Yavru kedi sahiplendim amaa…

Merhaba arkadaşlar, forumun eski üyelerindenim. Eskisi gibi aktif olamıyorum çocuk, iş vs derken ama biliyorum ki insanlar’ın birbirine yardım ettiği, fikir verdiği bir platform..

Bazı korkularımdan bahsetmek istiyorum. Umarım bana ve benim gibi olan herkese bu konunun faydası olur. Ben çok korkak bir insanım arkadaşlar, bebekken bile her şeyden korkan, ürken, uykularımda sıçrayan bir bebekmişim.

Dentofobi diye bir konumda var onu yendim çok şükür, şu an 5 tane implantım var.😌

Lafı daha fazla uzatmadan konuya geçmek istiyorum. Her türlü kanatlı, kanatsız hayvan fobim var. Kedi, köpek görünce yolumu değiştirmedim hiç ama köpeklerin en fazla başını okşamaktan öteye gidemedim. O da hayatım boyunca bir elimin 5 parmağını geçmez herhalde, hani dur şu köpeği seveyim olmadı hiç..

Bir yerde yemek yersek ve kediler varsa ben asla rahat olamam ayaklarımı toplarım ve gözüm sürekli masanın altındadır. Ama oğluma hiç bir şekilde engel olmadım. Benim gibi olmasını istemedim.

Hep hayvanlara yaklaşsın, sevsin istedim öyle de oldu. Kedi görünce sevmeden duramazdı, köpek görünce sarılırdı ben o sevmeye giderken gözlerimi kapatırdım ya tepki verirse diye ama yine de asla dur ısırır vs diye engel olmadım.

Hep kendimi bir hayvanı sahiplendiğimi hayal ederdim, oğlumda hayvanları çok sevince radikal bir kararla yavru cins kedi sahiplendim. Çünkü gerçekten bağ kurmak doya doya sevmek istiyorum. Lakin yavrumuz 3 haftadır bizimle ben sadece kediyi sabit yatıyorken sırtını okşamaktan öteye gidemiyorum. 🥹

Kızım, canım diyorum gıırrlıyor yani bu kadar çok sevip doyasıya dokunamamak çok tuhaf, bu durum beni çok üzüyor.

İçim gidiyor resmen, daha yavru bazen oyunlar yapıyor zıplıyor, koşuyor ben odaya giremiyorum. Çoğunlukla mutfakta takılıyorum. Maması, kum temizliği her şeyi bende. Eşime her gün kızım nasıl deyip resmini istiyorum🥹

Ve büyüyor.. İlk evimize geldiğinde avuç içi kadardı şimdi iki avuç içi kadar oldu. Şu halleri bir daha geri gelmeyecek, daha fazla kaçırmak istemiyorum..

Ne yapabilirim?
Nasıl aşabilirim?
Herkese şimdiden çok teşekkür ediyorum..🙏🏻
Bence kendinizi zorlamanız işleri dahada kötüleştirir uzaktan sevmeye devam edın. Henüz yeni sayılır zamanla kabullenip alışacagınıza inanıyorum.
 
Ben de kediden çok korkan biriydim hala da tam yenemedim.2 hafta önce yavru kedi sahiplendik cins kedi scottish fold.Şaka gibi ama kedinin yanından geçemeyen ben elliyorum seviyorum kucağıma alıyorum öpüyorumm ve aşığım resmen.Ama sorun şu ki kucağıma koyduğumda yukarı doğru atliyor ve çok ani hareketleri var o günden sonra kucağıma alamiyorum ve tam bir kucak delisi hep yanıma gelmek istiyo o gelince koltuk degistiryorum çok üzgünüm 2 gündür ağlıyorum sevilmek istiyor ama kucağıma alamiyorum
 
Merhaba arkadaşlar, forumun eski üyelerindenim. Eskisi gibi aktif olamıyorum çocuk, iş vs derken ama biliyorum ki insanlar’ın birbirine yardım ettiği, fikir verdiği bir platform..

Bazı korkularımdan bahsetmek istiyorum. Umarım bana ve benim gibi olan herkese bu konunun faydası olur. Ben çok korkak bir insanım arkadaşlar, bebekken bile her şeyden korkan, ürken, uykularımda sıçrayan bir bebekmişim.

Dentofobi diye bir konumda var onu yendim çok şükür, şu an 5 tane implantım var.😌

Lafı daha fazla uzatmadan konuya geçmek istiyorum. Her türlü kanatlı, kanatsız hayvan fobim var. Kedi, köpek görünce yolumu değiştirmedim hiç ama köpeklerin en fazla başını okşamaktan öteye gidemedim. O da hayatım boyunca bir elimin 5 parmağını geçmez herhalde, hani dur şu köpeği seveyim olmadı hiç..

Bir yerde yemek yersek ve kediler varsa ben asla rahat olamam ayaklarımı toplarım ve gözüm sürekli masanın altındadır. Ama oğluma hiç bir şekilde engel olmadım. Benim gibi olmasını istemedim.

Hep hayvanlara yaklaşsın, sevsin istedim öyle de oldu. Kedi görünce sevmeden duramazdı, köpek görünce sarılırdı ben o sevmeye giderken gözlerimi kapatırdım ya tepki verirse diye ama yine de asla dur ısırır vs diye engel olmadım.

Hep kendimi bir hayvanı sahiplendiğimi hayal ederdim, oğlumda hayvanları çok sevince radikal bir kararla yavru cins kedi sahiplendim. Çünkü gerçekten bağ kurmak doya doya sevmek istiyorum. Lakin yavrumuz 3 haftadır bizimle ben sadece kediyi sabit yatıyorken sırtını okşamaktan öteye gidemiyorum. 🥹

Kızım, canım diyorum gıırrlıyor yani bu kadar çok sevip doyasıya dokunamamak çok tuhaf, bu durum beni çok üzüyor.

İçim gidiyor resmen, daha yavru bazen oyunlar yapıyor zıplıyor, koşuyor ben odaya giremiyorum. Çoğunlukla mutfakta takılıyorum. Maması, kum temizliği her şeyi bende. Eşime her gün kızım nasıl deyip resmini istiyorum🥹

Ve büyüyor.. İlk evimize geldiğinde avuç içi kadardı şimdi iki avuç içi kadar oldu. Şu halleri bir daha geri gelmeyecek, daha fazla kaçırmak istemiyorum..

Ne yapabilirim?
Nasıl aşabilirim?
Herkese şimdiden çok teşekkür ediyorum..🙏🏻
Kızımda sizin kadar olmasada hayvanlardan korkardı şimdi evde kedi var öpmeler, sırtına alıp gezdirmeler vs vs ... Zamanla alışırsınız ama kendinizi kasmayın rahat olun.
 
Merhaba arkadaşlar, forumun eski üyelerindenim. Eskisi gibi aktif olamıyorum çocuk, iş vs derken ama biliyorum ki insanlar’ın birbirine yardım ettiği, fikir verdiği bir platform..

Bazı korkularımdan bahsetmek istiyorum. Umarım bana ve benim gibi olan herkese bu konunun faydası olur. Ben çok korkak bir insanım arkadaşlar, bebekken bile her şeyden korkan, ürken, uykularımda sıçrayan bir bebekmişim.

Dentofobi diye bir konumda var onu yendim çok şükür, şu an 5 tane implantım var.😌

Lafı daha fazla uzatmadan konuya geçmek istiyorum. Her türlü kanatlı, kanatsız hayvan fobim var. Kedi, köpek görünce yolumu değiştirmedim hiç ama köpeklerin en fazla başını okşamaktan öteye gidemedim. O da hayatım boyunca bir elimin 5 parmağını geçmez herhalde, hani dur şu köpeği seveyim olmadı hiç..

Bir yerde yemek yersek ve kediler varsa ben asla rahat olamam ayaklarımı toplarım ve gözüm sürekli masanın altındadır. Ama oğluma hiç bir şekilde engel olmadım. Benim gibi olmasını istemedim.

Hep hayvanlara yaklaşsın, sevsin istedim öyle de oldu. Kedi görünce sevmeden duramazdı, köpek görünce sarılırdı ben o sevmeye giderken gözlerimi kapatırdım ya tepki verirse diye ama yine de asla dur ısırır vs diye engel olmadım.

Hep kendimi bir hayvanı sahiplendiğimi hayal ederdim, oğlumda hayvanları çok sevince radikal bir kararla yavru cins kedi sahiplendim. Çünkü gerçekten bağ kurmak doya doya sevmek istiyorum. Lakin yavrumuz 3 haftadır bizimle ben sadece kediyi sabit yatıyorken sırtını okşamaktan öteye gidemiyorum. 🥹

Kızım, canım diyorum gıırrlıyor yani bu kadar çok sevip doyasıya dokunamamak çok tuhaf, bu durum beni çok üzüyor.

İçim gidiyor resmen, daha yavru bazen oyunlar yapıyor zıplıyor, koşuyor ben odaya giremiyorum. Çoğunlukla mutfakta takılıyorum. Maması, kum temizliği her şeyi bende. Eşime her gün kızım nasıl deyip resmini istiyorum🥹

Ve büyüyor.. İlk evimize geldiğinde avuç içi kadardı şimdi iki avuç içi kadar oldu. Şu halleri bir daha geri gelmeyecek, daha fazla kaçırmak istemiyorum..

Ne yapabilirim?
Nasıl aşabilirim?
Herkese şimdiden çok teşekkür ediyorum..🙏🏻
Ben kedilere dokunamazdım. Ama şimdi aynı evde aynı yatakta uyuyoruz.Kendi yatağı var benle uyuyor. Anneciğim diyorum canımdan çok seviyorum.Şarkılar söylüyorum ona. Dışarda olsam ona kavuşmak için oyalanmadan eve geliyorum. Ben uyurken beni uyandırıp oyun oynamak istiyor. Sürekli adım adım peşimden bütün evi turluyoruz. Bütün bunlar zamanla oldu. Birbirimizin sevgisini hissettik. Bana güvendi. Zaman, zaman sabredin. Rabbim bütün dilsiz masum canlarımıza sağlıklı mutlu uzun ömürler versin inşallah.
 
X