- 15 Eylül 2017
- 14
- 3
- 32
-
- Konu Sahibi kahveliponcik
- #1
Bugün uyandigimda sersem gibiydim. Dünki gittigim okulun atmosferinin gerici ve modunun düsük olmasi beni etkilemis olmali ki sabah modum bir hayli düsüktü. öyle bir ruh halim vardi ki hayatimi, kendimi sorguladim. ben 25 yasinda hayatin hangi alaninda olursa olsun hala birsey elde edemeyen isvicre de dogmus büyümüs bir saf, narin, iyi kalpli, minyon 20 yasinda anca gösteren bir kizim.
Öncelikle herkese merhaba. Bu düsük ruh halimle gectim yeni aldigim bilgisyarimin karsisina ve hayatimi sorgularken kendimi bu sayfa da buldum. Kaliteli bir sayfa burasi. derdime derman belki de hayatima isik, tek basima kaldigim cölüme belki yön verir umuduyla geldim ve yaziyorum.
spontane baslicam yazima icimden gecenleri sizinle paylasmak hedefim. bakalim sonuclar ne olacak simdiden bir mutluluk sardi :)
Yukarida da belirttigim gibi 25 yasindayim. Ailem gurbetci maddi imkansizliklar yüzünden babam isci olarak geldi buraya ve ben burada dogdum. Cocuklugumu hatirladigimda ben sessiz, sakin, ilgi görmeyen, ailesi tarafindan birsey ögretilmeyen ama kendisi merakli, uslu, ögrenmeye acik bir kizdim, kendimi okulda yabanci, ait olmayan ve arkadaslik kuramayan (almanca eksikligi yüzünden cok cektim) olarak hatirliyorum. almanca yetersizligi yüzünden gittigim özel sinifimda ama az da olsa harika gecirdigim bir cocukluk hatirliyorum.. ileri siniflara geldigimde hep farkli olan oldum, sessiz icine kapanik. kimse benle bu yüzden de ilgilenmiyordu. nasil yasamisim ben de bilmiyorum. türk oldugum icin hafta da bir türk okuluna giderdik. ve orasi benim ait oldugumu hissettigim tek yerdi. cok basariliydim, hatta kitaplikta duran kitaplari karistiriyordum ve ögretmenimden kitap istemistim okumak icin. evde buldugum fransizca kitaptan kelimeler ögreniyordum daha 8 yasindayken okuma yazmanin verdigi mutlulukla. okulda odamizi cizmemiz istenmisti hosuma gitmis olmali ki bir mimar gibi eve gelir hayalimdeki odayi kagida dökerdim cizgilerle. cocuklugum böyle buruk gecti tek basina kimseden yardim almayarak. annem babam bu konuda bana yardim edemezlerdi ki onlar benim kalbimi kirmayan birtanecik varliklarim.
Neye büyüdük derken meslek secimine geldik. tabi yüksek bisey bekleyemeyiz yardim da yok. satista bi meslek buldum 3 sene sabir ede ede bitirdim meslek sahibiyim satis alaninda wow ne büyük bir basari. istemedigim hayati yasamak istemiyordum. biliyordum ben akilliyim, zekiyim, satis alanina da ait hissetmiyordum kendimi.. okula devam etmeye karar verdim. bi kac cabadan sonra okula giris sinavini kazandim 1 senede okuyarak lise mezunu kivamina geldim. bu okulu bitirene kadar da psikolojikmen cok kötü durumdaydim sinifimdaki insanlar beni cok disladi. ben hep icime kapandim. hirsli ve kendisini gösteren biri olmadigimdan cok etkilendim ve daha cok icime kapanmistim.. derken okuk bitti.. etrafimda cocuklarla ilgili bir sey yap diyenler oldu basta afalladim ne alaka dedim ama baktim ki cocuklari seviyormusum ve ben sakin yapimla anlatabiliyormusum güzelce, ve hatta matematik anlattigim bir kiz da cok güzel anlatiosun felan demisti dedim tamam ögretmenlik tam bana göre ben anasinifi arti ilkokul ögretmeni olayim. ona da 1 sene hazirlik kursu vardi ona gittim ve sonunda sinav vardi. ben o sene simardim ilk defa. hic simarmamisim hayatimda cok güzeldi cok cool bir hissi vardi ve ne yazik ki o kurs sonundaki sinavi kil payi gecemedim. benim sucum cünkü cabalamamistim... derken issizdim is bulayim para kazanayim bi daha girerim sinava dedim ve 1 senem daha kayboldu.. bir is buldum satista bu sefer de ordaki calisanlar beni cok üzdü. orada adeta cok ama cok hassas oldugumu hissettim. eve geldigimde hep agladim.. ise odaklanamadigim icin yapamiyordum dogru dürüst.. unutkanlastim.. buda beni salak bir duruma düsürdü herkesin nefretini kazandim ve orada calismak cok zor geliyordu bana. psikolojikmen kötü bir durumdaydim ve 10 ay sonra ciktim.. ögretmenlik sinavina tekrar girdim ve tabii yine kazanamadim.. derken cocuklari gördükce onlarla oldukca sogudum. her seyden soguma evresine girdim. hayatimda sevgi göremiyordum kimseden, ilgi hic.. dedim neyse bir arastirma yapayim ne okuyabilirim diye.. bilgisayar müendisligi bitirmis bir arkadasi gördükten sonra bir denyeyim dedim basladim bana göre olmadigini anladim... arastirmalarimda bir aksam okulu buldum. ona basladim ona gidiyorum simdilik 2 sene sürecek ve akabinde üniversiteye girebilecegim ve ögretmenlik okumak icinde direk aliniyorum anlicaniz seceneklerim daha cok. o 1 yillik okudugum okulla yani lise mezunu kivamindakiyle üniversiteye direk alinmiyorum.. ama koskoca 2 sene. bu aksam okulu bitince ben 27 olcam ve 27 yasinda uniye baslicam.. cok uzun geliyor. sonra insan düsünüyor ben hic mi evlenmicem.. neden kimse yok hayatimda diyor.. gönül islerinde de hayatta oldugu gibi pek sansli sayilmam en son ki iliskim baslamadan bitti birazda onun acisi var iste.. öyle.. uzun lafin kisasi ben ne okuyacagimi bilmiyorum eger uniyi bile kazansam.. hayatimda bir sey elde edemedim 25 yasindayim ve bu beni cok ama cok üzüyor.. Türkiye ye gidip tarih okumak aslinda tam benlik buraya ait hissetmiyorum kendimi. su an ki sinifim iyi ama ait hissedemiyorum kendimi. gecen muhabbet dolu bir gün gecirdik hatta bir cocuk bile bana psikolojik analiz yapti sen yerini bulamamissin henüz dedi.. sinifta ve toplumda dedi sasirdim.. belirsizlik hissediyorum sende dedi.. icine kapali degilsin ama sessiz adim atmayan ve etrafinda duvarlar örensin dedi.
acikcasi ben insanlara yaklasamiyorum evet.. inanin bana sinifin karsisinda konusmak bana cok agir geliyor almanca konustugumda bir yanlis yapicam yine yabanci damgasi yicem diye cok ama con korkuyorum. accayip bir korku olustu bende birseyi yanlis yapicam diye.
biraz olsun rahatladim buraya yazarak.. lütfen kusura bakmayin yordum sizi zamaninizi aldim. ama cok birikmisti icerimdekiler ve birakmak zorundaydim.. sürekli agliyorum duygusal bosluk icerisindeyim. sevgi ilgi göremiyorum. söyle bana birisi icten samimi bir sekilde sarilsa da aglasam.. inanin o sarilacak kimse yok.. burcum yengec accayip hassasim.. cok cabuk etkileniyorum.. öyle iste... hakknizi helal edin.. bir hata ettimse aff ola..
Öncelikle herkese merhaba. Bu düsük ruh halimle gectim yeni aldigim bilgisyarimin karsisina ve hayatimi sorgularken kendimi bu sayfa da buldum. Kaliteli bir sayfa burasi. derdime derman belki de hayatima isik, tek basima kaldigim cölüme belki yön verir umuduyla geldim ve yaziyorum.
spontane baslicam yazima icimden gecenleri sizinle paylasmak hedefim. bakalim sonuclar ne olacak simdiden bir mutluluk sardi :)
Yukarida da belirttigim gibi 25 yasindayim. Ailem gurbetci maddi imkansizliklar yüzünden babam isci olarak geldi buraya ve ben burada dogdum. Cocuklugumu hatirladigimda ben sessiz, sakin, ilgi görmeyen, ailesi tarafindan birsey ögretilmeyen ama kendisi merakli, uslu, ögrenmeye acik bir kizdim, kendimi okulda yabanci, ait olmayan ve arkadaslik kuramayan (almanca eksikligi yüzünden cok cektim) olarak hatirliyorum. almanca yetersizligi yüzünden gittigim özel sinifimda ama az da olsa harika gecirdigim bir cocukluk hatirliyorum.. ileri siniflara geldigimde hep farkli olan oldum, sessiz icine kapanik. kimse benle bu yüzden de ilgilenmiyordu. nasil yasamisim ben de bilmiyorum. türk oldugum icin hafta da bir türk okuluna giderdik. ve orasi benim ait oldugumu hissettigim tek yerdi. cok basariliydim, hatta kitaplikta duran kitaplari karistiriyordum ve ögretmenimden kitap istemistim okumak icin. evde buldugum fransizca kitaptan kelimeler ögreniyordum daha 8 yasindayken okuma yazmanin verdigi mutlulukla. okulda odamizi cizmemiz istenmisti hosuma gitmis olmali ki bir mimar gibi eve gelir hayalimdeki odayi kagida dökerdim cizgilerle. cocuklugum böyle buruk gecti tek basina kimseden yardim almayarak. annem babam bu konuda bana yardim edemezlerdi ki onlar benim kalbimi kirmayan birtanecik varliklarim.
Neye büyüdük derken meslek secimine geldik. tabi yüksek bisey bekleyemeyiz yardim da yok. satista bi meslek buldum 3 sene sabir ede ede bitirdim meslek sahibiyim satis alaninda wow ne büyük bir basari. istemedigim hayati yasamak istemiyordum. biliyordum ben akilliyim, zekiyim, satis alanina da ait hissetmiyordum kendimi.. okula devam etmeye karar verdim. bi kac cabadan sonra okula giris sinavini kazandim 1 senede okuyarak lise mezunu kivamina geldim. bu okulu bitirene kadar da psikolojikmen cok kötü durumdaydim sinifimdaki insanlar beni cok disladi. ben hep icime kapandim. hirsli ve kendisini gösteren biri olmadigimdan cok etkilendim ve daha cok icime kapanmistim.. derken okuk bitti.. etrafimda cocuklarla ilgili bir sey yap diyenler oldu basta afalladim ne alaka dedim ama baktim ki cocuklari seviyormusum ve ben sakin yapimla anlatabiliyormusum güzelce, ve hatta matematik anlattigim bir kiz da cok güzel anlatiosun felan demisti dedim tamam ögretmenlik tam bana göre ben anasinifi arti ilkokul ögretmeni olayim. ona da 1 sene hazirlik kursu vardi ona gittim ve sonunda sinav vardi. ben o sene simardim ilk defa. hic simarmamisim hayatimda cok güzeldi cok cool bir hissi vardi ve ne yazik ki o kurs sonundaki sinavi kil payi gecemedim. benim sucum cünkü cabalamamistim... derken issizdim is bulayim para kazanayim bi daha girerim sinava dedim ve 1 senem daha kayboldu.. bir is buldum satista bu sefer de ordaki calisanlar beni cok üzdü. orada adeta cok ama cok hassas oldugumu hissettim. eve geldigimde hep agladim.. ise odaklanamadigim icin yapamiyordum dogru dürüst.. unutkanlastim.. buda beni salak bir duruma düsürdü herkesin nefretini kazandim ve orada calismak cok zor geliyordu bana. psikolojikmen kötü bir durumdaydim ve 10 ay sonra ciktim.. ögretmenlik sinavina tekrar girdim ve tabii yine kazanamadim.. derken cocuklari gördükce onlarla oldukca sogudum. her seyden soguma evresine girdim. hayatimda sevgi göremiyordum kimseden, ilgi hic.. dedim neyse bir arastirma yapayim ne okuyabilirim diye.. bilgisayar müendisligi bitirmis bir arkadasi gördükten sonra bir denyeyim dedim basladim bana göre olmadigini anladim... arastirmalarimda bir aksam okulu buldum. ona basladim ona gidiyorum simdilik 2 sene sürecek ve akabinde üniversiteye girebilecegim ve ögretmenlik okumak icinde direk aliniyorum anlicaniz seceneklerim daha cok. o 1 yillik okudugum okulla yani lise mezunu kivamindakiyle üniversiteye direk alinmiyorum.. ama koskoca 2 sene. bu aksam okulu bitince ben 27 olcam ve 27 yasinda uniye baslicam.. cok uzun geliyor. sonra insan düsünüyor ben hic mi evlenmicem.. neden kimse yok hayatimda diyor.. gönül islerinde de hayatta oldugu gibi pek sansli sayilmam en son ki iliskim baslamadan bitti birazda onun acisi var iste.. öyle.. uzun lafin kisasi ben ne okuyacagimi bilmiyorum eger uniyi bile kazansam.. hayatimda bir sey elde edemedim 25 yasindayim ve bu beni cok ama cok üzüyor.. Türkiye ye gidip tarih okumak aslinda tam benlik buraya ait hissetmiyorum kendimi. su an ki sinifim iyi ama ait hissedemiyorum kendimi. gecen muhabbet dolu bir gün gecirdik hatta bir cocuk bile bana psikolojik analiz yapti sen yerini bulamamissin henüz dedi.. sinifta ve toplumda dedi sasirdim.. belirsizlik hissediyorum sende dedi.. icine kapali degilsin ama sessiz adim atmayan ve etrafinda duvarlar örensin dedi.
acikcasi ben insanlara yaklasamiyorum evet.. inanin bana sinifin karsisinda konusmak bana cok agir geliyor almanca konustugumda bir yanlis yapicam yine yabanci damgasi yicem diye cok ama con korkuyorum. accayip bir korku olustu bende birseyi yanlis yapicam diye.
biraz olsun rahatladim buraya yazarak.. lütfen kusura bakmayin yordum sizi zamaninizi aldim. ama cok birikmisti icerimdekiler ve birakmak zorundaydim.. sürekli agliyorum duygusal bosluk icerisindeyim. sevgi ilgi göremiyorum. söyle bana birisi icten samimi bir sekilde sarilsa da aglasam.. inanin o sarilacak kimse yok.. burcum yengec accayip hassasim.. cok cabuk etkileniyorum.. öyle iste... hakknizi helal edin.. bir hata ettimse aff ola..
Son düzenleme: