ilk zamanlarımızı düşünüyorum, benim eşimin babası 20 yıl kadar önce vefat etmiş, bi anne bi abla bi kız kardeşi var... yani evdeki tek erkek... kv me gelen misafirler falan da sadece kadınlar olurmuş ve küçük yaşlardan itibaren "misafir geldi hadi sen kahveye" gibi bi durum olmuş. evlendik adam evde durmaz.... ki ben nişanlıyken telde konuşuyoruz falan, nerdesin kahvede, ne yapıyosun kahvedeyiz arkadaşlarla...vb. çok uyarmıştım. evlendiğimizde de böyle mi olacak, istemem ben böyle olmasını...gibi. sonra tabi evlendik, yemek yiyo azcık oturuyo ben bi çıkıp geliyim, yada ne biliyim sigarası bitiyo almaya diye gidiyo bikaç saat sonra geliyo falan.... hatta her kahve dönüşü suratımın asık olmasından şikayet etmeye başladı, bi şikayetçi hatun benmişim..... bi gün dedim ki evde huzurun yok mu tatlım, ben çok mu tadını kaçırıyorum.... o mu bu mu bi sürü bi şey sordum... hayır ne alakası var dedi. peki dedim yeni evli biri her gün kahveye gidiyosa, arkadaşları ne düşünür ne konuşur tahmin edemiyo musun???? normalde bizim şu an tavşanlarla yarışır halde birbirimizin tototsundan ayrılmamamız gerekirken sen sürekli dışardasın, ben dışarı çıkma yada arkadaşlarınla görüşme demiyorum ki manyak mıyım böyle bi şey diyim ama nişanlıyken de uyardığım gibi haddimi aşma raddesindeyim(haftada 2 en fazla, arasıra olmak kaydıyla 3 olur sesim çıkmaz ama aşarsa ben de haddimi aşarım demiştim.) dedim. bitti çok şükür, gerçi sonrasında da hangi arkadaşını görsek arada izin verde yüzünü görelim yenge diyolar
zincir vuruyom ben evde adama çıkamaz öyle her zaman
diyom... ilk zamanlar buna da sinir oluyo açıklamaya çalışıyodum....
kıyas değil, zaten seninkinin durumu apayrı, ayrı bi vaka.... aile tamam uyarmalı da, zaten senin adam da sorun çok, hatırladığım kadarıyla kendinden yaşça oldukça küçük kişilerle arkadaş, onlarla futbol falan oynuyodu ailesinin sitesinde...
zaten kavga da etmişsiniz biraz daha geriden izlemene sebep olsun bu, az bekle bakalım tartışmadan hiç bi laf söylemeden.....