- 1 Eylül 2018
- 1.192
- 858
- 123
- 27
- Konu Sahibi Sheldon_Cooper
-
- #1
İyi günler herkese.Uzun olacak o yüzden şimdiden kusura bakmayın,iç dökme yazısı bu.
Bu konuyu şu an açmayı düşünmüyordum ama artık çıkmaza girdiğimi hissediyorum.
Başlıktan da anlaşılacağı gibi yaşadığım şehirde hiç mutlu değilim.Şehir ismi vermek istemiyorum ama gerçekten burada bunalıyorum.Nefes bile alamamaya başladım artık.Görüşleri,hayata bakış açıları benimkinden tamamen farklı insanlarla yaşıyorum.Arkadaş çevresi,ilişkiler,muhatap olduğum insanların hepsi benim çok zıttım.Karakter olarak demiyorum çünkü karakter olarak zaten diğer insanlara pek benzemem,o yüzden bu konuda şikayetçi de olamam.
Düşünce yapısı olarak herkes benim çok çok zıttım.İnternet ortamından,başka şehirlerden başka ülkelerden arkadaş edinmeye başladım artık.
Eminim bu konuyu belki de haklı olarak farklı yorumlayan olacaktır o yüzden baştan söylüyorum,bu birilerini küçümseme,ben çok coolum çok zekiyim ondan bunlar yeaaa gibi bir trip değil.Konu birilerinin daha iyi ya da daha kötü olması değil.Konu aşırı farklılık.
Bana çok normal gelen bir şey onlara anormal gelir,bana çok anormal gelen bir şey onlara çok sıradan gelir.Hep böyle.
Anlaşabildiğim insanlar da yok değil tabii ama sık muhatap olduğum neredeyse herkesten bir şey anlamıyorum,onlar da benden anlamıyorlardır.
Mental sağlığım özellikle son yıllarda bu konu yüzünden çok etkilendi.Bazen durduk yere gün boyu sürekli ağlıyorum.Kendi kendime bir şeylere kızıyorum.Ortada bir şey yokken mutsuz oluyorum.Sonra da geçiyor umut dolu oluyorum.Ama artık olumsuz duygular iyice sıklaşmaya başladı.Aşık olmuyorum(bana göre erkek de pek yok zaten),sürekli sağlıksız ilişkilere bulaşıyorum.Sağlıksız tavırlar sergiliyorum.5 yıl önce yaşanan bir olayı aklıma getirip üzülüyorum.Evden dışarı artık çok az çıkıyorum.Onda da çoğunlukla istemeye istemeye,aynaya bakmaktan utanıyorum kendime de hiç bakmıyorum.Öz bakımımı bile zar zor yapıyorum.Kusma fobimi anksiyetemi zaten biliyorsunuz ama onun bu konuyla bir alakası yok.
Tabii ki bu kadar problemin tek sorumlusu mutsuz olduğum bir yerde yaşamak değil,benim gibi olup da hayatından zevk alabilen insanlar da var.Sorunun bende olduğunu da biliyorum.
Benim anlatmak istediğim şey mutsuz olduğum bir yerin beni bu kadar kötü etkilemesi ve başa çıkamıyor oluşum.
Çok daha büyük sıkıntıları olan insanlar var,bunlar biraz şımarıklık gibi gelebilir normaldir.Ben de daha büyük sorunlar yaşadım.Her şeyin anlamını yitirdiği zamanlarım da oldu.Genel olarak rahat büyüsem de gerçek sıkıntının ne olduğunu da biliyorum.
Ama böyle yaşamak da kolay değil,o yüzden kimseden bu sorunumu küçümsememesini rica ediyorum.Umarım kendimi anlatabilmişimdir.
Benimki gibi bir hayat veya süreç yaşayan var mı merak ediyorum.Ben yakında bu şehirden gideceğim,ama aklımda hep “Ya bir aksilik olursa” düşüncesi var.Çünkü geri dönme ihtimalimiz de var.
Sadece internetle nefes alabiliyorum artık,bir de doktorun verdiği bütün gün uyutan antidepresanla.Bazen panik atağı bile özlüyorum bu derin hisler yüzünden.Beni bu düşüncelerden ve gerçeklerden biraz olsun uzaklaştırıyor diye.
Bilmiyorum hayat görüşü ve bakış açısı farklılığı gerçekten bu kadar zorlayıcı mı yoksa ben mi çok abartıyorum ? Abarttığım bariz belli ama bu kadar etkileneceğimi hiç düşünmemiştim.İşin garibi doğduğumdan beri de aynı şehirde yaşıyorum.Ona rağmen böyle hissediyorum.
Bitti bu kadardı.Okuduysanız teşekkürler,okumadıysanız da bu siteyi kuran kişiye teşekkürler.İç dökecek bir yerimizin olması güzel bir şey.
Bu konuyu şu an açmayı düşünmüyordum ama artık çıkmaza girdiğimi hissediyorum.
Başlıktan da anlaşılacağı gibi yaşadığım şehirde hiç mutlu değilim.Şehir ismi vermek istemiyorum ama gerçekten burada bunalıyorum.Nefes bile alamamaya başladım artık.Görüşleri,hayata bakış açıları benimkinden tamamen farklı insanlarla yaşıyorum.Arkadaş çevresi,ilişkiler,muhatap olduğum insanların hepsi benim çok zıttım.Karakter olarak demiyorum çünkü karakter olarak zaten diğer insanlara pek benzemem,o yüzden bu konuda şikayetçi de olamam.
Düşünce yapısı olarak herkes benim çok çok zıttım.İnternet ortamından,başka şehirlerden başka ülkelerden arkadaş edinmeye başladım artık.
Eminim bu konuyu belki de haklı olarak farklı yorumlayan olacaktır o yüzden baştan söylüyorum,bu birilerini küçümseme,ben çok coolum çok zekiyim ondan bunlar yeaaa gibi bir trip değil.Konu birilerinin daha iyi ya da daha kötü olması değil.Konu aşırı farklılık.
Bana çok normal gelen bir şey onlara anormal gelir,bana çok anormal gelen bir şey onlara çok sıradan gelir.Hep böyle.
Anlaşabildiğim insanlar da yok değil tabii ama sık muhatap olduğum neredeyse herkesten bir şey anlamıyorum,onlar da benden anlamıyorlardır.
Mental sağlığım özellikle son yıllarda bu konu yüzünden çok etkilendi.Bazen durduk yere gün boyu sürekli ağlıyorum.Kendi kendime bir şeylere kızıyorum.Ortada bir şey yokken mutsuz oluyorum.Sonra da geçiyor umut dolu oluyorum.Ama artık olumsuz duygular iyice sıklaşmaya başladı.Aşık olmuyorum(bana göre erkek de pek yok zaten),sürekli sağlıksız ilişkilere bulaşıyorum.Sağlıksız tavırlar sergiliyorum.5 yıl önce yaşanan bir olayı aklıma getirip üzülüyorum.Evden dışarı artık çok az çıkıyorum.Onda da çoğunlukla istemeye istemeye,aynaya bakmaktan utanıyorum kendime de hiç bakmıyorum.Öz bakımımı bile zar zor yapıyorum.Kusma fobimi anksiyetemi zaten biliyorsunuz ama onun bu konuyla bir alakası yok.
Tabii ki bu kadar problemin tek sorumlusu mutsuz olduğum bir yerde yaşamak değil,benim gibi olup da hayatından zevk alabilen insanlar da var.Sorunun bende olduğunu da biliyorum.
Benim anlatmak istediğim şey mutsuz olduğum bir yerin beni bu kadar kötü etkilemesi ve başa çıkamıyor oluşum.
Çok daha büyük sıkıntıları olan insanlar var,bunlar biraz şımarıklık gibi gelebilir normaldir.Ben de daha büyük sorunlar yaşadım.Her şeyin anlamını yitirdiği zamanlarım da oldu.Genel olarak rahat büyüsem de gerçek sıkıntının ne olduğunu da biliyorum.
Ama böyle yaşamak da kolay değil,o yüzden kimseden bu sorunumu küçümsememesini rica ediyorum.Umarım kendimi anlatabilmişimdir.
Benimki gibi bir hayat veya süreç yaşayan var mı merak ediyorum.Ben yakında bu şehirden gideceğim,ama aklımda hep “Ya bir aksilik olursa” düşüncesi var.Çünkü geri dönme ihtimalimiz de var.
Sadece internetle nefes alabiliyorum artık,bir de doktorun verdiği bütün gün uyutan antidepresanla.Bazen panik atağı bile özlüyorum bu derin hisler yüzünden.Beni bu düşüncelerden ve gerçeklerden biraz olsun uzaklaştırıyor diye.
Bilmiyorum hayat görüşü ve bakış açısı farklılığı gerçekten bu kadar zorlayıcı mı yoksa ben mi çok abartıyorum ? Abarttığım bariz belli ama bu kadar etkileneceğimi hiç düşünmemiştim.İşin garibi doğduğumdan beri de aynı şehirde yaşıyorum.Ona rağmen böyle hissediyorum.
Bitti bu kadardı.Okuduysanız teşekkürler,okumadıysanız da bu siteyi kuran kişiye teşekkürler.İç dökecek bir yerimizin olması güzel bir şey.