Eşinizin kucağında alıştırma yaparak başlayabilirsiniz en azından korkunuz biraz geçer sonrasında oyunlar karşılıklı alışma evresi kucağa bodoslama almaya başlarsınız zaten zamanla.
Mümkün olduğunca çok sev oturunca kucağına gelmesine izin ver. 2 gün önce kaybettik biz kızımızı. Sarılıp öperdim burnundan yanağından kafasından partilerini bile öperdim güzel kızımınMerhaba arkadaşlar, forumun eski üyelerindenim. Eskisi gibi aktif olamıyorum çocuk, iş vs derken ama biliyorum ki insanlar’ın birbirine yardım ettiği, fikir verdiği bir platform..
Bazı korkularımdan bahsetmek istiyorum. Umarım bana ve benim gibi olan herkese bu konunun faydası olur. Ben çok korkak bir insanım arkadaşlar, bebekken bile her şeyden korkan, ürken, uykularımda sıçrayan bir bebekmişim.
Dentofobi diye bir konumda var onu yendim çok şükür, şu an 5 tane implantım var.
Lafı daha fazla uzatmadan konuya geçmek istiyorum. Her türlü kanatlı, kanatsız hayvan fobim var. Kedi, köpek görünce yolumu değiştirmedim hiç ama köpeklerin en fazla başını okşamaktan öteye gidemedim. O da hayatım boyunca bir elimin 5 parmağını geçmez herhalde, hani dur şu köpeği seveyim olmadı hiç..
Bir yerde yemek yersek ve kediler varsa ben asla rahat olamam ayaklarımı toplarım ve gözüm sürekli masanın altındadır. Ama oğluma hiç bir şekilde engel olmadım. Benim gibi olmasını istemedim.
Hep hayvanlara yaklaşsın, sevsin istedim öyle de oldu. Kedi görünce sevmeden duramazdı, köpek görünce sarılırdı ben o sevmeye giderken gözlerimi kapatırdım ya tepki verirse diye ama yine de asla dur ısırır vs diye engel olmadım.
Hep kendimi bir hayvanı sahiplendiğimi hayal ederdim, oğlumda hayvanları çok sevince radikal bir kararla yavru cins kedi sahiplendim. Çünkü gerçekten bağ kurmak doya doya sevmek istiyorum. Lakin yavrumuz 3 haftadır bizimle ben sadece kediyi sabit yatıyorken sırtını okşamaktan öteye gidemiyorum.
Kızım, canım diyorum gıırrlıyor yani bu kadar çok sevip doyasıya dokunamamak çok tuhaf, bu durum beni çok üzüyor.
İçim gidiyor resmen, daha yavru bazen oyunlar yapıyor zıplıyor, koşuyor ben odaya giremiyorum. Çoğunlukla mutfakta takılıyorum. Maması, kum temizliği her şeyi bende. Eşime her gün kızım nasıl deyip resmini istiyorum
Ve büyüyor.. İlk evimize geldiğinde avuç içi kadardı şimdi iki avuç içi kadar oldu. Şu halleri bir daha geri gelmeyecek, daha fazla kaçırmak istemiyorum..
Ne yapabilirim?
Nasıl aşabilirim?
Herkese şimdiden çok teşekkür ediyorum..
Zamanla elinizden geldiğince koşup oynadığında hareket etmemeye özen gösterin sizde ona eşlik edin. Eğer sıçrayıp kaçarsanız o da sizden korkabilir. Aranızda kuvvetli bir bağ oluşmayabilir. Üstelik stres olup bağışıklığı bile düşebilir. O yüzden kedinin sağlığı için kendinizi törpüleyin. Aşıları tamsa veya tamamlayacaksanız hiçbir problem olmaz.Evet haklısınız bu arada british shorthair cinsi, yani şöyle o bana doğru gelince ben refleks olarak sabit duramıyorum aslında bana gelmiyor oda da koşuyor, zıplıyor koltukların altına giriyor ya ayağıma basarsa diye kaldırıyorum ya yandan koltuğa çıkarsa bir anda ben görürsem çığlık atar mıyım çünkü ben ani şeylere genelde sıçrarım elim ayağım titrer falan, kardeşlerim gece tuvalete gidemezlerdi rahatça, en sonunda kardeşim emekleyerek gidip gelmeye başlamıştı korkmamayım diye
Bunu istiyorum inanın kucağımda uyusun, ben seveyim onu falan, oğlumda her yerinden öpüyor bu arada 
Lütfen bir güncelleme ile paylaşım yapın buradan. Çok isterim.Bende böyle resim koyacağım inşallah
Bence korkunuz yok siz çok üzerinde duruyorsunuz. Bende dokunamam sokak hayvanlarına, köpekleri severim cins olursa ama kediye hiç dokunmak istemiyorum. Şu an yaşadıklarınız çok normal çok üzerinize gitmeyinEvinize sokmuşsunuz daha ne olsun.
Sakin olduğu zaman patilerine dokunun, sevin, ortasına bastırın tırnaklar çıksın. Patiye korkmadan dokunursanız gerisi gelir.
Sakin olduğu zaman patilerine dokunun, sevin, ortasına bastırın tırnaklar çıksın. Patiye korkmadan dokunursanız gerisi gelir.
British ise kucaktan çok hoşlanmaz. Kendini atmaya çalışır muhtemelen, o sizi daha çok korkutabilir. Oturur pozisyonda kucaklayabilirsiniz. Yine de bir britishi kucaklamamak daha iyi bir seçenek. Cidden nefret ediyorlar çünkü
Biraz rahatlamaya ihtiyacınız var hepsi buHiç dokunamıyor değilim en azından ve sahiplendim.. Kendimi telkin etmeye çalışıyorum aynı zamanda, ben bir an önce olsun istiyorum da sanırım kafama takıyorum
bende hiç belli etmeden büyüttüm çocuklarımı kedilere karşı korku demiyim de böyle onların yumuşluğu ve cırlamaları içimi ürpertirdi. Yemek yediğim yerde kedi olunca rahat edemezdim. Bilmiyorum belki çocukluktan kalma korkuturlardı ya eskiden, korkuttular mı bilmiyorum da.. Annem çok titizdi. Çocuklar öyle olmasın belli etmiyim derken birde ev bahçeli olunca epey alıştım. Kızım çok istiyor şimdi ama hala cesaret edemiyorum. Köpek olsa hiç düşünmem, onun da bakımına yetişemeyiz. Siz benden bir adım öndesiniz yani öyle düşünün 
Aaa süper sosyal british’e denk gelmişsiniz o zaman. Şanslıymışsınız. Benimki zorla yakalayıp kucaklayınca kafasını çeviriyor, havaya bakıyorEşimin kucağında çok uyurdu ilk haftalarda, hala eşimin kucağına gelmek ister. Oğlum alıyor göğsüne evi turlatıyor. Ama kuzenlerimin falan kucaklarından hep kaçmaya çalışmıştı. Yani böyle koluma alsam biraz sırtını sevsem diyordum ama onun gelmesini beklemek daha iyi olacak sanırım kucak meselesinde
Tabi ki günde sekiz kez kucaklanmaktan kaçamıyor Britishler yukarıda bir arkadaşın da yazdığı gibi çok sırnaşılmasından hoşlanmıyor.Benim kedilerim genelde tekirdi.Paylaşırım tabikii
Evet şaşırıyorum 3 haftada o kadar büyüdü kii 1.resim ilk hafta, 2.resim dün çekildiAaa süper sosyal british’e denk gelmişsiniz o zaman. Şanslıymışsınız. Benimki zorla yakalayıp kucaklayınca kafasını çeviriyor, havaya bakıyor
Kovalamaca da oynayabilirsiniz, size doğru koşmamış olur. Kağıt top yapıp uzağa atın ona doğru koşar o. Yavaş yavaş hareketine alışırsınız. Hızlı büyüyüp bir ayı yavrusu boyutlarına gelecek çünkü, ne kadar çabuk alışırsanız o kadar iyi sizin için.
