öncelikle şum
nu düşün sanım.sen bir birey dünyaya getiriyosun.o rahmine atıldığında artık geri dönüşü yok ve sen buna gerçekten hazırmısın.gebelik öyle dışarda göründüğü gibi değil.yalnı başına psikolojin kaldırmaz.eşin askerde olacak onun günbegün büyüdüğünü göremeyecek,hastanelere eşinsiz gideceksin,ilk hareketlerini görmeyecek ilk kalp atışlarını duymayacak,ve bunlar aşsiz çekilmitor.yanında belki biri olacak ama illaki eş be:))...üstelik eşinin gözü arkada kalacak.sen onu arayıp heyecanlı heyecanlı bebeğinin gelişimini anlatırken aslında eşin içten içe üzülecedk.maddi zorluklarını sözkonusu etmiyorum bile.ben 4 aylık hamileyim.yalnız olduğum için eşimle bebek yapmaya karar verdik,yani acele ettim.ve şuan eşimin işinin en yoğun olduğu zaman ve benimle fazla ilgilenemiyor,hem ben üzülüyorum,hem onu üzüyorum.hamilelik desdeksiz çekilmiyor.canım bence şartların iyice oluşmasını bekle,sırf istiyorum diye bebeğinde günahına girme.eşin gelinse birsürü bebiş yaparsın,ama eşin yokken harap olma bebeğinde saağlıklı olmaz etkilenir..Allah yardımcın olsun