Merhaba kizlar, mesaj biraz uzun olabilir simdiden kusura bakmayin...
Oncelikle biraz kendimden bahsedeyim, 22 yasindayim geçen yil laborantlik bolumunden mezun oldum ve hala is ariyorum. Ilk defa birine kalbimi açtim ve asik oldum ve onunla tanisali daha 1 sene bile olmadi...ilk zamanlar hersey çok guzel gidiyordu ama ne zamanki annesine ablasina benden bahsetti ondan sonlar isler degisti. Ben oncelikle is bulmak kendi ayaklarimin uzerinde durmak istiyordum ve tabi onu daha fazla tanimak ama ailesi surekli reddetti hemen tanisma, soz gibi seyler olsun istediler kabul etmedigim için beni onu oyalamakla suçladilar...o da tabi ailesinin doldurusuna geldi. Sirf bu konu yuzunden surekli tartismalar yasadik, ozunde çok kuçuk birsey ama buyudukçe buyudu...en sonunda annesine uzunca bir mesaj attim derdimi anlatmak için ve yine olan bana oldu. Sevdigim insan sen anneme nasil boyle bir mesaj atarsin diye bana çikisti ( mesaj da kotu içerikli birsey yoktu) ve ya is ya ben diye restini çekti.. hatta bundan sonra olucaksa annesiyle ayni evde yasamamiz gerekecegini de eklemeden geçmedi. 25 yasinda fakat ailesiyle benim aramdaki dengeyi kuramayan bir insan, mantigim tamamen kestir at diyor ama kalp...iste ona soz geçmiyor sizce ne yapmaliyim arkadaslar ?
guzelmis bu, bi daha ki mesajda kullanacagim. O bana en son ben mutsuzlugu kabullendim, artik sende kabullen çunku hiç mutlu olamayacaksin dedi
yüksek seni çalıştırmayan önemsemeyen ustune birde yanında annesini getiren erkek bulmussun daha ne istiyon bide ne yapacağını dusunuyorsun
uçarak kaçiyorumm 1 kisi bile farkli yorum yapmadi ..
bi de sayisalciyim sinirden olsa gerek 
