- 24 Temmuz 2023
- 581
- 1.803
- Konu Sahibi Evrimnecla
- #1
Buraya yazmayalı uzun zaman olmuştu. Kadro değişmiş, üzüldüm Nasılsınız kızlar?
Son zamanlarda sıkıntılı bir duygu yaşıyorum ya da ben sıkıntılı olarak görüyorum bilemiycem
27 yaşındayım, bir süredir ilişkim yok karşıma birileri çıkıyor tanımak bile istemiyorum. Flört ediyorum, adam benden hoşlanıyor bunu anlıyorum çünkü sohbetim iyidir ama iş ciddileşince uzaklaşıyorum, bir adamı tanıma süreci inanılmaz yorucu geliyor bana. Evlilikleri gözlemliyorum çoğunluğu kadınların hep bir şeyleri alttan almasıyla, tolere etmesiyle yürüyor ve ben o kadar sabırlı bir insan olmadığımı düşünüyorum. Varsa aklıma yatmayan bir şey dibine kadar tartışırım. Bazen karşımdaki adamı bastırdığım bile oluyor ve erkekler buna asla katlanamıyorlar. Kendilerinden daha zeki bir kadın onları korkutuyor galiba.
Bir erkeğin yaptığı bir şey de beni mutlu etmiyor. Yani bir iltifat, bir jest, bir hediye. Herkesin ilişkisi birbirinin aynısıymış gibi ya sanki
Sosyal biriyimdir ancak neredeyse tüm arkadaşlarım evlendiğinden pek çok etkinliğe katılmıyorlar çünkü ya eşleri izin vermiyor (ki ben bunu asssla anlamıyorum) ya da çocukları bahane ediyorlar. Çocuğa bu akşam eşin baksın diyorum “ay yok bakamaz o” falan diyorlar. Ben bunu yapamam galiba.
Evlenen arkadaşlarım dünyaya kapandı. Yalnızca eşlerini ve görümcelerini anlatıyorlar, ortak noktamız kalmadı hiçbirisiyle.
Ben geçende yurt dışında pasaportumu kaybettiğimi sandım onu anlatmak istiyorum, o ise bilezikleri istediler diyor
Anlaşamamak, kayınvalide sorunları, kısıtlanmak, aldatılma ihtimali…
Bin tane şey… ama en sonunda hissettiğim duygu yalnızlık. Bu toplum pek çok kişiyi evlenmeye itiyor sırf yalnız kalmamak için evlenen birisi evlilikte nasıl mutlu olur bilmiyorum. Evlenirsem yalnızlıktan kaçmak için evleneceğim ancak
Bu hissettiğim şey geçici mi acaba ya? Değilse bir an önce kafayı yiyeyim de rahat edeyim yoksa evleneceğim daha kötü olacak
Son zamanlarda sıkıntılı bir duygu yaşıyorum ya da ben sıkıntılı olarak görüyorum bilemiycem
27 yaşındayım, bir süredir ilişkim yok karşıma birileri çıkıyor tanımak bile istemiyorum. Flört ediyorum, adam benden hoşlanıyor bunu anlıyorum çünkü sohbetim iyidir ama iş ciddileşince uzaklaşıyorum, bir adamı tanıma süreci inanılmaz yorucu geliyor bana. Evlilikleri gözlemliyorum çoğunluğu kadınların hep bir şeyleri alttan almasıyla, tolere etmesiyle yürüyor ve ben o kadar sabırlı bir insan olmadığımı düşünüyorum. Varsa aklıma yatmayan bir şey dibine kadar tartışırım. Bazen karşımdaki adamı bastırdığım bile oluyor ve erkekler buna asla katlanamıyorlar. Kendilerinden daha zeki bir kadın onları korkutuyor galiba.
Bir erkeğin yaptığı bir şey de beni mutlu etmiyor. Yani bir iltifat, bir jest, bir hediye. Herkesin ilişkisi birbirinin aynısıymış gibi ya sanki
Sosyal biriyimdir ancak neredeyse tüm arkadaşlarım evlendiğinden pek çok etkinliğe katılmıyorlar çünkü ya eşleri izin vermiyor (ki ben bunu asssla anlamıyorum) ya da çocukları bahane ediyorlar. Çocuğa bu akşam eşin baksın diyorum “ay yok bakamaz o” falan diyorlar. Ben bunu yapamam galiba.
Evlenen arkadaşlarım dünyaya kapandı. Yalnızca eşlerini ve görümcelerini anlatıyorlar, ortak noktamız kalmadı hiçbirisiyle.
Ben geçende yurt dışında pasaportumu kaybettiğimi sandım onu anlatmak istiyorum, o ise bilezikleri istediler diyor
Anlaşamamak, kayınvalide sorunları, kısıtlanmak, aldatılma ihtimali…
Bin tane şey… ama en sonunda hissettiğim duygu yalnızlık. Bu toplum pek çok kişiyi evlenmeye itiyor sırf yalnız kalmamak için evlenen birisi evlilikte nasıl mutlu olur bilmiyorum. Evlenirsem yalnızlıktan kaçmak için evleneceğim ancak
Bu hissettiğim şey geçici mi acaba ya? Değilse bir an önce kafayı yiyeyim de rahat edeyim yoksa evleneceğim daha kötü olacak
Son düzenleme: