Merhabalar,siteyi yeni keşfettim sayılır ,bir süredir düzenli okuyorum ,çok farklı ve değerli bakış açılariniz oluyor ,benim de çoğu insanın derdiyle kiyaslanirsa dert sayılmayacak ama beni gerçekten yoran bir derdim var ,sizlerin görüşünü merak ediyorum.
İki aydir atanmış 26 yaşında , doktorum ,durum şu ki çevreme de söylediğim ve birkaç gorusme yapabildiğim yaklaşık iki yıldır evlilik niyetim var (evet benim de çevremde çoğu kişi gez toz acelesi yok vs dedi ama herkesin hayattan beklentisi,amaçları ,mutlu olduğu durumlar farklı olduğundan bu söylemler beni etkilemiyor ,keşke etkileseydi diyorum bazen) görüştüğüm kişilerle başta uyumlu gibi olduk ama sonradan hoşuma gitmeyen şeyler gördüğüm için devam etmedim,şöyle de bir yapım var evet evlenmek istiyorum ama yine de mantığima veya hissiyatima ters bir şey oldu mu da devam etmek istemiyorum, boş şeylere takiliyordur diye de düşünebilirsiniz ama benim için önemli şeyler oldu hep ,mesela iki doktor olsak dahi ben ev isi yapmayı sevmem diyen biri ile bayağı catistik ..
Çok uzatmak istemiyorum ama size şunu sormak istiyorum ,güvendiğim çevremde üç kişiye ve aileme söyledim bu istegimi,iş hayatım yeni başladı ama suanki çalıştığım yerdekiler evli veya hayat tarzı başka kişiler,sosyal hayatımda erkek arkadaşı olmayan biriyim(bu durum üni hayatımın başından beri böyle ,kişisel tercihim ) yine bir ortamda tanışma ihtimalim extrem bir şey olmadıkça yok.Hersey vaktine esir buna inaniyorum ,boş zamanım mi çok kafama takıyorum desem gayet yoğunum,ailemle yaşıyorum onlar da asla baskı yapmıyor ama bu durum o an meşgul olduğum işle meşgul olamayacak kadar zihnimi felç ediyor (bu yüzden psikoterapi ye bile gittim),belki bana faydası olacak bir fikriniz vardır hanımlar, daha yapabilirim?
hayatımın en güzel donemindeyim biliyorum bircok nimetler içerisindeyim buna ragmen bu yüzden mutsuz olmak bana daha da kötü hatta biraz nankör hisettiriyor
çoğu erkek öğretmen de çok cimri oluyor mesela 
