Öyle iyi bir anneyim ki ona etrafındaki çocuklar kıskanır. Ben oğlumu kurtarmak istiyorum...
Gerçekten yazmadan duramayacagim çünkü bu dünyada en tahammül edemediğim ikinci insan tipi kendini tanımayan insandır. Keşke herkes iyi ve kötü yanlarıyla kendiyle yüzleşebilse...
On yildir bu sitedeyim, sizin konularıniza da yillardir aşinayim. Öyle harika bir anne falan değilsiniz. Tüm suç kocanizin da değil. Boşanma sürecini yonetemediniz, aldatan kocayı afişe edip yedi düvele yaydiniz (ki bir çocuk için bundan daha ağır ne olabilir?). Koca kötü olabilir ama kendi içinizde halledip başta çocuklara,eşe, dosta, komşuya,
akrabaya,dunyadaki tüm insanlara tüm olayları ayrıntılı bir şekilde anlatmadan bosanabilirdiniz. Ha onca yaydiniz ama yine de yıllarca bosanmadiniz .
Bu mukemmel bir annelik mı??? Çocuklarınız size 'gurursuz' diyene kadar boşanmamak,dava gününe kadar her gün çocukların yaninda 'vah yuvam yıkıldı' diye ağıt yakip onların da 'yuvamiz yıkıldı,demek ki bu korkunç bir şey ki annem her gün ağlıyor' diye korku dolu günler geçirmesi mi sizi iyi anne mı yapar?
Çocukların telefonunu karıştırma adetiniz var, ki annem bir kere günlüğümü okudu diye (hiç huyu değildir) günlük yazmayı bıraktım, soğuyup. Ergenlik yıllarında çocuğun hayatına saygı duymak inanılmaz önemlidir . Oysa siz elinize geçen her fırsatta çocuklarınızın hayatını didikleyip durdunuz, hala da aynı şeyi yapıyorsunuz . Kaç defa (özellikle o zavallı kızınızı) dövüp dövüp konu actiniz, ne zaman çocuklarınızla ilgili bir konu açsanız birbirinize ettiğiniz hakaretleri,hatta tekme tokatlari yazıyordunuz, ne hikmetse o zaman dahi kendinizi övüyordunuz.
Tam bir dramseversiniz, her şeyi dram haline getirmeye bayılıyorsunuz, melankoliksiniz. Bir de zırt pirt çocukların önünde ağlayıp inleyip bayılıp triplere giriyorsunuz. Çocuk yaşta anne olmanız,olgun olmamanız onların suçu değil ki. Çocuk dogurduysaniz kendinize hakim olmayı bileceksiniz . İnsanın annesini güçlü görmeye hakkı var ama açılan her konuda, ara mesajlarda hep sizin krizleriniz, gereksiz yükselmeleriniz, ağlayıp etmeleriniz,yataklara düşmeniz var. İnsan kötü bir olay yaşayınca yanında dağ gibi anne baba görmek ister ,ama size olayın daha en başini sansurle anlatsın, hemen kendinizi yerden yere atıp ağıt moduna geçiyorsunuz. Sizce çocuklarınız size nedn bir şey anlatsın, kendileri çözmek varken???
Zaten anlatmiyorlar da.
Bu konuya da en başından yanlış müdahale ediyorsunuz. Yine tamamen dram haline getirip 'yavruummm,ne istedin de almadik annneeem, yoluna canım feda,öleyim senin için' gibi saçma sapan konuşmuştunuz hatta oğlunuzla. Bu mu iyi annelik? Maddi olarak her istediğini almak, yersiz bir şekilde çocuğu yüceltmek, kendinizi kucumsemek, her an telefonunu karıştırıp takip edip, gittiği yerlere baskın yapmak.. bu yol size hiç bir şey kazandırmaz.
Ayrıca kendi istegiyle uyuşturucuya başlayan çocuk da,ya kendi istediğiyle bırakır, ya da hic bırakmaz.
Dışarıdan yapılan müdahalelerin hiç bir önemi yok (ki sigara için bile kişi kendi istemezse , akciğer kanseri olsun-hamile olsun , yine de içmeye devam eder. Kaldi ki uyuşturucu daha güçlü bir uyarıcı)
Bir aralar benim sosyal çevremde de çok fazla ot kullanıcısı mevcuttu, hatta önceki konularınizda da yazmıştım; Birini annesi küçük şehre gönderdi , çevresi ogluşumu bozuyor diye
(oysa gerçekten çevresini bozan kendi oğluydu ama o da sizin gibi gerçek dünyadan bihaber,kendisini harika anne sanan bir anneydi) . Çocuk gittiği şehirde daha ilk gun sokakta tinerci tipli bir adam görüp torbacı sormuştu, onla gidip mal almıştı.
Siz İngiltere'ye de yollasaniz, Kuzey Kore'ye de yollasaniz bu değişmeyecek.
yenGEnC e bende katılıyorum. 
