kızlar merhaba,
benim evlilik yolunda ilerleyen 2.5 yıllık bir ilişkim var. ben 26, erkek arkadaşım 30 yaşında. biz birbirimizi çok severek başladık bu ilişkiye, etrafımızdaki insanlar gıptayla bakardı, sürekli birbirimizi özlerdik. aynı iş yerinde çalıştığımızdan hergün birbirimizi görüyorduk. bu şekilde 8 ay kadar sürdü malesef. sonrasında standart bir ilişkiye dönüştü. tabi bu süreçte ben erkek arkadaşıma kör olarak değil de eleştirir gözde bakmaya başladım. bu şekilde 2.5 yıla kadar geldik. şuan o yaşı ve tek başına yaşaması sebebiyle evlenmek istiyor, yani evlenme olmasa bile en azından ciddi bir sürece başlamak niyetinde (söz nişan vb). ben de ne yapacağıma karar veremiyorum. bazen keşke ilk 6 ayda evlenme kararı alsaymışız diyorum. ilişki günden güne tükendi gibi hissediyorum. artık düşünmekten psikolojim bozuldu inanın. artı ve eksileri bir kağıda yazıyorum. Örneğin artılar: iyi bir işi var, iyi bir maaşı var, yakışıklı, eve bağlı ve çok sağdık, ev işi yapar, 5 yıldır kendi evini temizliyor çamaşırını yıkayıp ütüsünü yapıyor, çok temiz ve titiz birisi. eksilere gelirsek çoğu zevkimiz uymuyor: film, müzik,espiri anlayışı... mesela bir film açıyorum, yarısında sıkılıyor, öyle antin kuntin şeyler de açmıyorum bana göre. örneğin ben internette dolaşmayı haberleri ve gündemi takip etmeyi seviyorum, o siyaset konuşmaktan zerre hoşlanmıyor, tamam bilgili kültürlü bi insan sonuçta odtüde bilkentte okumuş yüksek lisans mezunu bi insan ama espiri anlayışımız çok farklı. ne bileyim muhabbeti o 8 ay geçtikten sonra beni sıkmaya başladı. yani sanki sürekli günlük olayları konuşuyoruz. yok yemek yedim yok yattım yok kalktım. yani entellektüel olarak bana yetmiyor. bunu ona söylediğimde zoraki bişeyler yapıyor ama zoraki olduğunu hissediyorum. kitap okuyan, konuşurken kendini dinleten kişilere hayranlıkla bakıyorum. acaba artık sevmiyorum mu da böyle hissediyorum?
ikinci konuda benim hep ailemle yaşamış olmam ve onlara çok bağlı olmam. evime gelince huzur doluyorum resmen. dışarda onunla dolaşırken bile bazen evde olmak istiyorum. annemler tatile gittiğinde onları çok özlüyorum. bunun için psiokoloğa bile gittim ama aylık 800 liraydı (ayda 4 senas) ve açıkçası o parayı terapilere vermek istemedim.
bu 2 konu var işte kızlar, uzun yazdım biliyorum ama yorumlarınıza ihtiyacım var, facebookta mutlu mesut düğün resimlerini koyanlara çok özeniyorum. çünkü ne zaman evlilik konusu olsa ağlayacak gibi oluyorum. yaş da 26 yani, dursam hadi 4 yıl daha durayım sonra ne olacak? böyle iyi birisini de kaçırdığımla kalacağım
benim evlilik yolunda ilerleyen 2.5 yıllık bir ilişkim var. ben 26, erkek arkadaşım 30 yaşında. biz birbirimizi çok severek başladık bu ilişkiye, etrafımızdaki insanlar gıptayla bakardı, sürekli birbirimizi özlerdik. aynı iş yerinde çalıştığımızdan hergün birbirimizi görüyorduk. bu şekilde 8 ay kadar sürdü malesef. sonrasında standart bir ilişkiye dönüştü. tabi bu süreçte ben erkek arkadaşıma kör olarak değil de eleştirir gözde bakmaya başladım. bu şekilde 2.5 yıla kadar geldik. şuan o yaşı ve tek başına yaşaması sebebiyle evlenmek istiyor, yani evlenme olmasa bile en azından ciddi bir sürece başlamak niyetinde (söz nişan vb). ben de ne yapacağıma karar veremiyorum. bazen keşke ilk 6 ayda evlenme kararı alsaymışız diyorum. ilişki günden güne tükendi gibi hissediyorum. artık düşünmekten psikolojim bozuldu inanın. artı ve eksileri bir kağıda yazıyorum. Örneğin artılar: iyi bir işi var, iyi bir maaşı var, yakışıklı, eve bağlı ve çok sağdık, ev işi yapar, 5 yıldır kendi evini temizliyor çamaşırını yıkayıp ütüsünü yapıyor, çok temiz ve titiz birisi. eksilere gelirsek çoğu zevkimiz uymuyor: film, müzik,espiri anlayışı... mesela bir film açıyorum, yarısında sıkılıyor, öyle antin kuntin şeyler de açmıyorum bana göre. örneğin ben internette dolaşmayı haberleri ve gündemi takip etmeyi seviyorum, o siyaset konuşmaktan zerre hoşlanmıyor, tamam bilgili kültürlü bi insan sonuçta odtüde bilkentte okumuş yüksek lisans mezunu bi insan ama espiri anlayışımız çok farklı. ne bileyim muhabbeti o 8 ay geçtikten sonra beni sıkmaya başladı. yani sanki sürekli günlük olayları konuşuyoruz. yok yemek yedim yok yattım yok kalktım. yani entellektüel olarak bana yetmiyor. bunu ona söylediğimde zoraki bişeyler yapıyor ama zoraki olduğunu hissediyorum. kitap okuyan, konuşurken kendini dinleten kişilere hayranlıkla bakıyorum. acaba artık sevmiyorum mu da böyle hissediyorum?
ikinci konuda benim hep ailemle yaşamış olmam ve onlara çok bağlı olmam. evime gelince huzur doluyorum resmen. dışarda onunla dolaşırken bile bazen evde olmak istiyorum. annemler tatile gittiğinde onları çok özlüyorum. bunun için psiokoloğa bile gittim ama aylık 800 liraydı (ayda 4 senas) ve açıkçası o parayı terapilere vermek istemedim.
bu 2 konu var işte kızlar, uzun yazdım biliyorum ama yorumlarınıza ihtiyacım var, facebookta mutlu mesut düğün resimlerini koyanlara çok özeniyorum. çünkü ne zaman evlilik konusu olsa ağlayacak gibi oluyorum. yaş da 26 yani, dursam hadi 4 yıl daha durayım sonra ne olacak? böyle iyi birisini de kaçırdığımla kalacağım
BU KADAR UZUNDA YAZMAM KOLAY KOLAY..AMA SEN BU ADAMDAN GEÇMİŞSİN YANİ YAKIN ARK. OLSANDA AYNI ŞEYİ SÖYLERDİM BENCE EVLENİPTE HİÇ YOKUŞA SÜRME AKINTIYA KÜREK ÇEKME ALLAH YAR VE YARDIMCIN OLSUN..(BU ARADA EŞİMLE BAYA BAYA UZUN YILLAR BİRLİKTELİĞİN ARDINDAN EVLENEN BİRİ OLARAK DUYGU TECRÜELERİMDEN YARARLANARAK YAZDIM.).HAKKINDA HAYIRLISI CANIM...
