- 3 Aralık 2006
- 3.073
- 132
- 688
- 63
İşte bahar da bitmekte, baharın son ayı ve benim doğduğum ay, nedendir bilmem her mayıs ayında bir sürpriz bir güzellik yaşanır yüreğimde; Sizlere de olmuştur, baharda insan sanki tekrar yenilenmekte ve ararken dışarıda içe dönünce bulunan hep aynı…
Bir boşlukta bir o tarafa, bir bu tarafa sallanırken tıpkı hacıyatmaz gibi; Oysa dünya kocaman görünürken, bir hücre kadar küçüktür evren. Herkesin yumruğu kadar görünse de yüreğimiz koskoca evreni sığdırır o bir yumruğa. O küçücük yüreğimizde varlığı olmayan herhangi birini özler dururuz aslında.
Neyi, kimi özlediğimizi bilmeden... Anlatılamayacak nadir, duygulardandır bu, kimliği olmayana özlem... Ara sıra ısıtır bedenimizi bir şeyler, çiçekler açar yüreğimizde, kır çiçekleri, mevsimin adı bahar oluverir, güneş bir başka doğar, sadece bize gözükür kayan yıldızlar... Coşkuluyuzdur artık ya da; Kanar yüreğimiz, bir şey saplanır, kanatır içimizi, acıtır, kramplar girer hiç olmadık zamanlarda, tuhafızdır, işte o zaman kelimeler yetersiz kalır, gerçi hiçbir sözcük yeni söylenmiş değildir, sadece daha önce söylenmiş sözcüklerin yeni birer elbise giymiş halidir...
Bazen mutluluğu anlatmak daha kolaydır... Çalan bir şarkıda, melodiler sanki bizim için bestelenmiştir. Aşkın alevi için okunan bir dörtlük kulaklarımızda işte bu benim ezgim dedirtir, Özlenen adama ya da kadına yazılmış 3–5 mısralık bir şiir, romanlardan alıntı bir kaç satır, pembe dizilerden çalınma masum kaçamak bakışlar, bir kaç replik tiyatrocunun sahnesinden kopup gelen...
Adını koymak istersin hep, adı yoktur aslında: Adı bahardır kanını kaynatıp vücutta adrenalini tavan yaptıran...
İçine dönünce: geçmişin didiklenir, sorgularsın içindekileri, kimi sevdim? Kimi, özlüyor bu yürek dersin, Kim o? Apansız hıçkıra hıçkıra gözyaşlarıyla ağlatan da kim? Sonra bağıra bağıra haykırırsın kendine, kimse duyamaz! çünkü o sadece içinde, Durup dururken içimizde bir mutluluk tufanı yaratan... Kimdir? Kimsin sen?
Kimi ararsan ara baş başa kaldığın kendinsin aslında ve bir sözcük dökülecek yüreğimden dudaklarıma; Benim, benden başka kimim var ki? Tıpkı Aziz Nesin’in sözcüklerinde yazdığı gibi…
Senin senden başka kimin var ki…
Evinden kitaplarından uzakta mısın?
Arada bir telefon et kendine
Kendine mektuplar yaz, yanıt beklemeden.
Kartlar gönder kendine her gittiğin uzaklardan;
Sevgilim diye başlayıp, öperim diye biten.
Senin senden başka kimin var ki arasın...
İnince trenden ya da uçaktan yalnızlığın:
Sevinçle karşıla yalızlığını, garlarda havaalanların da
Ayrılışlarda da sarılıp öpüş, yalızlığınla
Uğurla kendi kendini dönüşsüz yolculuklara
Bekle kendini uzak yolculuklardan dönersin diye
Senin senden başka kimin var ki beklesin.
İçki masalarında bir başına mısın?
Kendinleysen, yetmelisin kendine
Çoğaltıp yalnızlığını konuş birçok kendinle
Kaldır içki bardağını kendi şerefine
Ağlaşarak gülüşerek tartışarak kendinle
Senin senden başka kimin var ki bulasın...
Düşmanlarının saldırılarından yuvarlandıkça yerlere
Tutup kendi saçlarından kaldır kendini
Seni sana bildirecek kimsen yok başka kendinden
Ölünce senin bile haberin olmayacak öldüğünden
Haber ver kendine ki öldüğünü bilesin
Kimin var ki senin? Sana öldüğünü söylesin...
Kendi kendinin hem konuğu hem ev sahibisin
Zamanın varken ağırla kendini sarılıp öperek
Biliyorsun nasıl olsa yakın o gelecek
Kimileri diyecek,
Daha şimdiden sev kendini sev kendini sev,
Kimin var ki senin seni senden başka sevecek...
Aziz Nesin
Bahar olsun yüreğimiz açsın en güzel çiçeklerini, zaman savursun eteklerini, yenilesin kendini, giyinsin mutluluk elbisesini, dans etsin sorgulamadan içindeki bebeği. O bebek biz olsun sarmalasın tüm gerçekliğiyle içimizdeki Beni.
Yürekten olsun sözcüklerimiz, dökülürken dudaklarımızdan inanarak söylediğimiz. Yürekten olsun sevmelerimiz, yürekten olsun kızgınlıklarımız, yalansız ve dürüst olsun en az kendimiz kadar. Konuşurken düşünmeden harcadığımız kelimelerimiz, Yürekten olsun ayrılıklarımız bile, yürekten olsun, karşımızda ki yüreksizse bile… Bir gün dönünce oda içine, bulduğu kendisi olduğunda anlayacaktır. Yürekten konuştuğumuzu, yürekten yaşadığımızı ve bizim aslında yürek olduğumuzu…
Yürekten sımsıcak sevgiyle, dost kalın hep yürekli kalın.
(alıntı)
Bir boşlukta bir o tarafa, bir bu tarafa sallanırken tıpkı hacıyatmaz gibi; Oysa dünya kocaman görünürken, bir hücre kadar küçüktür evren. Herkesin yumruğu kadar görünse de yüreğimiz koskoca evreni sığdırır o bir yumruğa. O küçücük yüreğimizde varlığı olmayan herhangi birini özler dururuz aslında.
Neyi, kimi özlediğimizi bilmeden... Anlatılamayacak nadir, duygulardandır bu, kimliği olmayana özlem... Ara sıra ısıtır bedenimizi bir şeyler, çiçekler açar yüreğimizde, kır çiçekleri, mevsimin adı bahar oluverir, güneş bir başka doğar, sadece bize gözükür kayan yıldızlar... Coşkuluyuzdur artık ya da; Kanar yüreğimiz, bir şey saplanır, kanatır içimizi, acıtır, kramplar girer hiç olmadık zamanlarda, tuhafızdır, işte o zaman kelimeler yetersiz kalır, gerçi hiçbir sözcük yeni söylenmiş değildir, sadece daha önce söylenmiş sözcüklerin yeni birer elbise giymiş halidir...
Bazen mutluluğu anlatmak daha kolaydır... Çalan bir şarkıda, melodiler sanki bizim için bestelenmiştir. Aşkın alevi için okunan bir dörtlük kulaklarımızda işte bu benim ezgim dedirtir, Özlenen adama ya da kadına yazılmış 3–5 mısralık bir şiir, romanlardan alıntı bir kaç satır, pembe dizilerden çalınma masum kaçamak bakışlar, bir kaç replik tiyatrocunun sahnesinden kopup gelen...
Adını koymak istersin hep, adı yoktur aslında: Adı bahardır kanını kaynatıp vücutta adrenalini tavan yaptıran...
İçine dönünce: geçmişin didiklenir, sorgularsın içindekileri, kimi sevdim? Kimi, özlüyor bu yürek dersin, Kim o? Apansız hıçkıra hıçkıra gözyaşlarıyla ağlatan da kim? Sonra bağıra bağıra haykırırsın kendine, kimse duyamaz! çünkü o sadece içinde, Durup dururken içimizde bir mutluluk tufanı yaratan... Kimdir? Kimsin sen?
Kimi ararsan ara baş başa kaldığın kendinsin aslında ve bir sözcük dökülecek yüreğimden dudaklarıma; Benim, benden başka kimim var ki? Tıpkı Aziz Nesin’in sözcüklerinde yazdığı gibi…
Senin senden başka kimin var ki…
Evinden kitaplarından uzakta mısın?
Arada bir telefon et kendine
Kendine mektuplar yaz, yanıt beklemeden.
Kartlar gönder kendine her gittiğin uzaklardan;
Sevgilim diye başlayıp, öperim diye biten.
Senin senden başka kimin var ki arasın...
İnince trenden ya da uçaktan yalnızlığın:
Sevinçle karşıla yalızlığını, garlarda havaalanların da
Ayrılışlarda da sarılıp öpüş, yalızlığınla
Uğurla kendi kendini dönüşsüz yolculuklara
Bekle kendini uzak yolculuklardan dönersin diye
Senin senden başka kimin var ki beklesin.
İçki masalarında bir başına mısın?
Kendinleysen, yetmelisin kendine
Çoğaltıp yalnızlığını konuş birçok kendinle
Kaldır içki bardağını kendi şerefine
Ağlaşarak gülüşerek tartışarak kendinle
Senin senden başka kimin var ki bulasın...
Düşmanlarının saldırılarından yuvarlandıkça yerlere
Tutup kendi saçlarından kaldır kendini
Seni sana bildirecek kimsen yok başka kendinden
Ölünce senin bile haberin olmayacak öldüğünden
Haber ver kendine ki öldüğünü bilesin
Kimin var ki senin? Sana öldüğünü söylesin...
Kendi kendinin hem konuğu hem ev sahibisin
Zamanın varken ağırla kendini sarılıp öperek
Biliyorsun nasıl olsa yakın o gelecek
Kimileri diyecek,
Daha şimdiden sev kendini sev kendini sev,
Kimin var ki senin seni senden başka sevecek...
Aziz Nesin
Bahar olsun yüreğimiz açsın en güzel çiçeklerini, zaman savursun eteklerini, yenilesin kendini, giyinsin mutluluk elbisesini, dans etsin sorgulamadan içindeki bebeği. O bebek biz olsun sarmalasın tüm gerçekliğiyle içimizdeki Beni.
Yürekten olsun sözcüklerimiz, dökülürken dudaklarımızdan inanarak söylediğimiz. Yürekten olsun sevmelerimiz, yürekten olsun kızgınlıklarımız, yalansız ve dürüst olsun en az kendimiz kadar. Konuşurken düşünmeden harcadığımız kelimelerimiz, Yürekten olsun ayrılıklarımız bile, yürekten olsun, karşımızda ki yüreksizse bile… Bir gün dönünce oda içine, bulduğu kendisi olduğunda anlayacaktır. Yürekten konuştuğumuzu, yürekten yaşadığımızı ve bizim aslında yürek olduğumuzu…
Yürekten sımsıcak sevgiyle, dost kalın hep yürekli kalın.
(alıntı)