Uzak mesafe evliliği

kiraz0 .!.:

Merhaba kızlar eşim başka şehirde çalışıyor, ben işimden dolayı o şehre taşınamıyorum. O da henüz gelemiyor. Her hafta izinlerinde git gel yapıyor. Mesafe 4 saat falan. Biraz yoruldum bu durumdan, birazda kendimi suçluyorum, benim işim yüzünden o yollarda sürünüyo diye. İstifa etmekte istemiyorum, çünkü edersem böyle bi iş fırsatını tekrar yakalayamayacağımı biliyorum ve bu işe sahip olmak için çok emek verdim. Onun tayininin buraya çıkma ihtimali var bi umut bekliyoruz. Ama ben çok arada kaldım. Ne zamana kadar böyle sürecek kestiremiyorum. belirsizlik yoruyor. Hayata dair planlar yapamıyorum mesela çocuğumuz olmasını çok istiyoruz, ama o burda değil diye cesaret edemiyoruz. Beynimde onlarca soru dönüyor. İstifa etsem mi , ya da etmeyip bi kaç sene bu şekilde dişimizi sıksak mı? Çocuk yapmak için onun gelmesini beklersem yaş olarak buna geç kalır mıyım? Ya da tayinini beklemeden çocuk yapsak bunun üstesinden gelebilir miyim? (tamamen yalnız da olmayacağım çünkü, her hafta izinlerinde yanımda olacak.) Acaba çok yoruluyor mu? Bi süre sonra bu durumdan sıkılır mı? Gibi sorular. Bu süreç psikolojik olarak beni çok etkiledi. Kafamda felaket senaryoları kurmaya başladım. Allah korusun gelirken ya kaza yaparsa, ya çocuk için çok geç kalırsak, ya hiç gelemezse , ya şöyle olursa ya böyle olursa diye diye kendimi yiyip bitiriyorum. Bütün bunlar için kendimi suçluyorum. Bu durumu nasıl yönetebilirim sizce?

Genişletmek için tıkla...

zxshermine .!.:

Henüz aynı evin içinde kesintisiz birlikte yaşamamış, evlilik hayatını deneyimlememişken; çocuk sahibi olmanız çocuğa da size de eşinize de haksızlık olacaktır.

Genişletmek için tıkla...

acitatlisos .!.:

Profilde yazan gerçek yaşınızsa eğer eşiniz gelene kadar sabırlı olun, kendi şahsi fikrim salt çocuk için geç kalmış sayılmazsınız. Uzak mesafe ilişkisi yaşayan insanlar var, siz de o şekilde düşünün. Hem her hafta bir araya geliyorsunuz birbirinizi özlersiniz duygularınızı sıcak tutar. Hem de çocuğunuz ve kendiniz için bir yandan birikim yapmaya çalışın, geleceğin ne göstereceği belli olmaz. Kısacası istifa etmeyin, demeye geldim.

Genişletmek için tıkla...

kiraz0 .!.:

Merhaba kızlar eşim başka şehirde çalışıyor, ben işimden dolayı o şehre taşınamıyorum. O da henüz gelemiyor. Her hafta izinlerinde git gel yapıyor. Mesafe 4 saat falan. Biraz yoruldum bu durumdan, birazda kendimi suçluyorum, benim işim yüzünden o yollarda sürünüyo diye. İstifa etmekte istemiyorum, çünkü edersem böyle bi iş fırsatını tekrar yakalayamayacağımı biliyorum ve bu işe sahip olmak için çok emek verdim. Onun tayininin buraya çıkma ihtimali var bi umut bekliyoruz. Ama ben çok arada kaldım. Ne zamana kadar böyle sürecek kestiremiyorum. belirsizlik yoruyor. Hayata dair planlar yapamıyorum mesela çocuğumuz olmasını çok istiyoruz, ama o burda değil diye cesaret edemiyoruz. Beynimde onlarca soru dönüyor. İstifa etsem mi , ya da etmeyip bi kaç sene bu şekilde dişimizi sıksak mı? Çocuk yapmak için onun gelmesini beklersem yaş olarak buna geç kalır mıyım? Ya da tayinini beklemeden çocuk yapsak bunun üstesinden gelebilir miyim? (tamamen yalnız da olmayacağım çünkü, her hafta izinlerinde yanımda olacak.) Acaba çok yoruluyor mu? Bi süre sonra bu durumdan sıkılır mı? Gibi sorular. Bu süreç psikolojik olarak beni çok etkiledi. Kafamda felaket senaryoları kurmaya başladım. Allah korusun gelirken ya kaza yaparsa, ya çocuk için çok geç kalırsak, ya hiç gelemezse , ya şöyle olursa ya böyle olursa diye diye kendimi yiyip bitiriyorum. Bütün bunlar için kendimi suçluyorum. Bu durumu nasıl yönetebilirim sizce?

Genişletmek için tıkla...

kiraz0 .!.:

Merhaba kızlar eşim başka şehirde çalışıyor, ben işimden dolayı o şehre taşınamıyorum. O da henüz gelemiyor. Her hafta izinlerinde git gel yapıyor. Mesafe 4 saat falan. Biraz yoruldum bu durumdan, birazda kendimi suçluyorum, benim işim yüzünden o yollarda sürünüyo diye. İstifa etmekte istemiyorum, çünkü edersem böyle bi iş fırsatını tekrar yakalayamayacağımı biliyorum ve bu işe sahip olmak için çok emek verdim. Onun tayininin buraya çıkma ihtimali var bi umut bekliyoruz. Ama ben çok arada kaldım. Ne zamana kadar böyle sürecek kestiremiyorum. belirsizlik yoruyor. Hayata dair planlar yapamıyorum mesela çocuğumuz olmasını çok istiyoruz, ama o burda değil diye cesaret edemiyoruz. Beynimde onlarca soru dönüyor. İstifa etsem mi , ya da etmeyip bi kaç sene bu şekilde dişimizi sıksak mı? Çocuk yapmak için onun gelmesini beklersem yaş olarak buna geç kalır mıyım? Ya da tayinini beklemeden çocuk yapsak bunun üstesinden gelebilir miyim? (tamamen yalnız da olmayacağım çünkü, her hafta izinlerinde yanımda olacak.) Acaba çok yoruluyor mu? Bi süre sonra bu durumdan sıkılır mı? Gibi sorular. Bu süreç psikolojik olarak beni çok etkiledi. Kafamda felaket senaryoları kurmaya başladım. Allah korusun gelirken ya kaza yaparsa, ya çocuk için çok geç kalırsak, ya hiç gelemezse , ya şöyle olursa ya böyle olursa diye diye kendimi yiyip bitiriyorum. Bütün bunlar için kendimi suçluyorum. Bu durumu nasıl yönetebilirim sizce?

Genişletmek için tıkla...

yesilimtrak .!.:

bu düzende çocuk yapmanız en yanlış hamle olacaktır. çünkü maddi ve manevi olarak çok zor ve yorucu bir süreç. henüz evlilikle ilgili birçok şey oturmadan, kocanızla evli olmanın tadına varmadan aynı evde yaşayamadan yeni bir bilinmezliğe atmayın kendinizi. yıpranırsınız. yaşınız genç vaktiniz var merak etmeyin :)

Genişletmek için tıkla...

Sen ne anlatiyon be abla .!.:

Onun olduğu şehirde hiç iş araştırması yaptınız mı? Belki güzel bir fırsat denk gelir.

Genişletmek için tıkla...

Zolax68 .!.:

İşini bırakma. Çocuk içinde geç olduğunu düşünme. Hem aynı evin içine girin adamı iyice bı tanı.

Genişletmek için tıkla...