vazgeçemediğim intihar düşüncesi

merhaba kızlar. artık üstesinden gelemediğim ve beni ölüme sürükleyen şeyler yaşıyorum. sadece 2 aylık evliyim ve boşanma eşiğindeyim. aklımdan atamıyorum devamlı ölümü düşünüyorum. daha öncede intihar ettim ama buhran halinde sinirle olan birşeydi bu sefer çok farklı bilinçli haldeyim ve uzun süredir aklımda. lütfen benimle deneyimlerinizi paylaşın bu halimden nasıl kurtulabilirim.

Evliliğindeki sorunun ne peki?
Esas kilit noktayı yazmamışsın.

evlilik önceside bireysel problemlerimiz vardı ama evlendikten 2gün sonra aileler birbirine girdi düğünle ilgilisaçma sapan konulardan dolayı. hep ben arada kaldım ne ailemden hoşgörü gördüm ne eşimden. eşim devamlı aileme küfürler etti konuyu kapatmadı devamında kavga ettikve şiddet gördüm ve defalarca oldu bu. ailemin yanına döndüm 1 hafta sonra barıştık ama yine aynı şekilde devam etti ve şuan yine ayrıyız. ailem hemen boşanmamdan yana. ama ben kabul edemiyorum yani kalbim el vermiyor. konuşmayı deniyorum ama hala aynı üslupla konuşuyor kaldırılamayacak kadar ağır küfürler ediyor ve hep böyle olacağını beraber olabilmemiz için bunu şart koşuyor bana. bu aile mevzularının yanında birde kıskançlık var. ben asla kıskançlık olduğunu kabul etmiyorum çünkü hastalık derecesinde ileri gidiyor ve bunu ifade ederken çirkin bir dille söylüyor. kendimi pislik gibi hissediyorum.

Böyle bir konuya nasıl yorum yapılır inan bilemedim.Akılda vermek değil niyetim ama kim için kendini öldürmeyi göze alıyorsun?Seni anlamak istemeyen ailene tonla küfür eden eşin için mi?Uğradığın tavırlar yüzünden mi?Bence hayata bakış açını biraz değiştirmen gerek püf noktası bu gibi geliyor bana.Yani daha öncede intihar etmişsin yani ilk olan bişey değil.Acılar karşısında yılmayı değilde kendin için yaşamayı denemelisin.Acılar seni öldürmemeli aksine öldürmeyen acılar güçlendirmeli..Eşinden boşanırsın yada boşanmazsın bunu bilemem.Ama unutma dünyaya gelirken de tekdin hayatta da yaşamını idame ettirebilmek için birilerine birilerinin seni anlayıp anlamamasına gerek yok.Su akar yolunu bulur sen önce herşeyi bir kenara at ve silkelen senden değerli canından değerli hiçbirşey yok hayatta.Bırak isteyen istediğini anlasın.Sen sadece kendinden taviz verme ve dik dur..

Aslında en büyük problemim kendimle.Tüm sevincimi inancımı ve özgüvenimi kaybettim. Sanki etrafımda bir zar kaplı yırtıp atsam yeniden doğucakmışım gibi.Ailem yakınlarım beni tanıyamıyor.O cesaretli halim, özgüvenim herşeyim gitti. Tek başıma hiçbir şey başaramayacakmışım hissi geldi. Daha kötüsü beni bu hale eşimin bilinçli getirdiğini düşünüyorum. Yüksek lisans yapıyorum. Hayatımda en çok yapmak istediğim hayalimdi. Şimdi bunu başardım ama onu da elime yüzüme bulaştırdım bu halimden.Bir odada haftalardır yemeden içmeden sabahtan akşama kadar tavanı izleyerek geçiriyorum.Ne soranım var halimi anlayanım. Kendimi anlatabilecek bir tane bile arkadaşım yok. Öğrenciyim işim yok ekonomik özgürlüğm yok.Ailemde destek olamıyor. Bir an diyorum iş bulucam okulu da bırakmıcam kendi hayatımı kurucam. Ama çok kısa sürüyor bu yine kötü birşey olur yine başaramam yine mutsuz olurum diyorum. Ve kendimi bırakıyorum. Psikolog ve psikiyatra gidiyorum ama uyku ilacı dışında bi fayda sağlamadı. Başka ne yapabilirim. Tavsiyeniz var mı?

Depresyon aslinda bir cesit hormon eksikligi.. tiroid eksikligi olan bir insanin ilac kullanmasi gerektigi gibi depresyonda da ilac tedavisi sart.. bahsettiginiz dusunceler de depresyonun semptomlarindan biri.. psikiatri basvurusu yapip burda yazdiklarinizi aynen aktarmaniz yeterli..
Ilac tedavisiyle toparlayacaksiniz..kendinizi bu dusuncelerden uzaklastirip lutfen doktor basvurusunu en kisa zamanda yapin..
Tedavi sonrasi gecmise donup baktiginizda yersiz dusunceler oldugunu zaten farkedeceksiniz..

kelebekkalp .!.:

Aslında en büyük problemim kendimle.Tüm sevincimi inancımı ve özgüvenimi kaybettim. Sanki etrafımda bir zar kaplı yırtıp atsam yeniden doğucakmışım gibi.Ailem yakınlarım beni tanıyamıyor.O cesaretli halim, özgüvenim herşeyim gitti. Tek başıma hiçbir şey başaramayacakmışım hissi geldi. Daha kötüsü beni bu hale eşimin bilinçli getirdiğini düşünüyorum. Yüksek lisans yapıyorum. Hayatımda en çok yapmak istediğim hayalimdi. Şimdi bunu başardım ama onu da elime yüzüme bulaştırdım bu halimden.Bir odada haftalardır yemeden içmeden sabahtan akşama kadar tavanı izleyerek geçiriyorum.Ne soranım var halimi anlayanım. Kendimi anlatabilecek bir tane bile arkadaşım yok. Öğrenciyim işim yok ekonomik özgürlüğm yok.Ailemde destek olamıyor. Bir an diyorum iş bulucam okulu da bırakmıcam kendi hayatımı kurucam. Ama çok kısa sürüyor bu yine kötü birşey olur yine başaramam yine mutsuz olurum diyorum. Ve kendimi bırakıyorum. Psikolog ve psikiyatra gidiyorum ama uyku ilacı dışında bi fayda sağlamadı. Başka ne yapabilirim. Tavsiyeniz var mı?

Genişletmek için tıkla...

Kendinizi birakmayin.. gayet guzel bi sekilde idare edeceginize inaniyorum.. karamsar dusunceler basladiginda yalniz kalmamaya calisin.. uzun zamandir yapmak isteyip yapmadiginiz bir hobiye baslayip ne olursa olsun devam etmeye calisin.. bu donem gecici.. psikiyatriye gidin yazmistim ama zaten gitmissiniz.. yeniden ara kontrole gidin.. ilac kullaniyorsaniz dozun ise yarar seviyeye gelmesi icin birkac hafta gecmesi gerekiyor bu donemde kontrollu olun..

Çok teşekkür ederim. Yazmanın iyi geleceğini ummuştum. Geldi de gerçekten hiç tanımadığım insanların benim sıkıntıma zaman ayırması gerçekten çok kıymetli. Bana dua edin. Bu günler de geçsin inşallah.

Psikiyatriden yardım alın mutlaka çok geçmiş olsun.

kelebekkalp .!.:

Aslında en büyük problemim kendimle.Tüm sevincimi inancımı ve özgüvenimi kaybettim. Sanki etrafımda bir zar kaplı yırtıp atsam yeniden doğucakmışım gibi.Ailem yakınlarım beni tanıyamıyor.O cesaretli halim, özgüvenim herşeyim gitti. Tek başıma hiçbir şey başaramayacakmışım hissi geldi. Daha kötüsü beni bu hale eşimin bilinçli getirdiğini düşünüyorum. Yüksek lisans yapıyorum. Hayatımda en çok yapmak istediğim hayalimdi. Şimdi bunu başardım ama onu da elime yüzüme bulaştırdım bu halimden.Bir odada haftalardır yemeden içmeden sabahtan akşama kadar tavanı izleyerek geçiriyorum.Ne soranım var halimi anlayanım. Kendimi anlatabilecek bir tane bile arkadaşım yok. Öğrenciyim işim yok ekonomik özgürlüğm yok.Ailemde destek olamıyor. Bir an diyorum iş bulucam okulu da bırakmıcam kendi hayatımı kurucam. Ama çok kısa sürüyor bu yine kötü birşey olur yine başaramam yine mutsuz olurum diyorum. Ve kendimi bırakıyorum. Psikolog ve psikiyatra gidiyorum ama uyku ilacı dışında bi fayda sağlamadı. Başka ne yapabilirim. Tavsiyeniz var mı?

Genişletmek için tıkla...

Tavsiyem kendinizi eve kapatıp tavana bakmayı bırakın, gençsiniz, okuyorsunuz, şimdi maddi özgürlüğünüz yok ama ileride olacak, aileniz maddi destek sağlayamıyor belki ama yanınızda ayrılmanızı onaylıyorlar, kocadır döver küfreder deyip sizi hastalık derecesinde kıskanan, şiddet gösteren, küfredip aşağılayan bir adamın insafına bırakmıyorlar.
Yeniden sosyalleşin, ayrılın o adamdan, okulunuza odaklanın, okulunuzdan zaman kalıyorsa yarı zamanlı bile olsa bir iş bulun çalışın, hayatınızı sizi aşağılayan, küfreden, şiddet gösteren insanların mahvetmesine izin vermeyin, neden öleceksiniz ki?
Silkelenin kendinize gelin, herkese inat yaşayın ve hayatınız için mücadele edin.

Öleceksiniz de ne olacak
Birkaç üzülen olur bi iki ay sonra herkes kendi hayatına... olan size olur değerlendiremediğiniz zamanınıza olur
Size verilen yaşama hayatın tadını çıkarma şansını elinizin kenarıyla itmeniz olur olan
Bence tedavilerinizi takip edin çünkü bu oturdum karar verdim değişcem demekle değişecek bir şey değil
insanın fikirleri içeriden ancak çaba ve zamanla değişiyor
Tedaviyi asla aksatmayın ,ayrıca hayata tutunmayı deneyin çabalayın nasıl mı ders çalışın kitap okuyun film izleyin özellikle kendisini farklı hsseden insanları izleyin mesela
hayat hikayelerini neyken ne olmuşları ki sizi gaza getirsin onlar yaptı ben de hyatıma değer katabilirim diyebilin ki asljnda varlığınız yeter hayatınızın anlamına ama
amaç da yaşam gücü veriyor işte.
Boşuna harcamayın hayatınızı kısaca hala değerlendirme şansınız varken:)

Seni o kadar iyi anliyorum ki. Panik aninda olmekten deli gibi korkup kendime geldigimde intihar edip kurtulabilecegim dusuncesiyle rahatliyorum.

AhlarAgaci .!.:

Seni o kadar iyi anliyorum ki. Panik aninda olmekten deli gibi korkup kendime geldigimde intihar edip kurtulabilecegim dusuncesiyle rahatliyorum.

Genişletmek için tıkla...

evet malesef öyle.Senin problemin ne peki? Bende bir Didem Madak hayranıyım bu arada :)

Merhaba tekrar.Uzun zamandır yazamadım. Bazı gelişmeler oldu. Eşim aradı çok kötüyüm diye ve tedavi olmayı kabul ettiğini söyledi. Bende hemen kandım tabi. tedavi süresince ayrı kalmaya devam edelim dedim birdaha git gel olmasın diye düşünerek onu da kabul etti. Bir süre görüştük buluştuk. Aile terapistinden randevu aldık ve bu arada da kabul ettiği halde birkaç güne evimize geçelim diye baskı yaptı bana. En sonunda bir hafta sonra dönmeyi kabul ettim. Tabi bu arada şartlar koştu. Ailenle asla görüşmicem. Sen görüş karışmam diye.Ne kadar dil döksemde kararı değişmedi. Bunu ailemle paylaştım. Onlar ortalığı ayağa kaldırdı. Her ne kadar içime sinmesede kötü şeyler yaşandığı için bir yandan da hak veriyordum görüşmek istememesine. Sonuç olarak ne eşime kabul ettirebildim görüşmeyi ne de aileme. Abim eşimle görüşmek istedi onun bu tavrıyla devam edersen ben onay vermiyorum bizi kaybedersin dedi. Ben bir görüşme ayarlamaya çalışırken eşimle dışarda bir kafe de oturuyorduk. Bunları konuşurken tartışmaya başladık herşeyin suçlusu benmişim gibi konuştu bende o kadar yanlışsam niye yanımdasın dedim sen yalvarıyorsun arıyorsun çünkü dedi. bende çok sinirlendim ve birdaha asla aramıycam diyip masadan kalktım. O kadar kalabalığın içinde kolumda bir tuttu kolum hala mosmor herkes bize baktı. otoparka indim arabasında çantam vardı onu alacaktım arkamdan gelip kafama vurdu ve bana birsürü hakaret etti harcadığı paraların lafını etti bunlar içinmi barıştın dedi şok geçirdim resmen. sana aldığım herşeyi harcadığım her kuruşu geri vereceksin dedi. Gerçekten dönüp düşündükçe inanamıyorum. Ben nasıl böyle bir adamla evlenmişim sevdiğim insan demişim. En çok kendime kızıyorum. Bukadar kötü şeyin bana tek bir faydası oldu. Neolursa olsun tutunacak birşey arıyordum onu aklıyacak bu yüzden hep arafta kaldım. Artık bu olanlardan sonra boşanmak tek yol benim için. En azından bir karar verebildim diye avutuyorum kendimi.

Düzelecektir herşey çok güzel olacak etrafınızdaki insanlardan uzaklaşın bir müddet bence yakın arkadaşınız varsa ona gidin sizi anlayacak size değer veren insanlarla bir arada olsanız daha kolay atlatırsınız.