iyi geceler kızlar gecenin bu yarısı benimde uykumu kaçıran, kendimi uyku uyumaya bile layık görmeyen, işe yaramaz bir insan olarak hissettiren uterus unicornisli bir kardeşinizim maalesef
(
8 yıllık evliliğimiz süresince henüz bir evlat sahibi olamadık. Hastalığımın tanısı PCO olduğu için, bir kadındoğum merkezi tetkik olarak çok birşey yapmadan beni direkt olarak ankarada bir tüp bebek merkezine yönlendirdi. Ankara'da 2 defa tüp bebek denedik ve negatif sonuçla geri döndük...
En son Kasım 2012 de dondurulmuşlar ile tedavim vardı.. olmadı. Ve kistlerimin durumunu öğrenmek için gittiğim özel bir hastanede bana HSG çekildi, (daha önce hiç çekilmemişti) ve 2 kere çekildikten sonra doktorum uterus unıcornis tanısını kesin olmamakla birlikte koydu. Sağ uterusum filmde görünmüyordu, ve USG sonucunda filmi doğrulayan bulgulara rastlanıldı..
kendimi sadece PCO zannederken birde böyle bir sonuçla karşılaşmak başta beni ve çevremi mahvetti.. bu tanı konulduğundan beri kendimi yarım ve işe yaramaz bir insan olarak hissediyorum, Rabbimin gücüne gitmesin, sanki asalaklar gibi yaşamayı haketmediğimi düşünüyorum.. hepimiz aynı psikolojiye sahipmişiz onları gördüm yazılarınızda, ençokta garibim biricik eşimi düşünürken ağlıyorum.. sevgimiz olmasa inanın azad edicem onu.. pco lu iken yine her ay bir ümit bekliyordum ama rahim yarım olunca herşey bitti benim için.. ne moral sözleri teskin ediyor, ne de insanların içinde olmak.. anneciğime bile "beni eksik dünyaya getirmişsin anne" dedim ya
(( günlerce gözlerim şiş gittim işe, işyerimde arkadaşların çocuk muhabbeti daha bir battı içime, artık hamile olanları da nefret edercesine kıskanıyorum ve bir hamile görsem "onun uterusu tam.. olması gerektiği gibi" düşüncesi beynime saplanıyor...
şuan duygu patlaması yaşadığım anlardan birindeyim 3 haftadır neredeyse hergün ağlıyorum, gözyaşlarım artık yanaklarımı yakıyor.. canım her türlü yanıyor.. kalmak mı zor? yaşamak mı???