- Konu Sahibi Semender82
-
- #1
hanımlar, değerli fikirlerinize ihtiyacım var.
siz olsanız, henüz bebekken annesini kaybeden ve artık babanın da var ama yok olduğu, 12 yaşından itibaren çalışmaya başlayan ve babasının evinden ayrılan, eve bir misafir gibi zaman zaman ve izin alarak giden, yıllarca farklı şehirlerde kimi zaman aç, kimi zaman evsiz ama her zaman ailesiz ayakta kalma mücadelesi veren, tek başına evlenen, kimsenin desteği olmadan hatta köstek olanlarla mücadele edip evini kuran, kimsenin etlisine sütlüsüne karışmayan, dedikodusunu yapmayan, baba bir anne ayrı kardeşlerin sıcacık evlerinde gayet iyi bir yaşam sürmelerine hırslanmayan, öz babasının malından "benim çocuklarım var" lafını yüzüne karşı duyarak elini ayağını çeken, ben neden kenara itildim, horlandım diye düşünmeyen hatta onları öz kardeşi gibi benimseyip seven bir insana, bir öksüze, "anne" kavramını ancak eşinin dizlerine yatarak anlamaya çalışan, ne kadar büyüse de baba olsa da içinde sonsuz şefkatli bir omuza başını dayayamamış, anne kokusunu alamamış, onun yüzünü, varlığını bile hatırlamayan, küçük, zavallı bir çocuk taşıyan birine sürekli, yerli yersiz "benim evlatlarım herkesten değerli, benim çocuklarım herkesten kıymetli, çocuklarım için her şeyi yaparım, benim gibi çocuklarını seven bir anne yok" diyen bir üvey anneye nasıl davranırdınız? hele bunu bir de bir işi için size muhtaç olup günlerdir yatağınızda yatarken, ekmeğinizi yerken yapıyorsa? yine sizin sofranızdan kalktıktan sonra kardeşleri, açıkça alenen benim tek kardeşim var deyip size komşu çocuğu muamelesi yapıyorsa... bunlar eşimin gözüyle bakmanızı istediklerim... bir de benim tarafımdan var... küçücük bebeğinizin hastalanmasını önemsemeden gezmeye gidip sizi evde yalnız bırakıyorlarsa, hastaneye gidelim yanımda gelin dediğim halde... kocanızın olmadığını bildikleri halde gece sizi hasta bebeğinizle bir başınıza bırakıyorlarsa...
ben, eşi olarak nasıl davranmalıyım bu üvey anne ve kardeşlere? eşimi daha fazla üzmeden bu soruna bir çözüm bulabilir miyim? ben onlara tavır alsam iyice üzülecek. her şeye rağmen onları böyle kabul edip kopmak istemiyor. belli ki gerçeği kabullenmek zoruna gidiyor. bu durumda yapabileceğim bir şey var mı hala sizce?
siz olsanız, henüz bebekken annesini kaybeden ve artık babanın da var ama yok olduğu, 12 yaşından itibaren çalışmaya başlayan ve babasının evinden ayrılan, eve bir misafir gibi zaman zaman ve izin alarak giden, yıllarca farklı şehirlerde kimi zaman aç, kimi zaman evsiz ama her zaman ailesiz ayakta kalma mücadelesi veren, tek başına evlenen, kimsenin desteği olmadan hatta köstek olanlarla mücadele edip evini kuran, kimsenin etlisine sütlüsüne karışmayan, dedikodusunu yapmayan, baba bir anne ayrı kardeşlerin sıcacık evlerinde gayet iyi bir yaşam sürmelerine hırslanmayan, öz babasının malından "benim çocuklarım var" lafını yüzüne karşı duyarak elini ayağını çeken, ben neden kenara itildim, horlandım diye düşünmeyen hatta onları öz kardeşi gibi benimseyip seven bir insana, bir öksüze, "anne" kavramını ancak eşinin dizlerine yatarak anlamaya çalışan, ne kadar büyüse de baba olsa da içinde sonsuz şefkatli bir omuza başını dayayamamış, anne kokusunu alamamış, onun yüzünü, varlığını bile hatırlamayan, küçük, zavallı bir çocuk taşıyan birine sürekli, yerli yersiz "benim evlatlarım herkesten değerli, benim çocuklarım herkesten kıymetli, çocuklarım için her şeyi yaparım, benim gibi çocuklarını seven bir anne yok" diyen bir üvey anneye nasıl davranırdınız? hele bunu bir de bir işi için size muhtaç olup günlerdir yatağınızda yatarken, ekmeğinizi yerken yapıyorsa? yine sizin sofranızdan kalktıktan sonra kardeşleri, açıkça alenen benim tek kardeşim var deyip size komşu çocuğu muamelesi yapıyorsa... bunlar eşimin gözüyle bakmanızı istediklerim... bir de benim tarafımdan var... küçücük bebeğinizin hastalanmasını önemsemeden gezmeye gidip sizi evde yalnız bırakıyorlarsa, hastaneye gidelim yanımda gelin dediğim halde... kocanızın olmadığını bildikleri halde gece sizi hasta bebeğinizle bir başınıza bırakıyorlarsa...
ben, eşi olarak nasıl davranmalıyım bu üvey anne ve kardeşlere? eşimi daha fazla üzmeden bu soruna bir çözüm bulabilir miyim? ben onlara tavır alsam iyice üzülecek. her şeye rağmen onları böyle kabul edip kopmak istemiyor. belli ki gerçeği kabullenmek zoruna gidiyor. bu durumda yapabileceğim bir şey var mı hala sizce?