Merhaba kızlar, sizinle dertleşmek istedim. Çünkü hayatımda dertleşecegim hiç kimse yok. Çok zor bir hayat geçirdim. Hep erkek çocuk isteyen cok yoksul ve sevgisiz bir baba ve annenin 5. Kız çocuğu olarak dünyaya geldim. Tabiri caizse evdeki butun herkes tarafından koyun gibi itilip kakilarak küfür ve dayak isiterek buyutuldum. Bunda en küçük olmamda etkiliydi sanırım. Kendimi savunamazdim eğer savunursam cok daha fazla dayak yerdim. Büyüdüğüm evde kavgalar ve küfürler hiçbir zaman eksik olmadı. (Kendi aralarinda da). Arkadaş çevremde olamadı. Eve kimseyi getiremez, dışarıya gezmeye gidezmedim. İyi insanlar olsa bile annem bütün insanlardan nefret eden birisiydi çünkü. Eğer bi kiz arkadaşımla kapının önünde oturursam dahi annem" O.r.spu " diye azarlardi beni bütün sokağın ve arkadaşlarımın icinde, yetmezmiş gibi evde beni nasıl dövdüğünü ovunurcesine anlatırdı. Bu yuzden İnsanların içine girince çok utanırdım..Ablalarımda benden yas olarak çok büyüklerdi ve beni herzaman disladilar. Kendileri en basit birseyi yaparken bile kollarımı sıka sıka kapının önüne firlatirlardi beni..
Gel gelelim yıllar geçti. Herseye rağmen iyi bir evlat olmaya çalıştım. Hem çalıştım hem okudum. Basariliydim da. Ama hiçbir zaman değer göremedim. Çok iyi bir adamla evlendim aileminde onay verdigi bir evlilikti. Ve ona ragmen evlenir evlenmez hepsi bana sebepsizce sırtını döndü. Hic bir sekilde bir bagimiz kalmadi. Bu sebepler yuzunden kendimi hep sahipsiz, degersiz ve kimsesiz hissediyorum. Bir ortama girsem hemen cikmak istiyorum. İnsanları cok sevsem bile kimseyle yakın bağ kuramıyorum.. Bunu dışarı çok yansıtıyorum sanırım çünkü görüştüğüm kimse sonradan benimle tekrar görüşmek istemiyor. Çok yalnızlık çekiyorum.Bu dünyada iletişim kurduğum tek kişi eşim. Oda işten geldikten sonra ve artık konuşacak bisey bulamıyorum, hayatım o kadar boş ki ne anlatabilirim karşımdakine. Sağlık sorunlarından dolayı çalışamıyorum da. Kazara simdi bir bebeğim olacağını öğrendim. O kadar büyük vicdan azabı çekiyorum ki. Bu yapayalnız dünyama bir bebeği dahil ettiğim için. Çünkü ben bile delireceğimi hissediyorsam bazen yalnızlıktan bu bebeğe yaptığım şey ona haksızlık degilmi diye. Saatlerce ağlıyorum.
Ve merakta ediyorum, benim gibi olupta sağlıklı bir birey yetiştirmek mümkün mü?
Gel gelelim yıllar geçti. Herseye rağmen iyi bir evlat olmaya çalıştım. Hem çalıştım hem okudum. Basariliydim da. Ama hiçbir zaman değer göremedim. Çok iyi bir adamla evlendim aileminde onay verdigi bir evlilikti. Ve ona ragmen evlenir evlenmez hepsi bana sebepsizce sırtını döndü. Hic bir sekilde bir bagimiz kalmadi. Bu sebepler yuzunden kendimi hep sahipsiz, degersiz ve kimsesiz hissediyorum. Bir ortama girsem hemen cikmak istiyorum. İnsanları cok sevsem bile kimseyle yakın bağ kuramıyorum.. Bunu dışarı çok yansıtıyorum sanırım çünkü görüştüğüm kimse sonradan benimle tekrar görüşmek istemiyor. Çok yalnızlık çekiyorum.Bu dünyada iletişim kurduğum tek kişi eşim. Oda işten geldikten sonra ve artık konuşacak bisey bulamıyorum, hayatım o kadar boş ki ne anlatabilirim karşımdakine. Sağlık sorunlarından dolayı çalışamıyorum da. Kazara simdi bir bebeğim olacağını öğrendim. O kadar büyük vicdan azabı çekiyorum ki. Bu yapayalnız dünyama bir bebeği dahil ettiğim için. Çünkü ben bile delireceğimi hissediyorsam bazen yalnızlıktan bu bebeğe yaptığım şey ona haksızlık degilmi diye. Saatlerce ağlıyorum.
Ve merakta ediyorum, benim gibi olupta sağlıklı bir birey yetiştirmek mümkün mü?