11 senedir doğup büyüdüğüm yerden, akrabalarımdan, arkadaşlarımdan uzağım. İlk başlarda bu durum evet çok sorun yaratmıyor ama ilerleyen zamanlarda hele çocuk olunca insan yanında bir destek , bir yardımcı istiyor.
hasta olduğunda, mutsuz olduğunda, çocuğun hasta olduğunda, kafanı dağıtmak istediğinde yanında ne bi tanıdık ne bi akraba ne de bi ana baba oluyor.
yaşamayı, evliliği sadece güzel, iyi günler herşeyin yolunda gittiği bir düzen olarak düşünmeyin dünyanın binbir türlü hali var.
bayramda, tatillerde koştura koştura memleketine gidip gelmek, dönme vaktinde büyük hüzünle ayrılmak, her zaman ailenin yanına gitmek için bütçe ayıramamak falan çok zor işler
şimdiki aklım olsa asla ama asla ailemden, düzenimden başka yere gitmezdim. şimdi burada , kendi memleketinde evlenip ailesinin desteğini gören arkadaşlarımı görüp anca iç geçiriyorum.
hakkınızda hayırlısı olsun inşallah, bence bu işi çok çok iyi düşünün. Erkek arkadaşınız sizin yaşadığınız yere gelebilir, eşiniz size ne kadar yardımcı olursa olsun, sonuçta çocuk bakımı, ev işleri nin büyük bir kısmı sizde olacak, inanın insan destek istiyor,yoruluyor. ayrıca ilerde anne babanız yaşlanacak, Allah korusun hastalık olur bişey olur, onlara uzaktan ne kadar yardımınız olabilir, hep keşke yakın olsam da yardım edebilsem diye iç geçirecdeksiniz.