zorlaya zorlaya akademik hayat

bendekidurumlar .!.:

.

ayrıca işsiz olma psikolojisi var ev hanımı olmak hiç istemezdim. eşim özelde çalışıyor. o da zar zor mesailerle çok yoruluyor. yine maddi açıdan yetişiyor ama ekstra hiçbir şey yapamıyoruz. eşim de işten bunalıyor bazen. bende evime destek olmak isterdim. diyorum işe girsem yüksek hedefleri bırakıp iş arasam, asgari ücretle çalışsam mutlu olur muyum da diye. tuhaf bir çıkmazın içindeyim. yani ne yapsam mutsuz olacakmışım gibi geliyor.

Genişletmek için tıkla...

Dante .!.:

hedefi doktora olan bir insan asgari ücretli bir işte mutlu olabilir mi
sizin kafanız karışık kendinize iş arıyorsunuz bence

Genişletmek için tıkla...

cheri cheri lady .!.:

Bir doktora adayi olarak yaziyorum, daha birinci seneniz bitmis henuz yeterlilik sinavina girmediniz muhtemelen yani bunlar daha kolay gunler, daha zorlari geride. Bu is bence tamamen sevgi isi ben gercekten alanimi cok seviyorum her yeni seyi ogrendikce cok mutlu oluyorum. Yuksek lisans yaparken calisiyordum, okulun kapisindan girdigim an cennete girmis gibi mutlu oluyordum. Bence kendinize bu eziyeti etmeyin, sevmiyorsaniz devam etmeyin cunku zor ve emek istiyor bosa zaman kaybedersiniz. Yanlis anlamayin ama mezun olup bir universitede calismaya baslasaniz sevmediginiz bir alanda ogrencilerinize de cok faydaniz olmaz. Bu kadar zamanda bambaska bir alanda cok hizli ilerlersiniz. Bir baska alanda (lutfen sevdiginiz) bir kursa gidin ciddi bir egitim alin ya da sektore yonelik bir egitim alin.
Sizi yargilamak haddim ve hakkim degil ama doktora seviyesine gelmis biri ailesini mutlu etmek icin kendini sevmedigi bir durumda birakmamali diye dusunuyorum. Iyi sanslar.

Genişletmek için tıkla...

bendekidurumlar .!.:

doktora aşamasına geldim ama nasıl geldim resmen aşırı zorlanarak, çoğunlukla sevmeyerek, sürekli bırakmak isteyerek.. niye bunu kendime yapıyorum diyorum, çünkü boş kalmak beni daha depresif hale getirecek, hep beklentileri yüksek tuttum, akademisyen olmak istedim, kendime güzel, yüksek bir hedef belirledim. kimi zaman severek de çalıştım hayalimin gerçek olduğunu düşününce.

ama şimdi çok bunalıyorum. doktora 1.senemi bitirdim. işsizim. okuduğum bölüm iibf malesef. herşeyi boşa yapmış gibi hissediyorum ve başka yapabilecek hiçbir şeyim yok. ailem hevesle bekliyor, hevesle söylüyor kızım doktora yapıyor diye. ben kendim de öyle hissediyorum ne yalan söyleyeyim birilerine doktora yapıyorum dediğimde kendimi iyi hissediyorum. normalde çekingen, sessiz bir yapım var, kendime güvensiz hissediyorum bu hiç hoşuma gitmiyor. Bari o noktadan ilerliyorum diye avutuyorum kendimi.

ayrıca işsiz olma psikolojisi var ev hanımı olmak hiç istemezdim. eşim özelde çalışıyor. o da zar zor mesailerle çok yoruluyor. yine maddi açıdan yetişiyor ama ekstra hiçbir şey yapamıyoruz. eşim de işten bunalıyor bazen. bende evime destek olmak isterdim. diyorum işe girsem yüksek hedefleri bırakıp iş arasam, asgari ücretle çalışsam mutlu olur muyum da diye. tuhaf bir çıkmazın içindeyim. yani ne yapsam mutsuz olacakmışım gibi geliyor.

eşim bu konuda bana bırakıyor herşeyi. bir ara o da dedi bu kadar bunalıyorsan bırak okulu diye. ama yine bana bırakıyor.

Genişletmek için tıkla...

bendekidurumlar .!.:

doktorada olup aynı zamanda öğretim görevlisi olabilseydim belki motivasyonum yüksek olurdu. o yüzden boşa okuyor gibi hissediyorum çünkü girebilmek çok zor. ilan sayısı nerdeyse hiç yok, olsa da malum kimi alacakları belli oluyor.

Genişletmek için tıkla...