- 24 Temmuz 2010
- 870
- 86
- 73
Nereden başlayayım nasıl toparlayayım, inanın karmakarışığım... Kafama herşey aynı anda hücum ediyor... Uzun olabilir...
Bunlar eski konularım...
http://www.kadinlarkulubu.com/derdim-var/591880-peki-simdi-olacak-o-arap-turk.html
http://www.kadinlarkulubu.com/derdim-var/631406-evlenmek-istegim-caresizligim-yardim-lutfen.html
Elhamdülillah çok güzel bir aşk nasip etti Rabbim bana. Hayatımda ilk kez gözüm bu kadar karardı, bu kadar içten sevdim sanırım. Onun gözlerinde gördüm o Fatıma'nın Ali'ye duyduğu aşkı, Onun gözünde gördüm Muhammed(sav)'in Hatice'ye gösterdiği muhabbeti. Bu kez sevdim çok derinden...
1 yıl oldu ilişkimizin başlayalı. Herşey çok güzel gidiyordu. İkinci başlıkta bahsettiğim gibi en sonunda Türkiye'ye gelince yüzyüze çok net ve öz şekilde konuştum. Evlilik konusunda çekimser olduğunu biliyordum ama ilk tepkisi benim için tam bir hayal kırıklığı oldu. Yani ne bileyim benimle açık açık konuşmasını bekliyordum. Ama cevaplar kaçamak oldu. En sonunda ben de dayanamadım ve kavga çıkardım. Ben kız halimle sana gelip böyle bir konuyu açıyorum sen kaçıyorsun. Hangimiz kız hangimiz erkek dedim. Başladım bağırmaya. Sonra anladı ne halt yediğini ve beni sakinleştirdi. Durumunu anlattı, özel bir durumu var.. Ama hiç birşeye engel değil. Sadece cesareti yok isteği yok... Oysa ben her türlü savaşmaya hazırken onun bu derece çekimser kalması... Çok yaralandım... Sadece bir daha asla bu konuyu açmayacağımı rahat olacağını söyledim ve çıktım gittim.
Günlerce karşılaştık okulda herşey normal ve biz sadece iki arkadaşmışız gibi davrandım. Unutmaya çalıştım. Olmadı.. Bir şekilde yine yollarım ona çıkıyor... Sonra bir gün dışarı davet etti. Bana güzel bir kolye satın almış. Özür diledi. Evlilik hakkında tek bir şey söyledi o da şu oldu: "Keşke Iraklı olsaydın, herşey çok daha kolay olurdu."
İkinci kez korkaklığını vurdu yüzüme... Yine dağıldım... Ama lanet olasıca kalbim dayanamıyor, dayanamıyor işte Ona.Tek diyebildiğim, "ben artık bu konuyu açmak istemiyorum, devam edelim kaderde ne varsa o olur ben seni kaybetmek istemiyorum" oldu. Üç yakın kız arkadaşım peşpeşe evlendi bu son 3 ay içerisinde. Birkaç tanesi nişanlandı. Nasıl içim gitti onları mutlu görünce. Hayır kıskançlık değil bu, Allah onları iki cihanda mutlu etsin.. Ama ben herşeyimle hazırken, istiyorken, seviyorken, karşımdakinin benden fersah fersah geride olması mahvetti beni... Sustum sadece susabildim... Sonra bir gün bilgisayardan arkadaşlarımın nişan ve düğün fotoğraflarına bakıyordum dayanamadım ağlamaya başladım, gördü beni geldi yanıma oturdu. Baktı baktı... Neyin var dedi bilmiyormuş gibi. Yok birşey tabi ki.... Sonra bir anda dünyanın en anlayışlı adamı oluverdi. Anlıyormuş beni, normalmiş.... Dayanamadım anlama beni bu konuda, sorma, konuşma deyip kovdum odadan.
Hep problem varmış gibi anlatıyorum ama beynim saplandı o konuya...Aslında çok mutluyum onunla. Gerçekten mutluyum. Ama konu evlilik olunca canım yanıyor, çok yanıyor... Herşey daha güzel olabilecekken kaçıyor gibi geliyor... Dün doğum günüydü, annem yanıma ziyarete gelmişti. Bizi çok iyi arkadaş olarak biliyor. Madem doğum günü davet edelim gelsin yemeğe hem de kutlarız dedi. Davet ettik geldi o da. Yemek yedik muhabbet ettik. Pasta almıştım doğum günü için, kutladık.. Herşey güzeldi... Ta ki annem ona "Kızım bu şehirde yalnız diye çok üzülüyordum ama senin gibi biri var ona sahip çıkan abisi gibi hep destek oluyorsun" diyene kadar. Teşekkür etti, ve konuyu değiştirdi...
Yıkıldım ben çöktüm... Anneme bile anlatamadım aylardır, o da karşı çıkmadı. Ben senin erkek arkadaşınım annem neden böyle dedi diye sormadı... Ve dün gece annem uyumadan önce "Çok iyi bir çocuk çok muhabbetli, ahlaklı maşallah ama onda beni iten birşey var sebebi ne bilmiyorum" dedi. Annem uyudu ama bana dün geceden beri uyku haram... Anne hissi sonuçta.
Çok karıştım be kızlar, yüreğim yanıyor adı bile aklıma gelse, ama içim boşalıyor hergün acı çekiyorum....
Bunlar eski konularım...
http://www.kadinlarkulubu.com/derdim-var/591880-peki-simdi-olacak-o-arap-turk.html
http://www.kadinlarkulubu.com/derdim-var/631406-evlenmek-istegim-caresizligim-yardim-lutfen.html
Elhamdülillah çok güzel bir aşk nasip etti Rabbim bana. Hayatımda ilk kez gözüm bu kadar karardı, bu kadar içten sevdim sanırım. Onun gözlerinde gördüm o Fatıma'nın Ali'ye duyduğu aşkı, Onun gözünde gördüm Muhammed(sav)'in Hatice'ye gösterdiği muhabbeti. Bu kez sevdim çok derinden...
1 yıl oldu ilişkimizin başlayalı. Herşey çok güzel gidiyordu. İkinci başlıkta bahsettiğim gibi en sonunda Türkiye'ye gelince yüzyüze çok net ve öz şekilde konuştum. Evlilik konusunda çekimser olduğunu biliyordum ama ilk tepkisi benim için tam bir hayal kırıklığı oldu. Yani ne bileyim benimle açık açık konuşmasını bekliyordum. Ama cevaplar kaçamak oldu. En sonunda ben de dayanamadım ve kavga çıkardım. Ben kız halimle sana gelip böyle bir konuyu açıyorum sen kaçıyorsun. Hangimiz kız hangimiz erkek dedim. Başladım bağırmaya. Sonra anladı ne halt yediğini ve beni sakinleştirdi. Durumunu anlattı, özel bir durumu var.. Ama hiç birşeye engel değil. Sadece cesareti yok isteği yok... Oysa ben her türlü savaşmaya hazırken onun bu derece çekimser kalması... Çok yaralandım... Sadece bir daha asla bu konuyu açmayacağımı rahat olacağını söyledim ve çıktım gittim.
Günlerce karşılaştık okulda herşey normal ve biz sadece iki arkadaşmışız gibi davrandım. Unutmaya çalıştım. Olmadı.. Bir şekilde yine yollarım ona çıkıyor... Sonra bir gün dışarı davet etti. Bana güzel bir kolye satın almış. Özür diledi. Evlilik hakkında tek bir şey söyledi o da şu oldu: "Keşke Iraklı olsaydın, herşey çok daha kolay olurdu."
İkinci kez korkaklığını vurdu yüzüme... Yine dağıldım... Ama lanet olasıca kalbim dayanamıyor, dayanamıyor işte Ona.Tek diyebildiğim, "ben artık bu konuyu açmak istemiyorum, devam edelim kaderde ne varsa o olur ben seni kaybetmek istemiyorum" oldu. Üç yakın kız arkadaşım peşpeşe evlendi bu son 3 ay içerisinde. Birkaç tanesi nişanlandı. Nasıl içim gitti onları mutlu görünce. Hayır kıskançlık değil bu, Allah onları iki cihanda mutlu etsin.. Ama ben herşeyimle hazırken, istiyorken, seviyorken, karşımdakinin benden fersah fersah geride olması mahvetti beni... Sustum sadece susabildim... Sonra bir gün bilgisayardan arkadaşlarımın nişan ve düğün fotoğraflarına bakıyordum dayanamadım ağlamaya başladım, gördü beni geldi yanıma oturdu. Baktı baktı... Neyin var dedi bilmiyormuş gibi. Yok birşey tabi ki.... Sonra bir anda dünyanın en anlayışlı adamı oluverdi. Anlıyormuş beni, normalmiş.... Dayanamadım anlama beni bu konuda, sorma, konuşma deyip kovdum odadan.
Hep problem varmış gibi anlatıyorum ama beynim saplandı o konuya...Aslında çok mutluyum onunla. Gerçekten mutluyum. Ama konu evlilik olunca canım yanıyor, çok yanıyor... Herşey daha güzel olabilecekken kaçıyor gibi geliyor... Dün doğum günüydü, annem yanıma ziyarete gelmişti. Bizi çok iyi arkadaş olarak biliyor. Madem doğum günü davet edelim gelsin yemeğe hem de kutlarız dedi. Davet ettik geldi o da. Yemek yedik muhabbet ettik. Pasta almıştım doğum günü için, kutladık.. Herşey güzeldi... Ta ki annem ona "Kızım bu şehirde yalnız diye çok üzülüyordum ama senin gibi biri var ona sahip çıkan abisi gibi hep destek oluyorsun" diyene kadar. Teşekkür etti, ve konuyu değiştirdi...
Yıkıldım ben çöktüm... Anneme bile anlatamadım aylardır, o da karşı çıkmadı. Ben senin erkek arkadaşınım annem neden böyle dedi diye sormadı... Ve dün gece annem uyumadan önce "Çok iyi bir çocuk çok muhabbetli, ahlaklı maşallah ama onda beni iten birşey var sebebi ne bilmiyorum" dedi. Annem uyudu ama bana dün geceden beri uyku haram... Anne hissi sonuçta.
Çok karıştım be kızlar, yüreğim yanıyor adı bile aklıma gelse, ama içim boşalıyor hergün acı çekiyorum....
