Mide bulantısı, tansiyon düşmesi, göz kararması, titreme, panik atak vs. hepsi bu sürecin parçası kişiden kişiye elbette değişiyor. Ben de öyleydim, "ya yine panik atak geçirirsem, tansiyonum düşerse" diye o kadar korkmuştum ki egzersizleri yapmak istemiyordum ama psikolog "egzersizleri yapmaya devam ettikçe yaşadığın fiziksel tepkimelerin şiddeti giderek azalıp en sonunda yok olacak çünkü sen egzersizleri yaptıkça göreceksin ki aslında içinde büyüttüğün korku gerçek bir korku değil, hiçbir şey olmadığını gördükçe bedenin rahatlayacak çünkü aslında zihnin bir şey olmadığını görüp rahatlamış olacak." Gerçekten öyle oldu, ne panik atak geçirdim ne tansiyonum oynadı ne gözüm karardı egzersizlere devam ettikçe. Ama bunların olabilmesi için önce zihnimizi inandırmak gerekiyor. O da egzersizleri yaptıkça oluyor. Kendini "midem bulanıyor yapasim gelmiyor" döngüsünden çıkarmadan vajinismus olduğu yerde kalmaya devam edecek. Cesaret etmen gerekiyor. Yavaş yavaş da olsa adım atmak, adım bile atamiyorsan emeklemek lâzım.