Herkese merhaba,
Benim dunyalar guzeli 4,5 yasinda bir kiz kardesim var. Ben de 21 yasindayim. Nedenini nicinini tekrar tekrar anlatmak istemiyorum ama kiz kardesimi yanima aldim ve Allah omur verdigi muddetce benimle yasayacak(Bu konuyla ilgili yorum yapilmazsa sevinirim cunku olmasi gereken bu ve ailem de gayet memnun bu durumdan, bir kere bile kizimiz nasil diye aramayan insanlardan bahsediyoruz).
O benim nefes alma sebebim, hayatimda ondan onemli hic kimse ve hicbir sey yok, dunyalari yakarim onun tek bir damla goz yasina. Maddi olarak hicbir sorunum yok, manevi olarak da elimden gelen her seyi yapiyorum. Kiz kardesim cok mutlu ve en onemlisi cok huzurlu. Kesinlikle abartmiyorum hemen her gece uyumadan once masali bittiginde 'Tesekkur ederim canim ablam ben hep seninle kalmak istiyorum beni geri goturmeyeceksin degil mi?' diye soruyor. Minicik haliyle aklindan gecenlere bakin. Cok uzuluyorum. Tabii ki goturmeyecegim ama belki mantiksizca gelecek ben kardesimin onune dunyalari sermek istiyorum. Her istedigi olsun, hicbir sey icin uzulmesin, en onemlisi de geriye donup baktiginda cocukluk anilari cok mutlu olsun istiyorum. Benim tum anilarim aglamamla bitiyor cunku.
Yine de cok endiselerim var. Bu sene ozel bir okulun anasinifina baslayacak. Su an yurtdisinda bulunmamiz sebebiyle 1 ay gec baslayacak. Aklimda birkac okul var ama en iyi okul eve en yakin okul mantigiyla mi hareket etmeliyim, ilk yabanci dili ne olmali, ya en iyi okulu secemezsem? Okul harici hangi kurslara yazdirmaliyim, gelisimine nasil katkida bulunurum? Aklimi hep bunlar kurcaliyor ve kendimi yetersiz hissediyorum. Tek istegim kardesim icin en iyi kararlari vermek ama veremeyecegim de vicdan azabi cekecegim diye dusunuyorum. Mesela nisanlim da ben de seneye kendi egitimlerimize yurtdisinda devam etmek istiyoruz ki kardesim de 1.sinifa yurtdisinda baslayabilsin.
En buyuk endisem egitimi konusunda olsa da kisiligi konusunda da elimden geleni yapiyorum. Ayaklari yere saglam basan, ozguvenli bir insan olmasi cok onemli benim icin. Babam beni hep dayakla sindirdi, kardesimi de dovmeye baslamisti. Cok sudan sebeplerden ya da sebepsiz doverdi. Karanlik odada ayakta saatlerce bekletme, bir gece boyunca hic uyumama, icki icip icip sarhos haliyle kendisiyle beni odaya kilitleme gibi bir suru sey yasatti bana. Kardesimi de sindirmesin istedim ki ilk geldiginde cok cekingendi. Biz hep karsimiza alip her seyi tane tane anlatiyoruz, hic cocuk muamelesi yapmadik, inanin ozguveni yeni yeni gelmeye basliyor. Cok mu gec kaldim ailemin yanindan almak icin diye endiseleniyorum ama ozguvenli davranmaya basladikca umitleniyorum gec kalmamisim diye. Kendi kararlarini vermesini sagliyorum mesela ama kontrolum dahilinde. Sabahlari uc elbise gosteriyorum mesela hangisini giymek istedigini soruyorum, altina hangi ayakkabi giymek istedigini, sacini nasil yapmami istedigini soruyorum. Onceden soyleyemezdi istedigini ama artik soyluyor. Alisveriste de sart kosuyorum istedigin iki seyi alabiliriz diyorum. Bunu ilk dedigimde inanin tek bir sey aldi ikincisini alamadi biliyor musunuz? Babam aldigini gorurse seni dover mi abla dedi? (Babam aslinda maddi konuda eli cok aciktir hatta tek kismadigi konudur, babaligi para vermek sanir. Ama bazen yok yere niye bunu aldin diye evire cevire dovebilir) Ne kadar cok agladigimi anlatamam size bu laftan sonra. Ayni zamanda haftasonu mutlaka bir gun sinema/tiyatro gunu yapiyoruz. Her gun mutlaka gelisimine yonelik bir aktivite yapiyoruz. Hava guzel oldugunda aktivitelerimizi parka tasiyoruz ki kardesim cok mutlu oluyor. Surekli okuyorum yas grubuyla ilgili neler yapmam gerektigini.
Cok uzatmak istemiyorum zaten yeterince uzun yazdim ama inanin elimden geleni yapiyorum. Gelismeleri de gozlemliyorum kardesimde. Ancak bu yetersizlik hissimden kurtulamiyorum. Ne yaparsam yapayim yeterli gelmiyormus gibi geliyor.
Turkiye' ye donunce pedagog destegi almali miyim kardesim icin? Kendim zaten uzun sure terapi gordum, istedigim zaman gidebilirim terapistime.
Kardesimi yetistirmede dogru yolda miyim, onerileriniz var mi? Ne olursa olsun kardesim icin yapamayacagim hicbir sey yok. Tek istegim mutlu, huzurlu, saglikli bir cocuk olmasi.
Benim dunyalar guzeli 4,5 yasinda bir kiz kardesim var. Ben de 21 yasindayim. Nedenini nicinini tekrar tekrar anlatmak istemiyorum ama kiz kardesimi yanima aldim ve Allah omur verdigi muddetce benimle yasayacak(Bu konuyla ilgili yorum yapilmazsa sevinirim cunku olmasi gereken bu ve ailem de gayet memnun bu durumdan, bir kere bile kizimiz nasil diye aramayan insanlardan bahsediyoruz).
O benim nefes alma sebebim, hayatimda ondan onemli hic kimse ve hicbir sey yok, dunyalari yakarim onun tek bir damla goz yasina. Maddi olarak hicbir sorunum yok, manevi olarak da elimden gelen her seyi yapiyorum. Kiz kardesim cok mutlu ve en onemlisi cok huzurlu. Kesinlikle abartmiyorum hemen her gece uyumadan once masali bittiginde 'Tesekkur ederim canim ablam ben hep seninle kalmak istiyorum beni geri goturmeyeceksin degil mi?' diye soruyor. Minicik haliyle aklindan gecenlere bakin. Cok uzuluyorum. Tabii ki goturmeyecegim ama belki mantiksizca gelecek ben kardesimin onune dunyalari sermek istiyorum. Her istedigi olsun, hicbir sey icin uzulmesin, en onemlisi de geriye donup baktiginda cocukluk anilari cok mutlu olsun istiyorum. Benim tum anilarim aglamamla bitiyor cunku.
Yine de cok endiselerim var. Bu sene ozel bir okulun anasinifina baslayacak. Su an yurtdisinda bulunmamiz sebebiyle 1 ay gec baslayacak. Aklimda birkac okul var ama en iyi okul eve en yakin okul mantigiyla mi hareket etmeliyim, ilk yabanci dili ne olmali, ya en iyi okulu secemezsem? Okul harici hangi kurslara yazdirmaliyim, gelisimine nasil katkida bulunurum? Aklimi hep bunlar kurcaliyor ve kendimi yetersiz hissediyorum. Tek istegim kardesim icin en iyi kararlari vermek ama veremeyecegim de vicdan azabi cekecegim diye dusunuyorum. Mesela nisanlim da ben de seneye kendi egitimlerimize yurtdisinda devam etmek istiyoruz ki kardesim de 1.sinifa yurtdisinda baslayabilsin.
En buyuk endisem egitimi konusunda olsa da kisiligi konusunda da elimden geleni yapiyorum. Ayaklari yere saglam basan, ozguvenli bir insan olmasi cok onemli benim icin. Babam beni hep dayakla sindirdi, kardesimi de dovmeye baslamisti. Cok sudan sebeplerden ya da sebepsiz doverdi. Karanlik odada ayakta saatlerce bekletme, bir gece boyunca hic uyumama, icki icip icip sarhos haliyle kendisiyle beni odaya kilitleme gibi bir suru sey yasatti bana. Kardesimi de sindirmesin istedim ki ilk geldiginde cok cekingendi. Biz hep karsimiza alip her seyi tane tane anlatiyoruz, hic cocuk muamelesi yapmadik, inanin ozguveni yeni yeni gelmeye basliyor. Cok mu gec kaldim ailemin yanindan almak icin diye endiseleniyorum ama ozguvenli davranmaya basladikca umitleniyorum gec kalmamisim diye. Kendi kararlarini vermesini sagliyorum mesela ama kontrolum dahilinde. Sabahlari uc elbise gosteriyorum mesela hangisini giymek istedigini soruyorum, altina hangi ayakkabi giymek istedigini, sacini nasil yapmami istedigini soruyorum. Onceden soyleyemezdi istedigini ama artik soyluyor. Alisveriste de sart kosuyorum istedigin iki seyi alabiliriz diyorum. Bunu ilk dedigimde inanin tek bir sey aldi ikincisini alamadi biliyor musunuz? Babam aldigini gorurse seni dover mi abla dedi? (Babam aslinda maddi konuda eli cok aciktir hatta tek kismadigi konudur, babaligi para vermek sanir. Ama bazen yok yere niye bunu aldin diye evire cevire dovebilir) Ne kadar cok agladigimi anlatamam size bu laftan sonra. Ayni zamanda haftasonu mutlaka bir gun sinema/tiyatro gunu yapiyoruz. Her gun mutlaka gelisimine yonelik bir aktivite yapiyoruz. Hava guzel oldugunda aktivitelerimizi parka tasiyoruz ki kardesim cok mutlu oluyor. Surekli okuyorum yas grubuyla ilgili neler yapmam gerektigini.
Cok uzatmak istemiyorum zaten yeterince uzun yazdim ama inanin elimden geleni yapiyorum. Gelismeleri de gozlemliyorum kardesimde. Ancak bu yetersizlik hissimden kurtulamiyorum. Ne yaparsam yapayim yeterli gelmiyormus gibi geliyor.
Turkiye' ye donunce pedagog destegi almali miyim kardesim icin? Kendim zaten uzun sure terapi gordum, istedigim zaman gidebilirim terapistime.
Kardesimi yetistirmede dogru yolda miyim, onerileriniz var mi? Ne olursa olsun kardesim icin yapamayacagim hicbir sey yok. Tek istegim mutlu, huzurlu, saglikli bir cocuk olmasi.
