-
- Konu Sahibi Cileklivanilinn
- #21
Bir toplulukla birlikte yapmak daha iyi hem aynı zamanda sosyallesiyorsun ve motivasyonu artırıyor. Yani en azından başlangıçta bir iki sene öyle olmak gerekiyor.yogayi evde mi bir spor merkezinde mi yapıyorsunuz? salondaki uyeligim bu ay bitiyor evde başlamak i istiyorum yogaya ne kadar faydali olur merak ediyorum yapan varsa paylaşırsa sevinirim.
konu sahibi, bir hobi edinmeni tavsiye ederim. hepimiz gun geliyor hayattaki amacimizin kalmadığını hissediyoruz bu bir evre, depresyona girersin ve çıkarsın. sonra da su anki halini düşününce garipsersin. su anda caresizlik duygusunu cok düşündüğün için karamsarlasiyorsun. o yüzden öncelikle düşünmeye daha az vakit ayırabilmek icin aklini baska bir seyle meşgul edeceksin.
asla amaçsız olduğunu düşünme. birilerine yardim et mesela? sokakta muhtac bi cocugu sevindir, kedilere mama ver ya da bi kedi sahiplen? kedilerde insanlar için strese iyi gelen bir enerji aktarımı olduğunu duymustum. cevremde kedisi olan insanlarin özellikle ev yaşamı cok huzurlu. cevrende kimse yoksa burası gibi sitelerden insanlarla tanış sohbet et, baska insanlarin dertlerini oku, yardimci olmaya calis, fikir üret, sohbet et. yani olabildigince kendini oyala. bu tip düşünceler boşlukta olan herkesi bulur. ne kadar az dusunecek zamanin olursa, o kadar cabuk atlatirsin.
aaa bir de kimse yazmamış ama, d vitamini, b12 ve demir eksikliği tahlili yaptır mutlaka ama mutlaka. ben ne zaman senin gibi hissetsem demir eksikligim çıkıyor. daha iki hafta once oyle bir moda girmistim ve hemen demir ilaclarimi almaya basladim yeniden ve enerjim yükseldi. bu son dediklerimi ilk söylemişim gibi öncelik olarak kabul et, eksiklik cikmazsa diger dediklerimle devam edersin:)
Önce ailevi sonra arkadaşsal sonra ilişkisel problemleri ard arda yaşadım başta atlatırım sandım ama geçmişin de birikimi vardı sanırım bir anda çöktüm asla yalnız kalamaz oldum başka insanların evinde kalmak zorunda kaldım çünkü tek başıma asla kalamıyodum insanların beni oyalaması gerekiyodu sonra başkaları da kar etmemeye başladı bedenen vardım ama ruhen asla yoktum git gide içime kapandım sabaha karşı uyuyup gece uyanıyordum gündüz yüzü görmedim uzunca bir süre aynadaki kişi ben değilim sanki çirkinleşmiş hissediyorum önceden burnumu çok beğenirdim şimdi kocaman geliyo gözüme o kadar itici buluyorum ki kendimi anlatamam küçücük kalmışım gibi hissediyorum sanki dünyadaki herkes bir takım bense karşı takımdanım gibi geliyor günleri takvimi devirmek için yaşıyorum hayatımın en güzel günlerini yaşamışım bitmiş şimdiyse Allah ne verdiyse dümdüz yaşamam gerekiyormuş gibi..Sanki eski beni kaybettim yerine başkası geldi beni en çok üzen şey bu kendime yabancılaştım yaşadığım hayatı yadırgıyorum spor denmiş fakat yerimden kalkacak gücü zor buluyorum bazen güç bela yürüyüşe çıkıyorum hani zinciri atmış bisikleti çevirmek gibi boşa bir çabaya giriyorum sonra daha da dibe batıyorum ama beni en çok yoran şu kendime yabancılaşma durumuöncelikle devlet hastanelerine gidip psikiyatristen randevu alıyorsun. psikiyatr seni psikoloğa yönlendiriyor ve böylece seanslarına başlayabilirsin ücretsiz biçimde. işe yaramıyor falan deme arkadaşımın gittiği psikolog üç sene önce seans başına 250 tl alıyorken aynı sene bir belediyede de çalışyıordu ve aynı seansları veriyordu. bunu öğrenince terapiyi bırakıp belediyeye gitmeye başladı arkadaş ve aynı verimi aldı. ücretsiz diye önemsenmeyeceğini sanma.
ikincisi, kesinlikle bence yapabileceğin şeylerin en güzellerinden biri, spora başlaman. hergün önce hafif sonra yüksek tempolu bir salona yazılman. saatine 200 lira veremezsin ama aylık 150 liraya gayet güzel bir kursa yazılabilirsin. spor kısmını atlama. damarlarının genişlemesi zamanla bedensel olarak kendini iyi hissettirecek ve sonrasında sporun ruhuna ne kadar iyi geldiğine hayret edeceksin. eğer bunu yapar ve dua etmek için gerçek adımı öğrenmek istersen özelden görüşürüz :)
iyi olmaya çalış, güzel bak güzel gör demeyi ben de isterdim ama öyle olmuyor o işler. bizzat yaşamadım ama en yakın arkadaşım rahatsızdı. az buçuk biliyorum.
lütfen sporu klişe bir tavsiye olarak okuma, hiç olmazsa iki üç ay dene. (sallıyorum ip atlama ustası olmaya çalış, gibi hedefler edin)
Öncelikle çok geçmiş olsun.Merhaba hanımlar neredeyse 1 yılı aşkın süredir majör depresyon tedavisi görüyorum son dört aydır ilaçların yeterli gelmediğini konuşma terapisine ihtiyacım olduğunu fark ettim fakat psikolog seans ücretleri çok pahalı en az 200 diyorlar ben de öğrenciyim psikologa gidenler vardır mutlaka aranızda bu ücret size de çok gelmiyor mu yani hem diyorlar ki herkes psikologa gitmeli hem de böyle bir fiyat biçmişler. Evden dışarı adımımı atamıyorum herkesi kendimden uzaklaştırıyorum güç bela dışarı çıkıyorum ama eski halimden eser yok gülmek konuşmak bile zorla sanki bambaşka biri oldum eskiden her dediğime gülerdi insanlar mizahi yönüm çok kuvvetliydi çok deli dolusun derlerdi şimdi eski arkadaşlarımla oturunca çok değişmişsin diyorlar geçen bir arkadaşım durduk yere günden güne çöküyorsun farkında mısın dedi belli etmemeye çalışırken bile o kadar çok belli ediyorum ki insanların beni böyle görmesini istemiyorum sanırım ihtiyacım olan tek şey şefkat birinin omzunda konuşarak uyuyakalmak ya da birine sımsıkı sarılmak ama bunu istediğim hiç kimse yok kimseye duygusal yakınlık hissedemiyorum olduğum hiçbir yere ait değilmişim gibi geliyor hep kas ağrılarım var sabah dayak yemiş gibi uyanıyorum kendimde değilim hiç okulu da bıraktım çünkü derslere gidemiyorum zor bela gitsem bile işkence gibi geliyor yeniden sınava hazırlanıyorum başka bir şehirde yeni bir başlangıç yapabilmek için her an boşlukta gibiyim sanki bir geleceğim yok hayat bitmiş benim için her şey son bulmuş asla kurtulamazmışım gibi geliyor eskiden çok sevdiğim biri vardı o geldi aklıma acaba onunla hala konuşuyor olsaydık ona karşı da bu kadar hissiz olur muydum diye düşündüm sanki kendime acıyor gibiyim bazen durduk yere ağlamaya başlıyorum ama onu da tam yapamıyorum o kadar çok özledim ki içinde yorgunluk acı olmadan bir şeyler hissedebilmeyi derin bir nefes almayı gülerken içimde bir şey sızlıyor nedenini bulamıyorum ne yapmalıyım nasıl geçer bu neden böyle olmuş olabilir bir fikri olan var mı?
Depresyon herkesin ağzında sakız, herkes dipte.Hiç bu durumu yaşayan yok mu
Nasılsınız biraz düzeldiniz miMerhaba hanımlar neredeyse 1 yılı aşkın süredir majör depresyon tedavisi görüyorum son dört aydır ilaçların yeterli gelmediğini konuşma terapisine ihtiyacım olduğunu fark ettim fakat psikolog seans ücretleri çok pahalı en az 200 diyorlar ben de öğrenciyim psikologa gidenler vardır mutlaka aranızda bu ücret size de çok gelmiyor mu yani hem diyorlar ki herkes psikologa gitmeli hem de böyle bir fiyat biçmişler. Evden dışarı adımımı atamıyorum herkesi kendimden uzaklaştırıyorum güç bela dışarı çıkıyorum ama eski halimden eser yok gülmek konuşmak bile zorla sanki bambaşka biri oldum eskiden her dediğime gülerdi insanlar mizahi yönüm çok kuvvetliydi çok deli dolusun derlerdi şimdi eski arkadaşlarımla oturunca çok değişmişsin diyorlar geçen bir arkadaşım durduk yere günden güne çöküyorsun farkında mısın dedi belli etmemeye çalışırken bile o kadar çok belli ediyorum ki insanların beni böyle görmesini istemiyorum sanırım ihtiyacım olan tek şey şefkat birinin omzunda konuşarak uyuyakalmak ya da birine sımsıkı sarılmak ama bunu istediğim hiç kimse yok kimseye duygusal yakınlık hissedemiyorum olduğum hiçbir yere ait değilmişim gibi geliyor hep kas ağrılarım var sabah dayak yemiş gibi uyanıyorum kendimde değilim hiç okulu da bıraktım çünkü derslere gidemiyorum zor bela gitsem bile işkence gibi geliyor yeniden sınava hazırlanıyorum başka bir şehirde yeni bir başlangıç yapabilmek için her an boşlukta gibiyim sanki bir geleceğim yok hayat bitmiş benim için her şey son bulmuş asla kurtulamazmışım gibi geliyor eskiden çok sevdiğim biri vardı o geldi aklıma acaba onunla hala konuşuyor olsaydık ona karşı da bu kadar hissiz olur muydum diye düşündüm sanki kendime acıyor gibiyim bazen durduk yere ağlamaya başlıyorum ama onu da tam yapamıyorum o kadar çok özledim ki içinde yorgunluk acı olmadan bir şeyler hissedebilmeyi derin bir nefes almayı gülerken içimde bir şey sızlıyor nedenini bulamıyorum ne yapmalıyım nasıl geçer bu neden böyle olmuş olabilir bir fikri olan var mı?
Uyku düzenim hala çok kötü. Eskisi kadar acı çekmiyorum kabullendim sanırım bu durumu. Ama çok güçsüz hissediyorum bir şeyi yapabilmek için bin kez güç toplamam gerekiyor.Nasılsınız biraz düzeldiniz mi
Geçmiş olsun öncelikle majör depresyon değil ama uzun yıllar OKB hastasıyım çok ilaçlar kullandım bıraktın tedaviyi yarım bıraktım yalnıs yaptım ama en sonunda kararlı bir şekilde ilaçlarimi kullanıyorum bir yıldır maalesef ilaç olmadan yapamıyorum majör depresyon bilmiyorum ama OKB için çok zor dönemler durumlar yaşadım bazen üstesinden geliyorum bazen yeniliyorum ben kendimi boya yaparak terapi ediyorumMerhaba hanımlar neredeyse 1 yılı aşkın süredir majör depresyon tedavisi görüyorum son dört aydır ilaçların yeterli gelmediğini konuşma terapisine ihtiyacım olduğunu fark ettim fakat psikolog seans ücretleri çok pahalı en az 200 diyorlar ben de öğrenciyim psikologa gidenler vardır mutlaka aranızda bu ücret size de çok gelmiyor mu yani hem diyorlar ki herkes psikologa gitmeli hem de böyle bir fiyat biçmişler. Evden dışarı adımımı atamıyorum herkesi kendimden uzaklaştırıyorum güç bela dışarı çıkıyorum ama eski halimden eser yok gülmek konuşmak bile zorla sanki bambaşka biri oldum eskiden her dediğime gülerdi insanlar mizahi yönüm çok kuvvetliydi çok deli dolusun derlerdi şimdi eski arkadaşlarımla oturunca çok değişmişsin diyorlar geçen bir arkadaşım durduk yere günden güne çöküyorsun farkında mısın dedi belli etmemeye çalışırken bile o kadar çok belli ediyorum ki insanların beni böyle görmesini istemiyorum sanırım ihtiyacım olan tek şey şefkat birinin omzunda konuşarak uyuyakalmak ya da birine sımsıkı sarılmak ama bunu istediğim hiç kimse yok kimseye duygusal yakınlık hissedemiyorum olduğum hiçbir yere ait değilmişim gibi geliyor hep kas ağrılarım var sabah dayak yemiş gibi uyanıyorum kendimde değilim hiç okulu da bıraktım çünkü derslere gidemiyorum zor bela gitsem bile işkence gibi geliyor yeniden sınava hazırlanıyorum başka bir şehirde yeni bir başlangıç yapabilmek için her an boşlukta gibiyim sanki bir geleceğim yok hayat bitmiş benim için her şey son bulmuş asla kurtulamazmışım gibi geliyor eskiden çok sevdiğim biri vardı o geldi aklıma acaba onunla hala konuşuyor olsaydık ona karşı da bu kadar hissiz olur muydum diye düşündüm sanki kendime acıyor gibiyim bazen durduk yere ağlamaya başlıyorum ama onu da tam yapamıyorum o kadar çok özledim ki içinde yorgunluk acı olmadan bir şeyler hissedebilmeyi derin bir nefes almayı gülerken içimde bir şey sızlıyor nedenini bulamıyorum ne yapmalıyım nasıl geçer bu neden böyle olmuş olabilir bir fikri olan var mı?
Ben de öyleyim yatıp duruyorum hiç bişey yapmak gelmiyor içimden ilaç alıyor musunuz sizUyku düzenim hala çok kötü. Eskisi kadar acı çekmiyorum kabullendim sanırım bu durumu. Ama çok güçsüz hissediyorum bir şeyi yapabilmek için bin kez güç toplamam gerekiyor.
Evet antidepresan ve uyku ilacı. Uyku ilacım çok ağır bazen içemiyorumBen de öyleyim yatıp duruyorum hiç bişey yapmak gelmiyor içimden ilaç alıyor musunuz siz
Ne zamandır kullanıyorsunuz geçmedi 4 aydır Bi düzelemedim benEvet antidepresan ve uyku ilacı. Uyku ilacım çok ağır bazen içemiyorum