İlacı bıraktım, risperdal, bana 7 aydan 25 kilo artışı ve regl olamamak kaldı. Evet 7 ayda sadece iki kez regl oldum. O da ilacı kullanmaya başladığım sıralarda ve 4 ay önce 2 haftalık aramda oldum. Ve o da sadece 2 gün. Ki bir kere bile regl günü şaşmamış insanım.
İlaçlarımı kullanmaya başladığım sıralarda sinir krizleri geçiriyordum, dolmuşta, kuzenimin yurdunda, kafede. Ananemin üstüne yün şişiyle yürüdüğüm zamanlar oldu. Sürekli herkese Allah belanı versin demekle geçti günlerim. Çok güzel kıvırcık saçlarımı deli gibi kestim neredeyse sıfıra vurduracak şekilde olmuştu, kuaför biraz kurtardı ama kısacık kaldı. Sürekli eğer karnımı bıçaklarsam tüm pisliğin çıkacağını düşünüyordum. Deliriyordum. Belki de delirmiştim. Ta ki psikiyatrıma bağırmamla son buldu. 'sen bi bok hak etmiyorsun ilaçlarımı yaz defolup gideceğim, ne bakıyorsun salak salak yazsana ilaçlarımı' diye hastaneyi inlettim. Sonra risperdal yazdı evet bedenimi alt üst etti ama beni delirmekten kurtardı, onu kullandığımdan beri bir erkekle görüşmedim bile, beni öyle kontrol altına aldı ki, Allah'a bir kere isyan etmedim, ailemi rahatlattı, mutluluk huzur getirdi. Ama regl olamıyordum işte, menopoza girmiş gibiydim. Onunla vedalaşmak zorunda kaldım. İlk defa birini ben tek ettim.
Şimdi ise o içimdeki yoldan çıkmış lullaby su yüzüne çıktı. Açıl (kapalıyım), tekrar piercing tak, iç, saçlarını kırmızıya boya, sokakta işe, sokakta seviş, yoldan çık artık ne duruyorsun? Sakın yanlış anlaşılmasın çok güzel kapalıyım hatta herkes imrenir bana. Ferace giyerim, makyaj asla yapmam, ferace giymediğimde de süslü püslü yerine edepli giyinirim, dar giymem. Ama işte açıl diyor o. Açılmak istemiyorum.
Allah'a küstürüyor beni. Çok kızgınım O'na. Neden bana yardım etmiyor? İlaçların yardımını istemiyorum ben. Tek başıma bu hayatta yaşamak, edepli bir kız olmak istiyorum. Bana öneri vermenizi istemiyorum. Çünkü siz beni kendiniz gibi sanarak cevap vereceksiniz. Ben ruh hastası, aklı başında olmayan biriyim. Sizin önerileriniz normal insanlara işliyor.
Çok korkuyorum. Nefret ediyorum bu içimdeki o kaltak karıdan. Hayır bu ben değilim. Öyle olsaydım bunları yapmazdım; bu ilacı kullandığım bu 7 ayda bir kere isyan etmedim, orucumu tam tuttum, sürekli namaz kılmaya çalıştım, her daim zikrettim, tespih çektim, verdiğine vermediğine şükrettim, öteki dünyayı düşündüm hep, bir erkekle dahi buluşmadım, bir kere sinir krizi geçirmedim, ailemle aramı hep iyi tuttum, kendimden emin gibi davrandım.
Şimdi ise içimdeki dalgalanmalara ayak uyduramıyorum. Dün kuzenimle dışarı çıktık akşam 'acayip enerjiğim gezip tozalım be' dedim. Ve yarım saat sonra 'çok uykum geldi sıkıldım eve gidelim' dedim. Yarım saat sonra yine mutluydum. 1 saat sonra gözlerim dolu olmuştu.
O ilacı kullanmak istemiyorum hatta hiç ilaç kullanmak istemiyorum. Allah sevmiyor mu beni? Neden bana yardım etmiyor? Neden bana ruh hastalıkları verdi? Neden günah işlememe izin veriyor? Sakın ama sakın 'sin bilirik yıpıyısın Allah'ın hiçbir sıçı yık' demeyin. Kendim yapsaydım ağlaya ağlaya hiç sevmediğim adamla birlikte olmazdım, içki içerken yudumlaya yudumlaya götürmek yerine bir anda dikip kurtulmayı istemezdim
zorunluluk gibiymiş. 9 yaşıma dönmek istiyorum, taciz edilmeden, tek başıma koşup oynadığım, hayatı gerçekten bilerek yaşadığım o günlere.
Yaşayamıyorum. İntihar etmek de istemiyorum. Çünkü Allah'a ne diyeceğimi bilmiyorum, ailem ardımdan yıkılır. Ama yıldım. Şimdi balkona çıkıp 'beni kurtarın' diye bağırmak istiyorum. Tekrar kendime, etrafıma zarar verdiğim günlere gitmek istemiyorum. Bir insan hiç mi yaşamaz mı? Zayıflamak istiyorum, sevgilim olsun istiyorum, sadece onun yanında özgürleşeceğim ama bana cinsellik anlamda hiçbir şekilde dokunmayacak adamı istiyorum, beni olduğum gibi kabul edecek.
Ben delirmek istemiyorum. Ama hastaneye kapatılmak istiyorum. İyileşeceğim ama kimsenin olmayacağı bir hastane. Oradan çıkınca hayata yeniden başlayacağım bir hayat istiyorum. Ben yaşamak istiyorum. Günahı kendim seçip, sevabını bilerek işleyeceğim bir hayat. Gülmeyi, ağlamayı, sinirlenmeyi kontrol edeceğim bir hayatı.
Ne yaşadım ki?
İlaçlarımı kullanmaya başladığım sıralarda sinir krizleri geçiriyordum, dolmuşta, kuzenimin yurdunda, kafede. Ananemin üstüne yün şişiyle yürüdüğüm zamanlar oldu. Sürekli herkese Allah belanı versin demekle geçti günlerim. Çok güzel kıvırcık saçlarımı deli gibi kestim neredeyse sıfıra vurduracak şekilde olmuştu, kuaför biraz kurtardı ama kısacık kaldı. Sürekli eğer karnımı bıçaklarsam tüm pisliğin çıkacağını düşünüyordum. Deliriyordum. Belki de delirmiştim. Ta ki psikiyatrıma bağırmamla son buldu. 'sen bi bok hak etmiyorsun ilaçlarımı yaz defolup gideceğim, ne bakıyorsun salak salak yazsana ilaçlarımı' diye hastaneyi inlettim. Sonra risperdal yazdı evet bedenimi alt üst etti ama beni delirmekten kurtardı, onu kullandığımdan beri bir erkekle görüşmedim bile, beni öyle kontrol altına aldı ki, Allah'a bir kere isyan etmedim, ailemi rahatlattı, mutluluk huzur getirdi. Ama regl olamıyordum işte, menopoza girmiş gibiydim. Onunla vedalaşmak zorunda kaldım. İlk defa birini ben tek ettim.
Şimdi ise o içimdeki yoldan çıkmış lullaby su yüzüne çıktı. Açıl (kapalıyım), tekrar piercing tak, iç, saçlarını kırmızıya boya, sokakta işe, sokakta seviş, yoldan çık artık ne duruyorsun? Sakın yanlış anlaşılmasın çok güzel kapalıyım hatta herkes imrenir bana. Ferace giyerim, makyaj asla yapmam, ferace giymediğimde de süslü püslü yerine edepli giyinirim, dar giymem. Ama işte açıl diyor o. Açılmak istemiyorum.
Allah'a küstürüyor beni. Çok kızgınım O'na. Neden bana yardım etmiyor? İlaçların yardımını istemiyorum ben. Tek başıma bu hayatta yaşamak, edepli bir kız olmak istiyorum. Bana öneri vermenizi istemiyorum. Çünkü siz beni kendiniz gibi sanarak cevap vereceksiniz. Ben ruh hastası, aklı başında olmayan biriyim. Sizin önerileriniz normal insanlara işliyor.
Çok korkuyorum. Nefret ediyorum bu içimdeki o kaltak karıdan. Hayır bu ben değilim. Öyle olsaydım bunları yapmazdım; bu ilacı kullandığım bu 7 ayda bir kere isyan etmedim, orucumu tam tuttum, sürekli namaz kılmaya çalıştım, her daim zikrettim, tespih çektim, verdiğine vermediğine şükrettim, öteki dünyayı düşündüm hep, bir erkekle dahi buluşmadım, bir kere sinir krizi geçirmedim, ailemle aramı hep iyi tuttum, kendimden emin gibi davrandım.
Şimdi ise içimdeki dalgalanmalara ayak uyduramıyorum. Dün kuzenimle dışarı çıktık akşam 'acayip enerjiğim gezip tozalım be' dedim. Ve yarım saat sonra 'çok uykum geldi sıkıldım eve gidelim' dedim. Yarım saat sonra yine mutluydum. 1 saat sonra gözlerim dolu olmuştu.
O ilacı kullanmak istemiyorum hatta hiç ilaç kullanmak istemiyorum. Allah sevmiyor mu beni? Neden bana yardım etmiyor? Neden bana ruh hastalıkları verdi? Neden günah işlememe izin veriyor? Sakın ama sakın 'sin bilirik yıpıyısın Allah'ın hiçbir sıçı yık' demeyin. Kendim yapsaydım ağlaya ağlaya hiç sevmediğim adamla birlikte olmazdım, içki içerken yudumlaya yudumlaya götürmek yerine bir anda dikip kurtulmayı istemezdim
zorunluluk gibiymiş. 9 yaşıma dönmek istiyorum, taciz edilmeden, tek başıma koşup oynadığım, hayatı gerçekten bilerek yaşadığım o günlere.
Yaşayamıyorum. İntihar etmek de istemiyorum. Çünkü Allah'a ne diyeceğimi bilmiyorum, ailem ardımdan yıkılır. Ama yıldım. Şimdi balkona çıkıp 'beni kurtarın' diye bağırmak istiyorum. Tekrar kendime, etrafıma zarar verdiğim günlere gitmek istemiyorum. Bir insan hiç mi yaşamaz mı? Zayıflamak istiyorum, sevgilim olsun istiyorum, sadece onun yanında özgürleşeceğim ama bana cinsellik anlamda hiçbir şekilde dokunmayacak adamı istiyorum, beni olduğum gibi kabul edecek.
Ben delirmek istemiyorum. Ama hastaneye kapatılmak istiyorum. İyileşeceğim ama kimsenin olmayacağı bir hastane. Oradan çıkınca hayata yeniden başlayacağım bir hayat istiyorum. Ben yaşamak istiyorum. Günahı kendim seçip, sevabını bilerek işleyeceğim bir hayat. Gülmeyi, ağlamayı, sinirlenmeyi kontrol edeceğim bir hayatı.
Ne yaşadım ki?