Hellöğ kuşaktaşım :))
Yo, bu genellemeye katılmıyorum; bizim dönem en çeşitli karakterleri yaratan, ortak noktaları daha blur bir
dönem; bak sen sofraya çağırıldığında atarinin kapanacağını düşündüğün bir kontrol ve karakterde çocukmuşsun, beni o atarinin başından oyunu tamamlamadan kaldıramazlardı çünkü bu da benim karakterimdi. "Bittikten sonra ben yerim" derdim ve alanıma müdahale ettirmezdim, olay çıkarırdım. Oyunumu yarıda bölecek adaptör çekme olaylarını da yaşadık hatta, klasiktir adaptör çekilir senin oyun hiç olur
Pc başından kalkmazsın, fişine asılınır öylece kalırsın; en dayanılmaz noktada annem bunu yapardı ve ben daha inatlaşırdım oyunumu kaybetmenin öfkesi ile. Belki de şimdiki zamanın çocuklarının bana uzaylı gibi gelmemesi, çok normal bulmam ve kolay iletişimde kalabilmem bu yüzdendir çünkü benziyorlar benim çocukluk ve ergenliğime.
Anne-babalarda iş, yaş yaş sınırlı ve kontrollü götürecekler, insan içine karıştıracaklar, çocuğun alanını çözerek ve karakterini anlayarak. Tabi ki her çağın genel olarak çocuklar üzerine etkisi olacak ve onları ortak bir paydada toplayacak ama her zaman üzerine basarak söylerim çocuklu konularda denk geldikçe "Her çocuk şahsına özel, bu yüzden yöntemleri de onlara özel olmak zorunda"
Ergenliğimde misal, beni hiçbir bayram selamlaşmasında göremezdin, ortadan kaybolur odama kapanırdım, el öpmekten oldum olası nefret ederim çünkü, hani "Nerede o eski gençler ah bu gençlik nereye gidiyor" deniliyor ya bu zamanda bazen, ben eski gençlerdenim işte, cinsin cinsiydim, hala daha cenazelerden de kaçarım çünkü elim ayağıma dolaşır, nasıl teselli vereceğimi bilemem. Zor mu "Başınız sağ olsun, Allah cennette kavuştursun, emir Allah'ın" demek, değil, bilmiyor muyum biliyorum ama duygusal olarak o zorlanmayı tercih etmiyorum ki bu çağda da çocuklar bilmiyor değil, duygusal zorlama-yüz yüze hata istemiyor, tercih etmiyor ve bunu içgüdüsel yapıyorlar, ekranın ardında kalmak onlar için korunaklı bölge. Onları fıtratlarının gidişine göre ehlileştirecek olanlar da biz anne-babalarız.
Bak şöyle bir araştırma yapmışlar "Yeni nesil para üstü hesabını çabuk yapamıyor" diye, bunu ülkemizde röportajlarla da desteklemişler. Atıyorum soruyor muhabir 58.5 liralık bir gomlek almak için 70 lira verdim, kaç lira para üstü alacağım diye, 15 yaşındaki çocuk kırk saat düşündü doğru cevabı da veremedi, sonra daha düşünüp doğru cevabı verdi. Ben soru sorulduğu an hesapladım misal, sen de öyle muhtemelen ama biz nakit para ile alış verişi çok yaşadık, para değişimini de gördük, bu çocuklar ise ellerine kredi kartı ile doğdular :) nakit alış veriş neredeyse kalmadı. Elbette beyinleri farklı işleyecek, o çocuğa nakit para ile alış veriş yaptırmayan ebeveyne bakacaksın işte.
Ya ben hiç zor bir nesil olarak görmüyorum ya, sadece ilgi alanları değişti bu çocukların ve onları keşfedip oralardan yakalayacaksın, henüz 8-10 yaş çocuk yetiştirme tecrübem yok, havadan konuşmak kolay bana ama çevremde gördüklerimi söylüyorum.
10 ve 12 yaşlarında dayımın çocukları var, biri domatesin kabuğu, elmanın beneği her şeyiyle yemek seçen, pubg oyunu yaşına uygun olmadığı halde oynayan ve bu alanda sınırlı serbestliği karakterine göre kendisine tanınan, hiçbir sosyal mecrada profili olmayan, resim ve fotoğraf konusunda çok başarılı,
estetik algısı çok yüksek bir çocuk, evine gelene selam bile vermez, annesi uyarır öyle ancak. Diğeri, asla yemek seçmeyen ve favori yiyecekleri zeytinyağlılar olan, tüm çocukluğunu flashgameler oynayarak geçirmiş şu an da instagram vb profilleri olup aktif takip eden, okulun bir spor takımında madalya kazanmış, hareketli, girişken, evlerine gelene sıcacık yaklaşıp "Hoş geldiniz" diyebilen, Türk kahvesi pişiren bir çocuk.
E aynı kuşak, aynı ev, aynı teknoloji, aynı anne baba? Fark niçin? :)
Daha kuzen çocuklarından örnekler verebilirim bizim sülalede kuzen de çocuk da bol. Bir kuzenim pc programcı kendi şirketi var, eşi çocuk gelişimci. Çocukları inanılmaz hareketli, inanılmaz... 8 yaşında ve teknoloji yasaklı. İlginçtir ki annesi de babası da ekranlardan uzak tutacakları en maksimum mertebe uzak tutuyorlar, bebekliginden beri annesi ile etkinlikler yapar, annesi öğretmeni oldu. Ama çocuk hırçın, çok hırçın. Nerede nasıl davranacağını kestiremiyor, birinin elinde telefon görse kıyın kıyın ona yaklaşıyor filan.
9 yaşlarında diğer kuzenimin çocuğu var, anne baba sağlıkçı, doktor ve hemşire. Çocukla pek ilgilenmediler diyebilirim bakıcı elinde, tablet telefon yaldır yaldır büyüdü. Çocuk okulunun folklor grubunda madalyalı, yine sıcacık bir çocuk dayımın çocuğu gibi gördüğü yerde selam verir halimi hatırımı sorar, benim oğlanı da sorar hatta, annem gibi muhabbete girer benle.
E hani teknoloji çağı arsız çocuk?
Çok parametre var özetle. Karakterine göre davranmak lazım, elimizden geldiğince.
Çok güzel yerlere gelecek bu çocuklar doğru yönlendirme ile.
. Sanırım bizimkiler daha küçük laf dinliyorlar, henüz ergenliğe girmediler
Zira yakinen şahidim .
Anlatılmaz yaşanır... Tek tek yazmaya bile üşeniyorum artık o kadar enerjimi tüketiyor... 