- Konu Sahibi aybilemedimki
-
- #21
Akşamları eve geliyor mu ?
Yani yüzde 100 emin olamiyorum tabi ama öyle baska biri varmis gibi hissetmiyorum aslinda. Gercekten cok calisiyor, kiyafetleri fln kirli oluyo. O kiyafetle baska bir kadinla görüscegini sanmiyorum.
Evet tuhaf olanda zaten, ayda bir kere arkadaslariyla bulusur, hemen hemen hergün en az bir arkadasi yaninda olur o calisiyoken oturur, haftada 3 kere antremana gidiyor. Bunlara vakit bulabiliyor.çalışması normal,hayat şartları artık bunu gerktiriyor.
ama arayıp sormaması,ilgilenmemesi ilginç
insan ne kadar çalışsa da günde bir iki kere mesaj atar, arayamasa da .
bir mesaj bu kadar zor birşey değil.
insanlar lavaboya günde kaç kere gidyor,kaç kere çay kahve içiyor ,bir mesaj mı zor?
işim vardı arayamadıma okey,yer müsait olmayabilir ama mesaj atmak için sadece 1 dakikaya ihtiyaç var ve bir insan ne kadar yoğun olursa olsun bunu yapabilir
En erken 23de geliyor, cogu zaman gece 12yi buluyo gelmesi.Akşamları eve geliyor mu ?
Bende böyle bir evde büyüdüm. Babamın arkasında kimse yoktu ve bize bakmak zorundaydı. Annem, kardeşim ve ben yaşıyorduk yani hayat gözüme böyle görünüyordu. Babamda işten gelince uyuyuverirdi yorgunluktan. Hatırlıyorum h.sonları bizi yemeğe götürürdü küçüktük ama sonra onlarda bitti.Merhaba,
ilk defa buraya yaziyorum, dayanamiyorum artik. Evliligim bitmek üzere galiba ama ben o son adimi armaya cesaret edemiyorum.
Kisa bi özet geceyim…
Biz yurtdisinda yasiyoruz. Esimle 10 senedir evliyiz ve 2 tane cocugumuz var, 7 ve 4 yaslarinda.
Esim hep cok calisirdi ama bu senenin basindan beri bu dayanilmaz sekiller aldi. Sabah 8de ise gidiyor ve 17de eve geliyor, 1 saat en fazla evde duruyor ondan sonra kendi tamirhanesi devam calismaya gidiyor.
Kac defa konusmayi denedim, böyle olmaz dedim, bizimle hic vakit gecirmiyosun dedim, cocuklarin sanada ihtiyaci var dedim ama yok, bu böyle ve ben hicbisey degistiremem diyor. Keyfimden ise gitmiyorum diyor. Bi sene öncesine kadar en azindan hafta sonlarini bizimle gecirmeyi özen gösterirdi ama artik haftasonlari bile yok. Eve sadece uyumaya ve dus almaya geliyor desem yalan degil gercekten abartmiyorum.
Bu durumdan dolayi tabi ne aramizda bi sohbet geciyor ne de baska bisey. Aile olarak hicbiseyi birlikte yapmiyoruz.
Beraber bi plan yapabildiysek bile araya herzaman baska bisey giriyor, ya müsteri ariyor acil isi oluyor ve bizim planlar her zaman suya düsüyor ki artik zaten plan bile yapmiyoruz, en basindan vaktim yok diyor.
Birbirimizi tanimaz hale geldik, onun hayatinda ne olup bittigini bilmiyorum. Bana hicbisey anlatmiyor, zaten görmüyoruz birbirmizi ama arayip sormuyorda. Isinden baska hic birseyle ilgilenmiyor. Bizi merak etmiyor.
Ben artik ne yapacagimi sasirmis durumdayim, cok konustum ama ise yaramiyor.
Son cözüm ayrilmak mi sizce?
Ama siz butun ipleri adamin eline vermissiniz. Allah korusun bir gun birsey olsa ortada dimdizlak kalirsinizBenim calismami istemiyor mesela aslinda bende calissam oda normal biri gibi calissa gecinebiliriz. Lüks bir hayat yasamiyoruz, zaten alsamlari calistiginda ne kadar kazandigini bilmiyorum, o paranin nereye gittigini bilmiyorum.
ama bu çok daha farklı bir olay,adam arkadaşlarıyla vakit geçiriyor,antremana gidiyor,eve geç geliyor vs ilgilenmediği eşi ve çocukları,her insanın ilgiye ihtiyacı vardır,ilgilenmiyorsa ilgilendiği başka birisi vardır,ilgi beklemiyorsa ilgilenen başka birisi vardır yani her koşulda adam ilgisiz,sadece işle ilgili değil durum,sizinde dediğiniz gibi çok bir seçenek görünmüyor bu ilişkide.Bende böyle bir evde büyüdüm. Babamın arkasında kimse yoktu ve bize bakmak zorundaydı. Annem, kardeşim ve ben yaşıyorduk yani hayat gözüme böyle görünüyordu. Babamda işten gelince uyuyuverirdi yorgunluktan. Hatırlıyorum h.sonları bizi yemeğe götürürdü küçüktük ama sonra onlarda bitti.
Sonuç olarak eksik hissetsem de büyüdüm, evlendim, çocuğum var. Babam gençliğini bize verdi, bizi rahat yaşatmak için. Şimdi işinde en iyi konumda ve kendi de rahat yaşayabiliyor. İsterdim elbette daha çok anımız olsun ama şu zamana da şükrediyorum.
Biraz mücadele, biraz sabır, baktınız yapamıyorsunuz düzelmiyor ya tek başınıza çocuklarınızla yaşamaya alışacaksınız yada boşanıp çocuklarınızla yeni bir düzen de kendi hayatınızı kuracaksınız. Ufukta başka bir seçeneğiniz görünmüyor maalesef.
İlk yazılanlara göre yorumladım. Bu dedikleriniz sonradan yazılmış. Haklarında hayırlısı olsun diyelim.ama bu çok daha farklı bir olay,adam arkadaşlarıyla vakit geçiriyor,antremana gidiyor,eve geç geliyor vs ilgilenmediği eşi ve çocukları,her insanın ilgiye ihtiyacı vardır,ilgilenmiyorsa ilgilendiği başka birisi vardır,ilgi beklemiyorsa ilgilenen başka birisi vardır yani her koşulda adam ilgisiz,sadece işle ilgili değil durum,sizinde dediğiniz gibi çok bir seçenek görünmüyor bu ilişkide.
Cok haklisiniz, bende evliligi böyle düsünmemistim.Sizi soğutmak istemem ama evlilik bu değil maalesef. İnsan eşiyle oturup kahve içerken iki lafın belini kıramayacaksa isterse milyarder olsun bu ancak ev arkadaşlığı veya iş ortaklığı olur. Hatta insan onları bile daha çok görür daha çok vakit geçirir. Oturup bu paranın nereye gittiğini sorup, eğer mantıklı cevap alamazsanız bunun böyle yürüyemeyeceğinden bahsetmelisiniz. Kaldı ki her şey para değil. Boşan demek dile kolay ama boşanırsanız da hayatınızda pek bir şey değişecek gibi görünmüyor. Hakkınızda hayırlısını diliyorum sizin için
Evet tuhaf olanda zaten, ayda bir kere arkadaslariyla bulusur, hemen hemen hergün en az bir arkadasi yaninda olur o calisiyoken oturur, haftada 3 kere antremana gidiyor. Bunlara vakit bulabiliyor.
En erken 23de geliyor, cogu zaman gece 12yi buluyo gelmesi.
Bu konusmayi nasil yapicagimida bilmiyorum ki, kac defa konustum ama beni ciddiye almiyor. Ertesi gün hicbisey yokmus gibi davraniyor bende zaten dogru mu yanlis karar mi emin olmadigim icin böyle devam ettiriyorum.Ciddi bir bosanma konusmasi yapmalisiniz hala degisim yoksa bosanmaniz tek cozum. Varligi yoklugu bir zaten adamin bosanmak cokta fark yasatmicak size.
Yorumunuz icin tesekkür ederim, evet almanyada yasiyoruz. Ben bosanirsam maddi sıkıntım olacak diye korkmuyorum zaten. Cocuklarima normal bir aile hayati vermek istedigim icin bu kadar zorlaniyorum.adamın ekstra yaptığı iş kendi işiyse (sanırım tamir işini kendi işi gibi yapıyor) 11-12de de eve gelmesi normal
düşününce normal bir mesaili işten çıkıp 5te eve gelip duş alıp, belki yemek yiyip? tekrar çıktığı gittiğini düşünürsek adam belki 7de filan tekrar işbaşı yapıyor. e işten 10.30 da çıkması lazım 11de eve gelmesi çiçin. bakınca saatlerin böyle olması normal yani. 3-4 saat çalışıyor aslında.
bir de arkadaştır antremandır vs. de ihmal etmiyormuş...
e geriye ne zaman kalır ne enerji, bu tempoda
adam hayatından önceliklerini işi ve sosyal hayatı olarak belirlemiş
eşi- çocukları önceliği değil. siz ona toplumda evli çocuklu adam statüsü vermek için varsınız. evlenmesi gerek diye evlenmiş. öyle duruyro yani.
Şimdi siz Türkiye'de olsanız
adam ortalamaya göre iyi kazanıyor olacağı siz de 2 küçük çocukla çalışmakta zorlanacağınız için
adamın getirdiği gelirle iyi geçinip susup oturuyor olabilirdiniz
ama "devam çalışmak" dediğinize göre y.dışında büyümüş Türksünüz. (biz "çalışmaya devam ediyor" deriz weiter arbeiten için)
sizin yokluk görme durumunuz yok
sosyal devlette yaşıyorsunuz
çocuklarımı nasıl büyütcem kaygınız yok
sizin bu durumu çekme mecburiyetiniz yok
Açık açık değişmeyeceğini söylemiş. Zaten değişeceğim deseydi bile en geç 6 ay içinde aslına rücu ederdi.Merhaba,
ilk defa buraya yaziyorum, dayanamiyorum artik. Evliligim bitmek üzere galiba ama ben o son adimi armaya cesaret edemiyorum.
Kisa bi özet geceyim…
Biz yurtdisinda yasiyoruz. Esimle 10 senedir evliyiz ve 2 tane cocugumuz var, 7 ve 4 yaslarinda.
Esim hep cok calisirdi ama bu senenin basindan beri bu dayanilmaz sekiller aldi. Sabah 8de ise gidiyor ve 17de eve geliyor, 1 saat en fazla evde duruyor ondan sonra kendi tamirhanesi devam calismaya gidiyor.
Kac defa konusmayi denedim, böyle olmaz dedim, bizimle hic vakit gecirmiyosun dedim, cocuklarin sanada ihtiyaci var dedim ama yok, bu böyle ve ben hicbisey degistiremem diyor. Keyfimden ise gitmiyorum diyor. Bi sene öncesine kadar en azindan hafta sonlarini bizimle gecirmeyi özen gösterirdi ama artik haftasonlari bile yok. Eve sadece uyumaya ve dus almaya geliyor desem yalan degil gercekten abartmiyorum.
Bu durumdan dolayi tabi ne aramizda bi sohbet geciyor ne de baska bisey. Aile olarak hicbiseyi birlikte yapmiyoruz.
Beraber bi plan yapabildiysek bile araya herzaman baska bisey giriyor, ya müsteri ariyor acil isi oluyor ve bizim planlar her zaman suya düsüyor ki artik zaten plan bile yapmiyoruz, en basindan vaktim yok diyor.
Birbirimizi tanimaz hale geldik, onun hayatinda ne olup bittigini bilmiyorum. Bana hicbisey anlatmiyor, zaten görmüyoruz birbirmizi ama arayip sormuyorda. Isinden baska hic birseyle ilgilenmiyor. Bizi merak etmiyor.
Ben artik ne yapacagimi sasirmis durumdayim, cok konustum ama ise yaramiyor.
Son cözüm ayrilmak mi sizce?
Ayrilmak en dogru karar o zaman sizi onemsemiyor demek ki. Zaten cocuklar babalarini gormuyor gormek istersede cocuklari bosanincada gorur. Adamin size tek etkisi maddi yonde bunuda nafakayla yine saglarsiniz. Bir dilekce olusturun direk onune koyun bosanmak istiyorum diye tepkisine gore hareket edersiniz.Bu konusmayi nasil yapicagimida bilmiyorum ki, kac defa konustum ama beni ciddiye almiyor. Ertesi gün hicbisey yokmus gibi davraniyor bende zaten dogru mu yanlis karar mi emin olmadigim icin böyle devam ettiriyorum.
Bu isteğinizde çok haklısınız ama normal bir aile hayatı var gibi görünmüyor o yüzden hayatınızda bir şey değişmez deniliyor. Eğer hala şans verebileceğinizi düşünüyorsanız ki elinizden geleni yaptığınızı düşünüyorum, evliliğinizi tekrar heyecanlandırmaya renk katmaya çalışın. Kimse boşanmak için evlenmiyor sonuçta, önceden de çok çalışıyordu ama bu kadar değildi demişsiniz belki o da bir süreçten geçiyordur, belki andropoz dönemine girmiştir. Biraz akışına bırakıp, bu süreçte size ve evliliğinize iyi gelecek şeyler yapmaya çalışmanızı tavsiye ederim. Ama siz de insansınız ve bütün yükü üstlenmeyin yorulduğunuz anda artık başka seçenek olmadığını düşünün. Yaşadığımız ilişki hayatımızı kolaylaştırmalı, yük gibi gördüğümüz şeyi taşımamıza gerek yok. Kolaylıklar diliyorumYorumunuz icin tesekkür ederim, evet almanyada yasiyoruz. Ben bosanirsam maddi sıkıntım olacak diye korkmuyorum zaten. Cocuklarima normal bir aile hayati vermek istedigim icin bu kadar zorlaniyorum.
evet elimden geleni denedigimi düsünüyorum. Disari cikalim cok teklif ettim, cocuklu cocuksuz, cikmak istemiyosan bile, evde beraber biseyler yapalim ama hicbirine yanasmadi, vaktim yoktan baska bi cevap alamadim malesef. Bu aksam konusmayi düsünüyorum, tabi 12den erken eve gelirse sonucta oda sabah 7de kalkmak zorunda. Eger yine herseye yapamam edemem derse ayrilmak istedigimi söylicem.Bu isteğinizde çok haklısınız ama normal bir aile hayatı var gibi görünmüyor o yüzden hayatınızda bir şey değişmez deniliyor. Eğer hala şans verebileceğinizi düşünüyorsanız ki elinizden geleni yaptığınızı düşünüyorum, evliliğinizi tekrar heyecanlandırmaya renk katmaya çalışın. Kimse boşanmak için evlenmiyor sonuçta, önceden de çok çalışıyordu ama bu kadar değildi demişsiniz belki o da bir süreçten geçiyordur, belki andropoz dönemine girmiştir. Biraz akışına bırakıp, bu süreçte size ve evliliğinize iyi gelecek şeyler yapmaya çalışmanızı tavsiye ederim. Ama siz de insansınız ve bütün yükü üstlenmeyin yorulduğunuz anda artık başka seçenek olmadığını düşünün. Yaşadığımız ilişki hayatımızı kolaylaştırmalı, yük gibi gördüğümüz şeyi taşımamıza gerek yok. Kolaylıklar diliyorum
Ya boşan demek herkese o kadar basit gelmeye başlamış ki. Kimse o çocukların psikolojisini düşünmüyor durumu iyi edelim derken daha kötüye sürükleneceğini bilmeden konuşuyor. Konuşularak ve zamana bırakarak halledilmeyecek hiçbir mesele yok boşanmak her zaman çözüme götürmüyor bazen çocuklarınızın felaketi olabiliyor
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?