- 7 Haziran 2010
- 1.403
- 2.734
- 408
- Konu Sahibi drneslihans
- #141
Yazdıklarınizi hem üzülerek hemde sevinerek okudum. Anneniz icin cok üzüldüm. Sizin bu konudan çıkardığınız örnek icin sevindim.
Bana şahsen çoğu catlak der. Asla bana iyi gelmeyen bir insani cekmem ve cekmedim. Ayrilmayi birakin... zehirlerim ben böyle adami. Dilimle dövmem... resmen zehirlerim ama öldürmem... ona öyle bir korku yasatirimki akli hayali şaşar. Sonra evi, ocagi, arabayi... kicindaki donu, bagirsagindaki son kirintimi bile alirim. Atarim sokağa.
Yetim öksüz büyüdüm. İcimde 10 insanlik güç var...
İnsan benim gibi dibi dibini görünce nedense ya herkül oluyor yada pısırık depresif
Teşekkür ederim. Bana da çoğu insan çatlak diyordur eminim, olmadığımı da söyleyemem:)
Açıkçası dışardan çok trajik görünen şeyler içindeyken o kadar da trajik olmuyor, normalleşiyor. Siz de eminim çoğu insandan daha dengelisinizdir. Bir kere duygusal zaaflarınız yokmuş. İnsan duygusal zaafların anca bir trajediyle sıyrılıyor belki de. Yoksa neden kendine iyi gelmeyeni insan yanında tutsun ki. Ama işte eylemsizlik çok rahat bi şey. Durup seyretmek, ahlanıp, vahlanmak da öyle.
Ben fedakarlık, mücadele cart curt kavramlarına inanmam. İnsanın varettiği şeyler, cümleler, kelimeler. Sistem öyle işlemiyor. Doğa kuralları var ve güçlü olmayı öğretiyor, ya da öğrenemeyip yok oluyorsun.
Genelde sizin gibileri görünce daha saygı duyarlar, pısarlar. Güce tapmak ilkel bir iç güdü olsa gerek.