"HERKES KENDİNİ CEHENNEMDE YALNIZ SANIR. ONU CEHENNEM YAPAN DA BUDUR."
merhaba kızlar bu güzel bahar günü bana huzur veriyor ama bir yandan da çok durgun hüzünlü ve boş hissediyorum kendimi. canım hiçbir şey yapmak istemiyor bahar yorgunluğu değil epeydir böyleyim hayatta ne yapmayı düşünsem bir süre sonra anlamsız geliyor hep adım attığımda engel çıkacak mutsuz olacakmışım gibi. sorunlu bir ailede büyüdüm anne baba arası tartışmalar vs beni çok etkiledi şimdi erkek arkadaşımla ne zaman tartılır gibi olsak çocukluk travmalarım hortluyor. Ya evlenir mutsuz olursam, ya aramızdaki sevgi bir gün huzuru sağlamaya yetmezse ya şu ya bu.
evliliğe kafayı takmadım elbette hatta bir süre daha ufukta yok mezun oluyorum çalışıp aileme destek olmak kuracağım yuvada katkım olsun ekonomik özgürlüğüm olsun istiyorum. gelin görün ki istekler var ama kolumu kaldıracak enerjim yok sanki. yüksek lisansa başvuracaktım son zamnalarda çok kararsızım okulum iyi bit üni ama çok zorluyor YL için de kendi okulumu istiyorum ama gözüm kesmiyor. Bir sene dinlenip kendime yeni bir hedef çizip belki biraz çalışıp öyle başvurayım diyorum. Bu sene yine başvururm ama olmazsa olmazım değil hiçbir şey anlayacağınız.
dua ediyorum maneviyat sağlamaya çalışıyorum bir gün iyiyim bir gün kötü. niye yorgun hissediyorum bu kadar? annemle kardeşim dışarı çıktı inananın adımımı dışarı atasım yok. boş boş oturuyorum akşam olunca da eyvah bu gün de bitti diyorum bir an önce sabah olsun istiyorum hele o akşamüstü güneşin batış vakitleri kalbim o kadar darlanıyor ki.
Arkadaşlarımı çok seviyorum ancak onlarla da pek görüşeşim yok insan sesi kaldıramıyorum konulurken aklım başka yerde oluyor söylenenlerin yarısını duymuyorum dikkatim dağılıyor. biraz bunalımvari depresyona yatkın geliyorum kulağa biliyorum daha önce ufak tefek şeyler yaşadım da ne kadar ciddiydi bilemiycem.
duygusal açlığım depreşti ve yemek yemek istiyorum oturudukça. beni heyecanlandıran tek şey yemek oluyor bouna yiyorum ama insanlar zayıflamışsın diyet mi yapıyosun diyolar haha sabah marketeki kasiyer kız bunu diyince şok oldum. öyle işte yazdım da yazdım okuduysanız sağolun paragraflara ayırmaya çalıştım ama imla vs kasamadım kusura bakmayın.
Hayat niye bu kadar çabuk akıyor? Biz neresinde duruyoruz, yaptıklarımızın hayatımıza etkisi geleceğe yansıması nasıl olacak? Sonunda koca bir EYVAH demekten ödüm patlıyor. Arada yazıp rahatlıyorrum ama bilseniz benim cümlelerim hep sorular üzerine. sayfaya bakıyorum yarısı soru ama cevabı yok.
Siz kendiniz gibi olabiliyor musunuz? Ben kimim diye soruyorum bazen ama bir cevap bulmakta zorlanıyorum. Bir dönem narsistik kişilik olduğumu düşünüyordum /belki öyleyimdir çünkü kendimdeki eksikleri aşırı derecede yerden yere vuruyorum mükemmeliyetçi gibiyim ama değilim de garip bir insanım.
Bir kitapta okudum beni çok etkiledi "HERKES KENDİNİ CEHENNEMDE YALNIZ SANIR. ONU CEHENNEM YAPAN DA BUDUR." Belki aynı durumda olduğumuz birileri vardır, yalnız değilizdir belki diye yazmak istedim okuduğunuz için sağolun.
merhaba kızlar bu güzel bahar günü bana huzur veriyor ama bir yandan da çok durgun hüzünlü ve boş hissediyorum kendimi. canım hiçbir şey yapmak istemiyor bahar yorgunluğu değil epeydir böyleyim hayatta ne yapmayı düşünsem bir süre sonra anlamsız geliyor hep adım attığımda engel çıkacak mutsuz olacakmışım gibi. sorunlu bir ailede büyüdüm anne baba arası tartışmalar vs beni çok etkiledi şimdi erkek arkadaşımla ne zaman tartılır gibi olsak çocukluk travmalarım hortluyor. Ya evlenir mutsuz olursam, ya aramızdaki sevgi bir gün huzuru sağlamaya yetmezse ya şu ya bu.
evliliğe kafayı takmadım elbette hatta bir süre daha ufukta yok mezun oluyorum çalışıp aileme destek olmak kuracağım yuvada katkım olsun ekonomik özgürlüğüm olsun istiyorum. gelin görün ki istekler var ama kolumu kaldıracak enerjim yok sanki. yüksek lisansa başvuracaktım son zamnalarda çok kararsızım okulum iyi bit üni ama çok zorluyor YL için de kendi okulumu istiyorum ama gözüm kesmiyor. Bir sene dinlenip kendime yeni bir hedef çizip belki biraz çalışıp öyle başvurayım diyorum. Bu sene yine başvururm ama olmazsa olmazım değil hiçbir şey anlayacağınız.
dua ediyorum maneviyat sağlamaya çalışıyorum bir gün iyiyim bir gün kötü. niye yorgun hissediyorum bu kadar? annemle kardeşim dışarı çıktı inananın adımımı dışarı atasım yok. boş boş oturuyorum akşam olunca da eyvah bu gün de bitti diyorum bir an önce sabah olsun istiyorum hele o akşamüstü güneşin batış vakitleri kalbim o kadar darlanıyor ki.
Arkadaşlarımı çok seviyorum ancak onlarla da pek görüşeşim yok insan sesi kaldıramıyorum konulurken aklım başka yerde oluyor söylenenlerin yarısını duymuyorum dikkatim dağılıyor. biraz bunalımvari depresyona yatkın geliyorum kulağa biliyorum daha önce ufak tefek şeyler yaşadım da ne kadar ciddiydi bilemiycem.
duygusal açlığım depreşti ve yemek yemek istiyorum oturudukça. beni heyecanlandıran tek şey yemek oluyor bouna yiyorum ama insanlar zayıflamışsın diyet mi yapıyosun diyolar haha sabah marketeki kasiyer kız bunu diyince şok oldum. öyle işte yazdım da yazdım okuduysanız sağolun paragraflara ayırmaya çalıştım ama imla vs kasamadım kusura bakmayın.
Hayat niye bu kadar çabuk akıyor? Biz neresinde duruyoruz, yaptıklarımızın hayatımıza etkisi geleceğe yansıması nasıl olacak? Sonunda koca bir EYVAH demekten ödüm patlıyor. Arada yazıp rahatlıyorrum ama bilseniz benim cümlelerim hep sorular üzerine. sayfaya bakıyorum yarısı soru ama cevabı yok.
Siz kendiniz gibi olabiliyor musunuz? Ben kimim diye soruyorum bazen ama bir cevap bulmakta zorlanıyorum. Bir dönem narsistik kişilik olduğumu düşünüyordum /belki öyleyimdir çünkü kendimdeki eksikleri aşırı derecede yerden yere vuruyorum mükemmeliyetçi gibiyim ama değilim de garip bir insanım.
Bir kitapta okudum beni çok etkiledi "HERKES KENDİNİ CEHENNEMDE YALNIZ SANIR. ONU CEHENNEM YAPAN DA BUDUR." Belki aynı durumda olduğumuz birileri vardır, yalnız değilizdir belki diye yazmak istedim okuduğunuz için sağolun.
