- 29 Eylül 2015
- 222
- 59
-
- Konu Sahibi takintiliiii
- #1
Artık yapayalnız kaldım evet, bir arkadaşım vardı tek bir arkadaşım. Derdimi paylaştığım, gezip tozduğum, her sırrımı bilen, kucağında ağladığım tek bir arkadaşım. O da benimle görüşmek istemiyor artık. Uzaktı zaten yanına gittiğimde soğuktu. Bir şey yapmak istemiyordu. Yorgunum bilmem ne. Ama ertesi gün arkadaşlarıyla takılıyordu. Benimle takıldığı gece 12 olunca geç diyen kız; arkadaşlarıyla iki buçuklara kadar takılıyor artık. Beni dinlemek istemiyor, duymuyor, konuşmuyor. Bugün anladım. Arkadaşlarıyla görüşeceklermiş, benim de canım acayip sıkkındı açılmak istedim. Eve giresim yoktu, eve gitmesek dedim. Söz verdim kalacağım diye ama neyse olur dedi. Arkadaşını aradı 'X bende kalacak ya, yarın gelirim ben size' dedi. Öyle bi X kalacak dedi ki kendimi pislik gibi hissettim. Ben gideyim ya, ilaçlarımı da almamışım yanıma dedim. Hani önceden olsa 'e git al gel' derdi. İyi bari yemek ye git dedi. Sonra gel demedi. Normalde diyordu ama.
Şimdi telefonumu 3 ay bir yere koysam yemin ediyorum bi Allah'ın kulu aramaz, o kadar yalnızım.
Yıldım anlıyor musunuz? Bıktım, yoruldum. Neden ben, ne çekiyorum ben demekten yoruldum. Tamam hastalığım var ama bu hastalıklar ne bilmiyorum. Psikolojik diyorlar. E haydi ilaç içeyim geçsin, tamam terapi alayım geçsin, tamam çabalayayım geçsin. Ulan geçmiyor geçmiyor geçmiyor!
Ben kime ne yaptım? Ne yaptım da Allah acısını çıkartıyor benden? Ne zarar verdiysem kendime değil mi? Ne yaptıklarımı kontrol edebiliyorum ne duygularımı. Bir anda dünyanın en mutlusu 5 dakika sonra evladı ölmüş bir anne gibi. Ağladığımda saçlarımı yoluyorum, dizlerimi yumrukluyorum. Canımdan can gidiyor sanki. Delireceğim.
Çocuk ruhlu diyeceğim de, ulan ben gözümü bir açtım pisliğin biri bana musallat oluyordu. Ondan kurtulduğum zaman ergenliğimdeydim o zaman hastalıklarım 3 senedir ortaya çıkmıştı, çocukların dalgasıyla uğraşıyordum. Sanki çocuk olmuşum da ruhumda taşıyacağım. Kadın olmuştum ben çocukken.
Ne gurur kalmıştı bende ne artık ben. Eskiden sürekli ders çalışan, 85 aldı diye ağlayan o gıcıklardan olan ben, 1'ler 2'ler topluyordum karnemde. Salak da değildim ama. Geri zekalı hiç değildim. Biraz el attığımda hepsi toplanıyordu. Ama yoktu artık istek. 11 yaşında bir kız (!) neden ölmek ister? Sen daha ne yaşadın be kızım? Kim ne yaptı sana? Hastalıklar mı? Yoksa o pislik mi? Ya da arkadaşlarının seni dışlaması mı? Veyahut ailen mi? Neydi be senin derdin? Git oyuncak bebeğinle oyna, arkadaşlarınla saklambaç oyna.
Bana yardım edin, kurtarın bu dipten. Delirmek istemiyorum. Kendimi kontrol eden, iyileşmiş bir kız olmak istiyorum. Beni geçmişimden kurtarın.
İnanın kötü bir insan değilim. Hala namazda 'Allah'ım ben kimsenin cehenneme gitmesini istemiyorum, senin huzurunda özür dilesinler yeter' diyorum. Bir kişiye ateş değmesin hele benim yüzümden hiç değmesin. Yazık hepimize.
Ama ben ne yaptım söyleyin? Neden ben? Neyim kimim nasılım?
İyileşeceksin deyin bana. Geçecek bütün kötü günlerin, takıntıların, korkuların, bozuk duygu durumların. Hepsi bitecek, sen yeniden doğacaksın deyin.
İnanın acı çekiyorum. Bu öyle bir acı ki. Mahvoldum, bittim. Dön arkana bak mutlu günlerini say deseniz yemin ediyorum 1 ayı bulmaz, 23 yaşındayım üstelik.
Nolur insanlar benden kaçmasın, kucaklasın. Bitsin ya bitsin artık!
Şimdi telefonumu 3 ay bir yere koysam yemin ediyorum bi Allah'ın kulu aramaz, o kadar yalnızım.
Yıldım anlıyor musunuz? Bıktım, yoruldum. Neden ben, ne çekiyorum ben demekten yoruldum. Tamam hastalığım var ama bu hastalıklar ne bilmiyorum. Psikolojik diyorlar. E haydi ilaç içeyim geçsin, tamam terapi alayım geçsin, tamam çabalayayım geçsin. Ulan geçmiyor geçmiyor geçmiyor!
Ben kime ne yaptım? Ne yaptım da Allah acısını çıkartıyor benden? Ne zarar verdiysem kendime değil mi? Ne yaptıklarımı kontrol edebiliyorum ne duygularımı. Bir anda dünyanın en mutlusu 5 dakika sonra evladı ölmüş bir anne gibi. Ağladığımda saçlarımı yoluyorum, dizlerimi yumrukluyorum. Canımdan can gidiyor sanki. Delireceğim.
Çocuk ruhlu diyeceğim de, ulan ben gözümü bir açtım pisliğin biri bana musallat oluyordu. Ondan kurtulduğum zaman ergenliğimdeydim o zaman hastalıklarım 3 senedir ortaya çıkmıştı, çocukların dalgasıyla uğraşıyordum. Sanki çocuk olmuşum da ruhumda taşıyacağım. Kadın olmuştum ben çocukken.
Ne gurur kalmıştı bende ne artık ben. Eskiden sürekli ders çalışan, 85 aldı diye ağlayan o gıcıklardan olan ben, 1'ler 2'ler topluyordum karnemde. Salak da değildim ama. Geri zekalı hiç değildim. Biraz el attığımda hepsi toplanıyordu. Ama yoktu artık istek. 11 yaşında bir kız (!) neden ölmek ister? Sen daha ne yaşadın be kızım? Kim ne yaptı sana? Hastalıklar mı? Yoksa o pislik mi? Ya da arkadaşlarının seni dışlaması mı? Veyahut ailen mi? Neydi be senin derdin? Git oyuncak bebeğinle oyna, arkadaşlarınla saklambaç oyna.
Bana yardım edin, kurtarın bu dipten. Delirmek istemiyorum. Kendimi kontrol eden, iyileşmiş bir kız olmak istiyorum. Beni geçmişimden kurtarın.
İnanın kötü bir insan değilim. Hala namazda 'Allah'ım ben kimsenin cehenneme gitmesini istemiyorum, senin huzurunda özür dilesinler yeter' diyorum. Bir kişiye ateş değmesin hele benim yüzümden hiç değmesin. Yazık hepimize.
Ama ben ne yaptım söyleyin? Neden ben? Neyim kimim nasılım?
İyileşeceksin deyin bana. Geçecek bütün kötü günlerin, takıntıların, korkuların, bozuk duygu durumların. Hepsi bitecek, sen yeniden doğacaksın deyin.
İnanın acı çekiyorum. Bu öyle bir acı ki. Mahvoldum, bittim. Dön arkana bak mutlu günlerini say deseniz yemin ediyorum 1 ayı bulmaz, 23 yaşındayım üstelik.
Nolur insanlar benden kaçmasın, kucaklasın. Bitsin ya bitsin artık!