Aslında en büyük problemim kendimle.Tüm sevincimi inancımı ve özgüvenimi kaybettim. Sanki etrafımda bir zar kaplı yırtıp atsam yeniden doğucakmışım gibi.Ailem yakınlarım beni tanıyamıyor.O cesaretli halim, özgüvenim herşeyim gitti. Tek başıma hiçbir şey başaramayacakmışım hissi geldi. Daha kötüsü beni bu hale eşimin bilinçli getirdiğini düşünüyorum. Yüksek lisans yapıyorum. Hayatımda en çok yapmak istediğim hayalimdi. Şimdi bunu başardım ama onu da elime yüzüme bulaştırdım bu halimden.Bir odada haftalardır yemeden içmeden sabahtan akşama kadar tavanı izleyerek geçiriyorum.Ne soranım var halimi anlayanım. Kendimi anlatabilecek bir tane bile arkadaşım yok. Öğrenciyim işim yok ekonomik özgürlüğm yok.Ailemde destek olamıyor. Bir an diyorum iş bulucam okulu da bırakmıcam kendi hayatımı kurucam. Ama çok kısa sürüyor bu yine kötü birşey olur yine başaramam yine mutsuz olurum diyorum. Ve kendimi bırakıyorum. Psikolog ve psikiyatra gidiyorum ama uyku ilacı dışında bi fayda sağlamadı. Başka ne yapabilirim. Tavsiyeniz var mı?
