Bu olay, burada yazan tüm insanları çok etkiledi, zaten buraya yazmamızın nedeni de bu, acımızı, bizi anlayan insanlara anlatıp paylaşarak azaltmak.
Zaman zaman bu acı nüksediyor, artıp azalıyor. Aklımızdan tam olarak çıkacağını hiç sanmıyorum, ama zamanla daha az acı vermeye başlayacak eminim.
Önceki gece, oğlum uykusunda ağladı, ben yanına gidip yatağını sallayınca tekrar uykuya geçti, aklıma yine Zeynep geldi, o gece yavrum ağladığında kimse gelemedi diye...
Hala düşünüp çok üzülüyorum
ama şimdi iyi ellerde ve bunların hiçbirini hatırlamayacak, bunlar onun ruhunda hiç bir yara bırakmayacak, çünkü kendisini çok seven ailesinin yanında. Üstelik iki ailesi var onu çok seven. O şanslı bir bebek.
Bazen oğullarım ellerinde oyuncaklarla oynarken gözlerim dalıyor, annesiz babasız bebekleri düşünüyorum, yuvalara bırakılanları... Onların ellerinde oyuncakları var mı, güvenle oynuyorlar mı, birileri onlara sevgiyle yaklaşıyor mu, ya da eziyet ediyor mu, gerçek anlamda sevenleri olacak mı diye... Öyle üzücü bir durum ki, çıldırmamak elde değil
Sonra Zeynep geliyor aklıma, böyle bir ortamda değil en azından, onu gerçekten seven insanların arasında. Teselli ediyorum kendimi