normal ben ani karar veriyorum birden ortalığı yakıp yıkıyorum abartıyorum falan filanEşinizle bir çift terapisine gitseniz acaba kabul eder mi ve faydası olur mu? Boşanmak önemli bir karar hele de bebek varken. En azından son kez profesyonel bir yardım da almış olursunuz, düzelirse ne âlâ. Düzelmezse vicdanınız rahat olur.
Yalnız biz istedik biz odaklandık biz yaptık yazıyorsunuz da adam ilişkiye bile girmek istemiyormuş. Nasıl biz oluyor? Bitmek bilmeyen evlat hasreti olan sadece sizmişsiniz gibi görünüyor çünkü eşiniz ikinciyi yapmaktan korkuyormuş. Evlat sadece bu adamdan mı yapılıyor? İlişki kopmuş gitmiş duvarlar örülmüş ama ille aynı adamdan çocuk ısrarı.Evlat acısının nasıl birşey olduğunu bilmenizi asla istemem, bu yüzden lütfen yorum yaparken de karşıdakini incitmemeye özen göstermenizi rica edeceğim. İlk bebeğimizi kaybettikten sonra tamamen ikinci çocuğa odaklanınca sorunlarımızı görmezden geldik. Çünkü ikimizde de bitmek bilmeyen bir evlat hasreti vardı. 3 günlük bebeğimi kucağıma dahi alamadan toprağa vermiştim. Ve 5 yıl boyunca yeniden anne olmaya koşulladım kendimi. Cinsel hayatımız bitik olduğu için bu durum daha da zorlaştı birlikte olamıyoruz diye tüp bebek tedavisi gördüm. Çünkü eşimin bahanesi ilk çocuktaki gibi olmasından korktuğu için ilişkiye giremiyordu. Ama bahane! İlişkiye girememe durumu ikinci çocuktan sonra da devam etti ve diğer sorunlar da cabası… Elbette bir nafaka ile geçinmeyi planlamıyorum Eşim çocuğunu mağdur bırakacak bir insan değil en azından çocuk büyüyene kadar elimi çocuğumun üzerinden çekmek istemiyorum. Çünkü sıradan bir çocukdan ziyade özel ilgi ve eğitime ihtiyacı var bebeğimin ve ben bunu çalışarak yapamam. Evlilik terapisine gelecek olursak, eşime yıllardır yalvarıyorum bir destek alalım evliliğimizi kurtaralım, bu şekilde olmaz diye. Ama tüm sorun bendeymiş gibi sen git diyor bana. Gittim tek başıma psikolojik destek de aldım ama tek başına yeterli değil. Tüm sorunları tek başıma çözemiyorum. Eşimle tüm iletişimimiz koptu en ufak şeyde tartışıyoruz. Artık bugün ailesine söyledim onlardan yardım istedim terapiye gitmesine ikna ederler belki kendini düzeltir diye ama yine oralı değil. Tek isteğim çocuğumun mutsuz bir ailede büyümemesi eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu düşünüyorum çabuk sinirleniyor bir anda bağırıyor ama kötü bir insan değil, çocuğunun ihtiyaçlarından kaçacak birisi değil, ayrılsak da bizi zor durumda bırakmayacağını düşünüyorum çünkü bu ayrılığın sebebi ben değilim o… İtiraf edemese de o da mutsuz. Sadece içinde bulunduğumuz durumu kabüllenemiyor.
Çocuğunuz biraz buyuyene kadar sabredin.Merhaba, 6 yıllık evliyim ve 14 aylık bir bebeğim var. Eşimle özellikle çocuktan sonra hiç bir şekilde konuşamaz ve anlaşamaz olduk. Neredeyse hiç olmayan cinsel hayatımız tamamen yok oldu. Her konuşmamız tartışma ile sonlanıyor ve sürekli bağırıyor. Şiddet uygulama durumu yok ama sürekli her şeye bağırıyor olmasından tiksiniyorum. Çocuğumun huzurlu bir evde büyümesini istiyorum. Ve artık eşimi sevdiğimden emin bile değilim. Boşanmak istiyorum ama buna cesaret edemiyorum. Nasıl yapacağımı bilemiyorum. Boşanıp ailemin evine dönmek istemiyorum. Ama çalışırsam çocuğuma bakacak kimsem de yok. Ne yapmalıyım bilemiyorum? Bu süreci yaşayan bekar anneler bana bir yol gösterebilir misiniz??
Ben de sizinle benzer durumdayım. Kızım özel bir çocuk, 11 aylık ve hala oturamıyor. Rehabilitasyona gidiyoruz biz de. Ben de çocuğum babasız büyümesin, ona çok ihtiyacı var dedikçe baba daha çok kudurdu. Bazı insanlarda babalık iç güdüsü olmuyor maalesef. Ben de çok zorladım ama olmadı, ayrılmaya karar verdim. Benim şansım kızıma annem bakıyor, benden iyi bakıyor hatta. Ben de çalışmaya dönebildim. Bence işinizi bırakmayın. Özel çocukları kreşe bırakamıyorsunuz ve her şey inanılmaz pahalı. Bu baba görünümlüler bir süre sonra çocukla da ilgilenmez oluyorlar zaten. Siz de bir süre ailenizin desteğini alın ve ona göre yolunuzu çizin.Öncelikle 9 yıldır özel bir bankada çalışıyorum. Az miktarda birikmişim var ama çocuğuma bakıcı tutmak istemiyorum çünkü bebeğimin özel ilgiye ihtiyacı var gelişimsel olarak yaşıtlarından bir tık geride önümüzdeki ay da özel eğitim ve rehabilitasyon merkezinde haftalık 3 saat eğitime götüreceğiz. Motor ve öğrenme becerileri ile ilgili benimde çocuğumla ilgilenmem gerekiyor dolayısı ile bir bakıcıya bırakamam. Şuanda kayınvalidem bakıyor ben çalışıyorum ama boşanırsak nafaka alıp evde çocuğumla birebir ilgilenmeyi düşünüyorum. Bu ne kadar doğru bir karar olur emin değilim. Bebeğimin küçük olması bu sürece alışmasını kolaylaştırabilir diye de düşünüyorum. Çünkü daha sonra babaya daha bağlı hale gelecek ve ayrılığı kabullenmekte zorlanacak. Ama Şuan öyle bir zorluk çekmez. Süreki eşimle tartışıyor olmamızın çocuğun gelişimini olumsuz etkilemesini istemiyorum. Mutsuz bir evde mutsuz bir anne ile çocuğumun etkilenmesini istemiyorum. Bu sorunlarımız 5 yıldır devam ediyor. Evliliğimizin ilk yılında doğumdan kısa süre sonra ilk bebeğimizi kaybettikten sonra bir daha toparlayamadık ilişkimizi. 5 yıldır kötü giden bir evlilik… Ama neden boşanmadık çocuk yaptık? İlk bebeğimizi kaybetmiş olmamızdan ötürü evlat hasreti çektik hep bencilce davrandık ilkinin yarattığı boşluğu doldurmak istedik. Ama çocuk olduktan sonra da daha kötüye gittik. Cinsel birliktelik sorunu ise balayından bu yana devam ediyor. İlginç bir şekilde cinsel ihtiyaçları yok eşimin aylarca birlikte olmuyoruz aklına bile gelmiyor. Ve hep çeşitli bahaneleri var bunun için.
Kafam çok karışık… Boşanıp koca parası yiyecek mal mülk koparacak bir kadın değilim. Ama çalışıp çocuğumu ihmal etmek istemiyorum. En azından belli bir süre çocuk büyüyene kadar tüm masrafları eşime karşılatmayı düşünüyorum. Ama bir yandan da vicdanım rahat etmiyor.
Benim çocuklarımın babası başlarında uyur nefeslerini kontrol ederdi. Hele ilk çocuğumuzda göreve gidince oturup ağlardı. Çocuklar kendinin kopyası. Ama ayrılınca çocuktan da ayrılıyor erkekler. Sana tek diyeceğim sakın bu düzen böyle devam eder çocuğumuzun eli üzerinde olur diye düşünme. Olmaz hele evlenince aramaz sormaz bile. Kendine güveniyorsan boşan. Ha birde kaynanan da bakmaz çocuğa. Oğlundan boşanınca seni de çocuğu da sevmez. Sanma ki boşandıktan sonra hata benimdi diye düşünür. İnsan oğlu kendini beğenmese çatlar ölür derler. Belki bu kadar ileri gitmez bilemem ama kadınlık yapamıyordu diye kendini aklamaya kadar gider konu. İnsan kocasını mahkeme koridorunda tanıyorEvlat acısının nasıl birşey olduğunu bilmenizi asla istemem, bu yüzden lütfen yorum yaparken de karşıdakini incitmemeye özen göstermenizi rica edeceğim. İlk bebeğimizi kaybettikten sonra tamamen ikinci çocuğa odaklanınca sorunlarımızı görmezden geldik. Çünkü ikimizde de bitmek bilmeyen bir evlat hasreti vardı. 3 günlük bebeğimi kucağıma dahi alamadan toprağa vermiştim. Ve 5 yıl boyunca yeniden anne olmaya koşulladım kendimi. Cinsel hayatımız bitik olduğu için bu durum daha da zorlaştı birlikte olamıyoruz diye tüp bebek tedavisi gördüm. Çünkü eşimin bahanesi ilk çocuktaki gibi olmasından korktuğu için ilişkiye giremiyordu. Ama bahane! İlişkiye girememe durumu ikinci çocuktan sonra da devam etti ve diğer sorunlar da cabası… Elbette bir nafaka ile geçinmeyi planlamıyorum Eşim çocuğunu mağdur bırakacak bir insan değil en azından çocuk büyüyene kadar elimi çocuğumun üzerinden çekmek istemiyorum. Çünkü sıradan bir çocukdan ziyade özel ilgi ve eğitime ihtiyacı var bebeğimin ve ben bunu çalışarak yapamam. Evlilik terapisine gelecek olursak, eşime yıllardır yalvarıyorum bir destek alalım evliliğimizi kurtaralım, bu şekilde olmaz diye. Ama tüm sorun bendeymiş gibi sen git diyor bana. Gittim tek başıma psikolojik destek de aldım ama tek başına yeterli değil. Tüm sorunları tek başıma çözemiyorum. Eşimle tüm iletişimimiz koptu en ufak şeyde tartışıyoruz. Artık bugün ailesine söyledim onlardan yardım istedim terapiye gitmesine ikna ederler belki kendini düzeltir diye ama yine oralı değil. Tek isteğim çocuğumun mutsuz bir ailede büyümemesi eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu düşünüyorum çabuk sinirleniyor bir anda bağırıyor ama kötü bir insan değil, çocuğunun ihtiyaçlarından kaçacak birisi değil, ayrılsak da bizi zor durumda bırakmayacağını düşünüyorum çünkü bu ayrılığın sebebi ben değilim o… İtiraf edemese de o da mutsuz. Sadece içinde bulunduğumuz durumu kabüllenemiyor.
Öncelikle Allah size de çok çok sabır versin… Benim bebeğimin sadece bazı motor becerileri ve öğrenmesi geriden geliyor genetik test filan yaptırdık sonuçlarını bekliyoruz. Şu anda 3 yaşına kadar bir özel eğitim alması gerektiğini söyledi doktorumuz. Ama eşim bunu bile doğru düzgün ciddiye almadı daha 3 yaşına çok var neden bu kadar acele ediyorsun çocukta bişey yok vs diye o yüzden bile tartıştı benimle. Benim ailem memlekette küçük bir ilçede oturuyor. Onların yanına gidemem çocuğum için, onun eğitimi için Büyükşehirde kalmalıyım. Annem de yanıma gelip çocuğuma bakamaz. O yüzden zor durumdayım. Çocuğum büyüyene kadar beklesem diyorum, bu seferde baba ile bağ kurup ayrılığın onu kötü etkilemesinden korkuyorumBen de sizinle benzer durumdayım. Kızım özel bir çocuk, 11 aylık ve hala oturamıyor. Rehabilitasyona gidiyoruz biz de. Ben de çocuğum babasız büyümesin, ona çok ihtiyacı var dedikçe baba daha çok kudurdu. Bazı insanlarda babalık iç güdüsü olmuyor maalesef. Ben de çok zorladım ama olmadı, ayrılmaya karar verdim. Benim şansım kızıma annem bakıyor, benden iyi bakıyor hatta. Ben de çalışmaya dönebildim. Bence işinizi bırakmayın. Özel çocukları kreşe bırakamıyorsunuz ve her şey inanılmaz pahalı. Bu baba görünümlüler bir süre sonra çocukla da ilgilenmez oluyorlar zaten. Siz de bir süre ailenizin desteğini alın ve ona göre yolunuzu çizin.
Boşanmak istediğimi söylüyorum ama ciddiye almıyor beni. Blöf yaptığımı filan düşünüyor heralde yada anlık sinirle söylediğimi düşünüyor. Ciddiye alsa konuşabilsek belki sorunlarımızı da çözebiliriz ama eşim ne sorunlarımızı ne de beni ciddiye alıyor. Ben herşeyi abartıyorum ona göre.Eşinizle konuştunuz mu boşanma işini?
Sizin çalışmıyor olmanız senaryosunda iki evi geçindirebilecek mi?
Tamam iyi bir baba çocuğunu ihmal etmez. Ama boşanmayalım çalışma evde çocuğunla ilgilen de diyebilir.
Ben olsam çocuğumun böyle bir durumu varsa eğer kavgaları keser bir müddet evde çocuğumla ilgilenirdim en azından kreş/anaokulu dönemi gelene kadar.
Doğru söylüyorsunuz, insanları bazen tanıyamıyoruz. Eşimin ailesi çocuklarına ve torununa çok bağlı insanlar aslında. Oğlum tek torun ve yıllar sonra gelen torun. Yıllardır onlarda hep torun hasreti çekiyordu dün ki tartışmamızda kayınvalidem çocuğu aldı bu çocuğu ikinize de vermem filan gibi şeyler söyledi ağlayarak. Elbette öyle bişey yapamaz kimse çocuğumu benden alamaz ama torunundan kopmak istemediği için ayrılmamızı istemediği için öyle tepki verdiğini düşünüyorum. Ayrılırsak ben bakarım torunuma diyeceğinden de aslında eminim ama onlara bağlı kalmakta açıkçası zoruma gidiyor.Benim çocuklarımın babası başlarında uyur nefeslerini kontrol ederdi. Hele ilk çocuğumuzda göreve gidince oturup ağlardı. Çocuklar kendinin kopyası. Ama ayrılınca çocuktan da ayrılıyor erkekler. Sana tek diyeceğim sakın bu düzen böyle devam eder çocuğumuzun eli üzerinde olur diye düşünme. Olmaz hele evlenince aramaz sormaz bile. Kendine güveniyorsan boşan. Ha birde kaynanan da bakmaz çocuğa. Oğlundan boşanınca seni de çocuğu da sevmez. Sanma ki boşandıktan sonra hata benimdi diye düşünür. İnsan oğlu kendini beğenmese çatlar ölür derler. Belki bu kadar ileri gitmez bilemem ama kadınlık yapamıyordu diye kendini aklamaya kadar gider konu. İnsan kocasını mahkeme koridorunda tanıyor
Peki çocuklarınız kaç yaşındaydı boşandığınızda? Bu boşanmadan nasıl etkilendi çocuklar? Aslında bende bir süre beklemeyi düşünüyorum ama sonra büyüyünce daha zor olmasından korkuyorum. Çocuğumun minimum düzeyde etkilenmesini istiyorum bundan.Boşanmış bir anne olarak yazıyorum ben olsam bir süre daha idare ederdim. Çünkü boşanmak gerçekten zor. Maddi olarak güçlü olman lazım en başta. Ben memurum çok şükür ki garanti bi işim var. Ailem maddi olarak olmasa da manevi olarak destek şükür. Çocuklarım büyük ama yinede benin yanımda olmaları onları okuldan gelince evde karşılayacak birileri olması bile şükür yetiyor. Size tavsiyem bi terapiste falan gidip evliliğinizi kurtarmaya çalışmanız.
Tatli dille uzlaşmayı dene biraz yol yordam değişikliğine git aile evine dönmek daha az yıpratıcı olmuyor genelde . Biraz mücadele et fiziksel şiddet yoksa en azından 1 sene daha bebeğin kreşe alınabilir hale gelir 2 yaşında gündüz bakimevi tarzı bir kreşe verebilirsin sonra ise girersin aile evinde kalsan bile annenlere bi de çocuk bakımı yuklemedigin için çok da göze batmazsin..aile terapisine ikna edersin belkiMerhaba, 6 yıllık evliyim ve 14 aylık bir bebeğim var. Eşimle özellikle çocuktan sonra hiç bir şekilde konuşamaz ve anlaşamaz olduk. Neredeyse hiç olmayan cinsel hayatımız tamamen yok oldu. Her konuşmamız tartışma ile sonlanıyor ve sürekli bağırıyor. Şiddet uygulama durumu yok ama sürekli her şeye bağırıyor olmasından tiksiniyorum. Çocuğumun huzurlu bir evde büyümesini istiyorum. Ve artık eşimi sevdiğimden emin bile değilim. Boşanmak istiyorum ama buna cesaret edemiyorum. Nasıl yapacağımı bilemiyorum. Boşanıp ailemin evine dönmek istemiyorum. Ama çalışırsam çocuğuma bakacak kimsem de yok. Ne yapmalıyım bilemiyorum? Bu süreci yaşayan bekar anneler bana bir yol gösterebilir misiniz??
Biri 11 biri 6 yaşındaydı. 1 yılı geçti boşanalı. Çocuklarım hiç etkilenmedi sayılır. Çünkü ben bu süreci çok güzel yönettim. Babaları ile hala sürekli görüşüyorlar. Sizi şu konuda anlayamadım babası ile bağ kurarsa diyorsunuz sürekli. Küçük yaşta boşanınca baba ile görüştürmeyecekmisiniz. Biz ne yaşamış olursak olalım onların babası ve ömür boyu kopmayacak bir bağ var aralarında. Çocuklarım babasını çok sever keza babasıda onlar için canını verir. Olması gerekende bu diye düşünüyorum ben.Peki çocuklarınız kaç yaşındaydı boşandığınızda? Bu boşanmadan nasıl etkilendi çocuklar? Aslında bende bir süre beklemeyi düşünüyorum ama sonra büyüyünce daha zor olmasından korkuyorum. Çocuğumun minimum düzeyde etkilenmesini istiyorum bundan.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?