Kimsenin yokluğu bu kadar korkutmazdı beni. Kendimi zor günlerin adamı görürdüm ya, hiç bir güçlüğün beni bırak yıkmayı, sendeletmeyeceğini düşünürdüm.
Oysa şimdi yarımım. Ve sen böylesine uzakken benden, hiç bir zaman tam olamayacağımı da biliyorum.
"Tasalanma" diyeceksin. Tasalanmayayım ama, kendime bakıyorum da bir kaç umut kırıntısı dışında hiç bir şey göremiyorum.
Nerede olduğunu bilmek ya da döneceğin umuduyla yaşamakta kandırmıyor beni.
Her sabaha sensiz uyanmaktan, her günün sensiz geçmesinden korkuyorum artık. Bu yüzden uyanmak istemiyorum uyuduğum uykuları...
Ve geceler...Ne yıldızları görüyorum ne gecenin sesini duyabiliyorum. Saniyelerin ne kadar uzun olduğunu görüp şaşırıyorum.
Bildiğim bütün hasret şarkılarını art arda ekleyip söylüyorum. Sesimi kendim bile duymuyorum.
Senden bi iz göreceğim siye sokkalara çıkmıyorum artık. Bu kentin her yerinde sen varsın biliyorum.
Yaşamaksa, yaşıyorum elbette. Şairin dediği gibi " Senden uzak olduktan sonra nerede olsa yaşıyor insan."
Yokluğunu kabul etmek böylesine zorken, hiç olmama ihtimalinin düşünemiyorum bile.
Bekleyeceğim seni. Zor olacak, çok zor olacak ama bekleyeceğim.
Bu yarım yüreğin diğer yarısı, yani SEN....Geleceksin değil mi?
Mehmet Coşkundeniz