Artık gücüm kalmadı. Geceleri sürekli uyanıyor sabahın köründe uyanıyor. Yemek yemiyor. Kendi kendine oyalanmiyor. En ufak memnuniyetsizliğinde sürekli mızmızlaniyor. Tek başımayım+pandemiden hiçbir yere çıkamıyorum. Yürüyüş yapıyorum bebeğimle arada sahile gidiyoruz eşimle ve aileler. Yıprandım. Eğlenmek istiyorum geceleri uyumak istiyorum. Her günüm dolu dolu geçsin bebeğim kendi kendine oyalansin istiyorum. Her çocuk bu kadar zor mu? Oysa hamileyken nasıl hayallerim vardı. Bebeğim kimsesizligime merhem olacaktı ama şimdi kendimi de kaybettim. Bu yalnızlığın içinde en iyi arkadaşım olan kendimi kaybettim. Kendime ayiracagim vakit kalmadı gündüzleri bebeğim uyurken uyuyorum ya onun mizmizligi eşliğinde yemek yapıyorum ya da o uyuyunca ikinci uykusunda yemek yapıyorum. Akşam uyudugunda çamaşır ev toplama....
Kendime vakit ayirdigim da oluyor ama yetmiyor. Artık hiçbir şeyden zevk almıyorum. Kitap okumak,film/dizi izlemek,kahve içmek, eşimle sohbet etmek, herhangi biriyle sohbet etmek, hatta cinsellik bile. Yaşamaktan zevk almaz oldum. Depresyondayım. Ne yapacağım bilmiyorum. Psikolog fiyatlarına baktım çok fazla.. oysa en ufak şeyden bile mutlu olurdum şimdi dünyaları serseler mutlu olamıyorum
Kendime vakit ayirdigim da oluyor ama yetmiyor. Artık hiçbir şeyden zevk almıyorum. Kitap okumak,film/dizi izlemek,kahve içmek, eşimle sohbet etmek, herhangi biriyle sohbet etmek, hatta cinsellik bile. Yaşamaktan zevk almaz oldum. Depresyondayım. Ne yapacağım bilmiyorum. Psikolog fiyatlarına baktım çok fazla.. oysa en ufak şeyden bile mutlu olurdum şimdi dünyaları serseler mutlu olamıyorum