Daha çok küçüksün, hayat senin için yeni başlıyor, kendini sevmelisin, karşına çıkan arkadaş dediklerin belki arkadaşlığın ne olduğunu bilmiyordu. 18 yaşındasın, hayatına son vermek sağlıklı düşünce değil güzelim. Kendine yakın gördüğün bi aile büyüğünle paylaş bu hislerini.Merhabalar.
18 yaşındayım daha yolun başındayım ama hayatım boyunca hep yalnız oldum. Yalnız olmadığım vakitler çok kısa sürdü. Daha küçüklükten başladı zorbalıklar gördüm daha o zaman kimse sevmedi beni çok saf temiz kalpli bir çocuktum herkes anlatır durur bende anımsarım. Akranlarım benimle eğlenir dururdu bende anlamazdım kötü hissederdim tabi ama nerden bilebilirim.
Ne zaman ömürlük dediğim bir arkadaşım olsa beni unutup giderdi.
Ne zaman bir arkadaşım olsa bir başkasını tercih ederdi. Arkadaşlarım hep beni satardı bende arkadaş bulmaya devam ederdim. 7-8 kere tekrarlanan olay arkadaşlığımıza 3. kişi dahil olduğunda unutuluyorum. Bu hep böyle devam etti. Şuan hiç arkadaşım yok. Konuşacak kimsem yok. Hatayı hep kendimde aradım ama bir sonuca varamadım. Lisedeki rehberlikle görüştüğümde belki de onlara çok muhtaç gibi davranmış olabileceğimi beni cepte gördükleri için değersizleştirdiklerini söyledi. Onların hep iyi kötü günlerinde yanında oldum hep kibar davrandım. Reddemedim. Bunu düşündükten sonra arkadaşlıklarıma hep dikkat ettim ama sonuç yine aynı. Sanki bu benim lanetimmiş gibi hissediyorum. Ailemin yanında da çok yalnız hissediyorum. Sanki kimse beni anlamıyormuş ben onlardan çok farklı bir dünyadanmışım gibi hissediyorum. Birde İnsanlara onların bana davrandıkları gibi davranınca beni terk ediyorlar.
Şimdi bir işte çalışıyorum ama yanımdakiler farklı ben farklı bir dünyadanım gibi. Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. Çok içime kapandım ve hevesim kalmadı.
Yalnızlığı sevmeye çalıştım ama yapamadım uzun süre bu haldeyim ama insan konuşmak istiyor ne olursa olsun. Gezmek tozmak istiyor arkadaşlarıyla. Belki ailevi durumlardandır diye düşündüm ama ailesi kötü olup sosyal olan çok fazla insan var. Hata kesinlikle bende. İnsanların benimle konuşması için bir sebep yok çünkü ben konuşmasını bile bilmeyen bir aptalım. Ortaokuldan beri düşündüğüm şey aklımdan geçiyor hala, bütün bunlara bir son vermek istiyorum. Dayanacak gücüm kalmadı. Tek derdim yalnızlıkmış gibi düşünmeyin. Ben parmak uçlarımdan ten rengime kadar nefret ediyorum kendimden. İçime bile sığmayan öyle büyük bir nefret. Artık bunları düşünmek istemiyorum ya diğerleri gibi olmak ya da gitmek istiyorum tamamen. Ben neden konuşulmaya değer değilim diye düşünüyorum. Niye diğerleri gibi sosyal olamıyorum niye bu kadar iletişim de kötüyüm diye düşünüyorum. Belki de kader. Çok kez çabaladığım yükün altından kalkamayacağımı anlıyorum artık. Daha fazla çabalamak istemiyorum. Sadece sevilmek diğerleri gibi olmak benim hayalim.
Ama bu hayal hiçbir zaman gerçekleşmeyecek çünkü farkında olduğum neredeyse 6 yıldır hiçbir şeyi değiştiremedim.
Hayat öyle çok değişken ki haliyle sen de değişeceksin. Hayata karşı duruşun, olaylara tepkin değişecek. Cok değişecek inan ki. Bu kaçınılmaz. Su an kötü bir dönemden geçiyorsun ve geçmişin de etkisiyle ağır bir yük hissediyorsun doğal olarak ama her şey değişecek… Büyüyeceksin, yaşayacaksın sadece biraz sabırMerhabalar.
18 yaşındayım daha yolun başındayım ama hayatım boyunca hep yalnız oldum. Yalnız olmadığım vakitler çok kısa sürdü. Daha küçüklükten başladı zorbalıklar gördüm daha o zaman kimse sevmedi beni çok saf temiz kalpli bir çocuktum herkes anlatır durur bende anımsarım. Akranlarım benimle eğlenir dururdu bende anlamazdım kötü hissederdim tabi ama nerden bilebilirim.
Ne zaman ömürlük dediğim bir arkadaşım olsa beni unutup giderdi.
Ne zaman bir arkadaşım olsa bir başkasını tercih ederdi. Arkadaşlarım hep beni satardı bende arkadaş bulmaya devam ederdim. 7-8 kere tekrarlanan olay arkadaşlığımıza 3. kişi dahil olduğunda unutuluyorum. Bu hep böyle devam etti. Şuan hiç arkadaşım yok. Konuşacak kimsem yok. Hatayı hep kendimde aradım ama bir sonuca varamadım. Lisedeki rehberlikle görüştüğümde belki de onlara çok muhtaç gibi davranmış olabileceğimi beni cepte gördükleri için değersizleştirdiklerini söyledi. Onların hep iyi kötü günlerinde yanında oldum hep kibar davrandım. Reddemedim. Bunu düşündükten sonra arkadaşlıklarıma hep dikkat ettim ama sonuç yine aynı. Sanki bu benim lanetimmiş gibi hissediyorum. Ailemin yanında da çok yalnız hissediyorum. Sanki kimse beni anlamıyormuş ben onlardan çok farklı bir dünyadanmışım gibi hissediyorum. Birde İnsanlara onların bana davrandıkları gibi davranınca beni terk ediyorlar.
Şimdi bir işte çalışıyorum ama yanımdakiler farklı ben farklı bir dünyadanım gibi. Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. Çok içime kapandım ve hevesim kalmadı.
Yalnızlığı sevmeye çalıştım ama yapamadım uzun süre bu haldeyim ama insan konuşmak istiyor ne olursa olsun. Gezmek tozmak istiyor arkadaşlarıyla. Belki ailevi durumlardandır diye düşündüm ama ailesi kötü olup sosyal olan çok fazla insan var. Hata kesinlikle bende. İnsanların benimle konuşması için bir sebep yok çünkü ben konuşmasını bile bilmeyen bir aptalım. Ortaokuldan beri düşündüğüm şey aklımdan geçiyor hala, bütün bunlara bir son vermek istiyorum. Dayanacak gücüm kalmadı. Tek derdim yalnızlıkmış gibi düşünmeyin. Ben parmak uçlarımdan ten rengime kadar nefret ediyorum kendimden. İçime bile sığmayan öyle büyük bir nefret. Artık bunları düşünmek istemiyorum ya diğerleri gibi olmak ya da gitmek istiyorum tamamen. Ben neden konuşulmaya değer değilim diye düşünüyorum. Niye diğerleri gibi sosyal olamıyorum niye bu kadar iletişim de kötüyüm diye düşünüyorum. Belki de kader. Çok kez çabaladığım yükün altından kalkamayacağımı anlıyorum artık. Daha fazla çabalamak istemiyorum. Sadece sevilmek diğerleri gibi olmak benim hayalim.
Ama bu hayal hiçbir zaman gerçekleşmeyecek çünkü farkında olduğum neredeyse 6 yıldır hiçbir şeyi değiştiremedim.
Merhaba daha iyi misin? Yazdigin ve yaşadığın şeyler bana cok dokundu. Sırf sana cvp yazabilmek icin buraya uye oldum az önce. Seninki kadar olmasa da benzer seyler yaşadım ve ne hissedip düşündüğünü cok iyi anliyabiliyorum. Sadece şunu soylemeliyim ki gerçekten bi yerde bitiyor çoğu sey. Hepsi değil ama cogu geciyor. Bu hayatta hic bisey sonsuza dek surmez zaten biz istesek de istemesek de. Sosyal anksiyete bende de vardi hâlâ oluyor arada ne yapsam da gecmicekmis gibi geliyodu hep başa donuyodum ama şu son iki yilda ne kadar ilerledigime hayret ediyorum. Yani sen ne kadar bosa cabaladigini düşünsen de aslinda ise yariyor bunu zamanla anlayacaksin. İcinde bulunduğun durumun farkında olman ve kendin için cabalamana hayran kaldim. Tedaviye ihtiyacin oldugunu kabullenip bunun için cirpinman bile inanilmaz akilli bi kiz olduğunu dusundurttu bana. Kendinden vazgecme. Ask,arkadaslik,iliskiler bigun hepsi sana geri gelecek ve ne demek istedigimi anlayacaksin. Çok öpüyorum seniMerhabalar.
18 yaşındayım daha yolun başındayım ama hayatım boyunca hep yalnız oldum. Yalnız olmadığım vakitler çok kısa sürdü. Daha küçüklükten başladı zorbalıklar gördüm daha o zaman kimse sevmedi beni çok saf temiz kalpli bir çocuktum herkes anlatır durur bende anımsarım. Akranlarım benimle eğlenir dururdu bende anlamazdım kötü hissederdim tabi ama nerden bilebilirim.
Ne zaman ömürlük dediğim bir arkadaşım olsa beni unutup giderdi.
Ne zaman bir arkadaşım olsa bir başkasını tercih ederdi. Arkadaşlarım hep beni satardı bende arkadaş bulmaya devam ederdim. 7-8 kere tekrarlanan olay arkadaşlığımıza 3. kişi dahil olduğunda unutuluyorum. Bu hep böyle devam etti. Şuan hiç arkadaşım yok. Konuşacak kimsem yok. Hatayı hep kendimde aradım ama bir sonuca varamadım. Lisedeki rehberlikle görüştüğümde belki de onlara çok muhtaç gibi davranmış olabileceğimi beni cepte gördükleri için değersizleştirdiklerini söyledi. Onların hep iyi kötü günlerinde yanında oldum hep kibar davrandım. Reddemedim. Bunu düşündükten sonra arkadaşlıklarıma hep dikkat ettim ama sonuç yine aynı. Sanki bu benim lanetimmiş gibi hissediyorum. Ailemin yanında da çok yalnız hissediyorum. Sanki kimse beni anlamıyormuş ben onlardan çok farklı bir dünyadanmışım gibi hissediyorum. Birde İnsanlara onların bana davrandıkları gibi davranınca beni terk ediyorlar.
Şimdi bir işte çalışıyorum ama yanımdakiler farklı ben farklı bir dünyadanım gibi. Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. Çok içime kapandım ve hevesim kalmadı.
Yalnızlığı sevmeye çalıştım ama yapamadım uzun süre bu haldeyim ama insan konuşmak istiyor ne olursa olsun. Gezmek tozmak istiyor arkadaşlarıyla. Belki ailevi durumlardandır diye düşündüm ama ailesi kötü olup sosyal olan çok fazla insan var. Hata kesinlikle bende. İnsanların benimle konuşması için bir sebep yok çünkü ben konuşmasını bile bilmeyen bir aptalım. Ortaokuldan beri düşündüğüm şey aklımdan geçiyor hala, bütün bunlara bir son vermek istiyorum. Dayanacak gücüm kalmadı. Tek derdim yalnızlıkmış gibi düşünmeyin. Ben parmak uçlarımdan ten rengime kadar nefret ediyorum kendimden. İçime bile sığmayan öyle büyük bir nefret. Artık bunları düşünmek istemiyorum ya diğerleri gibi olmak ya da gitmek istiyorum tamamen. Ben neden konuşulmaya değer değilim diye düşünüyorum. Niye diğerleri gibi sosyal olamıyorum niye bu kadar iletişim de kötüyüm diye düşünüyorum. Belki de kader. Çok kez çabaladığım yükün altından kalkamayacağımı anlıyorum artık. Daha fazla çabalamak istemiyorum. Sadece sevilmek diğerleri gibi olmak benim hayalim.
Ama bu hayal hiçbir zaman gerçekleşmeyecek çünkü farkında olduğum neredeyse 6 yıldır hiçbir şeyi değiştiremedim.
Önce kendini sevip değer vermelisin. Başka türlü olmazMerhabalar.
18 yaşındayım daha yolun başındayım ama hayatım boyunca hep yalnız oldum. Yalnız olmadığım vakitler çok kısa sürdü. Daha küçüklükten başladı zorbalıklar gördüm daha o zaman kimse sevmedi beni çok saf temiz kalpli bir çocuktum herkes anlatır durur bende anımsarım. Akranlarım benimle eğlenir dururdu bende anlamazdım kötü hissederdim tabi ama nerden bilebilirim.
Ne zaman ömürlük dediğim bir arkadaşım olsa beni unutup giderdi.
Ne zaman bir arkadaşım olsa bir başkasını tercih ederdi. Arkadaşlarım hep beni satardı bende arkadaş bulmaya devam ederdim. 7-8 kere tekrarlanan olay arkadaşlığımıza 3. kişi dahil olduğunda unutuluyorum. Bu hep böyle devam etti. Şuan hiç arkadaşım yok. Konuşacak kimsem yok. Hatayı hep kendimde aradım ama bir sonuca varamadım. Lisedeki rehberlikle görüştüğümde belki de onlara çok muhtaç gibi davranmış olabileceğimi beni cepte gördükleri için değersizleştirdiklerini söyledi. Onların hep iyi kötü günlerinde yanında oldum hep kibar davrandım. Reddemedim. Bunu düşündükten sonra arkadaşlıklarıma hep dikkat ettim ama sonuç yine aynı. Sanki bu benim lanetimmiş gibi hissediyorum. Ailemin yanında da çok yalnız hissediyorum. Sanki kimse beni anlamıyormuş ben onlardan çok farklı bir dünyadanmışım gibi hissediyorum. Birde İnsanlara onların bana davrandıkları gibi davranınca beni terk ediyorlar.
Şimdi bir işte çalışıyorum ama yanımdakiler farklı ben farklı bir dünyadanım gibi. Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. Çok içime kapandım ve hevesim kalmadı.
Yalnızlığı sevmeye çalıştım ama yapamadım uzun süre bu haldeyim ama insan konuşmak istiyor ne olursa olsun. Gezmek tozmak istiyor arkadaşlarıyla. Belki ailevi durumlardandır diye düşündüm ama ailesi kötü olup sosyal olan çok fazla insan var. Hata kesinlikle bende. İnsanların benimle konuşması için bir sebep yok çünkü ben konuşmasını bile bilmeyen bir aptalım. Ortaokuldan beri düşündüğüm şey aklımdan geçiyor hala, bütün bunlara bir son vermek istiyorum. Dayanacak gücüm kalmadı. Tek derdim yalnızlıkmış gibi düşünmeyin. Ben parmak uçlarımdan ten rengime kadar nefret ediyorum kendimden. İçime bile sığmayan öyle büyük bir nefret. Artık bunları düşünmek istemiyorum ya diğerleri gibi olmak ya da gitmek istiyorum tamamen. Ben neden konuşulmaya değer değilim diye düşünüyorum. Niye diğerleri gibi sosyal olamıyorum niye bu kadar iletişim de kötüyüm diye düşünüyorum. Belki de kader. Çok kez çabaladığım yükün altından kalkamayacağımı anlıyorum artık. Daha fazla çabalamak istemiyorum. Sadece sevilmek diğerleri gibi olmak benim hayalim.
Ama bu hayal hiçbir zaman gerçekleşmeyecek çünkü farkında olduğum neredeyse 6 yıldır hiçbir şeyi değiştiremedim.
Terapi almayı düşünüyorum nereden başlasam bilmiyorum. Arkadaşlarımla konuşurken dertlerimden asla bahsetmem ama pozitif enerji saçan biri de değilim çünkü çok durgun bir kişiliğim var.Terapi almayı düşünmez misiniz? Eğer siz kendinizi sevmezseniz, değer vermezseniz başkaları da sevmez değer vermez. Bu arada siz acaba arkadaşlarınızla konuşurken fazla mı dertlerinizden söz ediyorsunuz? ya da yakınıyorsunuz. Maalesef şu bir gerçek ki insanlar dert dinlemeyi sevmiyor, yanında sürekli pozitif enerji saçan insanlar isterler. Gerekirse rol yapın, dertlerinizi, yakınmalarınızı ve negatif düşüncelerinizi içinizde saklayın, arkadaşlarınıza bunları yansıtmayın. Ancak terapistinize ya da çok güvendiğiniz bir yakınınıza anlatın ama arkadaşlarınıza değil, yoksa kaçarlar maalesef.
çok teşekkür ederim yazdıklarınız bana iyi hissettirdi.Merhaba daha iyi misin? Yazdigin ve yaşadığın şeyler bana cok dokundu. Sırf sana cvp yazabilmek icin buraya uye oldum az önce. Seninki kadar olmasa da benzer seyler yaşadım ve ne hissedip düşündüğünü cok iyi anliyabiliyorum. Sadece şunu soylemeliyim ki gerçekten bi yerde bitiyor çoğu sey. Hepsi değil ama cogu geciyor. Bu hayatta hic bisey sonsuza dek surmez zaten biz istesek de istemesek de. Sosyal anksiyete bende de vardi hâlâ oluyor arada ne yapsam da gecmicekmis gibi geliyodu hep başa donuyodum ama şu son iki yilda ne kadar ilerledigime hayret ediyorum. Yani sen ne kadar bosa cabaladigini düşünsen de aslinda ise yariyor bunu zamanla anlayacaksin. İcinde bulunduğun durumun farkında olman ve kendin için cabalamana hayran kaldim. Tedaviye ihtiyacin oldugunu kabullenip bunun için cirpinman bile inanilmaz akilli bi kiz olduğunu dusundurttu bana. Kendinden vazgecme. Ask,arkadaslik,iliskiler bigun hepsi sana geri gelecek ve ne demek istedigimi anlayacaksin. Çok öpüyorum seni
Merhaba canım , şuan 27 yaşındayım bu senin dediklerini ben dibini yaşadım ailem ise canla başla tüm gün çalışıyor du işe gidiyolardı geçimimizi zorluklarla yürütüyorduk. Ebeveyn toplantısına ya annem tek gelirdi yada hiç yetiştiremezlerdi. Arkadaşlarım ise beni ilk sınıftan tut son sınıfa kadar asla aralarına almazlardı. Bende bilerek onların gruplaşmasına dahil olmazdım. Çünkü hepsinde sigara alkol ve esrar vardı. Sohbetleri ve gruplaşmaları sadece birbirlerine benzedikleri içindi. Ve ben çocukken çok zorbalığa uğradım ama büyüdükçe yalnızlığı sevdim nekadar çok iyi davrandıysam okadar çok darbe aldım ve 27 yaşına kadar bu devam etti kafama vura vura insanlar bana öğretti iyilikten maraz doğar:). Senin kimseye ihtiyacın yok tak kulaklığını git kafe de kendine bir kahve ısmarla , al kitabini git sahilde otur kitap oku ne bileyim senin kendi alanın olsun mutlu olabileceğin şeyler yap mesela 18 yaşındasın belki Part time işe girip kafanı dağıtabilirsin ben zamanla kendimle baş başa kahve içmeyi kafa dinlemeyi kitap okumayı müzik dinlemeyi tek başıma dans ede ede yemek yapmayı çok sevdim :) çünkü nerde çokluk orda b*kluk güzelim :) bunun değerini her geçen yıl olgunlaştıkça öğreneceksin. Ben bu yaşımda daha yeni yeni anladım sen düşün nekadar iyi niyetli olduğumu nekadar saf olduğumu ilk okulda ben beslenme kutumdaki ekmeğimi herkese bölüp verirdim de kendim yemezdim 1 kişinin extra gözü kalırsa diye ben yemesem de olur diye düşünürdüm. Daha geçen seneye kadar en köpüklü kahveyi bile başkasına verirken kendime ennn köpüklüsünü alıyorumMerhabalar.
18 yaşındayım daha yolun başındayım ama hayatım boyunca hep yalnız oldum. Yalnız olmadığım vakitler çok kısa sürdü. Daha küçüklükten başladı zorbalıklar gördüm daha o zaman kimse sevmedi beni çok saf temiz kalpli bir çocuktum herkes anlatır durur bende anımsarım. Akranlarım benimle eğlenir dururdu bende anlamazdım kötü hissederdim tabi ama nerden bilebilirim.
Ne zaman ömürlük dediğim bir arkadaşım olsa beni unutup giderdi.
Ne zaman bir arkadaşım olsa bir başkasını tercih ederdi. Arkadaşlarım hep beni satardı bende arkadaş bulmaya devam ederdim. 7-8 kere tekrarlanan olay arkadaşlığımıza 3. kişi dahil olduğunda unutuluyorum. Bu hep böyle devam etti. Şuan hiç arkadaşım yok. Konuşacak kimsem yok. Hatayı hep kendimde aradım ama bir sonuca varamadım. Lisedeki rehberlikle görüştüğümde belki de onlara çok muhtaç gibi davranmış olabileceğimi beni cepte gördükleri için değersizleştirdiklerini söyledi. Onların hep iyi kötü günlerinde yanında oldum hep kibar davrandım. Reddemedim. Bunu düşündükten sonra arkadaşlıklarıma hep dikkat ettim ama sonuç yine aynı. Sanki bu benim lanetimmiş gibi hissediyorum. Ailemin yanında da çok yalnız hissediyorum. Sanki kimse beni anlamıyormuş ben onlardan çok farklı bir dünyadanmışım gibi hissediyorum. Birde İnsanlara onların bana davrandıkları gibi davranınca beni terk ediyorlar.
Şimdi bir işte çalışıyorum ama yanımdakiler farklı ben farklı bir dünyadanım gibi. Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. Çok içime kapandım ve hevesim kalmadı.
Yalnızlığı sevmeye çalıştım ama yapamadım uzun süre bu haldeyim ama insan konuşmak istiyor ne olursa olsun. Gezmek tozmak istiyor arkadaşlarıyla. Belki ailevi durumlardandır diye düşündüm ama ailesi kötü olup sosyal olan çok fazla insan var. Hata kesinlikle bende. İnsanların benimle konuşması için bir sebep yok çünkü ben konuşmasını bile bilmeyen bir aptalım. Ortaokuldan beri düşündüğüm şey aklımdan geçiyor hala, bütün bunlara bir son vermek istiyorum. Dayanacak gücüm kalmadı. Tek derdim yalnızlıkmış gibi düşünmeyin. Ben parmak uçlarımdan ten rengime kadar nefret ediyorum kendimden. İçime bile sığmayan öyle büyük bir nefret. Artık bunları düşünmek istemiyorum ya diğerleri gibi olmak ya da gitmek istiyorum tamamen. Ben neden konuşulmaya değer değilim diye düşünüyorum. Niye diğerleri gibi sosyal olamıyorum niye bu kadar iletişim de kötüyüm diye düşünüyorum. Belki de kader. Çok kez çabaladığım yükün altından kalkamayacağımı anlıyorum artık. Daha fazla çabalamak istemiyorum. Sadece sevilmek diğerleri gibi olmak benim hayalim.
Ama bu hayal hiçbir zaman gerçekleşmeyecek çünkü farkında olduğum neredeyse 6 yıldır hiçbir şeyi değiştiremedim.
sanırım bu durum yaştan ötürü. ben de 19 yaşındayım ve aynı şeyleri yaşıyorum ortaokuldan beri arkadaşlarım tarafından kullanıldım liseden tek tük gerçek dost olmasalar da arkadaşım olmuştu onlar da üniversiteye gitti ve ben mezuna kaldım tamamen evde odamda 1 senedir yaşıyorum dışarıya çok çıkmıyorum ailemden başka kimseyle dışarı çıkamıyorum çünkü kimsem kalmadı. o kadar iyi anlıyorum ki seni ben de intihar etsem zaten kimsem yok kimseyi de etkilemez diye düşünüyorum ama şuan yazdığın yazıyı okuyunca benim düşüncemin de seninkinin de saçma olduğunu fark ettim. her şey gelip geçici, içinde bulunduğumuz duruma da bir kaç sene sonra dönüp bakınca güleceğiz. o yüzden boşver hem ben senin arkadaşın olurum eğer sen de istersen ulaş bana tanışalım :) böylece birbirimize yardım da etmiş oluruz.Merhabalar.
18 yaşındayım daha yolun başındayım ama hayatım boyunca hep yalnız oldum. Yalnız olmadığım vakitler çok kısa sürdü. Daha küçüklükten başladı zorbalıklar gördüm daha o zaman kimse sevmedi beni çok saf temiz kalpli bir çocuktum herkes anlatır durur bende anımsarım. Akranlarım benimle eğlenir dururdu bende anlamazdım kötü hissederdim tabi ama nerden bilebilirim.
Ne zaman ömürlük dediğim bir arkadaşım olsa beni unutup giderdi.
Ne zaman bir arkadaşım olsa bir başkasını tercih ederdi. Arkadaşlarım hep beni satardı bende arkadaş bulmaya devam ederdim. 7-8 kere tekrarlanan olay arkadaşlığımıza 3. kişi dahil olduğunda unutuluyorum. Bu hep böyle devam etti. Şuan hiç arkadaşım yok. Konuşacak kimsem yok. Hatayı hep kendimde aradım ama bir sonuca varamadım. Lisedeki rehberlikle görüştüğümde belki de onlara çok muhtaç gibi davranmış olabileceğimi beni cepte gördükleri için değersizleştirdiklerini söyledi. Onların hep iyi kötü günlerinde yanında oldum hep kibar davrandım. Reddemedim. Bunu düşündükten sonra arkadaşlıklarıma hep dikkat ettim ama sonuç yine aynı. Sanki bu benim lanetimmiş gibi hissediyorum. Ailemin yanında da çok yalnız hissediyorum. Sanki kimse beni anlamıyormuş ben onlardan çok farklı bir dünyadanmışım gibi hissediyorum. Birde İnsanlara onların bana davrandıkları gibi davranınca beni terk ediyorlar.
Şimdi bir işte çalışıyorum ama yanımdakiler farklı ben farklı bir dünyadanım gibi. Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. Çok içime kapandım ve hevesim kalmadı.
Yalnızlığı sevmeye çalıştım ama yapamadım uzun süre bu haldeyim ama insan konuşmak istiyor ne olursa olsun. Gezmek tozmak istiyor arkadaşlarıyla. Belki ailevi durumlardandır diye düşündüm ama ailesi kötü olup sosyal olan çok fazla insan var. Hata kesinlikle bende. İnsanların benimle konuşması için bir sebep yok çünkü ben konuşmasını bile bilmeyen bir aptalım. Ortaokuldan beri düşündüğüm şey aklımdan geçiyor hala, bütün bunlara bir son vermek istiyorum. Dayanacak gücüm kalmadı. Tek derdim yalnızlıkmış gibi düşünmeyin. Ben parmak uçlarımdan ten rengime kadar nefret ediyorum kendimden. İçime bile sığmayan öyle büyük bir nefret. Artık bunları düşünmek istemiyorum ya diğerleri gibi olmak ya da gitmek istiyorum tamamen. Ben neden konuşulmaya değer değilim diye düşünüyorum. Niye diğerleri gibi sosyal olamıyorum niye bu kadar iletişim de kötüyüm diye düşünüyorum. Belki de kader. Çok kez çabaladığım yükün altından kalkamayacağımı anlıyorum artık. Daha fazla çabalamak istemiyorum. Sadece sevilmek diğerleri gibi olmak benim hayalim.
Ama bu hayal hiçbir zaman gerçekleşmeyecek çünkü farkında olduğum neredeyse 6 yıldır hiçbir şeyi değiştiremedim.