Çok üzüldüm konu sahibesi... Böyle durumlarda hep kendimi düşünüyorum, nasıl yaşlanacağım, ben böyle olsam ne olur diye.. O yüzden duygusal olmadan konuyu ele almam zorlaşıyor. Huzurevleri kötü yerler değil ama bir annenin doğuma kadar olan süreçte bile evladı için o kadar emeği varken ömrünün son demlerinde yalnızlaştırılmasına, uzağa verilmesine dayanamıyorum şahsen. İnsan empati yapınca yüreğine çok dokunuyor.
Ama zor mu zor bir durum bu. Yaşamayan sizi anlayamaz. Zorlu bir imtihan. Yukarıda yeşil reçeteli ilacın yaramamasına imkan yok gibi bir yorum gördüm. Asla öyle değil maalesef bunu bizzat tecrübe etmiş ve onlarca ilaç değişikliğine gitmiştik biz de zamanında. Anlaşılması güç ama olmayınca olmuyor gerçekten. Elden en fazla gelebilecek şey yardımlaşma olur sanırım. Anneannenizin çocukların her birinde eşit bir şekilde kalması gerekir. Bir de yapabilecek durumdaysa sevebileceği hobi tarzı işlerle ilgilense belki size bu kadar sarmaz. Allah yardımcınız olsun.