- 23 Haziran 2017
- 5.052
- 10.057
- 208
- 36
- Konu Sahibi Var bir dilegimiz
- #1
herkes bir koşuşturma içerisinde bu hayatta. Ama sadece kendimiz yoruluyormuşuz gibi geliyor değil mi? sadece bizim derdimiz var. başkasının derdi varsa da bizimki daha büyük değil mi :) biri dert anlatmıyorsa hele bir de güçlü duruyorsa , bu adi hayat bizden ne istiyor da buna torpil yapmış :dert vermemiş..seni lanet! ben şimdi senin canını yakacak bir yol bulurum..' itiraf edemesek de yaptığımız bu, öyle değil mi 
veee zayıf yönlerini aramakkk
bulamazsak uydururuz nasılsa
çünkü o bir güçlü
çünkü hayat ona hiç dert vermemiş
verse anlatırdı. lise sondayken bir arkadaşım vardı benden 8 -10 yaş büyük. çok samimiydik. dertleşirdik eğlenirdik felan. bir yıl arkadaşlık ettik sonra üniversite vs görüşemedik. 5 yıl sonra denk geldik ama yine eskisi gibi can ciğer sohbet ettik. bana spastik özürlü bir ikiz kardeşi olduğunu ve ona baktığı için evden ayrılamadığını söyledi..............
halbuki hiç öyle görünmüyordu. saçını boyar makyaj yapar herkesle iyi geçinirdi. ben de ona zaman zaman sinir olurdum herkesle iyi geçinmek için değerlerinden ödün vermesin diye. cümlelerim kitlendi ve biraz daha büyüdüm.. hoppa bir insan değilim. insanlara yardım etmek ve onların ihanetlerine hedef olmak amacıyla yaratıldığımı düşünüyorum zaman zaman ama kapını kapattığında kimse sana ihanet edemez. oysa onun kardeşi her zaman bakıma muhtaç
üniversitede çok havalı bir kız vardı 3 yıl hiç selam bile vermedik birbirimize. sonra samimi olduk şimdi canım oldu. saçlar hep röfle balyaj vs. hep makyajlı süslü. ama okurken çalışıyordu yazları. birgün gel bize gidelim dedi. giderken ben yollardan korktum çünkü barakaya gidiyorduk. böyle çöpler içinden felan geçtik. evleri apartman bodrumundan beter eşyaları çöpe atılan orada çürümeye yüz tutmuş kırık dökük şeyler.fareler cirit atıyor. derleyip ev yapmış 2 kız kardeş bir anne.
kız hiç şikayet etmemiş, hiç bahsetmemişti.
gündelik olaylarla yargılıyoruz birbirimizi. takınmak zorunda olduğumuz tavırları gerçek zannedip saldırıyoruz birbirimize. özlü sözler söyleyince adam olduk sanıyoruz. büyük hissetmeden nasıl büyüdük diyebiliyoruz? kimsenin derdi sizinkinden az değil. varsın derslerini geçemesin , varsın sınavı kazanamasın, varsın yeşil gözlü olmasın, ayağı aksasın kolu tutmasın... bu mu olmalı tavrımız! ötekileştirmek mi, dışlamak ,baskı uygulamak mı? insanları yalnızlaştırmayın ne olur
sofranızda hep bi tabak fazladan olsun ne olur ? tek kalmış bir insanın omuzuna atmak için kullanın elinizi ne olur 
çaresizi sarmak için kullanın kolunuzu.. dedim ya... kimsenin derdi seninkinden az değil
buyrun biraz da karakter olarak tavır olarak düşünce olarak arınalım sadeleşelim
veee zayıf yönlerini aramakkk
bulamazsak uydururuz nasılsaçünkü o bir güçlüçünkü hayat ona hiç dert vermemiş verse anlatırdı. lise sondayken bir arkadaşım vardı benden 8 -10 yaş büyük. çok samimiydik. dertleşirdik eğlenirdik felan. bir yıl arkadaşlık ettik sonra üniversite vs görüşemedik. 5 yıl sonra denk geldik ama yine eskisi gibi can ciğer sohbet ettik. bana spastik özürlü bir ikiz kardeşi olduğunu ve ona baktığı için evden ayrılamadığını söyledi..............halbuki hiç öyle görünmüyordu. saçını boyar makyaj yapar herkesle iyi geçinirdi. ben de ona zaman zaman sinir olurdum herkesle iyi geçinmek için değerlerinden ödün vermesin diye. cümlelerim kitlendi ve biraz daha büyüdüm.. hoppa bir insan değilim. insanlara yardım etmek ve onların ihanetlerine hedef olmak amacıyla yaratıldığımı düşünüyorum zaman zaman ama kapını kapattığında kimse sana ihanet edemez. oysa onun kardeşi her zaman bakıma muhtaç
üniversitede çok havalı bir kız vardı 3 yıl hiç selam bile vermedik birbirimize. sonra samimi olduk şimdi canım oldu. saçlar hep röfle balyaj vs. hep makyajlı süslü. ama okurken çalışıyordu yazları. birgün gel bize gidelim dedi. giderken ben yollardan korktum çünkü barakaya gidiyorduk. böyle çöpler içinden felan geçtik. evleri apartman bodrumundan beter eşyaları çöpe atılan orada çürümeye yüz tutmuş kırık dökük şeyler.fareler cirit atıyor. derleyip ev yapmış 2 kız kardeş bir anne.kız hiç şikayet etmemiş, hiç bahsetmemişti.
gündelik olaylarla yargılıyoruz birbirimizi. takınmak zorunda olduğumuz tavırları gerçek zannedip saldırıyoruz birbirimize. özlü sözler söyleyince adam olduk sanıyoruz. büyük hissetmeden nasıl büyüdük diyebiliyoruz? kimsenin derdi sizinkinden az değil. varsın derslerini geçemesin , varsın sınavı kazanamasın, varsın yeşil gözlü olmasın, ayağı aksasın kolu tutmasın... bu mu olmalı tavrımız! ötekileştirmek mi, dışlamak ,baskı uygulamak mı? insanları yalnızlaştırmayın ne olur
sofranızda hep bi tabak fazladan olsun ne olur ? tek kalmış bir insanın omuzuna atmak için kullanın elinizi ne olur çaresizi sarmak için kullanın kolunuzu.. dedim ya... kimsenin derdi seninkinden az değil buyrun biraz da karakter olarak tavır olarak düşünce olarak arınalım sadeleşelim
ama insanlar şuanki halime bakıp kıskançlık metaforları üretiyorlar .. ülkenin genel durumuna bakınca da kimse kimseye katlanamıyor. mutlu şeyleri paylaşacak insan bulamıyoruz.
