Yalnızlık

Biraz uzun bi iç dökme olacak sanırım.

Önceden somut olan yalnızlığımın bana acı verdiğini zannederdim. Evde yalnız oturduğum işin mutsuzum sandım.
Burda bi ton yalnızlıkla ilgili konu açtım. Hayatıma iyi biri girdi en azından su ana kadar hayatıma giren kişilerden çok çok iyiydi. Merhametli sabırlı anlayışlı saygılı

İşimi de özel hayatımı da rayına koymuştum. Psikoloğa da düzenli gidiyorum. Artık normal bir insan gibiy(d)im.
Anladım ki somut olan yalnızlığım son bulunca sadece kendimi kandırmışım.

Şu meşhur dizilerde tv lerde kişinin çocukluğuna dönme olayı var ya ben ta doğumuma kadar gittim 0 günlük beni bile o an kimse istemedi kimse sevmedi sevinmedi

İlkokul çağındaki ben ortaokul lise üni hiçbirinin yüzünü güldüremedim sarıldım bak ben buradayım kimse seni istemese de ben varım dedim olmadı. Aylarca üzerinde çalıştık. Aylarca.

Dedim ki bu beynimin oyunu mu neden mutsuz bu kız ben mi mutsuz olmasını istiyorum. sonuçta hayal gücü neden gülüp oynamıyor neden güldüremiyorum küçük beni?. Beynim patlarcasına çalıstım yok olmuyo gülmüyor.

Ne kendi annem ne hayalimdeki anneye küçük beni sevdiremedim.

Evden atılmamak, azar yememek, beddua yememek için evin bi köşesinde sessizce oturan ben geçmişe dönüp küçüklüğümü onarmaya çalıştığımda da aynı.

Bunun altından kalkamayınca öfke krizlerim başladı aradım annemi neden beni yalnız bıraktın dedim bebekliğinden bu yaşıma kadar??

kırılmadık cam bardak çanak kalmadı. Yalnız yaşıyorum belki o an kendime bir şey yapabilirdim. Gelmedi. Ertesi öğlen aradı iyi misin diye.

Artık arayıp öfke çıkarmıyorum zaten bi gr da rahatlatmıyor ama taşıyamıyorum.

Dün akşam erkek arkadaşım yanımda gece uyandım bundan 10 sene önce üni de kimsemin olmadığını bildiği için tehtid eden birinden kaçmak için memlekete gitmek istediğimde “geliş gidişin 50 lira daha yeni geldin” deyip istememesi daha sonra
anne bu çocuk beni rahat bırakmıyor tehtid ediyor dediğimde hak ettin deyip telefonu suratıma kapatması geldi aklıma zaten hiç çıkmıyor da artık aklıma gelmesi daha köyü hissettiriyor.

Evlenmeden önce evlenmek istemiyorum gitsinler dediğimde öylece yüzüme bakması.. benimde başlarım sizden gelen yardıma diyip evlenip 1 ay sonda evimi tutup berbat bi sürece girmem.

O kadar ağır geliyor ki hafiflemek için 3 yıldır uğraşıyorum sadece zaman kazandım sanki. Hafiflemek oh deyip mutlu olmak istiyorum artık olmuyo günü kurtarıyorum. Hayat çok adaletsiz

Herkesin olayları algılama özümseme biçimi farklıdır. Siz çok duygusal bir şekilde yorumluyorsunuz gibi geldi. Evet aileden yana şanslı olan insanlar var ama olmayanlar da var. Ah vah tüh diyerek yalnızca kendinize acı çektirir ve üzülürsünüz. Siz artık yetişkin bir bireysiniz, bırakın geçmişi salın gitsin yani. Kendi bireysel hayatınıza odaklanın. Yapılmayanları, yapılmamış olanları düşünerek düzeltemezsiniz. Düzeltebileceğiniz şeyler varken geçmişe takılı kalmanın haklı bir yönü olduğunu düşünmüyorum ben. Dramdan beslenmeyin, gelecek günlere odaklanın işte. Bu şekilde devam ederseniz gelecek günler de bundan farksız gelmeyecektir size, benden söylemesi.

Lütfen kurban psikolojisinden çıkar mısınız?. Siz bu modda yaşamaya devam ederseniz, 30 sene sonra hala annem bunu demişti, ben çok değersizim ve devam edersiniz. Yazık değil mi?

Madem bu durumlar var. Annenizi alın karşınıza tüm öfkeniz aktarın karşınızda gibi. Her şeyi dökün ortaya. Rahatlamama kadar devam edin. Eğer yaparsanız devamını yazarım. Uzatmak istemiyorum. Ben bu çalışmayı görümceme yaptım. Onu seviyorum, o da beni seviyor

Bundan daha kötü yaşayan insanlar var. Daha yeni geldin lafında ne var ? Parasız olabilir. Yani sizin istediğinizi yapmadı diye aileniz kötü olamaz yada size hakkettin sen demekle. Hepimizde acılar var. Ama bu bahane olmamalı hepimiz icin.

Her sözü, cümleyi başka bir yere çekip çabuk kırılıyorsunuz gibi geldi bana bence kendinizi rahat olayları da akışına bırakın. Kimsenin, hiçbir şeyin üzerine fazla düşmeyin. Kendinize yetmeyi öğrenin. Başta zor geliyor ama sonra alışıyorsunuz. Kapınızı kapattığınızda kitap, film, bir kahve sıradan bir arkadaşınızla iki sohbet, muhabbet yetebilmeli yeri geldiğinde.