Merhaba,
Bir yıllık evliyim. Çok sorun yaşadık eşimle ama hep bi yolunu bulup devam ettik. Bizim ilk yaşadığımız sorunda ben evet hata ettim belki ama yeni evli olduğum için tecrübesizlikle aileme anlattım.Tabi onlar karışınca işler büyüdü eşim, ailem ve onun ailesi resmen kanlı bıçaklı oldu.
Bu olaydan sonra da biraz ara vererek yine devam ettik. Ama ailemin adını andırtmıyo evde. En son iki hafta kadar önce babaannem vefat etti. Duydugum an o kadar kötü oldum ki. Ağlarken sordu noldu die söledim hiç bişe demeden kalktı gitti yanımdan. Oyun oynuo kendi keyfine bakıo.
Benim yanımda olmak yerine nasıl bunu yaparsın deyince senin ailen için üzülecek deiğilm bişey söyleme kalbini kırarım oldu cevabı. Farklı şehirde yaşıyoruz. O hafta da sokağa çıkma yasagı ve seyehat yasagı var ailemin oldugu yerde. İzin nasıl alacaksın izin alırken yanında olayım bile demedi.Herşeyle yalnız uğraştım yalnız kalkıp gittim. Ama o kadar dokundu ki. O an aramız da bozuk değildi ama içini öyle kin nefret kaplamş ki inanamadım yaşadıklarıma. Hep diyordum aman zamanla kolay şeyler yaşanmadı zamanla olur gelir aileme ama bu olay tüm umudumu tüketti.
Tek korkum ileride pişman olmak. Hep bu yüzden elimden gelen herşeyi yapabilmiş olmak adına devam etmştim ama sanki boşa uğraşmış gibi hissediyorum. Kötü günde beni yalnız bıraka adamın iyi günde yanında olmak istemiyorum. Konuştum da yine ben asla gelmem size diyor.
örneğini yaşamış olan var mı? Zamana bırakarak düzelecek bişey mi? Az çok kararımı verdim ben devam edemeyeceğim ama son kez sizlere sormak istedim.