Çok haklısın arkadaşım ama inan sosyal paylaşım sitelerine bile giremiyorum arkadaşlarım çocuklarıyla resim koydukça acaba bende bunu yaşayacak mıyım diyorum.
Doktorlara gidiyorum evet kimsenin elinde sihirli değnek yok fakat başarı oranı verdiklerinde bu beni daha çok yıpratıyor.
Neticede bu süreç hem sabır açısından hem manevi açıdan maddi ve bedenen yıpratıcı bir süreç. Bilgi edindikçe kafası karışıyor insanın. Hangi doktor iyi ve ilgili bunu anlamak için bile uzun bir süre gerekiyor.
Sonunda bilsem ki anne olacağım iki dağ arasında yatıp beklemeye razıyım ama Rabbim böyle nasip etmiş diyorum. Üzülüyorum, içimde fırtınalar kopuyor, kimse olmadığı zaman ancak ağlıyorum ve azcık rahatlıyorum.
Karmakarışık hisler yaratıyor insanda bu durum bir taraftan umut hep var bir taraftan olmazsa da tevekkül etmeliyim diye diye günler geçiyor.
Eğer kist olmasaydı başlayacaktım ama dediğin gibi bunda da vardır bir hayır.